แสงธรรมนำใจ > ศิษย์โง่ไปเรียนเซ็น
@ นิทานเซ็น @ รวมหลายเรื่องจากเวบไซต์ อกาลิโก
ฐิตา:
๔๑. ตลอดทั้งตัวก็เป็นตา
พระศิษย์น้องท่านหนึ่งถามพระศิษย์พี่ว่า “พระโพธิสัตว์กวนอิมมีพันมือ
พันตา ตาดวงไหนเป็นตาที่แท้จริง?”
“เหมือนกับในเวลากลางคืนที่ท่านนอนหลับอยู่แล้วหมอนตกลงไปที่พื้น
แล้วท่านไม่ได้ลืมตาขึ้นมา แล้วยื่นมือลงไปหยิบหมอนก็หยิบขึ้นมาได้
แล้วก็นอนหลับต่อไป ขอถามหน่อยท่านใช้ตาอะไรไปหยิบ?”
พระรูปนั้นตอบว่า “โอ้ ศิษย์พี่ ข้าเข้าใจแล้ว”
“เจ้าเข้าใจอะไร?”
“ทั่วทั้งตัวก็เป็นตา”
“เจ้าเข้าใจเพียงแปดส่วน”
“แล้วควรจะพูดอย่างไร?”
“ ทั่วทั้งตัวก็เป็นตา”เป็นการใช้ความแปลกแยกไปเรียนรู้
“ตลอดตั้งตัวก็เป็นตา”เป็นการใช้ความรู้สึกไปแบ่งแยก ปัญญาก็จะแสดงออกมา
พวกเรามีจิตที่เป็นตาตลอดทั่วลำตัว ทำไมไม่ใช่ความรู้ทั่วนี้ไปมองดูสิ่งต่างๆ
ฐิตา:
๔๒. มะเขือเทศกับคางคก
มีภิกษุรูปหนึ่งเป็นคนเคร่งครัดรักษาศีลมาก ไม่ยอมผิดศีลแม้แต่นิดเดียว
วันหนึ่งมีธุระลงไปจากเขา ขากลับก็เป็นเวลาค่ำมืดแล้ว คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด
ขณะที่เดินผ่านสระน้ำแห่งหนึ่ง รู้สึกที่เท้าได้เหยียบอะไรนิ่มๆ แล้วก็มีเสียงดัง
ขึ้นมาเสียงหนึ่งแล้วเงียบหายไป
เหมือนกับได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของอะไรสักอย่าง พระรูปนั้นคิดในใจว่า
“ตายแล้ว หรือว่าไปเหยียบคางคกตายเสียแล้ว รู้สึกนิ่มๆ มีเสียงร้องด้วย ไม่แน่
คางคกนั้นอาจตั้งท้องด้วย นี่ เรามิฆ่าสัตว์ทีเดียวไปตั้งหลายตัวหรือ?”
พระรูปนั้นยิ่งคิดยิ่งกลัว นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ยากที่จะข่มตาหลับลงได้
ขณะที่กำลังเคลิ้มๆจะหลับ รู้สึกเหมือนกับจะเห็นคางคกนับร้อยมาทวงขอชีวิต
พระนั้นตกใจจนเหงื่อตกเต็มตัว ร้องเสียงดังจนตกใจตื่น จึงรู้ว่านั้นเป็นเพียงความฝัน
นอนคิดวิตกต่อไปทั้งคืน ครั้นพอถึงรุ่งเช้า พระรูปนั้นรีบไปที่สระน้ำเมื่อคืน
ไม่เห็นมีคางคกที่ไหนตาย มีเพียงมะเขือเทศที่โดนเหยียบจนแบน พระรูปนั้นถอนใจอย่างโล่งงอก รู้สึกเบาใจขึ้น
ฐิตา:
๔๓. ชื่อกับโชคชะตา
มีพระอาจารย์ท่านหนึ่งมีพระลูกศิษย์ในวัดถึง 500 รูป หนึ่งในจำนวนนั้น
มีลูกศิษย์ท่านหนึ่งชื่อ ผู้ร้าย พระรูปนั้นคิดจะให้พระอาจารย์เปลี่ยนชื่อดีๆ
ให้เขาสักชื่อ แต่พระอาจารย์ให้เขาไปหาชื่อดีๆจากข้างนอก ดังนั้นเขาเลย
เดินไปตามถนนและตามตรอกซอกซอย
ครั้งหนึ่ง พระรูปนั้นเห็นบรรดาญาติพี่น้องที่เดินไปตามขบวนแห่ศพ เขาเลย
เดินไปถามว่า “ผู้ตายชื่ออะไร?” ญาติผู้ตายตอบว่า “ชื่อ มีชีวิต”
เขาฟังแล้ว ส่ายหัวไปมาแล้วถามว่า “ชื่อ มีชีวิต แล้วทำไมถึงไม่มีชีวิตแล้ว?”
ญาติผู้ตาย หัวเราะแล้วพูดว่า “มีชื่อว่า มีชีวิตหรือไม่มีชีวิต เป็นเพียงแค่สัญลักษณ์
อย่างหนึ่ง คนจะหลีกเลี่ยงความตายไม่ได้ ท่านทำไมถึงเลอะเลือนอย่างนี้”
พระรูปนั้นเดินไปคิดไป จนผ่านบริเวณบ้านของเศรษฐีท่านหนึ่ง เห็นหน้าบ้านนั้นมี
สาวใช้คุกเข่าอยู่ เศรษฐีท่านนั้นกำลังใช้แส้ตีสาวใช้นั้น จึงรุดเข้าไปถามว่า
“ท่านตีนางทำไม?” เศรษฐีนั้นตอบด้วยความฉุนเฉียวว่า “นางยืมเงินข้าไปแล้ว
ไม่ใช้คืน ข้าไม่สมควรเฆี่ยนนางหรือ?” พระรูปนั้นถามว่า “สาวใช้นางนี้ชื่ออะไร?”
“ชื่อหยกล้ำค่า” “ชื่อหยกล้ำค่า ชื่อนี้เป็นมงคลอย่างยิ่ง ทำไมถึงไม่มีเงินใช้หนี้
แล้วยังจะต้องถูกเฆี่ยนอีก?” เศรษฐีท่านนั้นฟังแล้วรู้สึกขำพูดว่า “ชื่อว่าหยกล้ำค่า
แล้วเป็นยังไง? หล่อนก็ยังเป็นแค่สาวใช้ ชื่อคนเป็นเพียงแค่สัญลักษณ์ที่ใช้
ไม่เห็นเกี่ยวกับใช้หนี้หรือไม่ใช้หนี้” พระรูปนั้นฟังแล้วจึงคิดตัดสินใจจะกลับวัด
ขณะที่กำลังจะเดินกลับวัด พบคนเดินหลงทางคนหนึ่ง จึงถามว่า “ท่านชื่ออะไร?”
ชายนั้นตอบว่า “ชื่อ ชี้เหนือ “ พระรูปนั้นรู้สึกแปลกใจ ถามว่า “ชื่อเจ้าหมายถึง
ชี้ไปทางทิศเหนือ ทำไมถึงยังหลงทาง?” คนหลงทางนั้นหัวเราเสียงดังลั่นแล้วพูดว่า
“ชื่อคนเป็นเพียงแค่สัญลักษณ์เท่านั้น ชื่อว่า ชี้เหนือก็จะทำให้ไม่หลงทางกระนั้นหรือ?”
สุดท้ายพระรูปนั้นก็ได้ละทิ้งที่จะยึดถือหรือคิดไม่ดีกับเรื่องชื่อของตัวเอง
เมื่อกลับมาถึงที่วัด พระอาจารย์ถามว่า “เจ้าหาชื่อที่ถูกใจได้แล้วหรือยัง?”
พระรูปนั้นตอบอย่างได้สำนึกแล้วว่า “ศิษย์จะไม่ตามหาชื่ออีกแล้ว
ศิษย์ยังคงจะใช้ชื่อเดิมดีกว่า ชื่อเป็นเพียงแค่เป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งเท่านั้น”
ฐิตา:
๔๔. พุทธะคือตัวเจ้าเอง
มีชายหนุ่มคนหนึ่งมาหาท่านเว่ยหล่าง ท่านเว่ยหล่างมองดูจากลักษณะ
ท่าทางก็รู้ว่า เป็นหน่อเนื้อเชื้อสายพุทธะ จึงถามว่า
“เจ้ามาจากไหน”
“มาจากเจ๋อจง”
ท่านเว่ยหล่างถามต่อว่า
“ชีวิตของเจ้าอยู่ที่ไหน”
“ชีวิตหรือ ข้าพเจ้าลืมมันไปตั้งนานแล้ว” ชายหนุ่มตอบ
ท่านเว่ยหล่างรู้สึกชมชอบอยู่ในใจ จึงถามต่อว่า
“ที่มานี้ มีธุระอะไร”
”สิ่งต่างๆที่มีอยู่ในโลกล้วนแต่เป็นขยะ ไม่มีที่ใดที่ข้าพเจ้าจะอยู่รวมลงไปได้
ขอให้อาจารย์รับข้าพเจ้าเป็นศิษย์เถอะ” ชายหนุ่มตอบ
หลังจากบวชผ่านไป 40 พรรษา มีคนถามพระนั้นว่า
“ทำยังไงถึงจะเป็นพุทธะ”
“ปล่อยวาง ลืมให้หมด”
“ทำอย่างไรถึงจะลืม รูป และ ตัวเรา ของเรา”
“ก้าวพ้นออกมาให้ได้ ปราศจากโมหะ ไม่โลภอยากได้”
“พุทธะคืออะไร”
“พุทธะคือการกระทำ การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเจ้า รวมทั้งคำพูด ความคิด
พุทธะคือตัวเจ้าเอง”
ฐิตา:
๔๕. ความหอมก็เป็นเซน
นักกลอนท่านหนึ่งเป็นลูกศิษย์ของพระอาจารย์เซนท่านหนึ่ง
วันหนึ่งทั้งสองเดินมาตามทางที่มี ดอกกุ้ยฮวา ขนาบอยู่สองข้างทาง
ดอกกุ้ยฮวากำลังบานสะพรั่ง และส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ
“กลิ่นหอมเข้มข้นของดอกเหล่านี้ เจ้าได้กลิ่นหรือเปล่า?” พระอาจารย์ถาม
“ได้กลิ่นแล้ว” นักกลอนนั้นตอบ
“เจ้าไม่ใช่เคยถามหรือว่า อะไรคือเซน”
ตอนนี้อาตมาเอาสิ่งที่ได้เห็นได้กลิ่น มาบอกเจ้าจนหมดแล้ว”
นักกลอนนั้นไม่เข้าใจว่าพระอาจารย์พูดอะไร แต่เมื่อส่งสายตามอง
ไปไกลๆ สูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้ จึงรู้ได้โดยฉับพลัน
เซนแท้จริงแล้ว ไม่ใช่แนวคิด ไม่ใช่คำพูด แต่เป็นทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเรา
ภูเขา สายน้ำ ต้นไม้ใบหญ้า นก ปลา หนอน ล้วนแต่คือเซน
การรู้แจ้งผู้อื่นไม่สามารถจะทดแทนได้ และก็ไม่ใช่อาศัยคำพูดสอนธรรมะ
ก็รู้แจ้งได้ รากฐานสำคัญที่สุด คือใช้ความรู้สึกและสำนึกด้วยตนเอง”
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version