คลังธรรมปัญญา > พรรณาอักษร
บทกวีเซนของเรียวกัน … “รอยรำลึกที่ผ่านเลย”
มดเอ๊กซ:
3
ฉันเหม่อมองบนหน้าผา
ท่ามกลางป่าสนและต้นโอ๊ค
สายตาเพ่งมองความงดงาม
ของธรรมชาติแห่งฤดูใบไม้ผลิ
รอบกายของฉันคือแพรหมอก
พริ้วแผ่วระรวยริน
เรี่ยกระจายตามสายลมอ่อน
มดเอ๊กซ:
4
เช้าฤดูใบไม้ผลิ
ฉันเดินออกจากกระท่อม
ออกหาเก็บผัก
พลันหูก็ได้ยิน
เสียงไก่ป่าขันขับ
เป็นลำนำเสนาะหู
แล้วช่วงหนึ่งของความนึกคิด
จินตนาการของฉัน
ก็ล่องลอยกลับไปหา
อดีตเก่าที่ผ่านมา
อันสลักตรึงตราเป็นดังรอยรำลึก
ในความทรงจำ
มดเอ๊กซ:
5
ลมฤดูใบไม้ผลิ
แผ่วผ่านมาอ้อยอิ่ง
ต้นพลัมออกดอกเป็นทิวสะพรั่ง
ยามลมแผ่วรำเพยพัด
กลีบดอกน้อยนั้น
จะพริ้วผวา
ร่วงผล็อยจากต้น
ลีลาที่ดอกพลัมนั้นร่วงหล่น
ดูประสานกลมกลืน
ดังจะสอดทำนองรับ
บทเพลงที่แผ่วหวาน
ของนกอุกูอิสุตัวน้อยบนกิ่งไม้นั้น
มดเอ๊กซ:
6
สองชีวิต
สงบนิ่งอยู่ในสวน
ชีวิตหนึ่งคือต้นพลัม
ที่กำลังตกดอกบานสะพรั่ง
ส่วนอีกชีวิตหนึ่ง
คือพระชรา
ผู้ผ่านความยาวนานของชีวิต
มาด้วยความเหนื่อยหนัก
มดเอ๊กซ:
7
กระแสแห่งวันเวลา
ผ่านผันไปดุจความฝัน
ชั่วประเดี๋ยวประด๋าว
ความฝันนั้นก็ล่องลอย
ลับหายไป
ในความว่างเปล่า
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version