บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (7/106) > >>

Plusz:
^^ ...  :13:

lek:
ก็แค่แว๊บนึง...จึงได้เกิดขึ้นมา
ก็แค่เกิดขึ้นมา...แล้วก็ผ่านพ้นไป
ก็แค่ผ่านพ้นไป...แล้วก็ไม่มีอะไรเลย
แล้วสิ่งที่ยังเหลืออยู่ล่ะ...ให้อะไรไว้บ้าง
ถึงแม้สิ่งที่เสื่อมสลายไปต้องดับสลายไป
แต่มีสิ่งหนึ่งที่สามารถตั้งอยู่ได้ตราบเท่าที่จะพอใจ
เท่าที่จะมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดยึดสิ่งหนึ่งนั้นไว้ให้คงอยู่

lek:
ทายาหม่องไว้ก่อนนอน
หลับไปตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ
ตอนแรกๆยังไม่รู้สึกเย็นร้อน
แต่อีกซักพักมันกลับรู้สึกขึ้นมา
ค่อยๆเป็นวงกว้างเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เหมือนมีใครเอาน้ำแข็งมาวางบนผิว
อีกซักพักวงกว้างค่อยๆแคบลงไป
จนความรู้สึกนั้นหายไปในที่สุด

lek:
อยากจะบอกว่ามันเป็นความรู้สึกดีๆ
ในช่วงเวลาหนึ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
นับตั้งแต่ได้รู้จักมามีแต่ความรู้สึกดีๆเสมอ
แม้ว่าต้องจากกันไป...ไม่เสียดายที่ได้รู้จักกัน
อยากจะบอกว่า "ขอบคุณ" เธอมากเลย
ที่ทำให้รู้จักกับความรู้สึกดีๆแบบนี้...
อยากจะบอกว่า "ขอโทษ" หากเรารบกวนเธอมากเกินไปบางครั้ง
บางครั้งเราก็อยากให้เธอรบกวนเราบ้าง...ถ้าเธอต้องการ
อยากจะบอก "สวัสดี" เธอตั้งแต่ตอนที่เรารู้จักกัน
และตอนที่เราจะต้องจากกันไปในวันนั้น...เป็นวันแห่งความจริงของชีวิต
สวัสดียินดีที่ได้รู้จักกัน...ขอบคุณที่ทำให้เราต้องจากกัน...
ขอโทษที่ให้เธอได้เพียงเท่านี้...เท่าที่โอกาสที่ฉันจะให้เธอได้...เท่านี้จริงๆ :47:

lek:
มันผ่านไปแล้วนะ...อดีตหน่ะ...ผ่านไปแล้ว
แล้วยังจะไปดึงให้อดีตมันมาอยู่ในปัจจุบันทำไมล่ะ
ถ้าอดีตมาอยู่ในปัจจุบัน...แล้วมันจะเป็นอดีตได้ไง
ปล่อยให้มันผ่านไปบ้างก็ดีนะ...อะไรที่ย้อนกลับมาแล้ว
ไม่เกิดประโยชน์ก็ปล่อยๆมันไปบ้างก็ดี...
จะว่าไปมันก็มีประโยชน์ทั้งนั้นแหละนะ...
ถ้าเรารู้จักที่จะมองด้านที่เป็นประโยชน์...
แต่บางทีเราก็ห้ามมันไม่ได้...ที่จะมองด้านที่เป็นโทษนี่นา
เพราะเรายังชอบที่จะคิด...ชอบที่จะเป็นนักแสดง...
เจอบทบาทอะไรปุ๊บก็อินกับบทละคร...แสดงซะจนตีบทแตก
อารมณ์กระเจิงเลย...ลืมตัวไปว่ากำลังแสดงละครอยู่นะนั่น
ย้อนกลับมาดูสิ่งที่ตัวเองแสดงไป...แสดงเก่งเชียวล่ะ เหอๆ
เก่งแสดงไปตามบทที่เค้าให้มานะ...ไปตามบทไม่ใช่ความจริง
ความจริงคือเรากำลังแสดงอยู่...เราเป็นผู้ถูกแสดง...
เราเป็นผู้เห็นผู้ที่ถูกแสดงคือเรา...ในบางครั้งเราก็ถูกดึงออกไปเป็น
ผู้ดูการแสดงของตัวเอง...บางครั้งเราก็หยุดแสดงไปซะเฉยๆ
บางครั้งเราก็หลงเพลินไปกับบทบาทที่เรากำลังแสดงอยู่
อย่างน้อยทุกการแสดง...เราก็ได้รับรู้ถึงการแสดงนั้นผ่านตัวเรา
ที่สื่อออกถึงความเป็นตัวตนของเรา...นี่แหละคือตัวตนของเราล่ะ

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ