สาวๆ หลายคนชอบกินขนมเป็นชีวิตจิตใจ แต่จะกินอย่างไรถึงจะรักษารูปร่างได้เพรียวสวย เรามีเคล็ดวิธีเลือกกินของหวาน ด้วยเคล็ดลับง่ายๆ ที่สามารถทำได้ไม่ยากมาบอกต่อค่ะ

 

       รู้ปริมาณแคลอรี ก่อนกินควรอ่านปริมาณแคลอรีในขนม โดยดูจากฉลากแสดงข้อมูลโภชนาการข้างกล่อง หากเป็นไปได้ควรเลือกกินหรือซื้อชนิดที่มีไขมันเป็นส่วนประกอบน้อยที่สุด

 

      ลดแคลอรี การตัดน้ำตาล ครีม ออกจากขนมก่อนกิน เช่น เกลี่ยน้ำตาลไอซิ่งที่โรยหน้าขนมปังออก หรือไม่ใส่กะทิในขนมหวาน จะลดพลังงานได้ถึง 81- 150 แคลอรี หรือเกลี่ยครีมหน้าขนมเค้กออก ลดพลังงานได้ถึง 160 แคลอรี

 

     ควบคุมสัดส่วนการกิน กินอย่างละนิดพอให้รู้รสชาติ เช่น คุกกี้ 1-2 ชิ้น เค้ก 1 ส่วน 4/ชิ้นเล็ก ไอศกรีม 1 ลูก คุณจะได้ชิมรสขนมทั้งหมดโดยได้แคลอรีเพียงครึ่งเดียว

 

     ดื่มชาเขียวหรือกาแฟร้อนหลังมื้อขนม กาเฟอีนจะช่วยกระตุ้นการเผาผลาญพลังงาน หากต้องการเพิ่มรสชาติให้ใส่น้ำตาลเทียมแทน

 

     15 นาที หลังกินขนมหวานเสร็จอย่านั่งอยู่กับที่ ออกไปเดินเล่นรอบบ้านๆ ประมาณ 15 นาที วิธีนี้นอกจากจะช่วยย่อยแล้ว ยังป้องกันไม่ให้ไขมันสะสมที่หน้าท้อง ต้นขา และสะโพกได้อีกด้วย

 

     30 นาที หลังกินของหวาน 5 ชั่วโมง ควรออกกำลังกายอย่างน้อย 30 นาที เพื่อกำจัดแป้งและน้ำตาลก่อนกลายเป็นไขมันสะสมตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย โดยก่อนและหลังออกกำลังกายควรดื่มชาเขียวร้อนหรือน้ำอุ่นเพื่อเสริมระบบเผา ผลาญควบคู่ไปด้วย

 

     งดแป้งและน้ำตาลในวันรุ่งขึ้น มื้อเช้าและกลางวันเน้นผัก 80% โปรตีน 20% ส่วนมื้อเย็นให้กินผักผลไม้สดและดื่มน้ำเปล่าทั้งวัน

 


ขอบคุณข้อมูลจาก momypedia

 

อาจารย์เซนผู้หนึ่งมีศิษย์ที่ชอบร้องทุกข์คร่ำครวญอยู่คนหนึ่ง และเนื่องจากทัศนะคติที่คับแคบนี้เอง ทำให้ศิษย์ผู้นี้มักจะมีแต่ความทุกข์กังวล จิตใจไม่เป็นสุข
       
       วันหนึ่ง อาจารย์เซนสั่งให้ศิษย์คนดังกล่าวไปตลาดซื้อเกลือมาถุงหนึ่ง เมื่อศิษย์กลับมาจึงสั่งให้นำเกลือมาหยิบมือหนึ่ง โปรยลงไปในแก้วบรรจุน้ำ แล้วให้ศิษย์ดื่มลงไป พลางกล่าวถามว่า “รสชาติของน้ำเป็นอย่างไร?”
       “เค็มจนขม” ศิษย์ตอบด้วยใบหน้าเหยเก
       
       จากนั้น อาจารย์เซนได้พาศิษย์ไปยังริมทะเลสาบ สั่งให้นำเกลือที่เหลือโปรยลงไปในทะเลสาบจนหมดสิ้น แล้วกล่าวว่า “ลองดื่มน้ำจากทะเลสาบดูสิ” ศิษย์จึงก้มตัวลงไปวักน้ำจากทะเลสาบขึ้นมาดื่ม
       
       อาจารย์เซนถามอีกว่า “คราวนี้รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”
       ศิษย์ตอบว่า “รสชาติหวานสะอาด บริสุทธิ์ยิ่ง”
       “ยังมีรสเค็มหรือไม่?” อาจารย์ถามต่อ
       “ไม่มี” ศิษย์ตอบ
       
       อาจารย์เซนได้ฟัจึงผงกศีรษะเล็กน้อย ยิ้มพลางเอ่ยสืบไปว่า “ความทุกข์ในชีวิตคนเราก็เป็นดั่งเกลือ มันจะมีรสเค็มหรือรสจืด ล้วนขึ้นอยู่กับภาชนะที่รองรับ ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะเป็นน้ำหนึ่งแก้ว หรือเป็นลำน้ำสายหนึ่ง”

 
 
ภาพจาก yanangel.spaces.live.com/
 
 
       ปัญญาเซน : คนเรา หากต้องการใช้ชีวิตบนโลกอย่างมีความสุข ทุกข์น้อย วิธีการคือต้องลดความทุกข์ เปิดใจให้กว้าง เมตตาต่อตนเอง อดกลั้นต่อผู้อื่น จึงจะมีชีวิตที่สุขสบาย ดำเนินชีวิตด้วยความเยือกเย็น นิ่งสงบ ไม่เร่งร้อน
       
       ที่มา : หนังสือ 《禅的故事精华版》, 慕云居 เรียบเรียง, สำนักพิมพ์ 地震出版社, 2006.12, ISBN 7-5028-2995-4
http://www.manager.co.th/China/ViewNews.aspx?NewsID=9530000143525

คอลัมน์ – ดูหนังดูละคร แล้วย้อนมาเล่าให้ฟัง
โดย JayLay

นาคปรก หนังเรื่องนี้เหมาะกับชาวพุทธที่ยังคงมีความศรัทธาในพระพุทธศาสนาและต้องการทำนุบำรุงศาสนาให้สืบเนื่องต่อไป แต่ไม่เหมาะกับคนที่มือถือสากปากถือศีล



เรื่องย่อมีอยู่ว่า โจรสามคนปล้นรถขนเงิน ในระหว่างที่หนีการตามล่าของตำรวจ เกิดทำกระเป๋าใส่เงินตกลงไปในหลุม แต่ด้วยความที่ต้องหนีเอาตัวรอดก่อน จึงจำใจต้องทิ้งกระเป๋าเงินเอาไว้ แล้วย้อนกลับมาเอาในภายหลัง แต่ปรากฏว่า เมื่อกลับมา บริเวณที่เป็นหลุมนั้นกลายเป็นที่ตั้งของโบสถ์ไปแล้ว โจรทั้งสามคนจึงต้องหาวิธีการที่จะเอาเงินออกมาจากใต้ฐานโบสถ์ให้ได้ วิธีที่ดีที่สุดคือการปลอมตัวเป็นพระ เมื่อโจรอยู่ในคราบพระ ลองมาดูกันสิว่า ด้วยพุทธานุภาพจะสามารถเปลี่ยนใจโจรได้หรือไม่

ผู้กำกับ ภวัต พนังคศิริ ให้สัมภาษณ์ถึงชื่อหนังว่า “นาคปรกซึ่งเป็นพระประจำวันเสาร์ อาการของนาคคือปรก ตีความหมายว่า ปกป้องคุ้มครอง ซึ่งพระพุทธเจ้ามีนาคมาช่วยปกป้อง เหมือนกับ แม้จะมีประโยชน์น้อยนิดในการที่ทุกคนจะหันมาช่วยปกป้องศาสนาอย่างที่นาคทำ ก็คงจะดีไม่น้อยสำหรับความคิดส่วนหนึ่ง และนาคเป็นงู   ในศาสนาจะเปรียบเทียบเงินเหมือนเป็นงูพิษ คือจริง ๆ เงินเป็นเหมือนประโยชน์และโทษ ถ้าไม่รู้จักพอ ถ้าเป็นคำพระก็คือต้องกิเลสตัณหา หากยังมีกิเลสกับเงิน คือความอยากได้อยากมี มันก็จะมีโทษเหมือนกับงู ในศาสนาจะเปรียบนาคเป็นสัตว์เดรัจฉานที่บวชไม่ได้  มันก็เหมือนตัวละครในหนังที่จริง ๆ มันบวชไม่ได้ เพราะมันชั่ว ผมคิดว่าคนชั่วประเภทนี้ไม่ควรที่จะบวช ไม่ควรที่จะเข้าไปอยู่ในศาสนา”

นาคปรกเป็นหนังที่แหวกแนวจากหนังทีมีเนื้อหาเกี่ยวกับพระ และพุทธศาสนาอื่นๆ เพราะเป็นหนังดราม่าแอคชั่น ซึ่งขอยกความดีให้กับผู้กำกับและคนเขียนบทที่กล้าทำหนังที่ฉีกแนวออกมาจากรูปแบบเดิม ๆ เนื้อหาเกี่ยวกับศาสนาเป็นประเด็นที่อ่อนไหวเป็นอย่างยิ่ง อะไรที่ทำให้ภาพพจน์ของพระ หรือศาสนาเสื่อม ก็จะต้องถูกแบน เช่น ภาพยนตร์เรื่อง “แสงศตวรรษ” ไม่สามารถเข้าฉายในประเทศไทยได้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่ยอมตัดฉากที่พระสงฆ์เล่นกีต้าร์ออกไป การกำหนดเรทของหนังตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 ซึ่งกำหนดหมวดหมู่ของภาพยนตร์ให้เหมาะสมกับอายุของผู้ชม “นาคปรก” ได้เรท 20+ แปลว่าหากไม่มีฉากต้องห้าม หนังจะไม่ถูกเซนเซอร์อีกแล้ว และเป็นหนังที่เหมาะกับผู้ชมที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป บางคนเลือกตั้งได้ แต่ดูหนังเรื่องนี้ไม่ได้นะคะ (ฮ่าๆ) นับว่าเป็นบุญอย่างยิ่งที่หนังเรื่องนี้ผ่านตรงนี้มาได้

หนังเรื่องนี้ปูเนื้อเรื่องได้ดีทีเดียวค่ะ ทุกสิ่งดำเนินไปอย่างที่คนดูก็น่าจะคาดเดาได้ว่า อะไรจะเกิดขึ้น ตัวหนังพยายามจะสื่อและแทรกคำสอนต่างๆของพระพุทธเจ้าอยู่เสมอๆ ซึ่งทำได้ดีมากค่ะ ดูแล้วไม่รู้สึกว่า เราถูกยัดเยียดให้มาดูสารคดีพระพุทธศาสนา คำสอนต่างๆนั้นถูกร้อยเรียงผ่านคำพูดของนักแสดง ให้เราพอได้ฉุกคิดนึกตาม พอได้เอะใจบ้าง ค่อยๆสอดแทรกเข้ามาเรื่อยๆ ออกมาจากโรงหนัง น่าจะได้คำศัพท์บาลีติดกันออกมาไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อหนังดำเนินมาถึงจุดไคลแมกซ์ หนังก็เฉลยทุกอย่างออกมา เชื่อได้ว่า ตอนจบต้องมีงงและปลงกันบ้างล่ะ ไม่เฉลยตอนจบนะคะ ตอนจบของหนัง ก็ดำเนินไปตามขนบแหล่ะค่ะ ว่าตัวละครทุกตัวก็มีจุดจบที่แตกต่างกันไป ชี้ให้เราได้ตระหนักถึงคำสอนที่ว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว กัมมุนา วัตตะตี โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม (สาธุ) นอกจากนี้

บทหนังที่เข้มข้นเมื่อถูกถ่ายทอดผ่านตัวละครหลักๆ 5 คน นั่นคือ โจรทั้ง 3 ได้แก่ เร แมคโดนัลด์, เต๋า สมชาย เข็มกลัด และ เต้ ปิติศักดิ์ เยาวนานนท์ หลวงตาชื่น แสดงโดย สะอาด เปี่ยมพงศานต์ หรือโสเภณีอย่างทราย เจริญปุระ ก็ทำให้หนังดูสนุกและไหลลื่นมากยิ่งขึ้น นักแสดงทุกท่านเล่นกันเต็มที่และสมบทบาทมาก หนังแสดงให้เห็นลักษณะหนึ่งของตัวละครที่เป็นคนชั่วให้คนดูได้เห็นอย่างชัดเจน แบ่งแยกออกจากกันตั้งแต่ต้นว่าใครดี ใครชั่ว
สิ่งที่ชอบที่สุดของหนังเรื่องนี้ คือ ข้อคิดและคำสอนในพระพุทธศานา ขอนำบางตอนมาให้อ่านกันนะคะ

1.น สิยา โลกวฑฺฒโน ไม่ควรเป็นคนรกโลก

2.ศาสนาไม่มีวันเสื่อม แก่นแท้ของศาสนาก็ยังคงคุณค่าอยู่เสมอ คนเราต่างหากที่เสื่อม

3.เงินทองเป็นแค่สิ่งสมมติ จะเอาปัญญาและความดีไปแลกกับสิ่งสมมติที่จอมปลอม มันคุ้มค่าแล้วหรือ

4.พระพุทธศานาถือว่า เงินเป็นดั่งอสรพิษ ทรัพย์สินเงินทอง มิใช่สาระสำคัญของความสุข ขอเพียงรู้จักคำว่าพอ ชีวิตเราก็จะไม่ร้อนรนไปด้วยกิเลสตัณหา ความอยากมันไม่มีที่สิ้นสุด มีแต่หยุดเท่านั้นจึงจะเป็นได้ ความสุขไม่ได้อยู่ไกลจากตัวเราเลย แท้จริงแล้วอยู่ที่ใจ

5.จิตสำนึกของคนเรา พระพุทธองค์ทรงแบ่งแยกไว้เปรียบเหมือนบัวสี่เหล่า อุคฆฏิตัญญู ดอกบัวที่อยู่พ้นน้ำ วิปจิตัญญู ดอกบัวที่อยู่ปริ่มน้ำ เนยย ดอกบัวที่อยู่ใต้น้ำ ปทปรม ดอกบัวที่อยู่กับโคลนตม เพื่อจะเลือกขัดเกลาสอนคนให้เป็นคนดี แต่คนบางคนสอนได้ บางคนสอนยาก แต่ยังมีบัวอีกประเภทหนึ่ง ซึ่งอาจจะยังไม่เคยรู้จักกัน

พี่สาวใจดีน่ารักท่านหนึ่งเคยพูดให้ฟังคือ “บัวเต่าถุย” บัวที่อยู่ต่ำสุดนั้นคือ บัวที่อยู่ในโคลนตม เป็นอาหารของพวกเต่าพวกปลา แต่ลองนึกดูซิคะ ว่าบัวที่แม้กระทั่งเต่ายังถุยคายทิ้ง ไม่ยอมกิน ให้ความรู้สึกที่ต่ำตมมากเพียงใด แล้วคนประเภท ”บัวเต่าถุย” นี่มันจะต้องเป็นคนเยี่ยงไร อย่างที่หลวงตาชื่นถาม “แล้วโยมล่ะ อยากเป็นบัวประเภทไหน”

จาก  DMagaZine

ต้องขอออกตัวไว้ก่อนว่าไม่มีความรู้เกี่ยวกระบวนการผลิตหรือเทคนิคของหนังโดยตรงว่าเหตุผลกลใดจึงต้องได้รางวัล แต่ที่ทำให้ต้องเขียนเรื่องนี้เพราะสนใจประเด็นการกลับชาติมาเกิด อาจรวมถึงการระลึกชาติ ที่ปรากฏผ่านหนัง “ลุงบุญมีระลึกชาติ”  รวมทั้งมีประเด็นชวนให้ติดตามหลายกรณีอาทิ มีคำถามจำนวนมากในหมู่ผู้ชมจากประเด็นเรื่องตัวละครสัตว์พูดได้เรื่อยไปจนถึงวิญญาณที่มีตัวตน ทั้งเรื่องพรมแดนระหว่างโลกนี้กับโลกหน้า คณะกรรมการตัดสิน 2  ท่านอย่าง "ทิม เบอร์ตัน" ผู้กำกับฮอลลีวู้ดชื่อดัง และ "เบนิซิโอ เดล โทโร" นักแสดงเจ้าบทบาท ที่แสดงความเห็นว่า ลุงบุญมีฯได้ทำให้พวกเขาเข้าใจประเด็นเรื่องความตายจากมุมมองใหม่แบบ "ตะวันออก" แต่ในมุมของผู้กำกับเองให้คำนิยามเสริมงานของเขาว่า ความกลัวตายถือเป็นลักษณะร่วมกันของคนทั้งใน "ตะวันออก" และ "ตะวันตก" เพราะลุงบุญมีก็กลัวตายเช่นกัน "ผมต้องการจะสำรวจตรวจสอบว่าอะไรเกิดขึ้นก่อนและหลังความตายของคนเรามากกว่า" หนังอาจเป็นเครื่องมือจากคนสู่คนในฐานะ “ชุด” ความคิด  หนังอาจเป็นสาสน์ที่ส่งถึงกลุ่มการเมืองไทยจากประชาชาติ นัยหนึ่งเป็นการย้อนแย้งสถานการณ์ความรุนแรงที่ฟุ้งไปด้วยเปลวเพลง ควันไฟ รวมทั้งความชิงชังและสิ้นหวัง รวมทั้งหนังยังคงเป็นสาสน์อย่างหนึ่งของมนุษย์ชาติที่อาจเล่าได้เฉพาะเรื่อง ทุกเรื่อง บางเรื่องและเรื่องไม่เป็นเรื่องแต่ “หนัง” คงมีพลังผลักดันในฐานะ “สาสน์” อยู่เสมอ

            สาระสำหรับการเขียนนี้ เพื่อสะท้อนมุมคิดร่วมกับหนัง “ลุงบุญมี” ผู้เขียนต้องขอออกตัวว่าไม่เคยดูหนัง จนจบ แค่ดูเพียงตัวอย่างประกอบในคลิปบางส่วนเท่านั้น แต่อยากสะท้อนทัศนะร่วมกับหนังต่อการกลับมาเกิดและไม่กลับมาเกิดเพื่อยืนยันว่าแนวคิดนี้ อาจสะท้อนความเป็นวิถีธรรมชาติของมนุษย์ที่มีอยู่  ซึ่งในครั้งอดีตแนวคิดนี้ ได้กลายเป็น “สถาบัน” การศึกษาในสังคมอินเดียโบราณ “ครูทั้ง ๖”  รวมทั้งเป็นตัวอธิบายปรากฏการณ์ของการเกิดขึ้นของพระพุทธศาสนาด้วย  ซึ่งนำมาอธิบายร่วมกับแนวคิดที่ถูกนำถ่ายทอดในหนัง “ลุงบุญมีกลับชาติมาเกิด” ได้

     ๑.หลักฐานการตายแล้วเกิด มีชุดความคิดของการ “ตายแล้วเกิด” ปรากฏในคัมภีร์ทางพุทธศาสนาที่ปรากฏชัดคือแนวคิดใน “ธรรมบท” (พระเจ้า 500 ชาติ) เหตุการณ์ในธรรมบทเป็นประหนึ่งโลกทัศน์เชิงสังคม “ทำดี ได้ดี ทำชั่ว ได้ชั่ว” ที่มีผลเป็นการขับเคลื่อนสังคมในองค์รวมด้วย ส่วนในประเทศไทยเรามีเหตุการณ์การกลับมาเกิด รวมทั้งระลึกชาติได้ในหลาย ๆ กรณี จากงานวิจัยของธวัชชัย ขำชะยัน “กรณีศึกษาการจำอดีตชาติหรือระลึกชาติ ของคนในหมู่บ้านตะคร้อ ต.ตะคร้อ อ.ไพศาลี จ.นครสวรรค์  เมื่อ พ.ศ. ๒๕๔๘”  พบว่า มีผู้จำอดีตชาติได้ที่ยังมีชีวิตอยู่มากกว่า ๕๐ ราย    ศ.นพ.เอียน สตีเวนสัน (Dr. Ian Stevenson) ได้ทำการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับ “การจำอดีตชาติได้” และ “การกลับชาติมาเกิด” มากว่า ๔๗ ปี ตั้งแต่ก่อนปี พ.ศ.๒๕๐๓  ในช่วงที่มีชีวิตอยู่ท่านได้พบผู้ที่จำอดีตชาติได้ หรือผู้ที่สืบชาติมาเกิดใหม่ จากชาติและศาสนาต่างๆ ทั่วโลก ทั้งใน ยุโรป อเมริกา ออสเตรเลีย แอฟริกา และทวีปเอเชีย (รวมทั้งประเทศไทย) มากกว่า ๓,๐๐๐ ราย หนังสือของเขากว่า ๒๐๐ เล่ม อาทิ Children who remember previous lives (เด็กระลึกชาติ) , Near-Death Experience(ประสบการณ์เฉียดตาย), Out of Body Experiences (การถอดจิตออกจากกาย), Deathbed Visions (เห็นภาพเตียงคนตายในชาติก่อน), Clairvoyance (ตาทิพย์) เป็นต้น นอกจากนี้ในงานวิจัยของเขายังให้ข้อมูลเพิ่มว่านิสัยของคนจากชาติที่แล้วจะเป็นสิ่งที่ติดตามนอนเนื่องมาจากอดีตได้ เหมือนมีผู้ตั้งข้อคำถามว่าทำไมพระสารีบุตร ซึ่งเป็นอัครสาวกเมื่อพบแอ่งน้ำ ทำไมจึงกระโดดข้ามทุกครั้งเมื่อพบเจอ ทำไมไม่เดินอ้อมข้ามไป พุทธวินิจฉัยของพระพุทธเจ้าบอกว่าชาติที่แล้วพระสารีบุตรเคยเกิดเป็น “ลิง” สันดานส่วนนี้จึงติดตัวตามท่าน ดังนั้นเทียบกับแนวคิดพุทธ และงานค้นคว้าของ ศ.นพ.เอียน อาจให้ข้อสรุปคล้ายกันได้ว่า การเกิดและการตายเป็นปรากฏการณ์ของชีวิต รวมทั้งการระลึกชาติได้ สำหรับลุงบุญมีผู้กลับมาเกิด ซึ่งไม่ได้เป็นสิ่งที่อยู่เหนือความเป็นจริงทางธรรมชาติ  หนังคงต้องการเพียงเล่าเรื่อง สะท้อนข้อเท็จจริงส่วนนี้ เคยเกิดขึ้นในช่วงเวลาหนึ่ง ประหนึ่งเป็นการระลึกความทรงจำ และบอกให้รู้ว่าเรื่องนี้เคยเกิดขึ้น มีอยู่จริง และจะเกิดขึ้นอีกในอนาคต จากคนสู่คน  จากรุ่นสู่รุ่นกระมัง

         ๒.ทัศนะพุทธกับการกลับมาเกิด-ไม่เกิด แนวคิดเกิด ไม่เกิด ปรากฏในอินเดียครั้งพุทธกาล จนมีผู้นำแนวคิดนี้ มาอธิบายต่อสังคมสถาปนาตัวเป็นเจ้าสำนักตายแล้วไม่เกิดก็มี (อุจเฉททิฎฐิ-ทรรศนะของปกุธกัจจายนะ) ตายแล้วเกิดก็มี (อเหตุกวาทะ-ทรรศนะของมักขลิโคศาล) แต่ในส่วนทัศนะของพุทธศาสนามีทั้งที่ตายแล้วเกิด ไม่เกิด โดยมีชุดเหตุผลในการให้คำอธิต่อการเกิดและไม่เกิดต่างกัน (กรรม) นัยหนึ่งยอมรับถึงการกลับมาเกิด ดังปรากฏแนวคิดดังกล่าวใน “ชาดก” ทุกเรื่องล้วนสัมพันธ์กับแนวคิดการกลับมาเกิด การรับรองถึง “บุพพชาติ” ของพระพุทธเจ้า สาวก สาวิกา ในหลายคราวต่างกรรมต่างวาระกัน  สำหรับพุทธศาสนาประเด็นการกลับมาเกิดและการระลึกชาติได้เป็นเรื่องปกติธรรมดา เมื่อเทียบกับวัฒนธรรมแบบตะวันตกที่ไม่คุ้นเคยกับเรื่องประเภทนี้ ต้องการพิสูจน์ ตามกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ เพื่อหาเหตุผลอ้างอิง นับเป็นสิ่งที่ดี และน่าตื่นเต้น สนใจ  แต่พุทธศาสนาไม่ได้หยุดแค่ การระลึกชาติ (ปุพเพนิวาสานุสติญาณ และจตุปปาตญาณ)  เพราะพระพุทธศาสนามีผลมุ่งหวังที่ไปไกลกว่าการระลึกชาติ  ซึ่งก็คือการปฏิบัติจนเข้าถึงภาวะพ้นทุกข์ก็คือ อาสวักขยญาณ อันหมายถึง “นิพพาน”ด้วยต่างหาก จึงถือเป็นหลักการแห่งพระพุทธศาสนา รวมไปถึงการไม่กลับมาเกิดด้วย   

          ๓.ประเด็นของการ “นำ” แนวคิดโลกนี้ – โลกหน้า มาอธิบายผ่านหนังประหนึ่งเป็นการส่งผานความเชื่อที่เป็นการสะท้อนแนวคิดทางสังคม  พร้อมทั้งยืนยันว่าสิ่งเหล่านี้เป็นปรากฏการณ์ของชีวิต ที่ธรรมชาติจัดสรรไว้อย่างนั้น ทั้งยังส่งผลถึงการควบคุมพฤติกรรม “ชีวิต” ในปัจจุบันขณะ รวมทั้งชีวิตหลังความตายแล้วด้วย ดังปรากฏมาเป็นแนวคิดเชิงศีลธรรมของทุก ๆ ศาสนา ที่มีผลเป็นการควบคุมสังคมนั้น ๆ ดังนั้นแนวคิดตายแล้วเกิด และไม่เกิด โลกนี้ โลกหน้า   จึงมีความหมายเป็นตัวควบคุมสังคมในระดับ “ชีวิต” รวมไปถึง “จิตวิญญาณ” ที่จะก้าวไปข้างหน้าแม้จะละสังขารจากชาติสู่ชาติ  ดังปรากฏแนวคิดนี้ในไตรภูมิพระร่วง สมัยสุโขทัย  รวมไปถึงการค้นหาผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำสูงสุด (ทะไลลามะ) และลามะ (อาจารย์ทางจิตวิญญาณ) ผู้เป็นตุลกุ (นิรมาณกาย) ขององค์ก่อนหน้านี้ ตามแบบฉบับพุทธวัชรยาน “ธิเบต”  ที่ประหนึ่งเป็นการส่งสาสน์อันมีความหมายต่อการควบคุมหลักศีลธรรมทางสังคม รวมไปถึงการอธิบายแนวคิดพุทธว่าตายแล้วเกิดและไม่เกิดเป็นปรากฏการณ์ของชีวิตมนุษย์ที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ

          ๔.ท่าทีต่อการมองชีวิตหลังความตาย [1]หมายถึงแนวคิดในเรื่องการมองชีวิตหลังความตายว่า จะก้าวย่างหรือเดินไปในทางใด ซึ่งถือว่าเป็นชุดเหตุผลที่น่าสนใจและก่อให้เกิดการขับเคลื่อนในเชิงภาพลักษณ์ต่อศาสนาและกระบวนวนร่วมต่อสังคม  เพราะในทุกศาสนาจะมีคำอธิบายเกี่ยวกับชีวิตหลังความตายที่แตกต่างกัน บางศาสนาอาจตายเพียงแค่ตาย ส่วนวิญญาณจะไปอยู่ในสภาวะที่สูงสุด(พระเจ้า)ตามหลักความเชื่อในศาสนานั้น ๆ  แต่ในเวลาเดียวกันพระพุทธศาสนามองความตายเป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น (ไตรลักษณ์) แต่นัยยะของชีวิต ความตาย มีผลเป็นการควบคุมสังคม ประหนึ่งเป็นดรรชนีชีวัดต่อความไม่ตายที่เกิดในสังคมให้เป็นปรากฏการณ์ร่วมของมนุษย์อยู่ในตัวเอง เป็นชุดเหตุผลที่นัยหนึ่งเพื่อการควบคุม นัยหนึ่งเพื่อเป็นการชี้นำอันมีผลต่อพฤติกรรมของมนุษย์ พระพุทธศาสนามองข้ามต่อไปถึงชีวิตหลังตายและการกลับมาเกิด(อาจไม่ใช่มนุษย์)เป็นสมาชิกในสังคม เมื่อเป็นสมาชิกในสังคม“ทำดีและไม่ดี” จึงมีผลเป็นต้นทุนที่อาจสะสมให้เป็นอุปกรณ์สำหรับการก้าวย่างต่อไป แนวคิดนี้จึงมีผลเป็นการควบคุมสังคม และในเวลาเดียวกันจะสามารถสร้างพัฒนาการและกระบวนการขัดเกลาอยู่ในตัวเองด้วย


          หนังเรื่องบุญมีกลับชาติมาเกิด อาจเป็นสาสน์ที่ผู้กำกับต้องการเล่าเรื่องบางอย่างผ่านหนัง ซึ่งมีบางทัศนะว่าเป็นสาสน์จากคณะกรรมการพิจารณาคัดเลือกใช้เป็นเครื่องมือย้อนแย้งถึงความรุนแรงทางการเมืองที่กำลังเกิดขึ้นในเมืองไทยขณะนี้  รวมทั้งเหตุการณ์ของอดีต เป็นความขัดกันในทาง “อุดมการณ์” ที่เคยเกิดขึ้นจริงในช่วงทศวรรษ 2510 แต่ในทัศนะผู้เขียนมองว่านอกเหนือจากการเล่าเรื่องผ่านหนังแล้ว ผู้เขียนมองไปที่การเล่าเรื่อง “ธรรมชาติ” ของมนุษย์ที่อาจมองเป็นปรากฏการณ์ รวมไปถึงการสร้างเงื่อนไขอย่างมีนัยยะก็จะเป็นปรากฏการณ์ที่จะทำให้ชีวิตมีการเปลี่ยนผันไปตามสถานการณ์ การแสวงหาความรู้ด้วยการค้นพบสิ่งใหม่ๆ นำความเจริญก้าวหน้ามาสู่โลก แต่ปราศจากความเข้าใจตัวเอง ด้วยปัญญาแล้ว ก็เป็นเหมือนการวิ่งไล่ตามเงาตัวเองที่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ อย่างแท้จริง หนังลุงบุญมีนัยหนึ่งเป็นการสะท้อนโลกทัศน์แบบวิถีพุทธ วิถีตะวันออกแล้ว สะท้อนวิถีความเชื่อแบบคนไทย ที่ได้รับบุคลิกภาพผ่านทางความเชื่ออยู่พร้อมกับสังคม สาระจึงน่าสนใจที่ว่าหนังดังกล่าวให้คุณค่าในเชิงความรู้ ความรู้สึก จิตวิญญาณ ส่วนการได้รับรางวัลที่นับเป็นความภาคภูมิใจในฐานะคนไทยคนหนึ่ง ซึ่งก็เป็นความยินดีในแบบวิถีธรรมชาติของมนุษย์เฉพาะโลกนี้ คงนำไปเป็นเกียรติบัตรรางวัลโลกหน้าไม่ได้กระมัง....!!!!

(WB250553) 


--------------------------------------------------------------------------------

[1] แนวคิดเรื่องความตาย แบ่งเป็น ๒ ประเด็นหลัก คือ ตายแล้วศูนย์ และ ตายแล้วเกิดตายแล้วศูนย์ พวกวัตถุนิยม และแนวคิดพุทธในเรื่องการดับนิพพาน แต่แตกต่างกันในแง่ ดับแบบพุทธเป็นการดับกิเลส ดับขันธ์ ตายแล้วเกิดยังแบ่งเป็น ตายแล้วเกิดครั้งเดียว และหลายครั้ง ครั้งเดียวแนวคิดของศาสนายิว คริสเตียน อิสลาม ตายหลายครั้ง ศาสนาอินเดีย มีฮินดู และพุทธ   แต่ในความหมายก็ยังแตกต่างกัน ศาสนาประเภทเทวนิยม ที่เป็นเอกนิยม พหูนิยม หรือ พหุเอกนิยม ตายแล้ววิญญาณเป็นอมตะ ที่เรียกว่า soul  แต่พุทธไม่ถือว่าเช่นนั้นเพราะเน้นอัตตาสลายตัวตน ปราศจากตัวตนตามหลัก อนัตตา และศูนยตาของท่านนาครชุนเป็นต้นก่อน

 

หมายเหตุ ภาพจาก     http://www.amphur.in.th/uncle-boonmee/

อานิสงส์ของการเจริญเมตตาภาวนา

1. หลับเป็นสุข
2. ตื่นเป็นสุข
3. ไม่ฝันร้าย
4. อมนุษย์รักใคร่
5. มนุษย์ทั้งหลายรักใคร่
6. เทวดาทั้งหลายย่อมคุ้มครอง
7. ไฟ ศาสตราวุธ ยาพิษ ไม่อาจกล้ำกลาย
8. ผิวหน้าย่อมผ่องใส
9. จิตย่อมตั้งมั่นเป็นสมาธิเร็ว
10. เมื่อตายเป็นผู้ไม่หลง
11. เมื่อจากโลกนี้ไป ก็ไปบังเกิดในพรหมโลก

เมื่อเจริญเมตตาภาวนาบ่อยๆ จะมีอานิสงส์ช่วงระงับความโกรธได้
ให้เจริญเมตตาให้กับตัวเองก่อนโดยอาศัยสติ สมาธิ และปัญญา
ให้พยายามรักษาใจให้สงบนิ่ง กำหนดรู้ลมหายใจออก ลมหายใจเข้า สักพักหนึ่ง


การแผ่เมตตาให้กับตัวเอง

อะหังสุขิโตโหมิ ขอให้ข้าพเจ้าจงเป็นผู้ถึงสุข
ยกขึ้นมาพิจารณาทุกครั้งที่รู้ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก


ความสุขอยู่ที่ไหน ความสุขไม่ใช่อยู่ที่อารมณ์โกรธ หรือเมื่อเราได้
โกรธคนอื่น เราโกรธเขา เขาก็เป็นทุกข์เหมือนเรา หรือทุกข์มาก
กว่าเรานั่นแหละ เขาก็กำลังแก่ กำลังเจ็บไข้ ป่วย กำลังจะตาย
เหมือนเรานั่นแหละ

เขาก็กำลังประสบกับความเสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์ เหมือน
กับเรา เพราะ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ล้วนแต่เกิดขึ้นแล้วดับไป
ในที่สุด ไม่แน่นอน ไม่คงอยู่ได้

ความสุขอยู่ที่การปล่อยวางสิ่งภายนอก และสัญญาอารมณ์ต่างๆ
ระลึกรู้ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ถอนจิต ถอนใจอุปาทาน
จากอารมณ์โกรธ น้อมเข้ามาๆ ให้จิตพักอาศัยอยู่ที่ลมหายใจ

เอาลมหายใจเป็นกัลยาณมิตร
หายใจเข้ายาวๆ สบายๆ หายใจออกช้าๆ ลึกๆ หน่อย
หายใจเข้ายาวๆ สบายๆ หายใจออก สบายๆ ภาวนาว่า
ขอให้ข้าพเจ้าจงเป็นผู้ถึงสุข หายใจเข้า
หายใจออก สบายๆ แล้วพิจารณาต่อว่า

นิททุกโข โหมิ ขอให้ข้าพเจ้าจงเป็นผู้ไร้ทุกข์
ความชั่วร้ายของเขา เป็นของเขา ไม่ใช่ของเรา เราไม่ต้องไปคิด
ไปเกาะติดยึดมั่นถือมั่น แบกเอาไว้
ความชั่วของใครก็เป็นของร้อนเป็นทุกข์ทั้งนั้น เราไปยึดติดเมื่อไร
ก็เดือดร้อน เป็นทุกข์เมื่อนั้น
ถึงแม้ว่า เขาผิดจริงก็ตาม ผู้มีปัญญา ผู้หวังความสุข ไม่เอามาคิด
เป็นอารมณ์ ให้ระวังๆ แล้วพิจารณาต่อว่า

อะเวโรโหมิ ขอให้ข้าพเจ้าจงเป็นผู้ไม่มีเวร
ตรวจตราดูความรู้สึกภายในใจตัวเอง หรือสังเกตดูความนึกคิด
ของเรา ว่ามีเวรหรือไม่ จองเวรเขา ก็เหมือนจองเวรตัวเอง ทำให้จิตเศร้าหมอง

“เวรไม่ระงับด้วยการจองเวร เวรระงับด้วยการไม่จองเวร”
ถ้าเราต้องการความสุข เราต้องเป็นผู้ไม่มีเวร ให้ระงับความรู้สึก
นึกคิดจองเวรใครๆ ออกไปจากภายใจใจของเรา
ให้อภัย อโหสิกรรมแก่ทุกคน ทุกครั้งที่ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก
ชำระความรู้สึก ความนึกคิดจองเวรให้หมดไปๆ เอาลมหายใจเป็น
กัลยาณมิตร หายใจเข้า หายใจออก สบายๆ แล้วพิจารณาต่อ

อัพยาปัชโฌโหมิ ขอให้ข้าพเจ้าจงเป็นผู้ไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน
ตรวจตราภายในใจดูว่า มีความรู้สึกนึกคิดเบียดเบียนใครหรือไม่
ถ้าเขาคิดอย่างนี้กับเราพูดอย่างนี้กับเรา ทำอย่างนี้กับเรา เราจะ
รู้สึกอย่างไร ถ้าเราไม่สบายใจ เราก็ไม่น่าคิดกับเขาอย่างนั้น
รักษาใจ ไม่ให้หวั่นไหวต่ออารมณ์พอใจ และไม่พอใจที่มากระทบ

จงสร้างเกาะไว้เป็นที่พึ่งด้วย สติ สัมปชัญญะ ปัญญา สมาธิ
หิริโอตตัปปะ และขันติ คือความอดทน รวมกันไว้ที่ลมหายใจเข้า
ลมหายใจออก ไม่ให้เกิดทุกข์ ไม่ให้มีทุกข์ ไม่ให้เบียดเบียนใคร
ทุกลมหายใจเข้า ลมหายใจออก

สุขีอัตตานัง ปะริหะรามิ จงรักษาตนอยู่เป็นสุขเถิด ให้ระลึกถึงปีติสุขทุกลมหายใจเข้า ลมหายใจออก เรื่อยๆๆๆ รู้เฉพาะปีติสุข หายใจเข้า รู้เฉพาะปีติสุข หายใจออก
ให้หัวใจของเรานี้เต็มไปด้วยปีติสุข แล้วแผ่ความสุขออกไปๆๆๆ

การแผ่เมตตานี้ ต้องแผ่เมตตาให้แก่ตัวเองก่อน จนให้เกิดความสุขใจ
การจะให้เกิดความสุขใจนั้นต้องอาศัย สมาธิ และ ปัญญาสนับสนุนกัน
ด้วยอำนาจสมาธิ จิตสามารถยังปีติสุขให้เกิดได้ และต้องใช้ปัญญา
เห็นโทษของการคิดผิด คิดเบียดเบียน ฯลฯ ให้ระงับความคิด
เหล่านั้นด้วยสติปัญญาจึงจะเกิดเมตตาได้