ภาพ ลุง 500 กับ ป้าสก๊อยยยยยย
ยิ่งเดินทาง ยิ่งแบก
หรือ ยิ่งเดินทาง ยิ่งวาง
แต่ผมว่า ลุงแกวาง ตามอายุ ประสบการณ์แกว่ะ
ผ่านร้อน หนาว มามาก เห็นอะไรมาเยอะ
วางตาม อายุ ตามการเดินทางแห่งเวลา สู่ การเดินทางของใจ
วาง วาง จนพอที่ จะ เก็บ ๆ หยิบ ๆ อะไร ๆ ตามรายทาง
มาฝาก โลกใบนี้ และ เกิดตำนาน เล่าขานไม่รู้จบ
มองจุดหมาย เพ่งจุดหมาย จนลืมความสวยงามตามรายทาง ขณะเดิน
หาความสุข จนลืม ไปว่า สุข น่ะ อยู่ไม่ไกลหรอก นะ ไกล้ ๆ แค่นี้เอง
ดวงใจ ก็ใช่
ปัจจุบันขณะ ก็ใช่
ยังมีลมหายใจอยู่ พอแล้ว ก็ ใช่
ไม่ป่วย ไม่ไข้ กายสบาย ขันธ์เบา ก็ ใช่
ล้างจาน อยู่ไกล้ ๆ คนที่เรารัก ก็ใช่
ถ้อยคำอันเปี่ยมพลัง หล่อเลี้ยงดวงใจ ก็ใช่
เยอะ ๆ แยะมาก มายยยยย ไกล้ ๆ ง่าย ๆ
พอเพียง เพียงพอ
ไม่ต้องปีนป่าย
เล็ก ๆ แต่ยิ่งใหญ่ ภายในใจ พอแล้ว
ความสุขแบบสายลม
สายธารโลก สายธารธรรม
คำดี ๆ อะไร เทือก ๆ นี้แหละ
หล่อลี้ยงใจเรา ให้ รากแห่งจิตวิญญาณเรา ได้ฝังลึก ท้าลมร้ายแห่งโลกได้
ความสุขแบบสายธารรินไหล ไป เรื่อย ๆ ตามฤดูกาล
อย่า หวือหวา แบบ จุดพลุ ขึ้นสู่เวหา ก้องกัมปนาท
แล้ว แว๊บ ๆ วาบ ๆ วับ แล้วดับหายไปในบัดดล
ไม่จีรังยั่งยืนเลย
ความสุขแบบเปลือก ฉาบทาโลกีย์ กิเลส นะ
เฮ่อ บ่น จบแล้ว
คนต้นเรื่อง ของมดเอ๊ก ล่ะ
โพสไว้แล้ว ใครยังไม่ได้ดู
http://www.tairomdham.net/index.php/topic,3976.0.html
