คลายวิถีทุกข์ด้วยธรรมะ > ธรรมะเสวนา
ธรรมชาติของคน :สรรนิพนธ์ เมิ่งจื่อ
ฐิตา:
เมิ่งจื่อ (11)
แคว้นซ่งมีชายคนหนึ่งเกรงว่าข้าวในนาจะเติบโตช้าเกินไป จึงลงมือถอนดึงต้นกล้าให้สูงขึ้น เมื่อกลับถึงบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย จึงบอกกับผู้คนทางบ้านว่า “วันนี้ช่างเหน็ดเหนื่อยจริง ข้าช่วยให้ต้นกล้าสูงขึ้นแล้ว ” บุตรชายของเขาได้ฟังดังนั้นก็รีบวิ่งไปดู พบว่าต้นกล้าล้มตายลงหมดสิ้น
แผ่นดินนี้ผู้ที่ไม่ถอนดึงต้นกล้าช่างน้อยนัก ผู้ที่ไม่เห็นประโยชน์คุณค่าย่อมหลงลืมละทิ้ง เกียจคร้านที่จะกำจัดวัชพืช ส่วนผู้ที่ต้องการให้ความช่วยเหลือ ก็ด้วยลงมือถอนดึงขึ้น วิธีการเช่นนี้ มิเพียงไม่ได้ประโยชน์ กลับรังแต่จะเป็นการทำร้ายกัน
(คัดจากบทกงซุนโฉ่ว – เมิ่งจื่อ)
宋人有闵其苗之不长而揠之者，芒芒然归。谓其人曰：“今日病矣，予助苗长矣。”其子趋而往视之，苗则槁矣。天下之不助苗长者寡矣。以为无益而舍之者，不耘苗者也；助之长者，揠苗者也。非徒无益，而又害之。—— 《公孙丑上》
เมิ่งจื่อ (12)
การกุศลอันเป็นไปเพื่อไขว่คว้าหาศรัทธาแห่งตนนั้น ย่อมไม่อาจให้ผู้คนยอมสยบได้ แต่หากบำรุงเลี้ยงจิตใจผู้คนด้วยศรัทธาแห่งความดีงามแล้วไซร้ ย่อมได้ครองใจคนทั้งแผ่นดิน
(คัดจากบทหลีโหลว – เมิ่งจื่อ)
以善服人者，未有能服人者也；以善养人，然后能服天下。—— 《离 娄 下》
เมิ่งจื่อ (13)
ยามยาก เฝ้ารักษาคุณความดีเฉพาะตน เมื่อบรรลุผล อย่าหลงลืมส่งผ่านความดีงามสู่แผ่นดิน
(คัดจากบทจิ้นซิน – เมิ่งจื่อ)
穷则独善其身，达则兼善天下。《尽心上》
เมิ่งจื่อ (14)
เมิ่งจื่อกล่าวว่า “หากผู้เป็นที่รัก ไม่ต้องการเข้าใกล้ชิดสนิทสนม ให้ถามถึงความเมตตาการุณย์แห่งจิตตน หากไม่อาจปกครองคน ให้ทบทวนตนถึงสติปัญญาความสามารถ(ความรอบรู้และประสบการณ์) หากปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยมารยาท แต่ไร้ผู้คนใส่ใจ ให้ใคร่ครวญท่าทีแห่งความเคารพนั้น การณ์ใดที่ไม่บรรลุผลดังคาดหวังไว้ ให้ย้อนทวนถามไถ่ตนเองก่อนเสมอ ต่อเมื่อแก้ไขปรับปรุงตนได้ดังนี้แล้ว การณ์ใดในแผ่นดินย่อมเป็นได้ดังต้องการ ”
(คัดจากบทหลีโหลว – เมิ่งจื่อ)
孟子曰：“爱人不亲，反其仁；治人不治，反其智；礼人不答，反其敬。行有不得者皆反求诸己，其身正而天下归之。—— 《离 娄 上》
ฐิตา:
เมิ่งจื่อ (15)
น้ำใสล้างพู่ประดับหมวก น้ำขุ่นล้างเท้า
เมิ่งจื่อกล่าวว่า “กับคนที่ไร้ซึ่งเมตตาธรรม ยังจะสามารถปรึกษาหารือสิ่งใดได้? พวกเขาไม่ใส่ใจใยดีต่อความปลอดภัยของผู้อื่น ทั้งยังแสวงหาผลประโยชน์ท่ามกลางความพินาศของผู้อื่น เห็นความเสียหายล่มจมของประเทศชาติครอบครัวเป็นเพียงความตื่นเต้นเร้าใจ หากยังสามารถปรึกษาเจรจากับพวกเขา หรือยังจะมีเรื่องราวของประเทศชาติที่ล่มสลายอยู่อีกเล่า? เมื่อกาลกระโน้น มีเด็กน้อยคนหนึ่งร้องว่า
“สายน้ำข้างล่างช่างสวยงามสดใสนัก สามารถล้างพู่ประดับบนหมวกฉัน
สายน้ำข้างล่าง ช่วงยามเจ้าขุ่นนัก เจ้าสามารถ(นำมา)ล้างเท้าข้าได้”
ขงจื่อพอได้ฟัง กล่าวว่า “ศิษย์ทั้งหลาย จงฟังให้ดีเถิด น้ำใสใช้ล้างพู่ประดับหมวก
น้ำขุ่นใช้ล้างเท้า ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับน้ำนั้นเองทั้งสิ้น”
ดังนั้นเอง หากคนผู้หนึ่งประพฤติตนให้เป็นที่น่าอัปยศอดสูแล้ว ผู้อื่นย่อมถือเป็นเหตุให้เหยียดหยามเขา ครอบครัวหนึ่งอันจะพังพิณลงก็ด้วยมีเหตุจากภายใน ผู้อื่นจึงฉวยเหตุทำลายล้างลง ประเทศชาติหนึ่งย่อมต้องมีเหตุให้ผู้อื่นบุกเข้าทำลายล้างได้ ดังบันทึกบทหนึ่งของซ่างซู กล่าวไว้ว่า
“เภทภัยร่วงหล่นจากฟ้ายังสามารถหลีกลี้หนีห่าง
แต่บาปกรรมความชั่วอันตนเองก่อขึ้นนั้นไม่อาจหลีกพ้นได้”
(คัดจากบทหลีโหลว – เมิ่งจื่อ)
เรียบเรียงจาก -http://www.sinology.cn/main/book/sswj/
โดย ASTV ผู้จัดการออนไลน์
HS8EVL -http://forum.groovygang.net/index.php?topic=1121.0
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version