ควรที่จะตื่นได้แล้ว
[/b]
โลกเป็นที่มาของธรรมชาติและวิทยาศาสตร์ คือมีความดีและความเลว พระตถาคตโคดมเจ้าได้ตรัสไว้ว่า
โลเก ธัมมัง อนุตะรัง แปลว่า ธรรมค้ำจุนโลก
โลกนี้น่าอยู่ถ้าหากว่าเรารู้จักธรรมะ คำว่าธรรมะก็คือธรรมชาติที่มีอยู่ในโลกและอยู่ในการปรุงแต่งของโลก ของสังขารและรูปนาม เกิดดับมา จากการปรุงแต่ง ส่วนธรรม เป็นธรรมาอนัตตา ธรรมไม่มีตัวตน ความดีก็ไม่มีตัวตน สังขารก็ไม่มีตัวตน เพราะสังขารเกิดแล้วก็ดับจึงเรียกว่า ไม่มีตัวตน หลังจากการตายแล้วมีแต่ความสูญเปล่า หาตัวตนไม่เห็น มีตัวตนแต่เมื่อมีชีวิตอยู่เท่านั้น เมื่อตายแล้วหาชีวิตไม่เห็น จึงได้ว่าไม่มีตัวตน ใครทำความดี ผู้นั้นก็จะได้รับผล ส่วนความดีที่อยู่ข้างในเราเรียกว่า อริยทรัพย์ภายใน ไม่สามารถที่จะแบ่งปันให้คนอื่นได้ จึงได้ว่าความดีไม่มีตัวตน เพราะไม่สามารถ จะให้ผู้อื่นได้ อาตมาขอยกตัวอย่างเช่น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรานี้ พระองค์มาสร้างคุณงามความดี อยู่ในโลกมนุษย์เรานี้ พระองค์ประสูติในโลก เรานี้ พระองค์ได้ตรัสรู้ รู้แจ้งธรรมอยู่ในโลกมนุษย์เรานี้ ไม่ได้ตรัสรู้ในที่อื่น พระองค์ได้สำเร็จเป็นพระสัมมาสัมโพธิญาณ พระองค์ได้มาสร้างปัญญา บารมีอยู่ในโลกมนุษย์เรานี้ แล้วเสด็จปรินิพพานที่โลกเรานี้ ไม่ได้เสด็จปรินิพพานอยู่ในสวรรค์ชั้นพรหมใดๆทั้งสิ้น
วิทยาศาสตร์ก้าวหน้าหรือความเจริญทางวัตถุที่มาเสริมสร้างปรุงแต่ง และสร้างขึ้นมาตามความต้องการที่จะใช้เครื่องมือต่างๆ เราเรียกว่าวัตถุ สิ่งของต่างๆ เป็นวัตถุทางวิทยาศาสตร์ ส่วนธรรมชาติของโลก คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ อากาศ ภูเขา ป่าไม้ หิน ทราย และสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ ที่เกื้อกูล มีอยู่ใน โลกอันเป็นธรรมชาติ ตลอดจนร่างกาย รูปนามของมนุษย์ก็เกิดจากธรรมชาติ เกิด แก่ เจ็บ ตายก็เป็นธรรมชาติ อันเป็นส่วนประกอบที่มีมาในธรรมชาติ โดยมิได้มีผู้ใดปรุงแต่งขึ้นมา และไม่มีสิ่งใดมาหยุดยั้งได้ ถึงเวลาเกิดก็เกิด ถึงเวลาตายก็ตาย ไม่สามารถหยุดยั้งได้ อยากรู้ให้ตื่น ถ้าเราไม่ตื่นเราจะรู้ได้ อย่างไร สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าอยากรู้ อยากเห็น อยากเข้าใจ อยากได้ เราต้องตื่นก่อนจึงรู้ตามมาทีหลัง นี้คือ ความตื่นของพระพุทธเจ้า พระองค์ได้ตื่น ไปในทางที่ดี ตื่นไปในทางที่ประเสริฐ ตื่นไปในทางที่พ้น คำว่าพ้นคือพ้นจากความหลง พระองค์รู้ได้โดยมิมีความกังขาสงสัยใดๆทั้งสิ้น อันนี้คือการตื่นของพระองค์ที่ประเสริฐนัก
ส่วนตื่นในทางที่ผิด อาตมาขอยกตัวอย่าง เช่น พระเทวทัตที่ตื่นไปในทางที่ผิด เราจะเห็นได้ถึงการตื่นในทางที่ผิด ก็คือ ริษยาคนอื่น นี่คือการตื่นไป ในทางที่ผิด ผลที่จะได้รับจะเป็นอย่างใด ตัวอย่างพระเทวทัต ถูกแม่พระธรณีสูบ เพราะริษยาพระพุทธเจ้า นี่คือการตื่นในทางที่ผิด ผลที่จะได้รับก็ผิด จากธรรมชาติ ไม่ได้ตื่นไปในทางที่ดี ดังนั้น อาตมาจึงขอฝากท่านไว้ด้วย
ผลกรรมทั้งหมดที่พระเทวทัตสร้างไว้ ผลเนั้นก็ได้รับตามมา อันนี้พระเทวทัตได้มาสร้างผลกรรมในโลกมนุษย์เรานี้ แล้วก็รับกรรมในโลกเรานี้ ไม่ได้ไปรับกรรมที่สวรรค์ชั้นพรหมใดๆ ฉะนั้นเราจึงเห็นได้แน่ชัดว่าดีก็ตาม เลวก็ตาม บุญบาปก็ตาม สุขทุกข์ก็ตาม เจริญและเสื่อมก็ตาม ล้วนแล้วแต่ เกิดมาจากตัวเราเป็นผู้สร้างทั้งนั้น เรามาสร้างอยู่ในโลกมนุษย์นี้เอง เราไม่ได้สร้างอยู่ที่สวรรค์ชั้นพรหมใด ๆ
ดังนั้น ถ้าเราไม่ตื่นแล้ว เราจะรู้ได้อย่างใด ว่าทางใดผิด ทางใดถูก ตื่นจากความหลง ถ้าเราไม่ตื่นแล้ว เราจะรู้ได้อย่างใดว่าเราหลง หลงอะไร หลงรู้มาก แต่รู้เอาประโยชน์ของตน ไม่รู้ประโยชน์ของคนอื่น คือรู้ในการเห็นแก่ตัว
คำที่ว่าหลงนี้ อาตมาจะอธิบายให้ท่านผู้เจริญได้รู้ถึงความเป็นจริง คำที่ว่าหลงเป็นผลแห่งความเสื่อม และความทุกข์ทั้งหลายที่เราสร้างไว้ ผลที่ ได้รับตามมาก็หาความเจริญไม่ได้ ผลจะได้รับจากความหลง คือ ความเศร้าหมอง ความทุกข์ ความเดือดร้อน
หลงเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นผู้ที่ประเสริฐกว่าคนอื่น หลงยกตนข่มท่าน เข้าใจว่าเราเป็นผู้ถูกต้อง และคิดว่าเราเป็นผู้ประเสริฐอยู่เสมอ ส่วนคนอื่น เป็นผู้ผิดและไม่ประเสริฐ ไม่ดี ไม่งาม ไม่เฉลียวฉลาด ไม่รู้ไม่ดีเหมือนเรา วัตถุสิ่งของที่เราชอบใจ พอใจ หลงเข้าใจว่าของเราดีกว่าของคนอื่น เพราะอะไร เพราะหลงไม่ตื่น เมื่อเรายังไม่ตื่นแล้ว เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราหลง
ดังนั้น อาตมาจะอธิบายให้แก่ท่านผู้เจริญทั้งหลาย ได้รู้ตามความเข้าใจของอาตมาว่าไปตามความจริงของความหลง หลงเข้าใจผิดคิดว่าสิ่งที่เรา คิดนั้นถูกต้องอยู่เสมอ ส่วนคนอื่นนั้นยังหาความเจริญไม่ได้ ยิ่งเติมความหลงเข้าไปอีก ดังที่อาตมากล่าวมาแล้วก็เพราะเราพอใจในสิ่งของวัตถุทั้งหลาย ที่เรามีนั้น เราเลยคิดว่าของเราดีกว่าของคนอื่น
แต่ถ้าตื่นแล้วก็สามารถรู้ได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากรู้ อยากเข้าใจว่าเราต้องการอาหาร ต้องการวัตถุสิ่งของ หรือการไปมาในสถานที่ต่างๆ และ การสร้างคุณงามความดี ความสงบ อันจะนำความสุขมาให้แก่ตน และคนอื่น รู้สุข รู้ทุกข์ รู้ดี รู้เลว รู้ได้ในอารมณ์ของความต้องการ เมื่อรู้แล้วก็จะเป็น ผู้เห็นความสว่าง ออกจากความหลงได้ ก็เพราะเรามีปัญญารู้แจ้งได้ เพราะเราเป็นผู้ตื่นจากความหลงแล้วปัญญาก็จะสว่างรู้เหตุผลได้ในความเป็น จริง
ส่วนความหลงในหลักพระพุทธศาสนา พระองค์ได้ตรัสไว้ว่า อวิชาคือความโง่ เพราะความหลงเราจึงนินทาว่ากล่าวคนอื่น หลงตัวหลงในทางที่ผิด ถ้าเราตื่นแล้วเราจะรู้ รู้แล้วเราก็จะเป็นผู้เจริญ
เราเจริญแล้วผู้อื่นก็ได้รับผลตามมานั้นด้วย และสังคมก็จะได้รับผลนั้นด้วย สังคมก็จะดี สังคมดีคือสังคมมีความสงบ เกิดการรู้จักรักษาอารมณ์ ให้อยู่ในสิ่งที่ควร เพราะเรารู้ผู้อื่น
ดังนั้นเราควรที่จะตื่นได้แล้ว ก็เป็นที่มาของความหมายของคำว่า ตื่น ที่อาตมาได้เอามาอภิปรายทั้งหมดนั้น ขอฝากไว้พิจารณาหาเหตุผล ควรหรือ ไม่ควรท่านจงใช้สติปัญญาของท่านเองว่าควรตื่นได้หรือยัง
ขอความสุข ความเจริญ ทั้งหลายเกิดแก่ท่านสาธุชนทั้งหลาย โดยทั่วถึงกันเทอญ
เรียบเรียงตามคำอภิปรายของหลวงตาจันทร์พี มณีวงศ์
โดย ชไมพร ธรรยศ
ณ .19 Heather Grove]
Fairfield Lower Hutt
Wellington New Zealand
15 July 1997
วิปัสสนาทางสายกลางภูมิ ๖
โดย หลวงตา จันทร์พี มณีวงศ์
http://www.luongta.com http://agaligohome.fix.gs/index.php?topic=636.0
