"ยักคิ้วกระพริบตา" ฮานะ เอามาฝากจาก อกาลิโกดอทคอม ขะ

[ฐิตา]

หนูว่าที่พูดนี่มันสมมุติทั้งนั้นแหละมันเอาไว้ใช้ ไม่ได้เอาไว้ยึด
ก็มันมีไม่จริงทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าโลกียะหรืปรมัตถ์
และที่หนูพูดอยู่นี่ก็ไม่จริงยึดไม่ได้ และมันก็ไม่ใช่ตัวหนู
พระพุทธองค์บัญญัติว่าเป็น ขันธ์ 5 เหรือนาม -รูป เพื่อให้รู้ให้เข้าใจ
ยึดไว้ก็ไม่ได้ ไม่ยึดก็ไม่ได้ ขันธ์ 5 หรือนาม-รูป เกิดแล้วดับหายไป
มันไม่จริงทั้งหมดนั่นแหละรวมทั้งที่พูดว่าไม่จริงอยู่นี่ด้วย จ๊ะ

(หนูไม่มี)

-------------------

เอาอะไรมาพูด ?
(เอาอะไรมาพูด)

[ฐิตา]

หนูว่าที่พูดนี่มันสมมุติทั้งนั้นแหละ มันเอาไว้ใช้ ไม่ได้เอาไว้ยึด
ก็มันมีไม่จริงทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าโลกียะ หรืปรมัตถ์
และที่หนูพูดอยู่นี่ก็ไม่จริง ยึดไม่ได้ และมันก็ไม่ใช่ตัวหนู

พระพุทธองค์บัญญัติว่าเป็น ขันธ์ 5 เหรือนาม -รูป เพื่อให้รู้ให้เข้าใจ
ยึดไว้ก็ไม่ได้ ไม่ยึดก็ไม่ได้ ขันธ์ 5 หรือนาม-รูป เกิดแล้วดับหายไป
มันไม่จริงทั้งหมดนั่นแหละ รวมทั้งที่พูดว่าไม่จริงอยู่นี่ด้วย จ๊ะ

(น้องมารน้อย)

...................

ไม่มีจริงทั้งโลกียะ ทั้งปรมัตถ์ ทั้งหมดเลยหรือขอรับ
ยังไม่เข้าใจโปรดอธิบายหน่อยขอรับผมสมองไม่ไว เพราะแก่แล้ว
โลกียะไม่มีจริงยังไงขอรับ
ปรมัตถ์ไม่มีจริงยังไงขอรับ

(ขาจรจัด)

[ฐิตา]

ศิษย์ถาม : ทำไมพระโพธิธรรม มาประเทศจีน ?
อาจารย์ : ไม่พูด แต่ ใช้ไม้ตี

แล้วศิษย์ก็ถามต่ออีกนะถามต่อนะขอรับ

ศิษย์ก็ถามต่อ : ทำไมพระโพธิธรรม มาประเทศจีน ?
อาจารย์ :

(ขาจรจัด)
 
.........................

ศิษย์ก็ถามต่ออีก : ทำไมพระโพธิธรรม มาประเทศจีน ?
อาจารย์ :

(หนูไม่มี)

[ฐิตา]

โอ๊ย
ดาบนี้คืนสนอง
ไอ๊หย๋า
ซี้เลี้ยว
ฮ่าๆๆ

(ขาจรจัด)

----------------

(เอาอะไรมาพูด)
...............................................

ความคิดครับ
ถ้าไม่คิดจะมีอะไรเป็นอะไรไหมครับ ?

บ้า คิดอยู่ได้

(เม็ดทราย)

[ฐิตา]

เหรียญมีสองด้าน
ด้านหนึ่งเป็นหัวด้านหนึ่งเป็นก้อยเมื่อพลิกด้านหนึ่ง อีกด้านหนึ่งก็หายไป
แต่ทั้งสองสิ่งอยู่ในสิ่งเดียวกัน
ถ้าทิ้งเหรียญเสียได้จะมีอะไรเหลือ

โลกียะ และโลกุตละ
ก็เหมือนกับเหรียญสองด้านนั่นแหละ แต่มันอยู่ที่จิตที่หลงผิด
เมื่อทิ้งจิตที่หลงผิดเสีย
มันก็ว่างอย่างเดิม

(เม็ดทราย)

[ฐิตา]

พี่เม็ดทรายคะพูดได้ยังไงคะ ? ว่า

โลกุตละธรรมของพระพุทธองค์เป็นความหลงผิด
เดี๋ยวงแตกแน่ ระวังจะออกจากเวปไม่ได้หนูขอบอก

(หนูไม่มี)

[ฐิตา]

หนูว่าทีพูดนี่มันสมมุติทั้งนั้นแหละ มันเอาไว้ใช้ ไม่ได้เอาไว้ยึด
ก็มันมีไม่จริงทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าโลกียะ หรือปรมัตถ์
และที่หนูพูดอยู่นี่ก็ไม่จริง ยึดไม่ได้ และมันก็ไม่ใช่ตัวหนู
พระพุทธองค์บัญญัติว่าเป็น ขันธ์ 5 เหรือนาม - รูป เพื่อให้รู้ให้เข้าใจ
ยึดไว้ก็ไม่ได้ ไม่ยึดก็ไม่ได้ ขันธ์ 5 หรือนาม-รูป เกิดแล้วดับหายไป
มันไม่จริงทั้งหมดนั่นแหละ รวมทั้งที่พูดว่าไม่จริงอยู่นี่ด้วย จ๊ะ

(หนูไม่มี)

...........................

คุณหนูไม่มีขอรับ
ผมว่า คุณพูดน่ะ บางอย่าง มันไม่ค่อยชัดเจนนะขอรับ
โลกุตระ โลกียะ ที่ว่ามีไม่จริงน่ะ
โลกมีนรกมี สวรรค์มี พรหมมี และก็มีจริงซะด้วย
ปรมัตถ์ก็มี แล้วก็จริงซะด้วย
ขันธ์ห้า ก็มีจริงขอรับ นามและรูป ก็มีจริงขอรับ

จะว่ามีไม่จริง ผมว่าไม่อาจกล่าวเช่นนั้นได้ขอรับ ถึงจะเป็นสมมุติ ไม่เที่ยงตามไตรลักษณ์ แต่ก็มีจริง ขอรับทั้งหมดเป้นธรรมชาติ เป็นสมมุติ อยู่ภายได้กฎไตรลักษณ์ เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป จริงๆ ขอรับ

จิต ก็มีจริงขอรับ ถึงจะเกิดและดับ ก็มีจริงขอรับ
จิตหนึ่ง เป็นสิ่งที่มีจริงขอรับแต่จะถือเอาว่าจริงก็ไม่ได้ ว่าไม่จริงก็ไม่ได้ เหมือนกัน
แต่ธรรมชาติของจิตหนึ่งไม่ได้เกิดไม่ได้ดับขอรับ
แต่ทั้งหมด ไม่ไห้ยึดถือละวางเสียทั้งสิ่งเกิดดับ และไม่เกิด ไม่ดับ ขอรับ
วางที่จิตขอรับไม่ได้วางที่คำพูด
จิต จึงไม่ได้ ลงความเห็นว่าจริงหรือไม่จริงนะขอรับทั้งโลกียะ และโลกุตระ จึงเป็นของว่างทั้งๆที่มีอยู่จริงขอรับ

(เม็ดทราย)

.........................................

ผมก็เห็นด้วยขอรับ
แต่ความหมายของการละ กับการทิ้ง
ถ้าผิวเผินจะเห็นว่าไม่ต่างกัน
แต่ที่จริงยังต่างกันมาก ระหว่างการละ กับการทิ้ง
ถ้าเข้าใจความหมายผิด นิดเดียวก็ไปไกลเลยขอรับ เป็นคนหลุดโลกไปเลยขอรับ แต่ไม่หลุดพ้น

จิตที่หลงผิด คือความเข้าไปยึด การให้ความสำคัญมั่นหมาย จิตจึงไม่ว่าง
ละความหลงผิดของจิตได้ไม่ว่าจะเป็นโลกุตระ หรือโลกียะ ก็กลายเป้นของว่างไปเอง
แต่จะไปยึดว่าว่างก็ไม่ได้นะขอรับ

ไม่ได้ต้อง ทำลายโลกียะหรือแยก โลกียะ ออกจากโลกุตระหรือทิ้ง ทั้งโลกียะหรือทิ้งทั้งสองอย่าง
เมื่อจิตหลงผิดไปยึดโลกียะ โลกียะก็ไม่ว่าง
ธรรมชาติของโลกกุตร และโลกียะในความเป็นจริง ถึงจะมีอยู่ แต่ก็เป้นของว่าง เปล่า อยู่แต่เดิมแล้ว
ถ้าจิตที่หลงผิดไปยึดเอาโลกุตระ จึงทำให้โลกุตร ไม่ว่างไปด้วย
เป็นเพราะจิตที่หลงผิด หรือเรียกกันว่า อวิชา

ไม่ได้ให้ดับที่ขันธ์5
ไม่ได้ให้ดับที่นามและรูป
แต่ให้ดับที่อวิชชา คือความหลงของจิต ขอรับ

แต่จริงๆ ก็ไม่ได้ดับอะไรขอรับ คือ จิตไม่หลงผิดทั้งสองอย่าง ก็จะกลายเป็นของว่างไปเอง ขอรับ
จิตไม่เกิดเพราะหลงผิด จิตไม่ได้ดับเพราะหลงที่ถูกกว่า
เมื่อไม่หลงทั้งสมมุติ ทั้งปรมัตถ์จิตจึงไม่เกิดไม่ได้ดับ
เมื่อไม่หลงจิตก็จะว่างไปเองขอรับ

(ขาจรจัด)

[ฐิตา]

วงเขตแห่งพุทธะ ไพศาลไร้ขอบเขต
การที่จะทิ้งอะไรสักอย่างออกไป คง ต้องใช้กำลังแรงอย่างมหาศาลแต่ถึงอย่างไร ก็ไร้ผลไม่มีสิ่งใดที่จะหลุดออกไปพ้นจากวงเขตแห่งพุทธะได้
ซุนหงอคง มีฤทธิ์มาก เหาะออกไปจนหมดแรงแต่ก็ยังติดอยู่ในฝ่ามือพระยูไลไม่อาจฝ่าออกไปพ้นฝ่ามือได้ เช่นเดียวกัน
พุทธะที่ไร้ขอบเขต จึงไม่มีสิ่งใดที่จะทิ้งออกไปนอกเขตได้เลย

จิตที่หลงผิด และจิตที่ตรัสรู้ เป็นเพียงธรรมชาติของจิต

ขันธ์ทั้งห้าไม่ได้ทำให้เกิด ตัวตน ขึ้นมา จึงเรียกว่าว่างจากข้อเท็จจริง
การละ ก็คือการใช้จิตแห่งการละ แสวงหาจิต รูปแบบใหม่
ปรากฎการของธรรมอันเป็นของคู่ย่อมหมุนเวียนสับเปลี่ยนกัน
แต่ความว่างยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

(น้องมารน้อย)

[ฐิตา]

คุณหนูไม่มีขอรับ

ผมว่า คุณพูดน่ะ บางอย่าง มันไม่ค่อยชัดเจนนะขอรับ

โลกุตระโลกียะ ที่ว่ามีไม่จริงน่ะ
โลกมีนรกมี สวรรค์มี พรหมมี และก็มีจริงซะด้วย
ปรมัตถ์ก็มี แล้วก็จริงซะด้วย
ขันธ์ห้า ก็มีจริงขอรับ นามและรูป ก็มีจริงขอรับ

จะว่ามีไม่จริง ผมว่าไม่อาจกล่าวเช่นนั้นได้ขอรับ ถึงจะเป็นสมมุติ ไม่เที่ยงตามไตรลักษณ์ แต่ก็มีจริง ขอรับทั้งหมดเป้นธรรมชาติ เป็นสมมุติ อยู่ภายได้กฎไตรลักษณ์ เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป จริงๆ ขอรับ
จิต ก็มีจริงขอรับ ถึงจะเกิดและดับ ก็มีจริงขอรับ

จิตหนึ่ง เป็นสิ่งที่มีจริงขอรับแต่จะถือเอาว่าจริงก็ไม่ได้ ว่าไม่จริงก็ไม่ได้ เหมือนกัน
แต่ธรรมชาติของจิตหนึ่งไม่ได้เกิดไม่ได้ดับขอรับ
แต่ทั้งหมด ไม่ไห้ยึดถือละวางเสียทั้งสิ่งเกิดดับ และไม่เกิด ไม่ดับ ขอรับ
วางที่จิตขอรับไม่ได้วางที่คำพูด
จิต จึงไม่ได้ ลงความเห็นว่าจริงหรือไม่จริงนะขอรับทั้งโลกียะ และโลกุตระ จึงเป็นของว่างทั้งๆที่มีอยู่จริงขอรับ

(ขาจรจัด)

[ฐิตา]

ขอบคุณและขออนุโมทนากับธรรมทานที่ให้นะค่ะ คุณลุง ขาจรจัด

หนูเห็นด้วยกับคุณลุงค่ะว่า มีจริง ๆ ก็ได้ค่ะหรือจะว่าไม่จริงก็ไม่ว่ากันนะคะ
แต่มันสรุปตรงจุดสุดท้ายว่าทั้งหมดเป็นแค่คว่าคิดปรุงแต่ง ที่เกิดดับหาสาระแก่นสารไม่ได้
อย่าไปหลงมัน ไม่งั้นมันจะปรุงแต่งให้เกิดทุกข์ได้
แต่ถึงจะทุกข์มันก็สักแต่ว่าทุกข์ของขันธ์ 5 เขา
มันไม่ใช่เราค่ะ

และหนูก็เห็นด้วยกับคุณลุงด้วยว่า
การละวางมันละวางที่จิตไม่ใช่ที่คำพูดนะคะ
จริง ๆ แล้วมันไม่ได้ละหรือวางอะไรเลย
มันแค่หายหลงไปในความคิดปรุงแต่งที่ดับไป
และไม่หลงไปในความคิดปรุงแต่งใหม่อีกจ้ะ

(หนูไม่มี)