Creative Problem Solving

[honeypor]

ชายคนหนึ่งระหว่างเดินทางไปตลาด  พบกระเป๋าเงินตกอยู่บนถนน  เมื่อเปิดกระเป๋าพบเงินสดจำนวนเก้าพันบาท  และนามบัตรซึ่งเข้าใจว่าต้องเป็นชื่อและที่อยู่ของเจ้าของ  พร้อมกับมีโน๊ตเล็กๆ เขียนข้อความไว้ว่า  ถ้าใครพบกระเป๋าใบนี้  กรุณาส่งคืนเจ้าของตามนามบัตรนี้  และจะให้รางวัลสิบเปอร์เซ็นต์

 

                ชายผู้พบกระเป๋าถึงแม้จะเป็นคนยากจน แต่เขาเป็นคนสุจริต  ไม่คิดคดโกงผู้อื่น  จึงไม่คิดที่จะยึดเงินในกระเป๋าตั้งเก้าพันบาทเป็นของตน  ถึงแม้ว่าเงินจำนวนนี้ถือว่ามากมายสำหรับครอบครัวเขา

 

                เขาตามหาเจ้าของจนพบ  ปรากฎว่าเป็นพ่อค้าในตลาดนั้นที่มีชื่อเสียงว่าค่อนข้างจะเป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว  ชายยากจนยื่นกระเป๋าเงินคืนให้  ส่วนชายเจ้าของกระเป๋าแทนที่จะกล่าวขอบคุณ  กลับรีบเปิดกระเป๋าและนับธนบัตรในนั้น  พร้อมกับอุทานออกมาว่า  ชายผู้พบกระเป๋าคงหยิบเงินหนึ่งพันบาทที่เป็นค่ารางวัลออกไปแล้ว  ในกระเป๋าจึงมีเงินเหลือเพียงเก้าพันบาท  ส่วนชายยากจนก็ปฏิเสธว่า  เขาไม่ได้หยิบเงินออกไปเลย  ในกระเป๋ามีเงินเพียงเก้าพันบาทจริงๆ ตอนที่เขาพบมันบนถนน

 

                ทั้งคู่ถกเถียงกันอยู่ครู่ใหญ่  โดยต่างคนต่างไม่ยอมกัน   ในที่สุดจึงตกลงพากันไปหาผู้ใหญ่บ้าน  ผู้ใหญ่บ้านรับฟังเรื่องราวจากทั้งสองฝ่าย   โดยให้ฝ่ายเจ้าของกระเป๋าที่เป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว  เริ่มเล่าเรื่องของตนก่อน......เมื่อเล่าจบแล้วก็ถามผู้ใหญ่บ้านว่าจะเชื่อเขาไหม?   ผู้ใหญ่บ้านตอบว่า  แน่นอน  เชื่อพ่อค้าใหญ่แห่งหมู่บ้านแน่ๆ........แล้วจึงไปสอบถามเรื่องราวกับชายผู้พบกระเป๋า   ชายผู้นั้นก็เล่าเรื่องในด้านของตน  และถามคำถามเดียวกันว่า  เชื่อเขาไหม?  ผู้ใหญ่บ้านก็ตอบเหมือนกับที่ตอบพ่อค้าว่า  แน่นอน  ตนเชื่อว่าชายยากจนเป็นคนสุจริตแน่ๆ......  ทั้งคู่จึงถามผู้ใหญ่บ้านว่า  ในเมื่อเชื่อคำพูดของทั้งสองคน  แล้วจะ  ตัดสินเรื่องนี้อย่างไร?......

 

                ผู้ใหญ่บ้านยิ้ม และสรุปว่า  ง่ายนิดเดียว  คุณพ่อค้ายืนยันว่าในกระเป๋ามีเงินหนึ่งหมื่นบาท  ส่วนชายยากจนยืนยันว่ามีเก้าพันบาท  เพราะฉะนั้นกระเป๋านี้เป็นคนละใบกับที่พ่อค้ายืนยัน ไม่ใช่ของพ่อค้า    พูดแล้วจึงยื่นกระเป๋าที่มีเงินเก้าพันบาทให้แก่ชายยากจนนำกลับบ้านไปใช้  เพราะถือว่าไม่มีเจ้าของ.......ส่วนพ่อค้าก็ตกใจอุทานออกมาว่า  แล้วกระเป๋าเงินของเขาล่ะ   ผู้ใหญ่บ้านก็ตอบว่า  รอให้คนที่พบกระเป๋าที่มีเงินหนึ่งหมื่นบาทนำมาคืนให้ก็แล้วกัน

 

เบื้องหลังการตัดสินความ         

                ผู้ใหญ่ บ้านคนนี้เป็นคนมีเชาว์ มีปรีชาญาณแห่งพระพรการดำเนินชีวิตบนโลกนี้ ข้อ ค. ก่อนหน้านั้นเขามีข้อมูลความจริงเกี่ยวกับชีวิตของทั้งสองอยู่แล้ว ดังนี้.-

 

                .......ตัวพ่อค้าคนนี้  เป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว  ในแต่ละวันหลังจากใช้เงินจากกระเป๋าของเขาแล้ว  ทุกค่ำเขาจะเติมเงินให้ครบเก้าพันบาท  เพื่อว่า  ถ้าหากว่าวันหนึ่ง  กระเป๋าสตางค์ของเขาตกหล่นหาย  (อย่างที่เกิดเหตุการณ์ในวันนี้)  เขาจะสามารถได้มันคืนมาด้วยแรงจูงใจ 10 เปอร์เซนต์  โดยเขาไม่ต้องเสียค่ารางวัลเลย  โดยจะยืนยันว่า  เงินในกระเป๋าต้องมีครบหนึ่งหมื่นบาทเสมอ  (ซึ่งความจริง  เขาจงใจให้มีเพียงเก้าพันบาท  โดยจะอ้างว่า  ผู้พบดึงหนึ่งพันบาทที่เป็นค่ารางวัลออกไปเองก่อนแล้ว)

.......ส่วนด้านชายยากคนผู้พบกระเป๋าสตางค์  เป็นชาวนายากจน  หาเช้ากินค่ำ  แต่เป็นคนซื่อสัตย์สุจริต  เขามีครอบครัวที่น่ารัก ภรรยาตั้งครรภ์ใกล้คลอด  วันนั้นเขาคงมาตลาดเพื่อซื้อนม พร้อมทั้งยาประจำบ้าน  และติดต่อหมอตำแยเพื่อให้มาทำคลอดเมื่อถึงเวลาที่ภรรยาจะคลอดบุตร

 

                ......บนพื้นฐานการตัดสิน  ผู้ใหญ่บ้านก็ให้เหตุผลว่า  ถึงแม้ว่าเขารู้ว่ากระเป๋าเงินใบนั้นเป็นของพ่อค้าผู้ตระหนี่ก็จริง  แต่ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันว่ามีเงินหนึ่งหมื่นบาท  โดย อ้างว่าชายยากจนดึงเงินรางวัลออกไปเองก่อนเป็นการแสดงเจตนาแบบฉลาดแกมโกงของ ตนที่จะไม่ยอมเสียเงินหนึ่งพันบาทเป็นค่ารางวัลให้แก่ผู้พบกระเป๋า   .......คำพูดของพ่อค้าเจ้าของกระเป๋าที่ยืนยันว่า  เงินต้องมีครบหนึ่งหมื่นบาททั้งๆ ที่ไม่เป็นความจริง  เป็นคำให้การแบบฆ่าตัวตายเองของพ่อค้า   ผู้ใหญ่บ้านจึงตัดสินความให้พ่อค้ารอรับกระเป๋าคืนจากคนที่พบกระเป๋าพร้อมเงินครบหนึ่งหมื่นบาท   ส่วนกระเป๋าใบนี้พร้อมเงินเก้าพันบาทมอบให้แก่ชายยากจนเป็นรางวัลสำหรับความซื่อสัตย์สุจริต  และในขณะเดียวกัน  ก็เป็นบทเรียนแก่พ่อค้าผู้ร่ำรวยแต่ใจตระหนี่ถี่เหนียวคนนี้ด้วย

 

               

 

                Rabbi Nilton Bonder

Shambala Publication Inc., Boston; 1999)

[แก้มโขทัย]

ผู้ใหญ่บ้านเจ๋งจริงๆ 

[แก้วจ๋าหน้าร้อน]

นึกถึงคุณตาผมเลยครับ ท่านก็เป็นเคยเป็นผู้ใหญ่บ้าน ไม่มีวันไหนที่ไม่มีเรื่องให้แก้ปัญหา ยุ่งตลอด..
ท่านไม่อยู่นานแล้วครับ ท่านเสียแล้ว ตั้งแต่ตอนผมเล็กๆแล้วล่ะ จำได้แค่ว่าท่านใจดีมากครับ
^^

ขอบคุณครับพี่ปอได้คติธรรมดีครับ