คลังธรรมปัญญา > ระบาย พรรณาด้วย ฉันทลักษณ์ กาพย์กลอน (อิสระ)

เมื่อฉันแก่...

(1/1)

ฐิตา:




เมื่อฉันแก่...

๏ เมื่อถึงวัยชราหน้าเหี่ยวย่น
สู่วังวนสุดท้ายก่อนไฟเผา
เส้นผมนั้นเริ่มหงอกสีดอกเลา
ดวงตาเล่าฝ้าฟางจนรางเลือน

ความจำเสื่อมลงไปจนใจหาย
คงมิวายใกล้ฝั่งดั่งเสมือน -
ของเก่าเก็บถูกทิ้งไว้บนเรือน
ใครก็เบือนหน้าหนีทุกวี่วัน     

ชอบพูดจาซ้ำซ้ำและย้ำคิด
โปรดสักนิดอย่าถือนี่คือฉัน
ด้วยเงื่อนไขเวลาทำจาบัลย์
หลุดจากฝันวันวานแล้วผ่านไป

คือลิขิตจากไหนใครกำหนด
ถึงคราวหมดลมปราณสุดทานไหว   
อยู่กับความว่างเปล่าอย่างเข้าใจ
รอวันใดสิ้นสุดหยุดเสียที

ดั่งสายน้ำไหลไปไม่หวนกลับ
เมื่อแตกดับร่างสลายกลายเป็นผี
เหลือแค่เพียงเขม่าเถ้าธุลี
ลอยริบหรี่เจือจางบนทางจร

เมื่อฉันแก่ลงไปใครรู้บ้าง
มันอ้างว้างเดียวดายเกินไถ่ถอน
แค่เพียงความเมตตาและอาทร
คือคำวอนจากใจ...วัยชรา ๚๛
                     
             "เทียนหยด"




ยามชรา ถ้าผ่าน กาลด้วยรัก
เห็นประจักษ์ หลายท่าน มั่นสุขี
ตอนหนุ่มสาว พราวมุ่ง ปรุงความดี
เพื่อวิถี.. ปลายทาง.. สร้างแก่ตน

รักลูกหลาน.. กาลก่อ.. ต่อตัวเด็ก
ทำแต่เล็ก... สอนดี... มีเหตุผล
บุญคุณรู้...  ผู้ใหญ่...    ใฝ่ฝึกจน
โตเป็นคน...    รู้ค่า...    ชีวามอง

สอนให้รู้...  ดูทำ...  ย้ำที่จิต
เด็กตรึงติด.. ภาพค่า.. มิพาหมอง
เราทำเป็น.. เห็นเยี่ยง.. เพียงจิตตรอง
เด็กจักมอง.. เป็นเยี่ยง.. เพียงจดจำ

โบราณจึง...พึงทราบ...ภาพครัวใหญ่
อยู่อย่างไทย...ชิดใกล้...ได้อิ่มหน่ำ
ในรักก่อ...ต่อรัก...ตระหนักจำ
อยู่อย่างธรรม...ไทยแท้...ไม่แก่ครวญ...

       kirati



http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem136395.html
Pics by : Google
สุขใจดอทคอม * อกาลิโกโฮม
อนุโมทนาสาธุที่มาทั้งหมดมากมายค่ะ

สายลมที่หวังดี:
อยากกลับไปกอดคุณยายจังเลยค่ะ
ขอบคุณนะค่ะพี่แป๋ม :19:

แปดคิว:
 :yoyo002: :yoyo041:

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

ตอบ