มิจฉาสมาธิ

[時々होशདང一རພຊຍ๛]

Photo by.....๛時々होश๛

ในอดีตกาล มีแพทย์ผู้หนึ่ง นามว่า เปี่ยนเชว่ วันหนึ่งเขามีโอกาสเข้าพบอ๋องไช่หวนกง เมื่อได้พบ เปี่ยนเชว่สังเกตอาการของอ๋องโดยละเอียดแล้วจึงกล่าวว่า ท่านอ๋อง ดูท่าว่าท่านกำลังป่วยไข้ ทว่าตอนนี้อาการป่วยเพิ่งจะแทรกซึมอยู่ในระดับผิวหนัง หากรีบทำการรักษาก็จะสามารถหายดีได้ในเร็ววัน อ๋องไช่หวนกงได้ยิน กลับตอบอย่างมีอารมณ์ว่า ข้าไม่ได้ป่วย ไม่ต้องให้ท่านมารักษา หลังจากที่แพทย์เปี่ยนจากไป อ๋องไช่หวนกงก็กล่าวกับคนรอบข้างว่า หมอบางคนใช้ไม่ได้ วัน ๆ เอาแต่คิดที่จะรักษาคนไข้ คนไม่ป่วยก็หาว่าป่วย เพียงเพราะว่าจะได้ใช้เป็นข้อพิสูจน์ว่าตัวเองเป็นหมอที่เก่งกาจก็เท่านั้น
       
วันเวลาผ่านไปราว 10 วัน เปี่ยนเชว่กลับมาขอพบอ๋องไช่ อีกครั้งเมื่อพบหน้ากัน เขากล่าวอย่างร้อนรนว่า ตอนนี้โรคของท่านลุกลามไปยังกล้ามเนื้อภายในแล้ว ต้องรีบรักษาโดยพลัน ทว่าอ๋องไช่หวนกงยังยืนยันคำเดิม ข้าไม่ได้ป่วยไข้ เชิญท่านกลับไปเถอะ ! เปี่ยนเชว่จึงผิดหวังกลับไปอีกครั้ง
       
ผ่านไปอีก 10 วัน แพทย์เปี่ยนกลับมาอีกครั้ง ครานี้เมื่อพบหน้าอ๋องไช่หวนกง เขาตกใจมาก และกล่าวว่า แย่แล้ว ตอนนี้โรคของท่านอ๋องลุกลามไปยังกระเพาะและสำไส้แล้ว ต้องรักษาทันทีไม่อาจยืดเวลาออกไปได้อีกแล้ว ทว่าอ๋องไช่ตอบกลับอย่างโมโหว่า ป่วยกับผีอะไรล่ะ ข้าไม่ได้ป่วย ! อีก 10 วันถัดมา เปี่ยนเชว่กลับมาอีกครั้ง ครานี้เมื่อเห็นสภาพอ๋องไช่หวนกง เขากลับไม่พูดอะไร เพียงแค่หันหลังเดินออกจากห้องไป ทว่าพฤติกรรมของเขาทำให้

อ๋องไช่หวนกงรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง จึงได้ส่งคนตามไปสอบถามแพทย์เปี่ยนเชว่ดังนี้ ท่านมิใช่ไปเยี่ยมท่านอ๋องหรอกหรือ เหตุใดเมื่อไปถึงจึงได้หันหลังกลับออกมา ? เปี่ยนเชว่กล่าวตอบคนผู้นั้นว่า การป่วยไข้ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว เพียงแค่รักษาให้ทันการ ตามธรรมดาโรคภัยย่อมหายไป ที่น่ากลัวคือคนป่วยที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วย ไม่ยอมรับ

การรักษา ป่วยที่ผิวหนังแก้ได้ด้วยการทายาประคบร้อน ป่วยที่กล้ามเนื้อแก้ได้ด้วยการฝังเข็ม ป่วยที่กระเพาะลำไส้แก้ได้ด้วยการดื่มยา ทว่าบัดนี้โรคของท่านอ๋องได้แพร่ไปยังกระดูกแล้ว อาการขั้นนี้ทำได้เพียงแค่รอเวลาฟ้ากำหนดเท่านั้น ดังนั้นข้าจึงไม่อาจขอร้องให้ท่านอ๋องรับการรักษาใดอีกหลังจากนั้นเพียง 5 วัน อาการป่วยของอ๋องไช่หวนกงก็กำเริบทำให้เกิดอาการเจ็บปวดอย่างยิ่ง แม้ว่าท่านอ๋องจะส่งคนไปตามเปี่ยนเชว่มารักษา แต่ในตอนนั้นเปี่ยนเชว่ได้เดินทางออกไปยังเมืองอื่นแล้ว จากนั้นอีกเพียงไม่กี่วัน อ๋องไช่หวนกงก็สิ้นใจ

มิจฉาสมาธิ ย่อมเกิดแก่ผู้มีมิจฉาสติ สัมมาสมาธิ ย่อมบังเกิดแก่ผู้มีสัมมาสติ