คลังธรรมปัญญา > พรรณาอักษร

เซนศิลปะแห่งการรู้แจ้ง แง้มประตูพุทธธรรม ผ่าน บทกวีไฮกุ

<< < (7/8) > >>

มดเอ๊กซ:

 
 
สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ
สีขาวแห่งนกกระสา
ช่างโดดเด่นท่ามกลางดงสนเสียนี่กระไร

- บาโช -

นี่คือนกกระสาที่มีสีขาวดังหิมะในอีกท่วงทำนองหนึ่ง มันกำลัง
บินผ่านดงสนอันมืดมิดราวกับวิญญาณสีขาวประเดี๋ยวหนึ่งเห็น
ตัวมัน อีกประเดี๋ยวก็ไม่เห็นแล้ว ถ้าเราไม่ตื่นตัวมองหามัน
ณ จุดที่แตกต่างกันในแต่ละขณะ เราก็จะคลาดสายตาจากมัน

แมลงปอ
เกาะบนปลายไม้
ที่ถูกยกขึ้นมาตีมัน

- โกเฮียว -

นี่คือความตื่นตัวอันยอดเยี่ยม ! แมลงปอของโกเฮียวยึดกุม
สถานการณ์ไว้ได้อย่างรวดเร็วปานฟ้าแลบ ก็คนที่หยิบไม้ขึ้น
มาตีมัน จะตีถูกได้อย่างไรถ้ามันเกาะอยู่บนปลายไม้ ? ถ้าเขา
ขยับไม้ เจ้าแมลงปอย่อมรู้ทีก่อนชิงบินหนีไปเสียได้ ถ้าเขาไม่
ขยับไม้ มันย่อมปลอดภัยอยู่เอง มันปกป้องชีวิตของมันด้วย
การกระทำที่เกิดขึ้นอย่างเป็นไปเองในลักษณะที่เป็นปฏิกิริยา
ตอบสนองต่อสิ่งเร้า ซึ่งมันได้รับโดยฉับพลันทันท่วงที มันไม่ได้
หยุดไตร่ตรองสถานการณ์เป็นครั้งที่สอง

ฟ้าแลบ
น้ำนิ่งเปล่งสว่าง
ท่ามกลางหมู่ไม้มืดครึ้ม

- ชิกิ -

ถ้าชิกิไม่ได้ตื่นตัวราวกับนกกระสาที่กำลังล่าเหยื่อ เขาคงมอง
ไม่เห็นสิ่งที่ปรากฏขึ้นนี้ ช่วงเวลาแห่งความเป็นตาย ของชีวิต
แวบขึ้นต่อหน้าเราเหมือนกับภาพกระพริบที่เปลี่ยนแปลงอยู่
ตลอดเวลาจากเครื่องทดสอบการเห็นภาพ ซึ่งใช้ในการตรวจ
สอบความสามารถในการรับรู้ผ่านทางประสาทตาของเรา ถ้า
เราเดินผ่านป่ามืดครึ้มของชีวิตโดยคิดคำนึงแต่อดีตและอนาคต
เราย่อมคลาดสายตาไปจากความสว่างที่แสงแลบของชีวิตเผย
ให้เห็น

มดเอ๊กซ:

 
 
โซเซกิพบว่าแม้แต่ผีเสื้อก็ยังสับสนระหว่างถ้อยคำกับสิ่งต่าง ๆ

ผีเสื้อ ! ถ้อยคำเหล่านี้
จากพู่กันของข้า หาใช่ดอกไม้ไม่
เงาของพวกมันเท่านั้นที่ใช่

อิสสะพบกับสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์อย่างหนึ่งซึ่งติดต่อกับเขาโดยไม่
ใช้คำพูด แต่พูดกับความรู้สึกของเขาโดยตรง ดังนี้

สีม่วงเข้มของหญ้าแพมพัส
สั่นไหวทุกคราเมื่อต้องลม
ด้วยหัวใจอันว้าเหว่

บาโชบอกกล่าวว่ามีอะไรเกิดขึ้นในฐานะเป็นสัญลักษณ์ของ
ความเข้าใจอันล้ำลึกและภูมิปัญญา

รูปสลักของเทพเจ้าจากไปแล้ว
เหลือแต่กองใบไม้ร่วงหล่น
บนระเบียงวัด

มดเอ๊กซ:

 
เงียบเชียบ ยามเย็นที่ยะเยียบ
นึกถึงความคิดอันรื่นรมย์
กับเพื่อนคนหนึ่ง

- ฮะยากูชิ -

เห็นได้ว่าฮะกูยาชิและเพื่อนของเขาได้เรียนรู้บทเรียนบทหนึ่ง
ในระหว่างการติดต่อสื่อสารที่สร้างสรรค์

ทะเลคลั่ง !
เหนือเกาะซาโดะ
มีทางช้างเผือก

- บาโช -

บาโชทำให้เราเกิดความรู้สึกความแตกต่างระหว่างโลกสองโลก
นั่นคือ โลกของเราถกเถียงอภิปราย และโลกของกระบวนการ
แห่งการใช้ชีวิต ซึ่งทำให้การดำรงอยู่ของเสียงก้องคำรามแห่ง
ถ้อยคำเป็นไปได้ การโต้แย้งทางเทววิทยาที่รบกวนโสตประสาท
ในสมัยกลางได้ตายไปแล้ว แต่ยีนที่ถูกลืมเลือนไปแล้วของนักโต้
แย้งจำนวนมากยังคงมีชีวิตอยู่ และกำลังกำหนดจุดหมายปลาย
ทางของคนในยุคปัจจุบัน

ร้อยน้ำเต้า
เกิดจาก
ใจของเถาเดียว

- ชิโย -

และชิโยอาจเสริมขึ้นด้วยว่า มันมิได้ใช้ถ้อยคำแม้แต่คำเดียว

มดเอ๊กซ:

 
 
ดูเหมือนโซกันจะมีความรู้สึกอย่างเดียวกันนี้กับกบ และคนที่
ให้ความสำคัญกับตนเอง ดังที่โทบะรู้สึก

กบอ้วนขี้ประจบ
กางมือเปียกชื้นบนพื้นเลื่อมลาย
เจ้าขี้สอพลอที่ร้องเสียงแหบแห้ง

อิสสะให้ความเมตตาต่อสัตว์ที่คนทั่วไปถูกปลูกฝังให้เกิดความชิงชัง

แปลกใจจริง !
ทากตัวหนึ่งบนตีนข้า
มันขึ้นมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?

ซัมปุกอดผ้านวมของเขาเอาไว้ใต้จันทร์งาม

จันทร์ช่างกระจ่างสำหรับความรัก !
เข้ามาไกล้ขึ้นอีก ผ้านวม
ห่อหุ้มความหนาวเย็นอันรุ่มร้อนของข้า !

ถ้อยคำของซัมปุไม่ได้บอกอะไรแก่เราเลย อย่างน้อยก็ไม่ได้
บอกอะไรที่สมเหตุสมผล ทั้ง ๆ ที่ใช้ถ้อยคำตั้งมาก แต่ถ้าเรา
ปล่อยให้ภาพพจน์ของเขาซึมซ่านเข้าไปในภายตัวเรา เราจะ
นึกออกเองว่าเขารู้สึกอย่างไรในคืนที่หนาวเย็นและกระจ่าง
นวลตาในขณะที่อาจกำลังนอนไข้ขึ้นอยู่บนเตียงของเขา การ
ลงรอยกันไม่ได้ที่เจ็บปวดระหว่างประสบการณ์ที่เขาจินตนา
การขึ้นมาเองในสถานการณ์เช่นนี้และในค่ำคืนเช่นนี้ กับประ
สบการณ์ที่เขาได้รับจริง ๆ ก่อให้เกิดเสียงหัวเราะอันขมขื่น
เช่นนี้ขึ้น

มดเอ๊กซ:

 
 
บาโชพบว่าตู้กับข้าวว่างเปล่าในขณะที่แขกมาเยือนอย่าง
ไม่คาดหมาย ได่แต่หัวเราะออกมา

ถึงจะเล็กขนาด
ยุง
ข้า ก็ต้อนรับขับสู้อย่างดีที่สุด

อิสสะก็เช่นเดียวกัน

ถ้าได้เวลา
" แมลงวันที่บินว่อนอยู่รอบ ๆ อาหารของข้า
ขอเชิญนั่งลงอีกสักตัว "

เคียวเรอิจำนนต่อกฏธรรมชาติที่ควบคุมการเคลื่อนไหวภายใน
ศีรษะของเขาขณะเป็นหวัดด้วยความสง่างาม

หวัด !
ทำให้ข้าไม่อาจมอง
จันทร์เสี้ยว

คนเราย่อมไม่สามารถชื่นชมหรือดื่มด่ำกับสิ่งที่วางแผนไว้ว่า
จะทำเช่นนั้นได้เสมอไป ดังนั้น ? ... หัวเราะ แช่งด่า เขียนไฮกุ
และเดินจากไป

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ