"...ทุกลมหายใจเข้า หายใจออก
อย่าได้มัวเมาประมาท
มระณัง เม ภะวิสติ เราต้องตาย เราต้องตาย
ภายในร้อยปี ไม่มีบุคคลใด
จะอยู่ชั่วฟ้าดินสลายไม่ตายไม่มี
เราเกิดมาอย่างนี้แล้ว ชรา พยาธิ
มันติดตามอยู่ตลอดกาล
เมื่อ ชรา ความแก่ พยาธิ ความเจ็บไข้
มาเตือนเราท่านทั้งหลายเป็นคราวๆอยู่
มระณัง เม ภะวิสติ เราต้องตาย
นั้น มันเป็นความแน่นอน
ไม่มีใครจะผลัดวันประกันพรุ่งได้
บางคนก็ร้องขอจากพญามัจจุราช คือความตาย
ว่า ข้าพเจ้ายังเด็กอยู่ ยังไม่อยากตาย
ขอไว้อย่าให้ตาย มันได้ที่ไหน
เด็กๆเกิดวันนั้น ตายวันนั้นก็มี
เกิดเดือนนั้น ตายเดือนนั้นก็มี
เกิดปีนั้น ตายปีนั้นก็มี
ถ้ามันร้องขอได้มันก็คงไม่มีตาย
นี่มันร้องขอไม่ได้มันจึงตาย
ตาย เราอย่าไปเห็นว่าคนอื่นตายอย่างเดียว
เมื่อคนอื่นตายได้ ตัวเราก็ตายได้เหมือนกัน
มระณัง เม ภะวิสติ นึกให้ได้เจริญให้ได้
เพราะว่ากรรมฐานข้อนี้นั้น
ผู้ใดเจริญ จนซาบซึ้งตรึงใจ
ในหัวใจผู้รู้อันนั้น เต็มไปด้วยมรณะกรรมฐาน
จิตใจดวงนั้นจะมีความสลดสังเวช ในความตาย
นั้น ว่า มนุษย์และสัตว์ทั้งหลายทั้งโลก
ไม่มีใครเหลือความตายไปได้
จิตใจของผู้ภาวนามรณะกรรมฐาน ก็จะมีความสงบ
ระงับ ตั้งมั่นจริงๆ เพราะความตายมันไม่ได้เลือกหน้า
ไม่เลือกหน้าว่า คนนั้นจะมียส มีอย่าง มีชื่อ มีเสียง
มีศีล มีธรรม กรรมฐานอย่างไรก็ตาม
แม้องค์พระบรมศาสดาจารย์
สัมมาสัมพุทธเจ้าก็ยังไม่ยกเว้น.."
พระธรรมเทศนา ....หลวงปู่สิม พุทธาจาโร
