คลังธรรมปัญญา > พรรณาอักษร
บทกวีเซนของเรียวกัน … “รอยรำลึกที่ผ่านเลย”
มดเอ๊กซ:
12
นกฤดูใบไม้ผลิ
โบยบินกลับสู่รวงรัง
คราเย็นย่ำ
บนพุ่มพฤกษ์หนาทึบ
แว่วเสียงสกุณาเจื้อยแจ้ว
ล่องลอยตามสายลมอ่อน
อา สุขจริงหนอสนธยากาลนี้
ขอเหล้าสาเกให้ฉัน
อีกซักถ้วยซิเพื่อนเอ๋ย
มดเอ๊กซ:
13
ค่ำคืนนี้
ดวงเดือนสีเงิน
สะท้อนประกายแวววับ
ดังเกล็ดแก้วบนดอกพลัม
ทั้งดอกไม้และดวงเดือน
ช่างงดงาม
ประสานรับกันและกัน
ฉันเดินพลาง
สายตาทอดมองภาพธรรมชาติ
อันสวยสดตระการตาข้างทางไปพลาง
จวบราตรีกาลย่างสู่วันใหม่
จึงมาถึงกระท่อมพัก
มดเอ๊กซ:
14
ขุนเขาสูงเสียดเมฆ
ยามนี้ปกคลุมด้วยหมอกหนานัก
และป่าเชอรี่พราวดอกแดงสด
มองสิท่าน
มองดูความมหัศจรรย์
อันเกิดจากธรรมชาตินั้น
มดเอ๊กซ:
15
ชีวิตหนอชีวิต
ทำอย่างไรจึงจะลืม
ความงดงามของเจ้าได้
ฤดูใบไม้ผลิเยี่ยมผ่านมาเยือนแล้ว
ดอกเชอรี่บนภูเขาบานสะพรั่ง
รอรับการมาเยือนของลมฤดูใบไม้ผลิ
อา นี่แหละหนอความงดงาม
ของสิ่งที่เรียกว่าชีวิต
มดเอ๊กซ:
16
ทุกเช้าของวันใหม่
ฉันจะเข้าไปในหมู่บ้าน
เพื่อบิณฑบาต
เช้าฤดูใบไม้ผลินี้ก็เช่นกัน
ฉันเดินออกจากกระท่อม
พร้อมบาตรน้อยในมือ
เดินออกมาได้หน่อยหนึ่ง
สายตาก็ปราดไปเห็น
ดอกไวโอเล็ตสีม่วงขึ้นอยู่เรียงราย
ริมทางเดิน
เพลินเก็บดอกไวโอเล็ต
จนลืมเรื่องบิณฑบาต
มารู้สึกตัวอีกที
ตายล่ะ ตะวันสายโด่งแล้ว
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version