คลังธรรมปัญญา > ระบาย พรรณาด้วย ฉันทลักษณ์ กาพย์กลอน (อิสระ)
คิดอัดหัดเขียน
lek:
รักษากาย...รักษาใจ...ตามสมควร
จิตเรรวน...ปั่นป่วนให้...ต้องสับสน
หากมั่นคง...หยัดยืนขึ้น...ด้วยอดทน
มิหลงกล...จนเป็นทุกข์...สุขปล่อยวาง
อยู่กับกาย...อยู่กับใจ...ด้วยความจริง
มายาสิง...ให้รู้ทัน...รีบสะสาง
ความเป็นไป...สองข้างทาง...อยู่สายกลาง
จิตกระจ่าง...สว่างเห็น...เป็นสุขจริง
lek:
การแยกแยะ...กายและใจ...ละเอียดลึก
หมั่นเรียนฝึก...หยั่งรู้แท้...เพื่อให้เห็น
เข้าใจแล้ว...ทำให้ได้...อย่างที่เป็น
ไม่ทุกข์เข็น...แบ่งแย่งยึด...หนักใจตน
อันความรู้...มีมากมาย...ทำลายใจ
เพราะหลงไป...ในความรู้...ย่อมเป็นผล
ยึดจนแย่...พ่ายแพ้แล้ว...คนหนอคน
ยังสู้ทน...ชนะใคร...ที่ไหนกัน
เกิดมาแล้ว...ให้รู้ตน...เข้าใจตัว
อย่าเมามัว...กิเลสหลอก...แยกเธอฉัน
เมื่อมีนั่น...ก็มีนี่...สู้รบพลัน
จิตไหวหวั่น...โดนหลอกแล้ว...ไม่รู้เลย
แต่ก็ดี...มีไปแล้ว...เป็นครูสอน
รู้จักย้อน...ทวนตนก่อน...ตัวตนเผย
ความผิดพลาด...มีกันได้...อภัยเลย
ทำให้เคย...ธรรมที่ใจ...ได้กับตน
lek:
อันทางเลือก...มีมากมาย...และหลายหลาก
ทางมีมาก...ให้เลือกไป...ให้ได้เห็น
เลือกสักทาง...ก้าวย่างไป...อย่างใจเย็น
เลือกให้เป็น...เกิดประโยชน์...เป็นสุขใจ
หากเลือกผิด...เป็นบทเรียน...เป็นครูสอน
บททุกตอน...มีคุณค่า...หากแก้ไข
ไม่ยอมรับ...กลับเป็นโทษ...รู้อภัย
ปรับที่ใด...ก็ไม่เท่า...ปรับใจตน
หากเลือกถูก...อย่าผยอง...ลำพองขน
ถูกของตน...ยึดว่าถูก...อาจสับสน
ไม่ประมาท...ให้ระวัง...รู้เล่ห์กล
ความหลุดพ้น...เพียงไม่ยึด...รู้เท่าทัน
lek:
ทางสายกลาง...ทางพอดี...ทางพอเพียง
มิบ่ายเบี่ยง...แม้จะทุกข์...ไม่โศกสันต์
ไม่หลงไหล...หลงเพลิดเพลิน...รู้เท่าทัน
ความสุขสันต์...หรรษานั้น...แค่นั้นเอง
:19: :19:
คนดีหรรษาคนบ้าโศกสันต์
โลกมนุษย์นี้ก็แปลกแยกกันออก
ช่วยบ่งบอกความเป็นไปในวิถี
บอกคนนี้ชั่วบอกว่าคนนั้นดี
บอกคนนี้เป็นคนไม่สมประกอบชอบใส่ไฟ
จิตมนุษย์จึงเป็นไปในวิกฤติ
วิปริตแห่งมนุษย์สุดแก้ไข
รวนเรสับสนปนเปไป
มีจิตใจเกิดประหลาดขาดข้อมูล
คนดีจึงหรรษาประสาคน
คนบ้าก็สับสนจนสิ้นสูญ
คนดีล้วนสุขสันต์การเกื้อกูล
คนบ้าจึงพอกพูนความเกียจชัง
โลกมนุษย์นี้ก็แปลกรู้แยกแยะ
รุมทึ้งแทะกักขฬะละความหวัง
คนบ้าแม้มีฝันมันก็พัง
คนดีมีมนต์ขลังยั้งความคิด.
ขอบพระคุณที่มาhttp://www.dreampoem.com/forum/index.php?action=printpage;topic=8202.0
lek:
พยายาม...ระวังตน...ทั้งใจกาย
เผลอทำร้าย...จึงเป็นทุกข์...บ่วงวิถี
วงจรกรรม...ไม่หลุดพ้น...ไปสักที
อย่าได้มี...ความหลงไหล...ในมายา
โลกมายา...ให้หน้าที่...รับผิดชอบ
อยู่ในกรอบ...แบบไม่ติด...ไม่ห่วงหา
รู้แบ่งปัน...ตามโอกาส...คอยเยียวยา
เพื่อรักษา...ลมหายใจ...เหตุปัจจัย
เหมือนดั่งเทียน...ส่องแสงให้...สว่างจ้า
ถึงเวลา...ต้องดับลง...ตามเงื่อนไข
ชึวิตนี้...เกิดขึ้นแล้ว...ย่อมดับไป
ธรรมในใจ...เขียนเอาไว้...ให้รู้ธรรม
รู้เข้าใจ...หมั่นฝึกไป...ได้ตามรู้
แม้ยากอยู่...อดทนหน่อย...แค่ขำขำ
ทำอย่างไร...ย่อมเป็นไป...อย่างที่ทำ
ละบ่วงกรรม...ด้วยรู้ทัน...ปัจจุบัน...
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version