บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (9/106) > >>

lek:
ก็เรายังคงมีความรู้สึกที่คุ้นเคยจำได้อยู่
จะว่าจำได้...ก็ได้...จำในสิ่งที่สั่งสมมานาน
จำในสิ่งที่ลวงใจ...ที่สามารถทำให้ใจกายเรา
ได้ทั้งทุกข์และสุขตลอดมา...แปลกมั๊ยล่ะ
ที่บ่อยครั้ง...เราไม่รู้สึกว่าเรากำลังหายใจอยู่
ทั้งๆที่เรากำลังหายใจเข้าและออกตลอดมา
เพราะเรายังคงมีความคิดสร้างสรรค์ทำลายอยู่
ถ้าเราคิดสิ่งดีๆก็ทำให้มีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้น...
ถ้าเราคิดในสิ่งที่ไม่ดีแน่นอนสิ่งไม่ดีก็ต้องเกิดขึ้น
บางครั้งคิดสิ่งดีๆแต่ก็ทำในสิ่งที่คิดไม่ได้...เคยมั๊ย
บางครั้งคิดสิ่งไม่ดีๆไป แต่ก็ไม่ได้ทำในสิ่งที่คิดไม่ดีไปทุกครั้ง
คงเป็นเพราะเรายังคงไม่ระวังในบางครั้งประมาทไปในบางหน
แล้วก็บางครั้งเหมือนมีอะไรบางอย่างเตือนและคอยยับยั้งชั่งใจเราเช่นกัน
บางครั้งเรารู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่ทุกข์นะ...อยากตัดมันไป...แต่ก็ทำไม่ได้
บางครั้งเรารู้ว่าสิ่งนี้ที่เป็นเป็นความสุขนะ...แต่เป็นสุขแบบจอมปลอม
แต่เราก็เต็มใจที่จะรับความสุขจอมปลอมแบบชั่วคราว...
ถึงจะเป็นช่วงเวลาแค่สั้นๆ...เราก็ยังหลงติดใจไปกับมันอีกจนได้
สุดท้ายความสุขความทุกข์ที่เกิดขึ้นชั่วคราวก็จะผ่านพ้นไปอีกแล้ว
แต่ก็บ่อยครั้งนะ...แม้มันจะผ่านไปแล้ว...แต่เราก็ยังจะไปยึดมันไว้
ไม่ยอมให้มันเลยผ่านไป...เพราะเรายังติดใจยึดสิ่งที่ผ่านไปแล้วอยู่
และก็บ่อยครั้งอีกที่เรามักจะไปยึดสิ่งที่ยังมาไม่ถึงเอามาถือเอาไว้
ไม่ว่าจะถือว่าสุขหรือทุกข์ แต่ก็เป็นสิ่งที่เราคาดหวังไว้ทั้งสิ้น...
เพราะยังไม่ได้เกิดขึ้นในปัจจุบัน...แต่เราคาดหวังเอาไว้ทั้งสิ้น
ก็อยู่ที่ปัจจุบันว่าเรามีความตั้งใจมุ่งมั่นบากบั่นอดทนแค่ไหน...
อนาคตที่ยังมาไม่ถึง...ก็จะมาถึงจนได้...อนาคตที่เราคาดหวังไว้
จึงมีผลกระทบกับปัจจุบัน...หากเราไม่ได้เผื่อใจไว้อยู่กับความเป็นจริง
เมื่อไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราหวังตั้งใจ...แน่นอนความทุกข์มาเยือนแน่ๆ
หรือเมื่อเราได้อย่างที่เราหวังตั้งใจไว้...แน่นอนความสุขก็มาเยี่ยมอีกเช่นกัน
แต่สุดท้าย...สิ่งเหล่านั้นก็จะผ่านพ้นไปเรื่อยๆอย่างนั้นนั่นเอง....

สายลมที่หวังดี:
 :12: อ่านเพลินเลยค่ะคุณเล็ก

ดอกไม้ในที่ลับตา ~ ღ:

--- อ้างจาก: lek ที่ ตุลาคม 24, 2010, 06:07:07 am ---ก็เรายังคงมีความรู้สึกที่คุ้นเคยจำได้อยู่
จะว่าจำได้...ก็ได้...จำในสิ่งที่สั่งสมมานาน
จำในสิ่งที่ลวงใจ...ที่สามารถทำให้ใจกายเรา
ได้ทั้งทุกข์และสุขตลอดมา...แปลกมั๊ยล่ะ
ที่บ่อยครั้ง...เราไม่รู้สึกว่าเรากำลังหายใจอยู่
ทั้งๆที่เรากำลังหายใจเข้าและออกตลอดมา
เพราะเรายังคงมีความคิดสร้างสรรค์ทำลายอยู่
ถ้าเราคิดสิ่งดีๆก็ทำให้มีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้น...
ถ้าเราคิดในสิ่งที่ไม่ดีแน่นอนสิ่งไม่ดีก็ต้องเกิดขึ้น
บางครั้งคิดสิ่งดีๆแต่ก็ทำในสิ่งที่คิดไม่ได้...เคยมั๊ย
บางครั้งคิดสิ่งไม่ดีๆไป แต่ก็ไม่ได้ทำในสิ่งที่คิดไม่ดีไปทุกครั้ง
คงเป็นเพราะเรายังคงไม่ระวังในบางครั้งประมาทไปในบางหน
แล้วก็บางครั้งเหมือนมีอะไรบางอย่างเตือนและคอยยับยั้งชั่งใจเราเช่นกัน
บางครั้งเรารู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่ทุกข์นะ...อยากตัดมันไป...แต่ก็ทำไม่ได้
บางครั้งเรารู้ว่าสิ่งนี้ที่เป็นเป็นความสุขนะ...แต่เป็นสุขแบบจอมปลอม
แต่เราก็เต็มใจที่จะรับความสุขจอมปลอมแบบชั่วคราว...
ถึงจะเป็นช่วงเวลาแค่สั้นๆ...เราก็ยังหลงติดใจไปกับมันอีกจนได้
สุดท้ายความสุขความทุกข์ที่เกิดขึ้นชั่วคราวก็จะผ่านพ้นไปอีกแล้ว
แต่ก็บ่อยครั้งนะ...แม้มันจะผ่านไปแล้ว...แต่เราก็ยังจะไปยึดมันไว้
ไม่ยอมให้มันเลยผ่านไป...เพราะเรายังติดใจยึดสิ่งที่ผ่านไปแล้วอยู่
และก็บ่อยครั้งอีกที่เรามักจะไปยึดสิ่งที่ยังมาไม่ถึงเอามาถือเอาไว้
ไม่ว่าจะถือว่าสุขหรือทุกข์ แต่ก็เป็นสิ่งที่เราคาดหวังไว้ทั้งสิ้น...
เพราะยังไม่ได้เกิดขึ้นในปัจจุบัน...แต่เราคาดหวังเอาไว้ทั้งสิ้น
ก็อยู่ที่ปัจจุบันว่าเรามีความตั้งใจมุ่งมั่นบากบั่นอดทนแค่ไหน...
อนาคตที่ยังมาไม่ถึง...ก็จะมาถึงจนได้...อนาคตที่เราคาดหวังไว้
จึงมีผลกระทบกับปัจจุบัน...หากเราไม่ได้เผื่อใจไว้อยู่กับความเป็นจริง
เมื่อไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราหวังตั้งใจ...แน่นอนความทุกข์มาเยือนแน่ๆ
หรือเมื่อเราได้อย่างที่เราหวังตั้งใจไว้...แน่นอนความสุขก็มาเยี่ยมอีกเช่นกัน
แต่สุดท้าย...สิ่งเหล่านั้นก็จะผ่านพ้นไปเรื่อยๆอย่างนั้นนั่นเอง....

--- End quote ---


 :07:  ..  :19:  สาธุ..สาธุ ขอร่วมอนุโมทนา+ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆข้างบนมากมายค่ะ ท่านจอมยุทธ์เล็ก.. :13: .. ^^

lek:
เวลาที่ทำอะไรแล้วร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้าแทบทนไม่ไหว
มีเพียงใจที่จะช่วยฉุดดึงให้ร่างกายกลับมามีกำลังเข้มแข็ง
ไม่มีอดีตที่แสนทรมาน...ที่ส่งผลทำให้ร่างกายอ่อนแอ...
มีเพียงปัจจุบันที่เกิดขึ้น...ความเหนื่อยล้าทั้งหลายไม่ได้มี
มีเพียงแค่ความรู้สึกที่ส่งมาให้ใจปรุงแต่งว่าเรารู้สึกแบบนั้นแบบนี้
แล้วเราก็จำได้ว่า...แบบนั้นแบบนี้คืออะไร...พอเราจำได้ว่า
มันคืออะไร..เราก็จะรู้สึกทนไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น...แต่ว่า...
สุดท้ายเราก็จะทนได้อยู่ดี...หากเราสู้ล่ะ...ฝ่าฟันจุดที่ทนไม่ได้
ณ ขณะปัจจุบันไปเลย..ก็จะเห็นว่าเราทนได้อีกนั่นแหละสบายมาก
แต่ขณะที่ความรู้สึกเหล่านั้นเกิดขึ้น...เราจะรู้สึกตัวแบบนั้นไม่ได้ทุกครั้ง
จะเป็นบางครั้งเท่านั้น...ถ้าเราฝึกให้เกิดขึ้นบ่อยๆ..เราก็จะทนได้บ่อยๆ
แต่เพราะนิสัยที่เราสั่งสมมานาน...เรามักไม่ค่อยจะอดทนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เราจึงต้องเป็นทุกข์กับสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง...จมไปอยู่ในวังวนเวลา...
จมไปอยู่ในวังวนที่เป็นตัวตนที่เราสร้างขึ้นมาหลอกตัวเราเองบ่อยๆตลอดเวลา

lek:
ทำอะไรลงไปเนี่ย...
มานั่งถามตัวเอง...ทีหลัง
ตอนที่ทำไป...กลับไม่สงสัย
ว่าทำอะไรลงไปเนี่ย...
ตอนทำ....อารมณ์มันพาไป
แต่ตอนหลังเนี่ย...สติมันคงกลับมา
เลยมานั่งตั้งคำถามกับตัวเอง...
ว่านี่ทำอะไรลงไปเนี่ย...
เมื่อไหร่จะทันซักทีล่ะ...
ไม่งั้นก็ต้องมาตั้งคำถามอย่างนี้
อยู่แบบนี้ในภายหลังตลอดสิ :38:

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ