เสียเวลา 1 นาที ..
อ่านซักนิด !
จดหมายจากแม่และพ่อ ~
............... ถึง ลูกรัก ~ ยามที่พ่อแม่แก่ตัวลงหวังว่าลูกจะเข้าใจ
และอดทนกับพ่อแม่ได้ ในขณะที่ทำจานตกแตก
หรือทำน้ำแกงหกเลอะเทอะบนโต๊ะอาหาร
นั่นเป็นเพราะว่าสายตาของพ่อแม่เริ่มไม่ค่อยดี
หวังว่าลูกคงไม่แผดเสียงใส่ ...
คนแก่แล้วมักมีอารมณ์ที่อ่อนไหวง่าย
และรู้สึกสังเวชตัวเองหากลูกตำหนิด้วยน้ำเสียงนั้น !
เมื่อหูเริ่มสูญเสียการได้ยินก็จะไม่รู้ว่า.....ลูกพูดว่าอะไร
หวังว่าลูกไม่เรียกพ่อแม่ว่า “คนหูหนวก”
แต่จงใช้วิธีพูดซ้ำอีกครั้งหรือไม่ก็เขียนให้เราอ่าน
เพื่อเราจะได้ไม่เสียใจกัน ................... !!
ขอโทษนะลูกรัก ..... พ่อกับแม่แก่แล้ว
เมื่อข้อเข่าเริ่มอ่อนแรงก็หวังว่า
ลูกจะเป็นผู้ช่วยประคับประคองให้ลุกขึ้นได้
เหมือนกับตอนที่พ่อแม่เคยช่วยให้ลูกหัดเดิน
ในตอนที่ลูกยังเล็กอยู่ .... T_T'
จงอดทนกับพ่อแม่ เมื่อพ่อแม่ต้องทำอะไรซ้ำๆ
ราวกับเครื่องบันทึกที่เสื่อม หวังเพียงว่าลูกยินดีจะรับฟัง
ไม่นำมาล้อเล่นหรือเบื่อที่จะรับฟัง จำได้ไหม?
เมื่อลูกยังเด็กและต้องการจะเอาลูกโป่ง
ลูกก็ร้องอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนลูกได้มันมาครอบครอง
ขอโทษสำหรับกลิ่นสาบกายของคนแก่
อย่าเคี่ยวเข็ญให้พ่อแม่ต้องอาบน้ำ
เพราะว่าร่ายกายอ่อนแอมาก คนแก่จะเจ็บป่วยได้ง่าย
เมื่อรางกายต้องโดนกับสภาพของน้ำที่เย็น
หวังว่าจะไม่เป็นที่รังเกียจของลูก
จำได้ไหม..เมื่อลูกยังเด็ก พ่อแม่ต้องตามไล่จับ
ลูกเพราะลูกไม่ชอบอาบน้ำ TT_TT .....
หวังว่าลูกอดทนมากขึ้นกับพ่อแม่ที่มักมีอารมณ์
ที่ไม่คงเส้นคงวามันเป็นส่วนหนึ่งของการชราภาพ
ถ้าลูกมีเวลาว่าง ..... พ่อแม่ก็อยากจะพูดด้วย
แม้จะไม่กี่นาทีก็ตาม พ่อแม่รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว
ตลอดเวลาและไม่มีใครคอยคุยด้วย รู้ว่าลูกยุ่งอยู่กับงาน
จนอาจไม่มีเวลามาใส่ใจในเรื่องนี้
แต่ขอเวลาลูกสักนิด...เท่านั้น ลูกจำได้ไหม?
เมื่อลูกยังเด็กที่พ่อแม่ต้องคอยฟังเรื่องเล่ามากมาย
กับหมีน้อยของลูก ....
เมื่อเวลาผ่านไป พ่อแม่แก่ตัวลง
และต้องล้มหมอนนอนเสื่อ
หวังว่าลูกจะอดทนที่จะดูแลพ่อแม่
ต้องขอโทษลูกอย่างมาก หากปัสสาวะรดที่นอน
โดยไม่ได้ตั้งใจหรือเป็นเหตุให้สกปรก
หวังว่าลูกอดทนพอที่จะดูแลพ่อแม่จนวาระสุดท้ายของชีวิต..
**********************
ฝากไว้ให้คิดกันนะครับ..!!!!
>>> F/B พอเพียง มาก ได้แชร์รูปภาพของ สมุดปกขาว
