บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (43/106) > >>

lek:
ชีวิตเรานี่มันช่างเรียบง่ายจริงๆ
มันไม่มีอะไรโลดโผนตื่นเต้นเลย
อยากตื่นเต้นกับเขาดูบ้าง...
แต่พอความตื่นเต้นระทึกใจเกิดขึ้น
ก็กลับไม่อยากให้มันเกิดขึ้น...
เพราะมันทำให้เราทุกข์ใจนั่นเอง
มันไม่ได้สนุกสนานตามจินตนาการเลย
คงดูหนังมากเกินไปจึงเป็นเช่นนี้...

lek:
แล้วเรื่องราวทุกอย่างก็ค่อยๆคลี่คลาย
ณ ตอนนั้น รู้สึกว่ามันอัดอั้นไม่มีที่ไป
แต่มาวันนี้ มันรู้สึกผ่อนคลายเบาบางลง
เวลา มันช่วยให้อะไรๆดีขึ้น...
เพราะมีสิ่งใหม่ๆเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา
สิ่งเก่าๆเราจึงลืมเลือนมันไปบ้างเท่านั้นเอง
และบางอย่างเราก็ปล่อยให้มันผ่านไปกับกาลเวลา
แต่ก็มีบางครั้งที่เราก็อดเผลอเอามาใส่ใจอีกเสมอๆ

lek:
กายนี้บังคับไม่ได้
บทมันจะเจ็บมันจะปวด
มันก็เป็นของมันนั่นล่ะ
แต่อันที่จริงที่มันเจ็บและปวด
ก็เพราะเราทำมันนั่นแหละ
เราสั่งสมทำมัน...มันจึงมีผลเช่นนั้น
เราจะปล่อยให้มันเรื้อรัง...
หรือจะยับยั้งเสียแต่เนิ่นๆ
ก็อยู่ที่เราว่าจะจัดการกับปัจจุบันอย่างไร
อนาคตมันจะเป็นไปเช่นนั้นแล

lek:
พักผ่อนกาย...
พักผ่อนใจ...
สบาย สบาย...
ใช้งานหนักมากเกินไป
มันก็มีผลเช่นที่เป็นนี้นั่นเอง
ไม่ใช้งานหรือใช้งานน้อยเกินไป
มันก็มีผลเช่นที่เป็นอย่างนั้นเอง
เพราะฉะนั้น...
สายกลางระดับความพอดี...
สมดุลที่ควรปรับตามประมาณ
จึงเป็นหน้าที่ที่เราควรรู้จักวางตน
สำรวมตน...
ความประมาท...เป็นบ่อเกิดแห่งความหายนะ
ความประมาท...เป็นบทเรียนเกิดการเรียนรู้

lek:
เป็นไงล่ะ ...ความตั้งใจที่จะพัก
สรุปก็คือ...มันไม่ได้พัก...
แถมโดนใช้งานหนักเสียด้วย...
แต่ก็แก้ไขให้มันไม่ต้องรับบทหนัก
อย่างที่เป็นมา...แก้ไขปรับปรุงบางส่วน
เพื่อให้ทุเลาเบาบางลงไปตามลำดับ
ดูผลแห่งการกระทำว่าจะช่วยให้อะไรดีขึ้นหรือไม่
ก็ต้องรอดูผลการกระทำนั่นแหละ...

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ