แสงธรรมนำใจ > ศิษย์โง่ไปเรียนเซ็น

นิทานเซน :ชีวิตคนเรายืนยาวเท่าใด? <生命的长度>

<< < (2/2)

ฐิตา:


ยกขึ้นวางลง
(提起放下)

อุบาสกผู้หนึ่ง เดินทางมากราบอาจารย์เซนเจ้าโจว ทว่ามิได้นำของติดไม้ติดมือมาคารวะจึงเกิดความรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อมาถึงได้กล่าวออกตัวว่า "ขออภัยพระอาจารย์ที่กระผมมามือเปล่า"
อาจารย์เซนเจ้าโจวมองอุบาสกผู้นั้น พลางกล่าวว่า "ในเมื่อมามือเปล่า ก็จงวางลงเถิด"

อุบาสกได้ฟังก็งุนงงสงสัย เอ่ยปากว่า "ท่านอาจารย์ กระผมบอกแล้วว่ามิได้นำอะไรติดตัวมา แล้วท่านจะให้วางสิ่งใดกันเล่า?"
อาจารย์เซนเจ้าโจวจึงบอกว่า "ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็จงถือมันกลับไปด้วยเถิด"
อุบาสกยังคงไม่เข้าใจความนัย ถามว่า "กระผมไม่ได้เอาอะไรมา แล้วจะให้ถืออะไรกลับไป?"

อาจารย์เซนเจ้าโจวตอบว่า "เจ้าก็จงนำสิ่งที่เจ้าเรียกว่า 'ไม่มีอะไร' นั้นกลับไปอย่างไรล่ะ"
อุบาสกยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ ได้แต่เอ่ยพึมพำกับตัวเองว่า "เมื่อไม่มีอะไรแล้วจะถือได้อย่างไร?"
ยามนี้ อาจารย์เซนเจ้าโจวจึงเพียงผงกศีรษะเล็กน้อยเท่านั้น

ปัญญาเซน :
เมื่อปล่อยวางจึงหลุดพ้น

ที่มา : หนังสือ 《禅的故事精华版, 慕云居
เรียบเรียง, สำนักพิมพ์ 地震出版社, 2006.12,
ISBN 7-5028-2995-4
นิทานเซน
23 กุมภาพันธ์ 2012
-https://www.facebook.com/pages/นิทานเซน/313260622063633?fref=ts

ฐิตา:


นิทานเซน
6 พฤษภาคม 2015 ·
ตรรกะแห่งความเปล่าประโยชน์

มีเรื่องเล่าว่า ครั้งหนึ่งชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังนั่ง สบายๆ ไร้กังวล เหมือนว่าปล่อยชีวิตให้หมดไปทุกวินาทีอย่างไร้ค่าทั้งที่ยังหนุ่มแน่นแท้ๆ ขณะนั้นมีอาจารย์เซนผู้หนึ่งผ่านมาพอดีจึงรู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของหนุ่มผู้นี้จึงเอ่ยถามว่า
“ว่าอย่างไรพ่อหนุ่ม วันนี้อากาศดีจริงๆ เจ้าว่าไหม ช่วงเวลาดีเช่นนี้ไยเจ้ามานั่งทำตัวเปล่าประโยชน์ ไม่คิดทำสิ่งใดให้ก่อเกิดในวันเวลาดีๆ อย่างนี้เลยหรือ”

ชายหนุ่มได้ยินก็ถอนหายใจยาวๆ เหมือนว่าเบื่อหน่ายเต็มแก่พร้อมทั้งตอบกลับมาว่า “สิ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ล้วนไม่ใช่ของข้าสักอย่างคงเพียงร่างกายนี้เท่านั้นกระมังที่เป็นของข้า แล้วอย่างนี้จำเป็นด้วยหรือที่ต้องดิ้นรนให้เปลืองแรงเพื่อสิ่งที่ไม่ใช่ของข้า?”
อาจารย์เซนจึงถามต่อว่า “บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหนเล่า?”
ชายหนุ่มตอบ “ข้าไม่มีบ้านหรอก มีไปก็เป็นภาระเปล่า สู้ไม่มีเสียยังดีกว่า”
อาจารย์ถามต่อ “แล้วคนรักของเจ้าเล่า?”
ชายหนุ่มตอบอีกครั้ง “คนรักข้าก็ไม่มี มีไปพอหมดรักก็เกลียดกัน สู้ไม่มีเสียแต่แรกยังดีเสียกว่าอีก”

อาจารย์ยังถามไม่เลิก “เพื่อนสนิทมิตรสหายเจ้าก็ไม่มีหรือ?”
ชายหนุ่มตอบกลับอีกครั้ง “ข้าก็ไม่มีอีกเช่นกัน มีเพื่อนก็ต้องเสียเพื่อนในสักวัน สู้ไม่มีเสียดีกว่า”
อาจารย์ถามด้วยความสงสัยอีกว่า “แล้วไม่คิดทำงานหาเงินบ้างเลยหรือ?”
ชายหนุ่มตอบแย้งอีกครั้ง “เงินทองได้มาก็ต้องจ่ายออกไป ไม่ได้มีประโยชน์อันใด เป็นเรื่องสิ้นเปลืองเปล่าๆ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องทำเสียแต่ต้นดีกว่า”

“มันเป็นเช่นนั้นหรือ” อาจารย์เซนเข้าใจดีมากขึ้น จึงกล่าวต่อไปอีกว่า “เอาอย่างงี้ เดี๋ยวข้าจะหาเชือกให้สักเส้นก็แล้วกัน”
“ท่านจะเอาเชือกมาให้ข้าทำไมกัน?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
“ก็ให้เจ้าผูกคอตายไปเสียเลยอย่างไงล่ะ” อาจารย์เซนไขข้อสงสัย
ชายหนุ่มถามด้วยความขุ่นเคืองว่า “ท่านต้องการให้ข้าตายอย่างงั้นหรือ?”
อาจารย์เซนจึงอธิบายให้หายสงสัยว่า “มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ? หากว่ากันตามตรรกะความคิดของเจ้า ทุกคนต้องตายในท้ายที่สุดอยู่แล้วนี่ เมื่อเป็นเช่นนั้นชีวิตในปัจจุบันนี้ย่อมเปล่าประโยชน์ เมื่อเปล่าประโยชน์ ทำไมไม่ตายเสียแต่ตอนนี้เลยเล่า?”

<<< ในชีวิตย่อมไม่มีสิ่งใดที่ไร้ประโยชน์ หากจะมี
คงมีเพียงการไม่ทำสิ่งใดเลยเท่านั้นเอง >>>
..
อภิภู โพธิ ได้แชร์รูปภาพของ นิทานเซน
6 กุมภาพันธ์ 2559เวลา 20:43 น.
..
..

อภิภู โพธิ 5 กุมภาพันธ์ 2559
แค่อิสระจากมายาทั้งปวงนั้นแหละตัวธรรม

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ