การฝึกปฏิบัติกรรมฐาน

[時々होशདང一རພຊຍ๛]

การฝึกปฏิบัติกรรมฐานช่วงแรกของหลวงปู่แหวน "หลวงปู่แหวนเล่าถึงการปฏิบัติกรรมฐานในสมัยแรกๆที่ยังไม่รู้จักภาวนาว่า เวลาอยู่ในชุมชน อารมณ์ที่เข้ามานั้น ก็เข้ามาทางตาบ้าง หูบ้าง จมูกบ้าง ลิ้นบ้าง กายบ้าง จิตก็มักที่จะต้อนรับอารมณ์นั้น ๆ โดยทุกข์หรือสุขไปตามอารมณ์ที่มา กระทบนั้นๆเวลาที่อยู่ในป่าในเวลากลาง คืนมักจะเกิดความระแวงไปในเรื่องที่ไร้สาระต่างๆตามแต่จิตจะปรุงแต่งขึ้นมาหลอกลวงตัวเอง ตามความเคยชินของจิต เพราะจิตเป็นธรรมชาติชอบคิด ชอบปรุงแต่ง ชอบแส่ส่ายไปหาอารมณ์ จากที่

ใกล้ที่ไกลไม่มีขอบเขต เพราะขาดการพิจารณาของจิต จิตที่ไม่มีสติเป็นพี่เลี้ยงคอยควบคุมมักจะรับเอาอารมณ์ทุกอย่างเข้ามาเป็นอารมณ์ "ครั้นได้มาปฏิบัติในระยะแรกก็รู้สึกดื่มด่ำดี แต่พอเอาเข้าจริงๆจิตกลับฟุ้งปรุง ไปในอดีต อนาคต ไม่ได้คิดพิจารณาในเรื่องปัจจุบันนัก" การได้อยู่ใกล้ครูบาอาจารย์ที่คอยให้อุบายแก้ไขด้วยการให้ เข้าไปปฏิบัติในที่อันตราย หรือให้เร่งประกอบความเพียรให้เป็นไปอย่างติดต่อไม่ให้ขาดวรรคตอน ทั้งกลางวันและกลางคืน จึงเป็นประโยชน์อย่างมาก "จิตก็ค่อยรวมตัวอยู่ในความควบคุมของสติ

รวมตัวเข้าสู่สมาธิ พอจิตสงบลง ความเพียรก็เร่งขึ้นตามส่วน เป็นเครื่องบำรุงส่งเสริมสติปัญญาไปในขณะเดียวกัน เมื่อศรัทธามีกำลัง วิริยะมีกำลัง สติมีกำลัง สมาธิมีกำลัง ปัญญามีกำลัง ต่างก็ส่งเสริมซึ่งกันและกัน ตั่งแต่สมาธิขั้นต่ำ ไปถึงปัญญาขั้นสูง" ดังนั้น การปฏิบัติกรรมฐานต้องตื่นอยู่เสมอ อารมณ์ต่างๆที่ผ่านเข้าออกตามทวาร ต่างๆนั้น ต้องได้รับการใคร่ครวญพิจารณาจาก สติสัมปชัญญะเสียก่อนทุกๆครั้ง..."

(หลวงปู่แหวน สุจิณโณ)