สิ่งที่ดีในชีวิต นิรุตติ์ ศิริจรรยา

[होशདངພວན2017]

ไปเจอบทความดี ๆ ก็เลยนำมาฝากแทนการดูรูปสถานที่เก่า ๆ


เสียงสุนัขเห่าดังแว่วมาแต่ไกล เมื่อเราเลี้ยวรถเข้าไปจอดเทียบหน้าบ้านหลังใหญ่ หลังจากที่นั่งลุ้นกันตัวเกร็งบนรถตู้ แม้ว่าทัศนียภาพระหว่างทางมา "ไร่ทองจันทร์" ซึ่งตั้งอยู่ที่อำเภอโป่งน้ำร้อน ของจังหวัดจันทบุรี จะสวยงามน่ามองอย่างไร ก็ไม่อาจลดความหวาดเสียวเวลาที่รถเลี้ยวมาตามช่วงโค้งไหล่ทางของภูเขาไปได้ คุณนิรุตน์ ศิริจรรยา เจ้าของไร่ พระเอกในดวงใจของใครต่อหลายคนทั้งในอดีต และปัจจุบัน ออกมาต้อนรับเราด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ในชุดลำลองเสื้อยืดสีเหลืองแขนยาว เหมาะกับบ่ายวันเสาร์แสนสบาย ดูเหมือนว่าวัย 57 ปีในวันนี้ ไม่ได้ลดทอนความเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้ลงได้เลย หลังจากหลบเร้นไอแดดที่เริ่มร้อนแรงของเดือนมีนาคมเข้าไปในตัวบ้านแล้ว ความรู้สึกโปร่ง โล่ง และเย็นสบายก็เข้ามาแทนที่ ด้วยตัวบ้านขนาดไม่ใหญ่พอจะเรียกได้ว่าเป็น

คฤหาสน์ แต่สำหรับการตกแต่งแล้ว ขอเรียกแบบจริงใจว่าเป็นวิมานกลางสวนดี ๆ นี่เอง ด้วยการเล่นระดับ 3 ชั้น ลดหลั่นกันพอเหมาะ และลาดลงไปตามความเอียงของตัวภูเขา ทำให้เราอดรู้สึกอิจฉาเจ้าของบ้านหลังนี้นิด ๆ ไม่ได้เลย หลังจากดื่มน้ำเย็นหนึ่งแก้วดับอาการตาร้อนไปแล้ว เราก็เริ่มอดใจไว้ไม่ไหว ที่จะพาคุณผู้อ่านไปรู้จักกับบุรุษเจ้าของนัยตาสีดำสนิทที่มีประกายตาฉายแววลึกล้ำจนยากที่จะคาดเดาความคิดได้คนนี้ผมเป็นคนกรุงเทพฯ เกิดที่ซอยหลังสวน ใจกลางกรุงเทพ ตั้งแต่เล็กจนโตก็เรียนหนังสือที่นั่น ความรู้สึกส่วนตัวแล้วถึงเป็นคนกรุงเทพแต่เกิด แต่ไม่เคยชอบความวุ่นวายของกรุงเทพ ช่วงเด็ก ๆ ทุกปิดเทอมก็จะต้องไปอยู่ที่ชนบทกับคุณย่า ชีวิตส่วนใหญ่ในช่วงนั้นก็คือจะอยู่แต่ในชนบท ความรู้สึกที่ชอบธรรมชาติคงจะเริ่มมาตั้งแต่ตอนนั้น ไม่ค่อยชอบพวกแสง สี เสียง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยไปเลย ในสมัยนั้นก็ใส่ตันโจวติก เดินวังบูรพาเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่สิ่งที่ชอบจริงๆ คือการได้มานั่งริมคลอง

ตกปลา นั่งทำจั่นจับปลา ชอบที่จะไปเที่ยวกับเพื่อนที่นาเกลือแถวบางปะกง ที่แต่ก่อนจะมีเยอะมาก แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแล้ว ชอบการเที่ยวแบบท้องนา นั่งเรือข้ามคลอง ไล่จับปลาหมอ จับปลากัด เลี้ยงไก่ชน ฟักไข่ แล้วนั่งดูเวลามันฟัก แบบนี้มากกว่าทั้งที่นิสัยส่วนตัวเป็นแบบนั้น แต่ในที่สุด คุณนิรุตน์ก็ได้เข้ามาสู่วงการแสดง โดยการชักชวนของคุณเทิ่ง สติเฟื่อง ซึ่งในตอนแรกเขาไม่ได้คิดเลยว่าอยากจะรับงานแสดง ผมเป็นคนไม่ค่อยกล้าแสดงออก ชอบใช้ชีวิตแบบเงียบๆ อยู่ตามชนบท เรื่องงานแสดงเลยเหมือนเป็นคนละทางกับความชอบส่วนตัว ในครั้งแรกก็เลยปฏิเสธไป จนกระทั่งได้รับการชักชวนหลายต่อหลายครั้ง ก็เห็นว่าเป็นโอกาสที่น่าจะลองทำดู พอได้ก้าวไปสู่วงการละครประมาณ 2 -3 เรื่อง ก็เริ่มรู้ว่าไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวที่จะไปทำอย่างอื่นบ้างเลย


มีต่อตอนที่ 2