= = = = ว่าด้วยความสำเร็จ = = = =

[มดเอ๊กซ]

เขียนโดย ชัยยศ ยโสธโร

จากคอลัมน์ มองย้อนศร น.ส.พ. โพสต์ทูเดย์ ฉบับวันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2553

หรือ จากเว็บ peacefuldeath.info








สมชัย (นามสมมุติ) เป็นผู้บริหารระดับค่อนข้างสูง เขาเป็นคนที่มีความสามารถ มีผลงานดีเยี่ยม หลายปีของการอุทิศตนเองเพื่องานผ่านไป กระทั่งวันหนึ่งสมชัยรู้สึกทุกข์ทรมาน เบื่อหน่ายกับการงานที่ไม่มีความท้าทายอีกต่อไป



ขณะเดียวกันสมชัยก็ไม่เข้มแข็งและไม่กล้าหาญพอ ที่จะหลุดออกจากสภาพชีวิตที่คุ้นเคย



ความกลัวรุมเร้า ความวิตกกังวลต่อสายตาและการยอมรับของคนรอบข้าง สิ่งที่สมชัยเลือกคือ การทนอยู่ บอกตนเองว่า “อดทน อดทน”








เมื่อเราเติบโตมากขึ้นเรื่อยๆ ศึกษาเล่าเรียน ทำการงาน กาลเวลาผ่านไป สายตาของคนรอบข้างที่มองเห็นและรับรู้ตัวเรา ประเด็นเรื่องหนึ่งที่มีความสำคัญคือ เราประสบความสำเร็จในชีวิตหรือไม่ อย่างไร



ตัวชี้วัดที่สำคัญคือ ทรัพย์สินที่เราถือครอง เช่น บ้าน รถยนต์ เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ ขณะเดียวกัน ความสำเร็จประการต่อมา ที่หลายคนจับตามอง ก็คือความก้าวหน้าในอาชีพการงาน บทบาทและ ตำแหน่งหน้าที่



สิ่งที่พวกเขาอาจไม่ได้ใส่ใจนัก คือ อารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดภายในของคนทำงานมีความสุขไหม? ซึ่งมองเห็นได้ยาก และจับต้องไม่ได้ง่ายๆ นัก








เพราะว่าเราทุกคน ต่างมีความต้องการเป็นส่วนหนึ่งของหมู่คณะ การยอมรับจึงเป็นเรื่องราวสำคัญที่หลายคนต้องดิ้นรน ต่อสู้เพื่อให้ได้มา



เวทีของอาชีพการงาน ถือเป็นเวทีสำคัญของการพิสูจน์ตนเองว่า สามารถบรรลุความสำเร็จ เพื่อได้มาซึ่งการยอมรับหรือไม่ จึงไม่แปลกที่ การแข่งขัน การทำงานหนัก การอุทิศตัวเพื่อการทำงาน จึงเป็นหลักศาสนาของชีวิตผู้คนจำนวนมาก








ดูเหมือนความอดทนในบริบทเช่นนี้ ถูกใช้ไปเพื่อเผาผลาญพลังชีวิต และความสดใสร่าเริงของสมชัย ให้เหือดแห้งลงไปเรื่อยๆ



สมชัยพบว่าตนเองมีอารมณ์ที่มักโกรธง่าย ฉุนเฉียว ขณะเดียวกันก็เรียกร้องความเข้าใจ ความเห็นใจต่อคนรอบข้างมากขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความไม่เข้าใจและอึดอัดใจของคนใกล้ชิด สมชัยกำลังไร้ความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ



หลายคืน สมชัยต้องอาศัยเหล้า เพื่อให้ตนเองนอนหลับได้ อย่างน้อยความสุขจากการนอนหลับ ก็คุ้มค่าที่จะแลกมาด้วยการดื่มเหล้า และเพื่อให้เข้าถึงความสุขที่ว่านี้ สมชัยต้องดื่มเหล้ามากขึ้นเรื่อยๆ








ความปรารถนาในความสุข คือ สิ่งที่ขับเคลื่อนในชีวิตของเรา และความสุขนี้ ก็มีความซับซ้อนราวกับศิลปะแห่งชีวิต เรามีความสุขเมื่อเราประสบความสำเร็จ เมื่อเราบรรลุและสมปรารถนาในสิ่งที่คาดหวัง โดยที่สิ่งที่คาดหวัง ก็เป็นได้ ทั้งรูปธรรม และนามธรรม เช่น บ้าน รถยนต์ รวมไปถึงชื่อเสียง เกียรติยศ ความนับหน้าถือตา



สมชัยทำได้ดี แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง สมชัยพบว่า การงานที่ตนเองทำอยู่นั้น ไม่ได้ให้ความหมายหรือสิ่งที่ดีกับใครหรืออะไร นอกจากการมีรายได้จากการงานที่ความสำเร็จขึ้นกับยอดขาย และยอดขายที่เพิ่มมากขึ้น



สมชัยรู้สึกแปลกแยกกับการงานที่ตนเองทำอยู่ หลายคนปลอบใจสมชัยว่า “อย่าคิดมาก” คำปลอบใจนี้ช่วยได้บ้าง แต่ก็เพียงชั่วคราว








ทุกวันนี้การงานของหลายคน กลายเป็นความชั่วร้ายที่จำเป็น การงานกลายเป็นสิ่งที่ต้องอดทน และต้องแลกมาด้วยความเครียด รวมถึงการมีสัมพันธภาพที่ต่างต้องระมัดระวัง และหวาดระแวง



การผ่อนคลายด้วยการกิน ดื่ม เที่ยวเตร่ รวมถึงการจับจ่ายใช้สอยบริโภค กลายเป็นทางออกเพื่อผ่อนคลายจากความเครียด และเมื่อใช้จ่ายเงินมาก ก็เหลือเก็บออมน้อย ซึ่งก็หมายถึง ความจำเป็นที่ต้องทำการงานต่อไป กลายเป็นวังน้ำวนที่ดูไร้ทางออก








สมชัย ในฐานะตัวแทนของหลายๆ ชีวิต ที่กำลังเป็นไปในสังคมทุกวันนี้ สิ่งที่เขาทำอยู่ กำลังมุ่งหมายอะไร ความสำเร็จอะไร ที่สมชัยกำลังเรียกร้อง หากพิจารณาถึงที่สุด เราทุกคนต่างปรารถนาความสุขสงบในจิตใจ เพียงแต่วิถีเพื่อสู่ความสุขสงบในจิตใจ อาจแตกต่างกันไป และการแสวงหาความสำเร็จ ก็เป็นวิถีที่หลายคนเลือกใช้ด้วยการทำงานหนัก อุทิศตัวเหมือนที่สมชัยกำลังทำ








แต่แล้ววันหนึ่ง ความสุขจากความสำเร็จนี้ กลับไม่ใช่ความสุขอีกต่อไป เนื่องเพราะความสำเร็จจากการบรรลุเป้าหมาย

กอรปด้วย



1) ความสำเร็จภายนอก จากการบรรลุเป้าหมายภายนอก เช่น ตำแหน่ง อำนาจ หน้าที่ เงินเดือน ชื่อเสียง ฯลฯ



และ 2) ความสำเร็จภายใน จากการบรรลุเป้าหมายภายใน เช่น การมีความสุขจากการงาน : ความสนุกเพลิดเพลิน ความเบิกบานใจ หรือการมีความภาคภูมิใจ มีคุณค่า ความหมายในการงาน








นิยามของความสำเร็จ คือ การที่เราได้พบและตระหนักรู้ว่า การงานที่เราอุทิศแรงงาน เวลา ทรัพยากรต่างๆนั้นได้ให้ความหมายบางอย่าง มากหรือน้อยก็ตามต่อโลก อันได้แก่ คนรอบข้าง ครอบครัว ชุมชนและสังคม และรวมถึงกับ ตัวเราเอง



ขณะเดียวกัน ตัวเราก็มีความสุขกับการงาน กับภารกิจที่เราทำด้วย



ท่านอาจารย์พุทธทาส ได้ให้คำสอนที่สอดคล้องกับบริบทในที่นี้ คือ “เป็นประโยชน์ และสงบเย็น”



ดังนั้น เมื่อใดที่ปราศจากความหมายในความสำเร็จข้างต้น หรือเมื่อขาดพร่องในมิติใด การงานนั้น ก็กลับกลายเป็นความเครียด ทุกข์ และเมื่อเครียด ทุกข์ พวกเราส่วนใหญ่ก็มักหาทางออกด้วย วิธีพึ่งพาสิ่งมึนเมา เพื่อหลงลืม








ความเลวร้ายอีกประการคือ การงานหลายอย่าง เลือกเรา มากกว่าเรา เลือกการงาน ความยากจน ความด้อยโอกาส ความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ฯลฯ ทำให้หลายคนเลือกทำการงานที่บั่นทอนคุณค่าชีวิต สุขภาพกายและใจของตนเอง



ในอีกทาง คนทำงานในโรงงานหรือสำนักงานก็ตาม พบว่า การงานที่ตนเองทำและรับผิดชอบนั้น เชื่อมโยงอะไรและอย่างไรกับผู้คน อีกทั้งสิ่งที่ขัดแย้งในโลกการงานปัจจุบัน คือ ความก้าวหน้าในบทบาทหน้าที่ รวมถึงการเพิ่มสูงขึ้นของอำนาจสั่งการ มันแปรผันตาม เรี่ยวแรงและเวลาที่เราทุ่มเทให้องค์กร



ขณะที่ความสุขภายใน ต้องการจังหวะที่เนิ่นช้ากว่า ได้เรียนรู้และรับรู้ถึงความเป็นไปในการงาน การมีส่วนร่วม และรับผิดชอบในการงาน พร้อมกันนี้ เมื่อเราต้องทุ่มเทพลังชีวิตและเวลาเพื่อการงาน ก็ย่อมหมายถึงพลังชีวิต เวลาและทรัพยากรที่อุทิศให้กับครอบครัว และเพื่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตของตนเอง ก็ต้องลดน้อยลงด้วย



ในบริบทของชีวิตการทำงาน องค์ประกอบสำคัญ คือ เป้าหมายหรือวิสัยทัศน์ที่เรามุ่งไป คุณภาพ และความสัมพันธ์ของผู้คน รวมถึงวัฒนธรรมขององค์กร ทั้งหมดนี้เชื่อมโยงกับทั้งความสำเร็จภายนอก และความสำเร็จภายใน รวมถึงการบรรลุเป้าหมายทั้งภายนอก และเป้าหมายภายใน



ก่อนการเลือกเพื่อทำงาน และเดินหน้าสู่ความสำเร็จ เราจึงพึงระลึกถึงว่า ความสำเร็จที่เรากำลังไป หน้าตาเป็นอย่างไร เพื่อชีวิตไม่ต้องทนทุกข์จากความเครียด กดดันแบบสมชัย.








……………………………………….


ธรรมสวัสดี



ร่มไม้เย็น ค่ะ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=trees&month=06-04-2010&group=8&gblog=35

[แก้วจ๋าหน้าร้อน]

  อนุโมทนาครับ
ขอบคุณครับพี่มด