นิทานกลอนธรรมะ เรื่อง เศรษฐีขี้เหล้า
ท่านเศรษฐีเปรี้ยวปากอยากกินเหล้า
จึงเรียกเจ้าคนใช้ให้ไปซื้อ
จงรีบไปรีบมางานคามือ
อย่าได้ถือเอาไป.. วางได้เลย
คนใช้เจ้าปัญญาเดินมาคิด
ท่านเศรษฐีชักติดเหล้าแล้วเหวย
เมื่อกินเหล้าแล้วคงใช้เราตามเคย
ซื้อกับแกล้มเพื่อสเบยในการกิน
ซื้อไก่ย่างไปด้วยจะดีกว่า
ไม่ต้องเสียเวลาจัดหาสิ้น
พอเดินกลับนึกได้ด้วยใจจินต์
ถ้าหากกินสุราต้องนารี
ของคู่กันคนขี้เมาเขามักชอบ
ควรรอบคอบจัดไปให้นายนี่
จึงเข้าซ่องจองหญิงโสเภณี
หน้าตาดีคงไม่มีโรคในตัว
พอพาหญิงดึงกลับปุบปับนึก
ลองตรองตรึกนึกไปให้ถ้วนทั่ว
เผื่อหญิงนี้มีโรคที่น่ากลัว
ทำเอาตัวเจ้านายต้องตายลง
เพื่อปลอดภัยหาหมอไปด้วยจะดีกว่า
ได้ฉีดยาทำลายฤทธิ์หมดพิษสง
แต่บางทีมันไม่หายหากตายลง
เราก็คงต้องออกมาหาซื้อโลง
ซื้อไปเลยดีแน่แท้คราวนี้
แม้หายดีไม่ตายไข้อาจตายโหง
เพราะเมาเหล้ามักจะร้ายกลายเป็นโกง
เห็นเข้าโลงมามากพวกอยากลอง
ถึงเคหาสน์ท่าเศรษฐีมีโมโห
เจ้าคนโง่หายไปไหนใช้ซื้อของ
บอกให้รีบไปรีบมาช้าเป็นกอง
อยากจะถองเหล้าสักวันนั่นอะไร
อ๊ะไก่ย่าง หญิงสวยดี นี่ก็หมอ
เอ้านั่นโลงเอาใส่พ่อแกหรือไฉน
เจ้าคนใช้รายงานพลันในทันใด
ผมรู้ใจเจ้านายจึงเตรียมมา
เมื่อกินเหล้าต้องมีแกล้มแถมผู้หญิง
เห็นสุขจริงในเบื้องต้นคนเสาะหา
แต่บั้นปลายไม่พ้นหมอร้องขอยา
หมอรักษาหากไม่หายก็ตายลง
จึงได้เตรียมโลงใส่ในที่สุด
ผมสมมุติเหตุการณ์ไว้ไม่ใช่หลง
เศรษฐีนั่งฟังตะลึงถึงกับงง !
สติคงกลับคืนสู่อยู่กับตัว
กินไม่ลงปลงตก.. ยกไปเถิด
ตายแล้วเกิดชาติไหนๆ ไม่ขอชั่ว
แต่ส่วนโลงขอเอาไว้เตือนใจตัว
กันเมามัวดีแน่แน่ของแท้จริง
เมื่อยามกูเกิดมามาแต่ตัว
ไยเมามัวเมามายเอาหลายสิ่ง
ยามกูตายร่างกายไม่ไหวติง
นอนแน่นิ่งทิ้งตัวกูอยู่ในโลง
มีเมตตารักษาศีลอย่าสิ้นสัจจ์
บุญจะตัดความชั่วร้ายไม่ตายโหง
จงทำดีมีศีลไม่กินโกง
จิตเชื่อมโยงสู่สุขศานติ์.. นิพพานเอย... 
http://www.fwdder.com/topic/272692ลมกวี วจีธรรม
30 กรกฎาคม 2516
"ผู้เฒ่าตกปลา"
เฒ่าชรา ตกปลา อยู่ริมธาร
จวนหมดวัน นับปลา ได้สามตัว
ดูเวลา อาทิตย์ เริ่มมิดมัว
ลุกเตรียมตัว จะกลับเรือน หุงหากิน
หนุ่มฉกรรจ์ ผ่านมา พบตาเฒ่า
จึงเอ่ยเย้า เอาความ ถามดูหมิ่น
ท่านตกปลา เบ็ดไม้ไผ่ หรือพอกิน
ตะวันสิ้น จะได้อิ่ม หรืออย่างไร
ดูข้าสิ มีปลา มาเต็มข้อง
นำสุรา มาฉลอง มิพร่องหาย
หาอย่างท่าน หาทั้งวัน หาให้ตาย
จะหวังขาย ให้ตัวรวย คงม้วยมรณ์
เฒ่าชรา มินำพา วาจาเขา
แย้มเบาเบา เอาคำ นำมาสอน
ข้าหาเพียง พอยังชีพ มิรีบร้อน
ปลาเพียงท่อน หนึ่งมื้อ คือสุขใจ
ก่อนแต่นั้น ข้ามีเรือ อยู่ลำหนึ่ง
ปลาเต็มครึ่ง ทุกวัน มันสดใส
ออกหาปลา ทุกสายธาร มันเรื่อยไป
ชราวัย จึงได้คิด จิตของตน
ปลาที่หา มาได้ ขายเสียหมด
ซื้อบ้านรถ ไร่นา มาเป็นผล
หาความสุข ทุกที่ มีเหลือล้น
จนลืมตน ลืมตัว วัวลืมตีน
พอแก่เฒ่า เอามาคิด ข้าผิดหนา
มัวแต่หา สุขกาย ไปทุกถิ่น
สุขที่ใจ ไม่เคยหา น้ำตาริน
สิ้นชีวิน เอาทรัพย์ไป ไม่ได้เลย
จึงผกผัน สำคัญ มันเสียใหม่
หาคุณค่า มาสู่ใจ ไม่อยู่เฉย
ข้่าเลี้ยงชีพ แค่เพียงพอ นะพ่อเอย
ความสงบ มันก็เลย เฉลยใจ
เจ้าหาปลา นำมาขาย ได้ทรัพย์สิน
มีเหลือกิน เหลือใช้ ไม่เสียหาย
แต่ถามหน่อย เจ้าเก็บไว้ เสียมากมาย
ยามเจ้าตาย เจ้าเอาไป ได้ไหมเอย...
ช.อ.ปิยสีโล
