บล็อก > บทความ (Blog)
ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง
lek:
เมื่อเราไม่อิสระในห้วงกาลเวลา
ห่วงกังวลกับเวลาที่ยังมาไม่ถึง
และยังเอาอดีตมาประเมินแทนค่า
ในปัจจุบัน...และคิดว่ามันจะแน่นอน
เหมือนอย่างที่ผ่านมา...
แต่อะไรๆมันก็ไม่แน่นอน...
เปลี่ยนแปลงไปได้เสมอๆ...
เพราะฉะนั้นจึงควรอยู่กับปัจจุบันดีที่สุด
ไม่เช่นนั้นจะถูกอะไรๆครอบงำโดยไม่รู้ตัว
แล้วเมื่อนั้นเราก็จะติดอยู่ในบ่วง...
ไม่มีความอิสระ...มันยึดติดอยู่ในตัวตน
แห่งความเคยชินที่สั่งสมมายาวนาน
และวนเวียนอยู่อย่างนั้นไม่มีวันจบสิ้น
lek:
เวลาที่คนเรายึดติดในสิ่งที่รู้มานั้น
ทำให้เวลามาพบและพูดจากัน
ทำให้มีความคิดที่ไม่เหมือนกัน
เพราะรู้และเข้าใจไม่เหมือนกัน
จึงทำให้ต่างคนต่างยึดในสิ่งที่รู้มาต่างกัน
และยึดในสิ่งที่เชื่อแบบไม่เหมือนกัน
เวลาพูดคุยกันจึงหาความลงตัวได้ยาก
ต่างฝ่ายต่างก็ยึดในสิ่งที่รู้และเชื่อ
ต่างตะแบงจะให้คนอื่นมาเข้าใจและรับรู้
อย่างเดียวกับที่ตนรับรู้และเข้าใจ
แต่คนอื่นเขาก็รับรู้และเข้าใจไม่เหมือนเรา
จึงหาจุดที่เข้าใจกันทั้งสองฝ่ายไม่ได้
หากรู้จริงเข้าใจเหมือนกันก็ไม่ต้องมีอะไร
แต่เพราะไม่เข้าใจกันจึงมีอะไรยืดยาวไปเรื่อยๆ
lek:
วันนี้พ่อบอกว่า เมื่อ 40 ปีที่แล้ว
พ่อต้องหยิบเสื้อหนาวมาใส่เพื่อล้างรูป
วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่พ่อทนไมได้
ต้องหยิบเสื้อกันหนาวขึ้นมาใส่อีกครั้ง
วันนี้หนาวเย็นจิกเข้าไปข้างในลึกๆ
ทรมานหลายอย่างดีจริงๆ...
เวลาร่างกายมันหนาวจนสุดจะทนไหว
มันเลยขับลมพิษขึ้นมาเต็มไปหมด
คันและรู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่ว
หายหนาวไปได้พอประมาณ...
เพราะมัวแต่รู้สึกคันบวกกับอาการคลุ้มคลั่งที่กระเพาะ
คงกินมะม่วงไปเยอะกินตอนท้องว่าง
พี่ๆเตือนก็ไม่เชื่อ เพราะปกติเป็นคนธาตุหนัก
วันนี้เลยรู้แล้วว่ามะม่วง(สุก)ทำให้ขับถ่ายสะดวกอย่างนี้นี่เอง
lek:
พรุ่งนี้เธอจะมาหา...
ดีใจจริงๆที่เธอมา...
ทำให้รู้ว่า...
เธอปลอดภัยดีอยู่...
เราจะต้องพบกันอีกกี่ครั้ง
จากกันอีกกี่หน...
คงไม่รู้นับครั้งไม่ได้หรอก
แต่ที่รู้ๆได้เจอเธอทีไร...
ต้องขอบคุณเธอที่มาพบเจอกัน
ทำให้วันที่เราพบกัน...
มีแต่ความรู้สึกดีๆที่ได้เจอกัน
แม้จะต้องจากกันอีกเหมือนเคย
ก็ยังคงรู้สึกดีๆตลอดไป...
แม้จะไม่ได้พบเจอกันอีกก็ตาม
ขอบคุณที่มีวันที่ทำให้มีความรู้สึกดีๆ
lek:
ไม่รู้ว่าเธอและใครจะคิดยังไงนะ
แต่ที่รู้ๆเราหน่ะคิดไปเยอะแยะแล้วล่ะ
เวลาคิดทีไรมันก็ไม่พ้นคิดสุขกับทุกข์
ตอนที่คิดสุขมันก็ชอบใจรู้สึกดีไปหมด
ตอนที่คิดทุกข์มันก็ทรมานใจรู้สึกหนักอึ้งไปหมด
เวลาที่คิดแล้วมันไม่รู้สึกตัวมันเผลอไปนะ
พอมารู้สึกว่าคิดอะไรอยู่ สติมันค่อยกลับมาได้นิดนึง
แล้วมันก็ไปอีกแล้ว ไปคิดอีกจนได้
เหมือนตัวชาร์ทแบตตอนนี้เลย...
อาการหนักชาร์ทปุ๊บติดๆดับๆงอแงชมัด
ต้องขอร้องขอเลยว่าขอให้ชาร์ทได้ไม่ขัดข้องเถอะ
กว่าจะขอร้องกันรู้เรื่องทำใจไม่ดีไปพักใหญ่
แต่ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แต่วันต่อไปไม่รู้นะ
ไว้ว่ากันตอนนั้นอีกที ว่าจะจัดการยังไงต่อไป
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version