บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (12/106) > >>

lek:
แค่รู้สึกว่า...อยาก...อยากขอบคุณเหลือเกิน
สิ่งดีๆที่เสียสละมอบให้มาตั้งแต่จำความได้
ในอดีตแม้จะเกิดมาจำความได้....
แต่กลับไม่รู้เลยว่าเสียสละให้มากมายอย่างนี้
คนๆนึง...ทำอะไรให้กับใครๆได้มากขนาดนี้
คงเป็นเพราะ...จิตใจดีๆของเค้านั่นเอง...
ขอบคุณที่เกิดมาทำให้เราได้เป็นคนที่ข้องเกี่ยวกัน
อยากจะ...ขอโทษสำหรับสิ่งที่ทำไม่ดีไว้ต่างๆนานา
เราพบกันแล้ว...เราก็ต้องจากกันสินะ....
อย่างน้อย...ก่อนจากกันสิ่งดีๆที่เธอทำไว้
ขอให้เธอได้พบกับสิ่งดีๆเช่นกัน...
วันที่เธอเกิด....ขอบคุณที่ทำให้เธอเกิดขึ้นมา
ความเจ็บปวดของคนที่ทำให้เธอเกิดขึ้นมา
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เกิดขึ้นมาจนบัดนี้

lek:
ช่วงเวลาแห่งความสุข...
มันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
แต่ช่วงเวลาแห่งความทุกข์...
กลับรู้สึกว่าเวลาที่ผ่านไปนั้นช่างเนิ่นนาน
ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์...
ต่างก็มีใจเป็นสิ่งที่คอยกระตุ้นให้เกิดทั้งทุกข์และสุข

lek:
เวลามีทางเลือกเข้ามา...
ให้ต้องตัดสินใจเลือกทางใดทางหนึ่ง
มันรู้สึกตัดสินใจยากที่จะเลือก...
ไม่อยากตัดสินใจ...
เพราะรู้สึกเสียดาย....
ถ้าต้องตัดใจทิ้งทางเลือกใดไป...
แล้วยังรู้สึกอีกว่า...
ทางเลือกที่เลือกนั้น...
อาจไม่ดีพอ...เท่ากับอีกทางเลือกนึง
จึงทำให้ขณะที่กำลังครุ่นคิดตัดสินใจ
เต็มไปด้วยความลังเลกังวลสับสนทุกข์ใจ
แต่เมื่อใด...ถ้าต้องตัดสินใจเลือกแล้ว...
ยังไม่ยอมรับไม่พอใจกับการตัดสินของตัวเองแล้ว
ก็จะต้องมาเป็นทุกข์หนักกว่าเดิมอีก...
เพราะฉะนั้น...ต้องเคารพในการตัดสินใจของตน
น้อมรับกับสิ่งที่เราเลือกมันเอง...
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ก็เพราะเราเลือกและตัดสินใจเอง
ไม่ต้องไปโทษปัจจัยอื่นให้ยิ่งเป็นทุกข์...
แม้กระทั่ง...ไม่โทษตัวเองนั่นเอง...
ยอมรับกับปัจจุบัน...ทำใจให้เป็นปัจจุบัน...

lek:
วันเกิด...คือวันที่ชีวิตแลกชีวิต
เป็นการเริ่มต้นการทำหน้าที่...
รกสายใยจากข้างใน...แม้ถูกตัด
แต่สายใยก็ยังไม่ได้ขาด...
ตราบใดที่สัญญาใจยังเชื่อมผูกกัน
สามัญสำนึกจิตใต้สำนึกไม่เท่ากัน
แล้วแต่ว่าใครจะมีมากมีน้อย...
ใครจะค่อนไปทางใด...จะดีหรือชั่ว
ทุกสิ่งที่ทำไปนั้นเป็นเหตุ...
และทุกสิ่งทุกอย่างส่งผลติดตามมา
ไม่ใช่เพราะใคร...เพราะเราทำไว้นั่นเอง

lek:
เคยสังเกตว่าเวลาที่รู้สึกมีความสุข
แล้วเราดีใจสุดๆหัวเราะเต็มที่อย่างบ้าคลั่ง
ไม่นานนัก...ความทุกข์ก็จะตามมาอีกไม่ช้า
ไม่ได้หัวเราะอย่างนั้น...แต่กลับรู้สึกเศร้าในภายหลัง
หรือไม่ก็ในบางครั้งที่รู้สึกทุกข์ใจสุดๆ...
เพียงไม่นาน...ก็มีเรื่องให้ได้ดีใจสุขใจตามมา
มันสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนอยู่อย่างนั้น...
ก็เลยพยายาม....พยายามที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเอง
เมื่อมีเรื่องน่าดีใจสุขใจมากๆเข้ามา...
ก็พยายามจะไม่หลงระเริงกับความสุขนั้นให้มากไป
เพราะเหมือนรู้ว่า...อีกไม่ช้าความทุกข์ก็จะต้องเข้ามา
เช่นเดียวกัน...เมื่อเราต้องเจอกับความทุกข์มากๆสุดๆ
เราก็พอจะเดาได้ว่า...ความทุกข์นั้นมันไม่ได้อยู่ตลอดไป
มันจะผ่านไปอีกไม่ช้า...อย่าเศร้าอย่าจมปลักในความทุกข์
อย่างไม่ลืมหูลืมตา...จนเราติดกับในอารมณ์ที่เราสร้างขึ้น
แต่ก็นั่นล่ะ...เราเหมือนจะรู้เหมือนจะเข้าใจ....
แต่ในบางเวลาทั้งความสุขและความทุกข์เข้ามาอย่างไม่ทันระวัง
ก็โดนเข้าไปบ้างเหมือนกัน...แต่ไม่เป็นไร...มันก็จะผ่านพ้นไปนั่นเอง

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ