วันนี้เรามีเรื่องทะเลาะกับเพื่อน ใคร ๆ ก็รู้ว่าเราโรคจิต ชอบหัวเราะคนเดียวพูดคนเดียว
ตอนเช้าเรายังเดินมาโรงเรียนด้วยกัน เดินคุยกันระหว่างทาง เออก็ดี ไม่ได้ว่าอะไร
ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี แต่ทำไมต้องมาถึงตอนนี้ด้วยก็ไม่รู้ มันก็แค่แบบว่าเออ ...
เราก็อ่านกลอนของเพื่อนเราแล้วมันมีชื่อพ่อของเพื่อนที่เราทะเลาะอยู่ด้วยแล้วเราก็ขำอยู่คนเดียว
เพื่อนเราเห็นก็เลยเอาไปบอกลูกของเจ้าของชื่อ ทีนี้เขาก็โกรธเรา แล้วก็เรียกชื่อพ่อเราบ้างล่ะ
เราก็ไม่สนใจหรอกนะ เพราะแต่เราหัวเราะแล้วเราผิดด้วยหรอ ? ใคร ๆ ก็รู้ว่าเราชอบหัวเราะคนเดียว
เอ้าแล้วถ้าจะหัวเราะอย่างงี้ มันไม่เหมือนกันหรอไง ?? ถามหน่อยสิ ใช้อะไรคิด ตัดสินใจล่ะ ว่าเราน่ะ หัวเราะเพราะอะไร
ไหนเคยบอกกันไหน ว่าเชื่อกึ่งไม่เชื่อกึ่งต้องเอาข้อมูลมารวบรวมและตัดสินใจ แล้วไง ?? หุนหันพลันแล่น เป็นคนอย่างงี้หรอ ??
เราก็ไม่โกรธหรอกนะ เพราะเราก็มีส่วน เราก็หัวเราะตอนนั้น ตอนนั้นและเพื่อนเราก็เห็นด้วย เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง
เพราะเราก็พูดไม่เก่ง พูดเอาตัวรอดไม่เป็น พูดปลอบใจ พูดอะไรต่าง ๆ ได้เป็น ทำเป็นแค่พูดแล้วค่อยคิดเท่านั้นแหละนะ
แล้วเขาก็ด่าเรา ด่าเราว่าเราเตี้ยทั้งๆที่เขาก็สูงระดับเดียวกับเรา เราไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาไม่คิดอะไรบ้างเลยเหรอ ??
ความจริงเวลาเขาโกรธเขาก็น่ากลัวนะ เขาเดินมากระแทกไหล่เราแล้วก็พูดอะไรต่าง ๆ นา ๆ เราก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงดี
ทั้ง ๆ ที่เมื่อเช้าเรายังคุยกันดี ๆ อยู่เลย ไม่ใช่ว่าคนนี้สำคัญกว่าคนอื่น แต่ว่าเราไม่เคยมีเรื่องแบบนี้
กลัวว่าทะเลาะกับเขา แล้วเขาจะไม่ยอมหาย เขาจะโกระเรา มีอคติกับเรา ไม่อยากสร้างศัตรูกับใคร !
