คลายวิถีทุกข์ด้วยธรรมะ > ปัญหาชีวิต ความทุกข์ ความรัก
ทุกข์มีแล้ว...ดีจังเลย
lek:
มาลองสังเกตุทุกข์กันดูสิ...
ว่ามันให้อะไรดีๆสำหรับเราบ้าง
ตั้งแต่เราเกิด..แก่..เจ็บ...ตาย
ไม่มีใครที่ไม่ประสบพบเจอกับความทุกข์
มีแต่คนที่ต้องเจอกับปัญหากับความทุกข์ทั้งสิ้น
แต่คนที่ใช้วิกฤตให้เป็นโอกาสสำหรับตัวเองนั้น
มีปัญญาแตกต่างกันไปในการแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
มาลองพิจารณาตัวเราเองกันดูว่า...
เวลาเราเจอความทุกข์เจอปัญหาแล้วนั้น...
เราทำอย่างไรกับมัน...
ลองมาสังเกตกันดูนะ...
มาเล่าให้อ่านกันบ้างนะ...
มาแบ่งปันกัน...
วันนี้...ได้รู้จักการอยู่ร่วมกับสังคมโลกมนุษย์
การมีผลประโยชน์ร่วมกัน...ทำให้อยู่ร่วมกันได้
หากเราหมดผลประโยชน์..ไม่ว่าจะเป็นด้านใดก็แล้วแต่
ผู้ที่ฉลาดมักจะไม่อยากอยู่กับคนที่ไร้ประโยชน์สำหรับเขา
ฉลาดในที่นี้คือ ฉลาดต่อตัวเอง...(เห็นแก่ตัวนั่นแหละ)
เราเองก็เป็นเหมือนเขาอีกนั่นแหละ...ถึงได้คิดแบบเขา (เอิ๊กๆๆๆ)
เรียกว่า รู้เขารู้เรา ตามแบบฉบับคนเห็นแก่ตัวนั่นเอง แฮ่ๆๆๆ
ทำให้คิดถึงเพลงที่เพิ่งได้ยินไป...อย่าเห็นแก่ตัว
อย่าหัวแก่เต็น...อย่าเห็นแก่ตัว...อย่าหวง....อิอิอิ :22:
สายลมที่หวังดี:
:45:ขอบคุณนะค่ะคุณเล็ก :13:
แก้วจ๋าหน้าร้อน:
:13: อนุโมทนาครับพี่เล็ก
lek:
ความทุกข์ในบางครั้ง...รู้สึกว่ามันไม่ดีเลย...ไม่ชอบมันเลย
มันทำให้จิตใจเราย่ำแย่...ท้อแท้...เหนื่อยหน่ายกับชีวิตที่เหลืออยู่
รู้สึกว่าทุกข์มันหนัก...มันกดดันจิตใจ...มันใจร้ายกับเราเหลือเกิน
รู้สึกว่าทุกข์มันไม่ยอมลดลาวาศอกกับเราเลยเหรอเนี่ย...
ความทุกข์มันจะอะไรกันนักกันหนากับเรานะ...ตามหลอกหลอนอยู่ได้
ปั่นป่วนทั้งจิตใจและร่างกายของเราอยู่ตลอดเวลาที่เราเปิดโอกาสให้
แต่บางทีความทุกข์ในบางครั้ง...ก็รู้สึกว่ามันดีจังเลยนะ...ถึงจะไม่ค่อยชอบ
แต่ก็ต้องขอบคุณที่มีความทุกข์เช่นนี้เกิดขึ้น...มันทำให้จิตใจเราได้เรียนรู้
ว่าใจเราจะจัดการกับความทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะเราเองให้มันผ่านไปได้อย่างไร
ระหว่างที่เรากำลังเจอกับความทุกข์อยู่นั้น...เพียงแต่เราเงยหน้าดูรอบข้างบ้าง
ก็จะเห็นว่าเราไม่เหงาเลยกับการต้องพบกับความทุกข์...เพราะยังมีอีกมากมาย
ที่เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความทุกข์เช่นเดียวกับเรานี่เอง...
แล้วเราก็มองวิธีที่แต่ละคนจัดการกับปัญหากับความทุกข์ที่เขาเหล่านั้นเจอ...
มองไปแล้ว...ก็เหมือนเกม...เกมนึง...ระหว่างเรากับปีศาจความทุกข์ที่ปรากฎตัวขึ้น
ประจันหน้ากัน...มันโจมตีเราเจ้าปีศาจร้าย...(แต่เป็นเพราะเราสร้างปีศาจร้ายให้มันเกิดขึ้น)
มันใช้ท่วงท่าวิชามารจัดการกับเรา...จนเราแทบจะตั้งรับไม่ไหว...(พระเอกนางเอกเริ่มจะแย่แล้ว)
แต่สุดท้าย...เราก็ฮึ๊ดสู้กับเจ้าปีศาจร้าย...แม้ว่าจะสะบักสะบอมแทบทนไม่ไหว...
ฮึ๊บๆๆๆฉันจะต้องจัดการกับเจ้าปีศาจร้ายตัวนี้ให้ได้...ว่าแล้วก็ปล่อยแสงพิฆาตปีศาจ(แนวแค้นเหอๆ)
เจ้าปีศาจความทุกข์มันก็ฮึ๊ดสู้เราเช่นกัน...เราสู้มันเพราะความแค้น...ความโกรธ...
ทำให้เราสู้อย่างไม่มีสติ...ก็เลยนัวเนีย...กอดไปกอดมากับเจ้าปีศาจร้ายอยู่ตั้งนาน...
จนกระทั่งรู้สึกว่าทั้งเราและเจ้าปีศาจร้ายเริ่มอ่อนแรงลงทั้งคู่...(คิดถึงมวยยกท้ายๆ อิอิ)
สุดท้าย...ฉันไม่โกรธไม่โทษเจ้าปีศาจความทุกข์แล้ว...พอดีกว่า...เจ็บทั้งคู่...เหนื่อยทั้งคู่
ฉันยอมรับเจ้าปีศาจความทุกข์ไว้เป็นเพื่อนดีกว่า...ผูกมิตรกัน...ให้อภัยกัน...(แล้วก็ยิงฟันใส่กันปิ๊งๆๆ)
ปีศาจความทุกข์เอ๋ย...เธอคือเพื่อนฉัน...คือครูของฉัน...ขอบคุณเธอนะที่ให้บทเรียนกับฉัน...
ที่สำคัญ...เธอให้สติกับฉัน...ว่าเธอคือปีศาจความทุกข์ที่ผ่านมาและก็ผ่านไป...ต้องจากกันไปสักวัน
ฉันเองก็เหมือนกัน...ฉันก็ต้องลาจากเธอไปในสักวันเช่นกัน...ก็ฉันก็แค่คนๆนึงที่เกิดมาต้องตายนี่นา :19:
lek:
ฉันพยายามที่จะฝืนใจตัวเอง...
ไม่ไปเกี่ยวข้องกับเขาเหล่านั้น...
เพราะฉันกลัวใจตัวเอง...
กลัวที่จะตกเป็นทาสกิเลสใจตัวเอง
ฉันพอจะเดาได้ว่า...
ถ้าฉันยอมทำตามกิเลสของตัวเอง
ผลมันจะออกมาเป็นอย่างไร...
มันก็มีแต่ทุกข์กับทุกข์นะสิ...
แล้วฉันยังจะรนหาที่เป็นทุกข์อีกหรือ...
หรือว่าจะมีทุกข์ไว้เป็นเครื่องทดสอบใจดีล่ะ
สุดท้าย...ถามใจตัวเองไปๆมาๆ...
คำตอบมันก็ยังคงคลุมเคลือไม่แน่ชัด...
และแล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านมาพอสมควร...
สิ่งที่ฉันลังเลในตอนนั้น...บัดนี้...
ฉันไม่เหลืออะไรเคลือบแคลงสงสัยอีกต่อไป
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
Go to full version