บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (11/106) > >>

lek:
ความกลัว...
เมื่อเกิดความกลัว...
สิ่งที่จะทำให้ความกลัวหายไป
ก็คือ...ความกล้า...
กล้าที่จะเผชิญกับสิ่งที่กลัวนั่นเอง
หากมีคนที่กลัวมากกว่าอยู่ด้วย...
เราก็จะรู้สึกกลัวในสิ่งเดียวกันน้อยกว่า
คือรู้สึกว่ามีคนกลัวมากกว่าเรา...มันอุ่นใจหน่ะ
บางทีเราก็ต้องทำเหมือนกล้า...
ทั้งๆที่ความกลัวมันยังจุกอยู่เต็มข้างใน...
พอเรากล้าที่จะเผชิญกับความกลัวที่มี...
ในขณะนั่นเอง...ความกลัวก็ค่อยๆลดลงไป
เพราะสิ่งที่กลัว...ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด...
แค่เราไม่เคยผ่านมันไป...แค่เรากลัวไปก่อน
เมื่อเราผ่านมันไปได้...ความกลัวก็จะลดระดับลง :47:

lek:
ความฝัน....
ความจำได้...หลังจากที่ฝัน
ความคิด...ทบทวนความฝัน
เรื่องราวมากมายหลั่งไหลตามมา
ความกลัวความกังวลเริ่มแสดง
ความตาย....
คือสิ่งที่ทุกคนต้องเจอ...
ขณะที่ยังไม่เจอ...อาจไม่หวั่นไหวเท่าไหร่
แต่ขณะที่เจอ...ขณะนั้น...นั่นเอง
จะวัดใจวัดสติปัญญาเราได้ดี...

lek:
ท่านแม่...ชอบใจชุดนอน
ไม่มีแขน...มีกระดุมตรงไหล่
ชายกระโปรงบานๆน่ารักเหมือนเด็ก
สีฟ้าลายดอกไม้...ติว่าสีอ่อนไป...
อยากได้สีเข้มกว่านี้สักหน่อย...
น้ำตาล...ไม่ก็...เขียวเข้มๆน่าจะดี
ท่านพ่อ...ชอบใจขนมตุ๊บตั๊บ...
ให้กิน 2 ชิ้น คิดว่าคงจะพอ...
เผลอแป๊บเดียว...เดินมาแกะกินเอง
หมดห่อเลย...เบาหวานตุ๊บป่องตุ๊บป่อง

สิ่งที่ชอบ...ทำให้เกิดความสุข
ความสุขแบบฉาบฉวย...ชั่วคราว
บางทีความสุขชั่วคราว...
กลับส่งผลย้อนกลับให้เป็นทุกข์
การกระทำในปัจจุบัน...จึงควร "ระวัง"

lek:
"ชีวิตอยู่ได้ด้วยความฝัน"...คำพูดของผู้ชายคนนึง
ผ่านเข้ามากระสบโสตประสาท...ทำให้ครุ่นคิด...
ก่อนที่เหตุการณ์จริงจะเกิดขึ้น...จินตนาการย่อมโลดแล่น
แต่งเรื่องราวต่างๆไว้ก่อนที่สิ่งต่างๆจะเกิดขึ้น...
บางครั้งเรื่องราวต่างๆที่จินตนาการไว้ก่อนก็เกิดขึ้นตามที่คิด
แต่บางครั้งเรื่องราวต่างๆก็ไม่ได้เกิดขึ้นตามที่ต้องการ...
ความฝันคือสิ่งที่คิด...ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้น...
สิ่งที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่เป็นความฝันต่อมาในไม่ช้า...
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นจะผ่านไปคล้ายเป็นแค่ความฝัน...
ความจริงเพียงเศษเสี้ยวเสี้ยวเสี้ยววินาที...
ความจอมปลอมหลอกหลอนมากมายประมาณค่ามิได้
สุดท้ายก็ผ่านไปอีกแล้ว...

lek:
เด็กอายุ 6 ขวบ กับ คนแก่อายุ 68 ปี
มองเผินๆแตกต่างกันอย่างมากมาย...
วัยแรกแย้มกำลังผลิบาน....
กับวัยแห้งเหี่ยวเฉากำลังล่วงโรย...
แต่ความเหมือนนั้นก็ย่อมมีอยู่ในตัวมันเอง
วัยเด็ก...เรามักอภัยให้ได้เสมอ...
เพราะเราคิดว่าเด็กไม่รู้...จึงไม่ถือสาหาความ
แต่วัยชรา...เรามักจะให้อภัยยากเย็น...
เพราะเราคิดว่ารู้ทุกอย่าง...จึงถือสาหาความร่ำไป

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ