คลังธรรมปัญญา > พรรณาอักษร

เซนศิลปะแห่งการรู้แจ้ง แง้มประตูพุทธธรรม ผ่าน บทกวีไฮกุ

<< < (4/8) > >>

มดเอ๊กซ:


 
บาโชแสดงออกถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันนี้ในไฮกุบท
แล้วบทเล่า ที่ศาลแห่งอิเซ เขารู้สึกถึงพลังนี้ที่ทะลักถะถั่งจน
สามารถสัมผัสได้ทั้งทางจิตวิญญาณและร่างกาย

กลิ่นหอมอบอวล !
แม้ข้า ไม่รู้
ว่ามันมาจากใหน

ไฮกุสองบทของบาโชก็เช่นกัน การไหลเนื่องของพลัง การ
สัมผัสรับรู้ได้อย่างจริงจัง ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นก็ตาม

ต้นฮอลลีฮอค
หันตามทางโคจรของดวงอาทิตย์
กลางสายฝนเดือนพฤษภา

ฝนกระหน่ำจนมืดครึ้ม
มองไม่เห็นเขาฟูจิ
วันนี้กลับงามยิ่ง

มดเอ๊กซ:


 
บูซันแสดงถึงความงามของต้นท้อที่กำลังออกดอกบานไว้ดังนี้

คลี่เสื่อฟางปูบนพื้น
ข้า นั่งและมองดู
ต้นท้อออกดอกบาน

ใครจะไปรู้ว่าอาจเกิดอะไรขึ้นกับภาพที่เห็นด้วยตาและด้วย
ความเข้าใจอันล้ำลึกในขณะที่คนเรากำลังนั่งอย่างเงียบ ๆ
ได้เล่า ? อิสสะเห็นสิ่งต่อไปนี้

แมลงปอตัวหนึ่ง !
ทิวเขาที่อยู่ห่างไกล
สะท้อนอยู่ในดวงตาของมัน

และในขณะที่บูซันกำลังหลีกเร้นทำสมาธิอยู่ในภูเขาอันเงียบ
สงบอยู่นั้น เขาได้ยินและเห็นสิ่งต่อไปนี้

วัดบนภูเขา
มือของพระเคาะระฆังพลาดไป !
เสียงแผ่ว ๆ

จักรวาลสร้างเรา เราสร้างจักรวาลของเรา โดยการนั่งเงียบ ๆ

ภาพผู้เฒ่าที่นั่งอย่างเงียบ ๆ ของบูซันค่อนข้างจะแตกต่างกับ
ภาพการเคลื่อนไหวที่อ่อนเยาว์ของผีเสื้อ ซึ่งกำลังเริงระบำใน
อากาศจากบทกวีไฮกุของบาโช แต่กระนั้นทั้งสองต่างก็ดื่มด่ำ
อยู่ในสมาธิด้วยกันทั้งคู่

ผีเสื้อสองตัว
เริงรำอยู่ในอากาศ
จับกันเป็นสีขาวคู่

มดเอ๊กซ:


 
ดอกไผ่หินแห่งฤดูใบไม้ผลิพร่างพรมลงคลุมก้อนหิน
ข้าอยากดื่มสักสองสามจอก
แล้วหลับให้สบาย

- บาโช -

คนหลายชั่วรุ่นเคยดื่มเหล้าและงีบหลับที่นี่มาแล้วก่อนบาโช
คนอีกหลายชั่วรุ่นก็จะทำอย่างนี้เหมือนกัน และในฤดูใบไม้ผลิ
ดอกไม้ไผ่หินจะยังคงโปรยปรอยมาตกต้องก้อนหินเรื่อยไป

ข้ากำลังไถอยู่ในทุ่งนา
ใต้ฉายาของภูเขา
ไม่มีนกร้องเพลงแม้แต่ตัวเดียว

- บูซัน -

บูซันไม่มีรถแทรกเตอร์หรือวิทยุทรานซิสเตอร์ติดตัวไปด้วย
อย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นแล้วเขาคงไม่ได้ยินเสียงแห่งความ
เงียบหรอก

เหนือม่านหมอก
ครั้งแล้วครั้งเล่า
ที่ทะเลสาบปล่อยเรือออกไป

- กาโกกุ -

เรือและลูกเรือช่างกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติเสีย
เหลือเกิน ในภาพที่กาโกกุพรรณาถึง เมื่อเขากล่าวว่าทะเล
สาบปล่อยเรือออกไป เรือลำเล็ก ๆ เกือบจะถูกกลืนหายไป
บนน่านน้ำที่กว้างใหญ่ แต่น้ำก็อุ้มมันให้ลอยลำอยู่ได้ ลม
สามารถพลิกคว่ำมันได้ แต่ก็พัดพามันไปถึงจุดหมายได้
เหมือนกัน คลื่น เรือ หมอก ทั้งหมดล้วนแต่เป็นส่วนที่เกี่ยว
เนื่องกันอย่างไกล้ชิดของหนึ่งองค์รวมเดียวกัน

มดเอ๊กซ:



โอนิสึระแสดงถึงอทวิลักษณ์ด้วยถ้อยคำดังต่อไปนี้

ข้า ติดตามต้นไม้
ดอกไม้ที่ไร้เสียง
ในหูชั้นในของข้า

เขาเปิดรับข่าวสารจากภายนอก การสื่อสารกันนี้เกิดขึ้น
อย่างไม่ต้องเพียรพยายาม อย่างเป็นไปเอง และอย่างเงียบ ๆ

คุณสามารถบอกได้จากไฮกุบทต่อไปว่า บาโชกำลังมองดูทิว
ทัศน์เซน และเกิดความรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับองค์รวม
ทั้งหมด

ม้าของข้า เดินเสียง กึบ ๆ กับ ๆ
อยู่ในทุ่ง ... โอ้ - โฮ !
ข้าเป็นส่วนหนึ่งของภาพ !

คุณเกิดความรู้สึกอะไรบ้างจากไฮกุบทนี้ของรันเซสึ

เหนือหมู่ผู้จาริกแสวงบุญ
ซึ่งกำลังพร่ำมนต์บนถนนมัวหมอก
ห่านป่ากำลังบิน

มดเอ๊กซ:



โอสึจิเขียนไว้ว่า

ข้า พูดเสียงดังใส่ค่ำคืนที่เย็นเยียบ
แต่เสียงนั้น
ไม่ใช่เสียงที่ข้า รู้จัก

นี่อาจทำให้ผู้ที่เชื่อว่าตัวเองเป็นคนเดิม และอัตตาของตนก็พูด
ด้วยเสียงเดียวกันอยู่เสมอ ถึงแก่สะดุ้งใจได้

ฟูริวเกยหาดท่ามกลางสายฝน
น้ำสีเทาและทรายสีเทา
กลืนกันโดยปราศจากรอยต่อ

- บูซัน -

ผู้ที่รักการใช้ชีวิตอย่างกระตือรือร้นต่างก็รู้ว่า พวกเขาสามารถ
คลุกคลีกันได้โดยปราศจากข้อขีดคั่น เราเองล่ะกลืนไปกับสภาพ
แวดล้อมยิ่งกว่าที่เราคิดหรือเปล่า ? ถ้าส่วนต่าง ๆ ของสภาพ
แวดล้อมของเราก็เป็นตัวเราด้วยละก็ เจ้าอัตตาที่สำคัญนักสำ
คัญหนาไปอยู่เสียที่ใหนกันเล่า ?

พระรูปหนึ่งในหมอก
ข้า สามารถเห็นท่าน
จากเสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งของท่าน

- เมอิเซสึ -

เขตแดนต่อแดนแห่งการดำรงอยู่ของพระและของคุณอยู่ที่ใหน ?

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ