ธรรมชาติแท้แห่งจิต

[แก่นไม้ไผ่]

     เพียงแต่เธอรู้จักธรรมชาติแท้แห่งจิตของเธอเองเท่านั้น ซึ่งในธรรมชาตินั้นไม่มีตนเอง และผู้อื่น แล้วเธอก็จะเป็นพุทธะองค์หนึ่งจริงๆ
     เธอหยุดการปรุงเร้าความคิด และการคิดค้นในเรื่องอันว่าด้วย ความมีอยู่และความไม่มีอยู่ ยาวสั้น คนอื่นหรือตัวเอง ผู้กระทำ ผู้ถูกกระทำ เสียให้จบสิ้นเท่านั้น
เธอจะพบว่าจิตของเธอเป็นพุทธะโดยแท้จริง จิตเป็นสิ่งที่คล้ายกับความว่าง พุทธะจึงว่างนั่นเอง.
                                                                                         (อ.กตธุโร)

[เงาใจ]

คนไม่มี แล้วจะมีอะไรเล่า ?
เพราะมีคน  คนจึงสร้างทุกสิ่งขึ้นมา
แล้วถ้าคนมีไม่จริง  สิ่งอื่นจะเป็นจริงได้อย่างไร ?

[ดุจเม็ดทราย]

     เพียงแต่เธอรู้จักธรรมชาติแท้แห่งจิตของเธอเองเท่านั้น ซึ่งในธรรมชาตินั้นไม่มีตนเอง และผู้อื่น แล้วเธอก็จะเป็นพุทธะองค์หนึ่งจริงๆ
     เธอหยุดการปรุงเร้าความคิด และการคิดค้นในเรื่องอันว่าด้วย ความมีอยู่และความไม่มีอยู่ ยาวสั้น คนอื่นหรือตัวเอง ผู้กระทำ ผู้ถูกกระทำ เสียให้จบสิ้นเท่านั้น
เธอจะพบว่าจิตของเธอเป็นพุทธะโดยแท้จริง จิตเป็นสิ่งที่คล้ายกับความว่าง พุทธะจึงว่างนั่นเอง.
                                                                                         (อ.กตธุโร)

ว่างยังไงหรือครับ ? เห็นมีแต่ข้อความจากการปรุงแต่งเต็มไปหมด

[ดุจเม็ดทราย]

 
จขกท  หายไปไหน ?
ฮิฮิ  สงสัยหายไปในความว่างเสียแล้ว

[เงาใจ]

ใบสักสดเขียว เหี่ยวแห้ง แล้วโรยลา
กายาอ่อนเยาว์ สาวหนุ่ม แก่ชรา แล้วลาจาก
จิตปรุงแต่ง เกิดดับ ลาลับหาย
ธรรมชาติเดิมว่างเปล่าอย่างเคย

[เงาใจ]

ถนนมันว่างมาตั้งแต่มีถนนแล้ว  ว่างมาตลอด 
จำนวนรถยนต์ที่ควักไข่วไปมาต่างหาก  ที่ปิดบังจนมองไม่เห็นความว่างของถนน 
ความว่างของถนนก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นลดลง แต่อย่างใด

จิตเดิมว่างเปล่าเฉกเช่นถนนว่างเป่ลา 
ความคิดปรุงแต่ง เกิด-ดับ ควักไขว่ไปมาต่างหาก  ที่ปิดบังความว่างจนมองไม่เห็นจิตเดิม   
ความว่างไม่เคยเพิ่มหรือลดลงเลย