"เต้าฉิง" (道情) : บทกวีถีบฟ้ากระทืบดิน โดย เจิ้งป่านเฉียว (อีกครั้ง)

[มดเอ๊กซ]

"เต้าฉิง" (道情) : บทกวีถีบฟ้ากระทืบดิน โดย เจิ้งป่านเฉียว (อีกครั้ง)
 
 

ผ่าง! ผ่าง! ผ่าง!

เอ้า เร่เข้ามา แม่พ่อน้องพี่

วนิพกเจ้านี้ จะขับเพลง ให้ฟัง

แต่งโดยคนดังซินแสเจิ้งปานเขียว

ร้อยปีมาทีเดียว..เดี๋ยวก็บ๊ายบายจร้า


ครับ......นี่คือบรรยากาศของมหรสพสมัยโบราณ
การเล่านิทาน ขับลำนำ ขับซอพื้นเมือง หมอลำแคน
ไม่ว่าจีน ไทย ลาว หรือชนชาติไหนๆ ก็ล้วนมีแบบนี้
ครั้งนี้ ผมเอาบทกวีที่แต่งเป็น'บทลำนำขับ' มาแปล
ตามที่สัญญากับเพื่อนๆบางท่านไว้ ทำได้แค่นี้ครับ
บกพร่องประการใดโปรดอภัยและขอคำชี้แนะด้วย





 
สำหรับท่านที่เพิ่งแวะมาบล๊อกนี้
ประวัติของเจิ้งป่านเฉียว โปรดคลิกไปดูที่
กลุ่มบล๊อก ภาพเขียนจีน ตามลิงค์นี้
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=dingtech&group=2
ท่านจะได้ชมภาพวาดและอักษรศิลป์ลายมือ
ของ "จิตรกรประหลาดแห่งหยางโจว" ด้วย



 
..........................................................



"เต้าฉิง" บทนี้ โดยศัพท์แปลว่า ความรักใน"วิถี"
โดยความก็คือ "ความรักในวิถีแห่งธรรมชาติที่เรียบง่าย พอเพียง และงดงาม อันเป็นสัจจะนิรันดร์"
เป็นผลงานที่โดดเด่นชิ้นหนึ่งของท่านเจิ้งป่านเฉียว
จะเห็นความเป็นอัจฉริยะของเขานอกเหนือไปจากงานเขียนภาพและอักษรศิลป์
แต่งในปี 1725 หรือ บางกระแสว่าปี 1729 (ตรงกับไทยสมัยอยุธยา รัชกาลพระเจ้าอยู่หัวท้ายสระ)
ซึ่งตอนนั้นเจิ้งมีอายุ 37 ปี (ถ้านับปี 1729) ยังไม่ได้เข้ารับราชการในตำแหน่งสำคัญ
เขาปรับแก้บทกวีชุดนี้อยู่นานถึง 14 ปี ก่อนที่จะนำออกเผยแพร่
ต้นฉบับที่เป็นลายมือของเขาปัจจุบันเก็บอยู่ที่พิพิธภัณฑ์แห่งมณฑลกว่างตง



ลักษณะของบทกวีแบบนี้ มีรูปแบบพัฒนามาจากเพลงสมัยราชวงศ์หยวน
(元曲) เมื่อประมาณ 600-700 ปีมาแล้ว
เต้าฉิงเป็นเพลงที่แต่งขึ้นเพื่อ "บอกความในใจ"


กวีนิพนธ์บทนี้มุ่งหมาย 2 ประการ
ประการแรก สำแดงความปรารถนาที่จะหลีกพ้นไปจากโลกียโลก (紅塵:ธุลีแดง)
มองชีวิตอย่างเป็นมายาหลอน ไม่จีรัง ลำบาก น่าเบื่อหน่าย
ประการที่สอง ชี้แนะสอนแก่ผู้ที่ยังโง่งม จมอยู่กับอวิชชา
ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ หรือขาดโอกาสทางการศึกษา


เจิ้งป่านเฉียวได้สอดสื่อความคิดของเขาที่มองดูความงดงามแห่งธรรมชาติขณะเดินทาง
โดยผ่านทางชาวประมง คนตัดฟืน นักบวช นักพรตเต๋า นักศึกษาปัญญาชน และขอทาน
ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสัญลักขณ์แทนสำนึกที่ขาดหายไป
ของธรรมชาติแห่งจิตอันลึกล้ำภายในของมนุษย์
พวกเขาต่างต้องการเป็นอิสระจากโลกอันเปื้อนแปด ไม่บริสุทธิ์และไร้แก่นสาร
มาดมุ่งหวังที่จะได้พบกับสิ่งที่น่าพึงใจ
เจิ้งป่านเฉียวเชื่อในสาระปรัชญาแห่ง "สัจจะอันเป็นอมตะนิรันดร์" ฉะนี้ ฯ





........................................................

[มดเอ๊กซ]

"เต้าฉิง" 10 บท (道情十首)

โดย เจิ้งป่านเฉียว (郑板桥)





เกริ่นนำ (序詩) :



คิมหันต์ผ่าน เหมันต์กรายใกล้ แล้วก็วสันต์ แลฤดูศารทอีก,
ดวงตะวันตกเบื้องปัจจิม นทีถั่งไหลสู่เบื้องบูรพา.
บรรดาขุนพลกล้า ม้าศึกทั้งหลายเอ๋ย พวกเขาอยู่ที่ใดหนอบัดนี้?
ติณชาติเถื่อน และมวลมาลีร้างรา รันทดทั่วปัฐพิน.

暑往寒来春复秋，
夕阳西下水东流。
将军战马今何在?
野草闲花满地愁。


สหายเอ๋ย ท่านรู้จักที่มาของบทกวีทั้ง 4 บาท ข้างบนนี้หรือเปล่า?
แท้จริงแล้วมันเป็นข้อความที่จารึกบนสุสานของอ๋องฝูเจียน เจ้านครรัฐฉิน.
อีกด้านหนึ่งเป็นลายมือจารึกเพลงของชนชาวฉื้อเล่อ,
แต่งเป็นบทรำพันพิลาปถึงวันคืนที่ล่วงเลย,
และโศกเศร้ายิ่งที่มีต่อชีวิตอันผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว,
ช่างน่าเศร้าจริง, ช่างสะเทือนอารมณ์ล้ำลึกนัก.
ฉินอ๋องฝูเจียนเป็นชาวฮั่นผู้ทรงคุณธรรมเชื้อสายหนึ่ง,
เพียงแต่ว่าพระองค์มิทรงเชื่อคำทัดทานของขุนนาง(รัชกาลก่อน)นามหวางเหมิ่ง,
ที่ไม่ให้ลงใต้สัปรยุทธกับนครรัฐจิ้น,
ใครหนอจะคิดได้ว่าแมกไม้ใบหญ้าบนภูเขาปากุง จะกลายเป็นกองทัพอันเกรียงไกร,
แสนยานุภาพของพระองค์จึงเสื่อมสูญ, และประเทศแว่นแคว้นจึงล่มพินาศ,
ทรงพลีชีพมลายแล้ว, มันน่าเวทนาไหม! มันน่าแค่นหัวเราะอย่างขมขื่นรึ!
วานนี้ ท่านเต้าหยินนามป่านเฉียวได้มอบลำนำสิบบทแก่เรา,
ซึ่งความนัยนั้นท่านได้ถีบฟ้ากระทืบดิน, จนบังเกิดเป็นสิ่งสับสนอลเวง,
ท่านได้ปลุกพวกโง่งมทั้งหลาย, ให้ตื่นจากความเพ้อฝันแห่งฤดูวสันต์อันงมงาย.
วันนี้เราว่างเว้นไร้ธุระ, จึงมิอาจฝืนใจไม่ขับลำนำเหล่านี้, ใยมิอาจเล่า.

列位晓得这四句诗是从那里来的?
是秦王符坚墓碑上的。
那碑阴还是敕勒布歌。
无非慨往古之兴亡，
叹人生之奄忽，
凄凄切切，悲楚动人。
那秦王符坚也是一条好汉，
只因不听先臣王猛之言，
南来伐晋，
那晓得八公山草木皆兵，
一败而还，身死国灭，
岂不可怜! 岂不可笑!
昨日板桥道人授我道情十首，
倒也踢倒乾坤，掀翻世界，
唤醒多少痴聋，打破几场春梦。
今日闲暇无事，不免将来歌唱一番，有何不可。



..........



บทที่ 1.



ประมงชราผู้หนึ่ง,
คันเบ็ดคันหนึ่ง,
เบื้องบนเป็นชะง่อนผาสูงชัน,
รอบๆเป็นเวิ้งอ่าวเล็กๆ;
ก้มๆเงยๆแจวเรือลำจิ๋วไปอย่างสม่ำเสมอ.
เห็นนกนางนวลเป็นจุดตะคุ่มอยู่เหนือระลอกคลื่นโพ้น,
ฝั่งอ่าวมีพงอ้อแขม เย็นยะเยือกภายใต้ตะวันสลัว,
เสียงเพลงของแกร้องดังฝ่าแสงเฉียงยามพลบ.
แสงสีทองวับวามระยิบบนระบำแห่งเกลียวคลื่น,
บัดดล แสงจันทร์ก็สาดประกายนวลทั่วเนินไศลเบื้องบูรพา.

老渔翁，
一钓竿，
靠山崖，
傍水湾；
扁舟来往无牵绊。
沙鸥点点轻波远，
荻港萧萧白昼寒，
高歌一曲斜阳晚。
一霎时波摇金影，
蓦抬头月上东山。

.....


บทที่ 2.



ชายตัดฟืนผู้เฒ่า,
ตัดไม้อยู่ผู้เดียว,
มัดกิ่งสนเขียว,
หนีบ(รักแร้)กิ่งไหวย์ขจี;
ทุ่งหญ้าอันเวิ้งว้างเป็นพืดแผ่โพ้นภูเขายามฤดูศารท.
ป้ายศิลาสุสานที่เคยดูสง่า กลับพังภินท์รกร้าง,
เสาหลักหลายต้นล้มระเนระนาดขึ้นตะไคร่เขียว,
ม้าศิลาจำหลักที่เคยพิทักษ์หน้าสุสานกลับกร่อนเป็นหินลับมีด .
โอ อะไรจะดีไปกว่าจ่ายสตังค์ซื้อเหล้า,
ดื่มให้เมาเป๋ เปะปะตามทางเลาะภูสู่เคหา.

老樵夫，
自砍柴，
捆青松，
夹绿槐；
茫茫野草秋山外。
丰碑是处成荒冢，
华表千寻卧碧苔，
坟前石马磨刀坏。
倒不如闲钱沽酒，
醉醺醺山径归来。

.....


บทที่ 3.



นักบวชชรา,
ในศาลเจ้าโบราณ,
เผากำยาน,
เคาะระฆัง;
ตั้งขนมเครื่องเซ่นตามเรื่องตามราว.
ประตูทางเข้าผุกร่อน ไม่ลั่นดาล,
สนสะยายระย้าดังประกายบุศราคัมในแสงตะวันพลบ.
ดวงดาวฤดูศารทสอดแสงผ่านรอยแตกของกำแพงปรักพัง.
นั่งเพ่งสมาธิบนเสื่อสันถัด ท่ามกลางความมืดขมุกขมัว,
กาน้ำชาต้มอยู่ตลอดคืน ไฟในเตาคุแดงโชน.

老头陀，
古庙中，
自烧香，
自打钟；
兔葵燕麦闲斋供。
山门破落无关锁，
斜日苍黄有乱松，
秋星闪烁颓垣缝。
黑漆漆蒲团打坐，
夜烧茶炉火通红。

.....


บทที่ 4.



เสื้อคลุมยาว,
เต้าหยินผู้เฒ่า,
สะพายน้ำเต้า,
โพกผ้า;
สวมเกือกใยมะพร้าวดูเข้ากับถุงเท้าผ้า.
ชำนาญการซ่อมพิณ ขายสมุนไพร,
จับผี ปราบปีศาจ ไม่มีอะไรที่พ่อมดผู้นี้ทำไม่ได้,
เขาเดินกลับตามทางเลาะภูผ่านเมฆขาวและใบไม้แดง.
เล่ากันว่าเต้าหยินคนนี้สร้างกระท่อมบนชะง่อนผา,
ใครหนอจะบอกได้ว่า จะหาเขาได้ ณ ที่ใด?

水田衣，
老道人，
背葫芦，
戴袱巾；
棕鞋布袜相厮称。
修琴卖药般般会，
捉鬼拿妖件件能，
白云红叶归山径。
闻说道悬岩结屋，
却教人何处可寻？

.....


บทที่ 5.



นักศึกษาผู้เฒ่า,
ในห้องซอมซ่อ,
พร่ำถึงสมัย(ราชวงศ์)ถังและ(ราชวงศ์)หยวี,
เอ่ยถึงบุพกาลนานเน;
ผู้มารุ่นหลังเขามากหลายได้ตำแหน่งสูงศักดิ์.
เบื้องหน้าที่พำนักของเขา พวกกระจอกเหล่านี้วางท่าเยี่ยงพยัคฆ์,
ชูธงทิวดั่งมังกรสะบัดส่ายในมรรคา,
บัดดลอำนาจวาสนาเสื่อมสลายราวเป็นฝันคราวสันตฤดู ใครจักจดจำเขาได้.
สู้อยู่อย่างสมถะดีกว่า อยู่บ้านเล็กๆในตรอกเปลี่ยวๆ,
ยามว่างก็สอนสั่งศิษย์ตัวน้อยๆไม่เดียงสา.

老书生，
白屋中，
说唐虞，
道古风；
许多后辈高科中。
门前仆从雄如虎，
陌上旌旗去似龙，
一朝势落成春梦。
倒不如蓬门僻巷，
教几个小小蒙童。

.....


บทที่ 6.



ชีวิตยังเริงร่า,
ขอทานน้อย,
ท่องเพลงนับดอกบัว,
ร้องเพลงกิ่งไผ่;
ตีกลองไปทั่วย่านร้านช่อง ทั่วแพร่งแหล่งถนน.
พอตะวันโผล่ก็เห็นหลับสนิทที่ข้างสะพาน,
ตกเย็นเวลาตะวันพลบก็รีบกลับมาแต่ภูโพ้น,
เลิกราจากจอกเหล้า ไม่ใยดีกับความเยือกหนาว
โอ ชีวิตนี้ช่างมีรสชาติ.
เมาแล้วก็ฟุบลงบนชายระเบียงศาลเจ้า,
มาสิ สายฝนสาด สายลมซัด.

尽风流，
小乞儿，
数莲花，
唱竹枝；
千门打鼓沿街市。
桥边日出犹酣睡，
山外斜阳已早归，
残杯冷炙饶滋味。
醉倒在回廊古庙，
一凭他雨打风吹。

.....


บทที่ 7.



ปิดลั่นดาลประตูกระท่อม,
อำลาโลกียโลก,
ลมปัจจิมดังคมมีดกรีด,
เบญจมาศบ่งบอกฤดูศารท;
เทศกาลฉงหยางกำลังจะผ่านพ้น.
แนวติณชาติเหลืองบังขอบขุนเขา,
ตกเย็นก็โซเซจากร้านเหล้า,
นกกาดูเป็นจุดตะคุ่มบนกิ่งหลิวต้องลม.
แล้วขับขานลำนำปนเปไม่เป็นภาษา,
ใยมิร้องขับให้เป็นทำนองคล้องสัมผัสบ้างเล่า.

掩柴扉，
怕出头，
剪西风，
菊径秋；
看看又是重阳后。
几行衰草迷山郭，
一片残阳下酒楼，
栖鸦点上萧萧柳。
撮几句盲辞瞎话，
交还他铁板歌喉。

.....


บทที่ 8.



ประวัติศาสตร์เริ่มเอาสมัยถังและหยวี,
แล้วรุ่งในสมัยเซี่ยและยินอันเก่าพู้น.
ยุคเรืองโรจน์แห่งสมัยโจวก็ม้วนผ่าน,
ก็ถึงยุคทรราชย์แห่งฉิน.
เจ็ดนครรัฐฟัดฟาดช่วงชิงอธิปัตย์.
อารยธรรมของสองฮั่นมลายสลาย,
ราชวงศ์ใต้(ทักษิณ)อันเอกเอี่ยมเทียมทองต้องแหลกเป็นภัสมธุลี,
ราชวงศ์ถังสกุลหลี่ ราชวงศ์ซ่งสกุลจ้าว ต่างถูกขย่มคลอนไม่หย่อนหยุด.
น่าเศร้าจริง ชาติจะแหลกเพราะรบราดังมังกรพันกระหวัด พยัคฆ์ทะยานฆ่าเข่นกัน,
มาเถิด มารำลึกถึงตำนานโศกนาฏกรรมเรื่องนกนางแอ่น กับเรื่องโคมวสันต์.

邈唐虞，
远夏殷。
卷宗周，
入暴秦；
争雄七国相兼并。
文章两汉空陈迹，
金粉南朝总废尘，
李唐赵宋慌忙尽。
最可叹龙盘虎踞，
尽销磨燕子、春灯。

.....


บทที่ 9.



ร่ำหาท่านหลุงเฝิง,
หวลหาท่านปี้กาน,
ซร้องแด่ท่านจวงโจว,
คารวะแด่ท่านเหล่าตัน.
ในพระราชวังเว่ยยาง เชื้อสายราชวงศ์อ๋องพำนักอย่างระทมทุกข์,
ลูกเดือยอันล้ำค่าที่อุตส่าห์นำมาแต่แดนใต้ ผลกลับได้แต่คำแช่งชักติฉิน,
ขณะที่ผู้สูงศักดิ์มั่งคั่งเก็บเกี่ยวไม่ได้สิ่งใด นอกจากความวิบัติและวินาศ.
ท่านขงเบ้งก็มิอาจนับว่าเป็นวีรชนชาติฮั่น;
ด้วยรู้ก่อนแล้วว่า เขาควรจักหลับไหลในกระท่อมมุงแฝก,
แทนที่จะต้องมาออกคำสั่งอันเปล่าปลี้ตั้งหกครั้งคราจากเขาฉีซาน(กิสาน).

吊龙逢，
哭比干。
羡庄周，
拜老聃。
未央宫里王孙惨。
南来薏苡徒兴谤，
七尺珊瑚只自残。
孔明枉作那英雄汉；
早知道茅庐高卧，
省多少六出祁山。

.....


บทที่ 10.



ดีดพิณผีผา,
กรีดสายไปเรื่อยๆ,
กระตุ้นเตือนสามัญชน และฝูงชนผู้งมงาย,
พร่ำสอนผู้อ่อนกำลังใจ และผู้ซอมซ่อ;
สายพิณทั้งสี่เส้น ประจุเอาเสียงครวญคร่ำและระทมไว้.
ผืนทรายเหลือง และหญ้าเผือดซีด ไร้รอยมนุษย์กราย,
วิหคโฉบเหิรสู่รวงรัง ฝ่ามวลเมฆอันเย็นเยียบ ข้ามชายแดนโบราณ.
หยวีหลอเคยชมชอบยิงห่านป่าที่บินเดี่ยวโดด.
พวกเราจงมากระทำกิจแห่งการหาปลา และตัดฟืน,
และปล่อยให้พายุหิมะพัดกระหน่ำถมเทือกขุนเขาเถิด.

拨琵琶，
续续弹；
唤庸愚，
警懦顽；
四条弦上多哀怨。
黄沙白草无人迹，
古戍寒云乱鸟还，
虞罗惯打孤飞雁。
收拾起渔樵事业，
任从他风雪关山。

.....


บทส่งท้าย (跋) :




ขลุ่ยผิวหยก ขลุ่ยเซียวทอง และราตรีอันวิเศษ,
หอแดง ห้องเขียว และสาวงาม,
กิ่งมาลี จำนรรจ์วิหค และฤดูวสันต์แสนสุข,
ชั่วพริบตา ลมปัจจิมกลับหอบเอาฤดูศารทอันเยือกเย็นมาให้.
ครืน ครืน คลื่นนทีหยางจื่อถั่งไหลมุ่งบูรพา,
เป็นวัฏฏามิรู้จบ ตะวันแดงดิ่งจมด้านปัจจิม.
ในโลกนี้ยังมีคนช่างฝัน และผู้ใจพิสุทธิ์,
กรณียะของพวกเขาผันผ่านไปรวดเร็ว
สะท้อนอยู่เหนือชามข้าวต้มที่เย็นชืด.
ฟังสิ เสียงขลุ่ยลอยแผ่วมาจากยอดเขาเบื้องหน้าโพ้น,
ข้าฯคิดว่าท่านเต้าหยินป่านเฉียวกำลังมา.
มาบนแสงจันทร์กระจ่าง และลมระรวย,
ข้าฯมิอาจขืนใจติดตามท่าน และขับลำนำร่วมกับท่าน,
เสียใจด้วย ข้าฯมิอาจหยุดคุยกับพวกท่านอีกนาน.
ลาก่อน ทุกทุกคน.

跋笛金簘良夜,
紅樓翠舘佳人,
花枝鳥語漫爭春.
轉眼西風一陣.
滾滾大江東去,
滔滔紅日西沉.
世間多少夢和醒,
惹得黄粱飯冷.
你聽前面山頭上,
隱隱吹笛之聲,
想遈板桥道人來也.
乘此月明風細,
不免從他唱和追隋,
不得久留談話.
列位請了.


....................................................

หมายเหตุ :
อย่างที่เคยบอกกล่าวแล้วว่าเป็นคนขี้เกียจทำฟุตโน้ต บทกวีนี้ก็เข้าใจยากอยู่
แต่ผมว่าอ่านไปเรื่อยๆจะพอเข้าใจได้ อันไหนเป็นชื่อเฉพาะ สถานที่ ชื่อคน
ผมก็พยายามแปลพอให้เดาได้ ขอให้อ่านเอาอรรถรสกันเถิดนะครับ
ขออภัยจริงๆ แต่ถ้าใครสนใจเชิงลึกจริงแล้วค่อยว่ากัน


เพิ่มเติม :
มีหลายท่านบอกว่าเข้าใจยาก เพื่อให้เข้าใจมากขึ้น จึงขอใส่คำอธิบาย

บทเกริ่นนำ-
สมัยฉินอ๋องฝูเจียน รัชกาลนี้ตรงกับ 351-394 ปี ก่อน คศ.
ปากุง เป็นภูเขาในมณฑลอานฮุย

บทที่ 5-
สมัยราชวงศ์ถังบุพกาล คือ 2356-2255 ปี ก่อน คศ.
สมัยราชวงศ์หยวี คือ 2255-2204 ปี ก่อน คศ.

บทที่ 7-
ฉงหยาง คือเทศกาลไหว้สุสานบรรพชนสมัยนั้น ตรงกับ วันที่ 9 เดือน 9

บทที่ 8-
สมัยราชวงศ์เซี่ย คือ 2205-1818 ปี ก่อน คศ.
สมัยราชวงศ์ยิน(ซาง) คือ ประมาณ ศตวรรษที่17-11 ก่อน คศ.
สมัยราชวงศ์โจว คือ ประมาณ ศตวรรษที่ 11-256 ปี ก่อน คศ.
สมัยราชวงศ์ฉิน คือ 221-206 ปี ก่อน คศ.
ยุคเจ็ดนครรัฐ คือ 476-221 ปี ก่อน คศ.
สองฮั่น คือราชวงศ์ฮั่นก่อน(ตะวันตก) คือ 206 ปี ก่อน คศ.-คศ.24 และ
ราชวงศ์ฮั่นหลัง(ตะวันออก) คือ คศ.25-220
ราชวงศ์ใต้(ทักษิณ) คือ คศ. 420-589
ราชวงศ์ถัง คือ คศ. 618-907
ราชวงศ์ซ่ง คือ คศ. 960-1279
ตำนานเรื่องนกนางแอ่น กับโคมวสันต์ เป็นเรื่องเล่า
เขียนโดย หยวนต้าเฉิง ปราชญ์สมัยราชวงศ์หมิง (คศ.1368-1644)

บทที่ 9-
ท่านหลุงเฝิง เป็นเสนาบดีสมัยจักรพรรดิ์ราชวงศ์เซี่ย
ท่านปี้กาน เป็นเสนาบดีสมัยจักรพรรดิ์ราชวงศ์ซาง ทั้งคู่จงรักภักดีมาก
ถวายคำแนะนำที่ดี แต่จักรพรรดิไม่โปรด รับสั่งให้ประหารทั้งสองคน
ท่านจวงโจว คือจวงจื่อ ปราชญ์ลัทธิเต๋าเมื่อ 300ปี ก่อน คศ.
ท่านเหล่าตัน คือ เล่าจื๊อ ศาสดาเจ้าลัทธิเต๋า ร่วมสมัยกับขงจื๊อ
พระราชวังเว่ยยาง สร้างในสมัยราชวงศ์ฮั่น
ลูกเดือยจากแดนใต้ เป็นพืชที่รักษาไข้ร้อนในได้ หม่าหยวน ขุนนางราชวงศ์ฮั่น
อุตส่าห์นำเอามาใช้เต็มเกวียน แต่พอตายก็ถูกกล่าวหาว่าขนเอาแต่ไข่มุกกลับมา
จึงเป็นอุทาหรณ์เปรียบเทียบคนทำดีแล้วได้ชั่ว
ขงเบ้ง หรือจูกัดเหลียง เป็นอัครเสนาบดีสมัยฮั่นหลัง สั่งเคลื่อนทัพ 6 ครั้ง
แต่ล้มเหลวตลอด บอกถึงว่าแม้เก่งฉลาด แต่โชคไม่ดีก็ไม่สำเร็จ

บทที่ 10-
หยวีหลอ คือ ผู้ดูแลป่าเขาเขตล่าสัตว์ยุคโบราณ

บทส่งท้าย-
ชามข้าวต้มที่เย็นชืด หมายถึง เวลาที่ไม่นาน ประเดี๋ยวเดียว
เปรียบกับชีวิตอันสั้น เหมือนชั่วข้าวต้มชืดเย็น



ปอลอ :
เนื้อหาสาระในหลายบรรทัด ผมอ่านแล้วพาให้นึกถึงเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่กำลังเกิด
กำลังจะเกิด สอดคล้องคลับคล้ายคลับคลา เหมือนหลับๆตื่นๆเห็นใกล้ๆกรายๆเฉียดไปมาอยู่
ใครหนอ จะมาถีบฟ้ากระทืบดินปลุกผู้คนให้ตื่นจากความโง่งมงายได้บ้าง???


ไม่ทราบใครรู้สึกอย่างผมมั้ย?

[มดเอ๊กซ]

สำหรับคลิปต่อไปนี้ คือการแสดงขับเพลง "เต้าฉิง" ของเจิ้งป่านเฉียว
เลือกมาให้ชมเฉพาะบทที่ 1 (ประมงชรา)
สำเนียงร้องจะเป็นสำเนียงพื้นเมือง
เครื่องดนตรีประกอบจังหวะที่นักร้องใช้เรียกว่า หยวีกู่(渔鼓) และเจี๋ยนป่าน(简板)
หลายท่านอาจจะเคยเห็นที่หนึ่งในแปดเซียนคือ จางกั๋วเหล่า(张果老) สะพายอยู่
การแสดงเพลง "เต้าฉิง" ต้องมีเครื่องดนตรีนี้เสมอ


【民歌中国 - 苏韵流芳】板桥道情 / 扬州清曲 / 720HD视频


ขอบคุณ You Tube ที่นำภาพพร้อมเสียงมาเสริมให้เกิดความทราบซึ้งยิ่งขึ้น





สวัสดีครับ

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=dingtech&month=05-2010&date=02&group=4&gblog=10

[แก้วจ๋าหน้าร้อน]

  ขอบคุณครับพี่มด