だって　君のことが　…好きなの ❤❤❤ : แต่ว่าก็ดัน .... ชอบเธอซะแล้ว

บล็อก > บทความ (Blog)

<< < (31/54) > >>

Plusz:
เมื่อคืนรู้สึกเหนื่อยมาก แบบว่านั่งทำการบ้านตั้งแต่ 6 โกมงเย็นจนถึง4ทุ่มกว่าๆ นึกว่าจะเสร็จละ ที่ไหนได้ มีงานอีกงาน ให้ดูคลิปรายการ "เจาะใจ" แล้วเขียนเนื้อหาข้อคิดที่ได้จากคลิปนั้น โคตรขี้เกียจอะ แต่พอเราดู แล้วรู้สึกว่า เฮ้ย !! มันดีจริงๆ ไม่รู้สึกเสียดาย40นาทีกว่าๆที่หายไปเลย

ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนและตัวฉันเอง
! No longer available

ปล.พี่บอลคะ อิ๋มทำให้มันขึ้ยูทูปเลยไม่เป็นง่ะ TT

แก้วจ๋าหน้าร้อน:
เริ่มต้นกดเข้าไปที่ลิ้งค์ยูทูบเราก่อน เพื่อให้มันแสดง ลิ้งค์จริงทั้งหมดครับ หรือวางลิ้งค์ใหม่ที่เว็บบราวเซอร์

ในกล่องคอมเม้นท์ วางลิ้งค์ ที่เริ่มต้นด้วย WWW... ตัวเอา0&feature=youtu.be ออก

ได้ ประมาณนี้มันจะขึ้นเป็นกรอบเล่นยูทูบอัตโนัติครับผม

--- โค๊ด: ---www.youtube.com/watch?v=GlpMl4-0Jg0
--- End code ---

เบื้องต้นพี่แก้ให้แล้วนะครับ เป็นกำลังเสมอครับสู้ๆนะครับ ทุกที่ทุกกาลครับผม

Plusz:
ขอบคุณมากค่ะพี่บอล >_<
-------------------------------------------------------------------------

#2 ในที่สุด final แรกของชีวิตมหาลัยก็ผ่านไป
วันนี้ตัวฉันสอบไฟนอลวันสุดท้าย ข้อสอบง่ายมาก นั่นแปลว่า
คะแนนก็จะยิ่งสูง คนตกก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น เป็นเรื่องที่น่าเครียดมากๆ
แต่ว่านะ .. ในที่สุดก็ได้พักสักที เอาจริงๆก็ยังเครียดกับผลสอบ
คือฉันอาจจะติด F ก็ได้ แล้วก็อาจจะต้องไทร์ปีหน้าไรงี้
แต่ก็แบบ ... ทำดีที่สุดแล้วนะ จริงๆ ตั้งใจและพยายาม
อ่านหนังสือ ฟังเสียงอัดอาจารย์ เปิดทุกชีท หนังสือทุกเล่มทุกหน้า
เอาเป็นว่า ถึงจะไม่ได้ตั้งใจอ่านหรือขี้เกียจ แต่ก็ไม่เคยทิ้งเนื้อหา
แต่ก็ไม่รู้ว่าความพยายามของเรามันมีความหมายบ้างมั้ย
... ใช่ ยอมรับเลย คณะนี้มีแต่คนเก่ง ส่วนตัวฉันนั้น ได้เข้ามาเรียน
เพราะความขยันหมั่นเพียรที่สั่งสมมา ... ตอนนี้ก็ได้เรียนรู้และเข้าใจแล้ว
ว่าอะไรที่เป็นคุณงามความดีของเรา ก็จงรักษามันเอาไว้
เพราะมันอาจจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเราไว้ก็ได้
.... ขอบคุณมากนะ ตัวฉัน สำหรับความรู้สึกที่ไม่ย่อท้อและยอมแพ้ต่ออุปสรรคไปเสียก่อน :19:

Plusz:

สวัสดีปีใหม่อย่างไม่เป็นทางการอีกนะคะท่านผู้อ่านทุกคน
ตอนนี้เรามีเรื่องที่เครียดมาก
เมื่อเข้าสู่เทอม2ของมหาลัย อะไรๆก็ดูเครียดไปหมดเลยค่ะ
เกรดเทอมที่แล้วเนี่ย เรียกว่าเศษเลขง่ายกว่าค่ะ
ลดจากเกรดสูงสุดตอนม.ปลายมา 1.00 เชียวนะ
โอ้โห อยากจะร้องไห้
ที่โหล่ในคณะเลยค่ะ
ต้องบอกก่อนเลยนะว่าคณะที่อิ๋มเรียนเนี่ย
คือคณะที่รวบรวมคนเก่งจากทั้งประเทศในรุ่นนั่นๆมา
ไม่เชิงว่าเก่งหรอก ยังไงก็มีคนเก่งกว่าอยู่ละ
สิ่งที่จะบอกคือ ทุกคนในคณะคือคนอัจฉริยะมาก !!!
แต่ละคนจะมีความเก่งและจุดเด่นที่ต่างๆกัน มีพรสวรรค์ที่ต่างกัน
ส่วนตัวอิ๋มนั้นไม่มีความเก่งอะไรเลย พยายามหาข้อดีของตัวเอง
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของคนอื่น

เราอยากให้คนอื่นยอมรับในตัวเราด้วยแหละ
อยากมีเพื่อน อยากให้เพื่อนเห็นว่าเรามีดียังไง
จุดแข็งของอิ๋มเลยคือใจเย็น และเป็นคนขยัน อย่างอื่นก็ไม่มี
(หรือมีแต่ยังคิดไม่ออก)
เราหวังว่าเราจะเรียนได้ดี เราก็ตั้งใจ แต่มันสมองเราด้อยกว่าคนในคณะ
เราเลยกลายเป็นที่โหล่คณะ ตอนนี้ท้อมากเลยค่ะ
เพราะว่าเทอมที่แล้ว นั่งอ่านหนังสือทุกวันทุกคืน
แทบไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย
ในขณะที่ ... คนในคณะ เค้าไปเที่ยว ไปชิล ดูหนัง ขึ้นดอย ไปทะเล
เค้าแทบไม่อ่านหนังสือ แต่ผลสอบออกมากลับดีกว่าตัวเราที่นั่งอ่านงกๆ
โดยไม่ได้ออกไปเปิดหูเปิดตา มันดูไม่แฟร์มากๆ
แต่ความจริงแล้ว คือตัวเราเองคงยังตั้งใจไม่มากพอ
ใจยังไม่มามากพอ
ถึงตอนนี้ เทอม2แล้ว อิ๋มคิดว่าจะเปลี่ยนแผนการเรียน
อยากเที่ยว ก็เที่ยวให้เป็นเวลา
ตอนอ่านก็อ่านให้เต็มที่ จะได้มีเวลาเที่ยวบ้าง
มหาลัย มันไม่ใช่แค่นั่งเรียนหนังสือ
แต่ตัวเราเองต้องรู้จัก manage เวลาด้วย
Descipline ก็สำคัญมาก แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้
คือเราควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้เท่าไหร่
แต่ก็ไม่เป็นไรนะอิ๋ม จะพยายามต่อไป
ตอนนี้เหนื่อยใจ+ท้อใจ มากจริงๆ
ไม่มีกำลังใจอ่านหนังสือเลย ไม่มีความคิดที่อยากจะอัพเกรดตัวเอง
อัพเลเวลตัวเองให้เก่งกว่าเดิมดีกว่าเดิม
แต่นี่ก็ปีใหม่แล้ว แกน่าจะคิดอะไรได้บ้างนะอิ๋ม
ครอบครัว พ่อแม่ เพื่อน พี่น้อง รอเธออยู่
ส่วนคนที่เธอรักน่ะ เขาแทบไม่สนใจเธอเลย
เพราะเขาเองก็มีความฝันเหมือนกัน ถ้าเธอจะรักเขา
อย่างน้อยก็ต้องมำตัวให้อยู่ระดับเดียวกับเขาให้ได้เสียก่อน
ตามหลักทางพุทธศาสนา
"หลักสมชีวธรรม 4"
ที่บอกว่า ต้องปัญญาเสมอกัน ศีลเสมอกัน ศรัทเสมอกัน สละเสมอกัน
เราเชื่อมาตลอดว่า ถ้าเราทำตัวดี ทำตัวให้มีค่า
ก็จะมีคนมารักเราเอง
แต่ในตอนนี้ เรารู้สึก เหนื่อย ท้อ เพลียใจ มาก
เราไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว ไม่มีแรงลันดาลใจ
ไม่มี motivation เห็นคนที่เก่งและประสบความสำเร็จ
.... เราก็เฉยๆ ปล่อยเขาไป เขาเก่ง สมองเขาดี
ในใจก็คิดว่า ก็เธอคิดแบบนี้ไง มันถึงไม่พัฒนา
ถึงแม้จะรู้ตัว แต่ก็ไม่คิดจะทำอะไร ทำไมล่ะ
ไม่ข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เราไม่เคยระบายกับพ่อแม่ เราไม่ค่อยสนิท
เคยคิดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่อยากทำ
เราระบายอะไรกับใครไม่ได้ ถึงแม้จะพูดกับเพื่อนสนิทไปบ้าง
แต่ก็ไม่สบายใจขึ้นเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
เราพยายามใจเย็น พยายามแก้ปัญหาด้วยการใจเย็น
แต่เราไปไม่เป็น เหมือนไม่มีที่ยึดเหนี่ยวใจ
เราพยายามและเสียเวลาไปกับหลายๆอย่างเพื่อให้ตัวเองสงบใจ
เออใช่ เมื่อวานเราไปนั่งสมาธิมา ไปทำบุญมา
เจ้าอาวาสท่านก็สอน สอนไปเรื่อยๆ เราก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
อย่างน้อยก็ได้เข้าวัด ได้สัมผัสความสงบแบบที่ต้องการ
แม้เพียงชั่วคราวก็ตาม
บางทีก็หวังว่าจะมีสมาธิอ่านหนังสือบ้าง แต่พอกลับหอไป ก็ไม่ได้อ่านอะไร
มัวแต่นั่งเล่นเกมส์ในไอแพดเฉยเลย
ไม่เข้าใจตัวเองในหลายๆเรื่อง
สมาธิเราเริ่มสั้นแล้ว เพราะเราใช้ไอโฟน ตอนแรกใช้lumia
มันมีความต่างกัน เพราะเราชอบไอโฟนมากกว่า
นี่ไง เรารู้ตัวแต่เราไม่ทำ มันมีประโยชน์ตรงไหนหรอ
ประเด็นคือต้องรุ้จักควบคุมตัวเอง
ตัวเราเมื่อก่อนกับตอนนี้ต่างกันมาก
ตอนเด็กๆ เราสามารถควบคุมตัวเองได้ดี ยอมอดยอมทนเพื่อสิ่งที่ดีกว่า
ตอนนี้เหลวไหลมาก ไม่รู้ทำไม แต่เราคงไม่ซิ่วแล้ว
เพราะไม่รู้จะซิ่วไปไหน มีสิ่งที่ชอบ มีความชอบนะ
แต่เหตุผลมันคงไม่หนักแน่นพอ
เราชอบดูการพยากรณ์อากาศ เราชอบดูเมฆ
ถ้ามีวิว ทุกคนอาจมองภูเขา ต้นไม้ใบหญ้า แต่เรามองก้อนเมฆ
เจ้าก้อนเมฆน้อย ทำไมวันนี้เจ้าจึงลอยต่ำนัก
เกิดอะไรกับน่านฟ้าทางนั้นอย่างนั้นรึ ?
เราชอบดูว่าแดดจะออกมั้ย ได้ตากฟ้า ฝนจะตกมั้ย ดูไปเพลินๆ
เราชอบวิชาภูมิศาสตร์ เพราะจนถึงตอนนี้ เรายังจำเรื่องที่จารย์สอนตอนม.ปลายได้
ไม่รู้มันเกี่ยวกันไหม
ตอนนี้ก็แค่พยายามหาความสุข แม้จะเป็นแค่เพียงเรื่องเล็กๆก็ตาม
เราเรียน มช. เราชอบไปอ่างแก้ว แต่ต้องไปตอนเช้าๆ
ไปชื่นชมอากาศยามเช้า และละอองหมอก
ยิ่งในตอนที่พระอาทิตย์ขึ้น เราสัมผัสได้ถึงแสงแดด
ที่ทะลุผ่านม่านหมอกออกมา มันดูสวยงาม คนละโลกกับความเป็นจริง
ดูแฮปปี้ มีความสุข
วันหลัง อิ๋มจะถ่ายรูปอ่างแก้วมาฝากนะคะ ถ้ามีโอกาสได้ตื่นเช้าก่อนหมดหนาว
แต่ต่อให้จะตื่นเช้า ก็มีเรียนเช้าอยู่ดีแหละค่ะ
จริงๆแล้วเรามีความเครียด ความเครียดหลายอย่าง จะให้พูดหมดในเม้นท์เดียว
คงเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าจะให้เล่าจนหมดเปลือก ก็คงจะเป็นไปไม่ได้เหมือนกัน
เพราะอิ๋มไม่คอยอินกับการเขียนบล๊อคเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
บวกกับไม่ค่อยมีเวลาว่าง
แต่พอกลับไปอ่านบล๊อคที่เคยเขียน แล้วมีเพื่อนๆมาคอมเม้นท์เนี่ย
มันรู้สึกดีจัง คิดถึงตัวเองตอนเด็กๆ
ไม่อยากกลับไปตอนเด็กๆแล้ว แต่ขอให้ความดีงาม
ที่เคยมีอยู่ในตอนเด็ก ยังคงอยู่ในตอนนี้
ความดี ความรัก ความเข้าใจ ความขยัน ความมุ่งมั่น
ไม่อยากเหี่ยวแห้งโรยรา ไม่อยากให้หัวใจตายแบบนี้
ไม่อยากจบแบบนี้ คิดถึงตัวเองในอดีตแม้รู้ว่าต้องอยู่กับปัจจุบัน
หวังว่าตัวฉัน จะมีความอดทน มุ่งมั่น ได้จนถึงวินาทีสุดท้าย
แล้วเทอมนี้ ก็หวังว่าเกรดจะออกมาดี
คงต้องตั้งใจกว่านี้แล้วล่ะ
ที่มาเขียนบล๊อค ก็จะไม่นับว่าเสียเวลาแล้วกัน
มันคือขั้นตอนนึงที่ขัดเกลาจิตใจเราก็เท่านั้น หวังว่านะ

ขอบคุณทุกคนที่อ่าน
อิ๋มไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองโตขึ้นแค่ไหน
แต่ทุกครั้งที่เขียนบล๊อค ถ้าไม่พ้นเรื่องเรียน
ก็เรื่องความรัก
อิ๋มคงใส่ใจมากจริงๆ
เพื่อสิ่งนี้จริงๆ
หรือ
อาจเป็นเพราะยังตามหาตัวเองไม่เจอ

ฉันยังคงฝัน ว่าสักวัน ฉันจะมีความฝันเป็นของตัวเอง

Plusz:
ปล. ถ้าอิ๋มพิมพ์ผิดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะคะ ในไอแพดมันพิมพ์ยากจริงๆ อิ๋มไม่ค่อยได้พิมพ์บ่อยด้วย ถ้าว่างจะมาแก้ให้นะคะ มีภารกิจต้องทำต่อแล้วค่ะ ไว้เจอกันครั้งหน้านะคะ :17:

นำร่อง

Go to full version