ข้อความโดย: mmm
« เมื่อ: ตุลาคม 11, 2010, 05:12:39 pm »
ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
ข้อความโดย: ดอกไม้ในที่ลับตา ~ ღ
« เมื่อ: กรกฎาคม 26, 2010, 08:55:40 pm »
ขอบคุณและอนุโมทนาเช่นกันค่ะ พี่แป๋มจ๋า บอลจ๋า ด้วยค่ะ ^^ ..ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: กรกฎาคม 26, 2010, 03:14:47 pm »ขอบคุณ นู่นินะคะ...
ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: กรกฎาคม 26, 2010, 12:45:53 pm » อนุโมทนาครับพี่น้ำฝนข้อความโดย: ดอกไม้ในที่ลับตา ~ ღ
« เมื่อ: กรกฎาคม 26, 2010, 01:48:22 am »ยารักษาใจ - ฉบับที่ ๙๙
โดย วิลาศินี
วันนี้เป็นนิทานสั้นๆนะคะ เมื่อวานผู้เขียนได้อ่านนิทานเรื่องหนึ่ง
ซึ่งต้นฉบับ(ภาษาอังกฤษ)เขาก็เขียนด้วยสำนวนที่ไพเราะอยู่แล้ว
ครั้นจะแปลมาแบบเรียบๆก็กระไรอยู่ เลยลองด้นเป็นร่ายดูค่ะ
หวังว่าจะได้อรรถได้(ธรรม)รส มารักษาใจกันอีกตอนหนึ่ง : )
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ร่าย..คนขายหมวก
บุรุษหนึ่งสัญจรบนทางไกล เที่ยวเร่ไปขายหมวกประทังชีวา
เขาเอาผ้ามาหลากสี จัดทำด้วยฝีมือสรรค์สร้าง
เสร็จแล้ววางเป็นชั้นเทินเกล้า เดินย่างเอนเบาประคองไว้
สีดำเรียงใส่อยู่บนสุด สีม่วงสะดุดตาไว้ลำดับรอง
สีเหลืองน่ามองไว้ต่ำใต้ สีน้ำเงินไซร้ลำดับกลาง
สีส้มพรางไว้ชั้นรอง สีแดงผุดผ่องล่างสุดกระชับศีรษะตนฯ
‘หมวกหลากสี เชิญทางนี้ท่านทั้งผอง’ บุรุษนั้นร้องตะโกนป่าว
ขายแก่ชาวเมืองได้พอสม เขานิยมสีใดก็ให้เลือก
บ้างเสือกไสทั้งไล่ส่ง บุรุษหนุ่มยังคงมุ่งมั่น
เร่ขายจนตะวันค่อยยอแสง หวังเก็บเรี่ยวแรงไว้วันพรุ่ง
เขาจึ่งมุ่งหน้าสู่โคนไม้ เอนกายแล้วหลับใหลลืมตัว
หมวกบนหัวค่อยพลัดหาย ฝูงลิงปีนป่ายลงมาลักจนเหลือเพียงใบเดียวฯ
ก่อนใบสุดท้ายจะหายวับ คนขายหมวกอาภัพสะดุ้งตื่น
ลุกขึ้นยืนแล้วคลำหมวกบนหัว คงสิ้นเนื้อประดาตัวก็คราวนี้
หมวกหลากสีวับหาย คลำได้แต่สีแดงใบเก่าคร่ำ
เขาร่ำขอร้องฝูงลิงให้คืนหมวก ลิงเหมือนหูหนวกไม่ประสา
หัวลิงประดับประดาอยู่คลาคล่ำ ม่วงดำเหลืองน้ำเงินส้มอยู่ถ้วนหน้า
เห็นคนขายหมวกเต้นเป็นบ้าก็เต้นตาม เขาร้องร่ำก็ล้อเลียนดังเจี๊ยก เจี๊ยกฯ
พอสุดมือสอยก็พลอยหมดหวัง เหลือกำลังจะชิงแย่ง
ทั้งเรี่ยวแรงก็สูญเปล่า เหลือไว้ทำไมเล่าใบสุดท้าย
เขาเขวี้ยงหมวกแดงลงปลายเท้า หันหลังย่างก้าวจะเดินหนี
ไม่พ้นนาทีได้ยินเสียงตุบตับ ลิงทั้งฝูงสำทับทำเลียนท่า
โยนหมวกลงมาอย่างพร้อมเพรียง บุรุษนั้นเอียงหน้ามาเห็นแทบเบิ่งตา
รีบถลาไปเก็บหมวกบนพื้น ที่ฝูงลิงโยนคืนลงมาให้ในทันควันฯ
คนขายหมวกได้หมวกคืนมาไว้ขาย ฝูงลิงปีนป่ายกลับกิ่งต้น
คล้ายเรื่องพิกลปนประหลาด นี้คือธรรมชาติของใจกาย
โบราณว่าไว้ดังฝูงลิง จะบังคับได้จริงก็หาไม่
มัวร่ำร้องเอาอย่างใจไม่เกิดผล ต่อเมื่อตัวตนถูกเหวี่ยงทิ้ง
สัจจะความจริงค่อยหวนคืนมาสู่ใจ ดูบทเรียนจากคนขายหมวกไซร้ ฉะนี้แลฯ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอบคุณภาพและต้นฉบับจาก http://bit.ly/capseller
ขอขอบพระคุณและร่วมอนุโมทนาที่มาของข้อมูลทั้งหมดจาก :
ที่นำมาลง มาณ.ที่นี้ด้วยนะคะ .. ^^
โดย วิลาศินีวันนี้เป็นนิทานสั้นๆนะคะ เมื่อวานผู้เขียนได้อ่านนิทานเรื่องหนึ่ง
ซึ่งต้นฉบับ(ภาษาอังกฤษ)เขาก็เขียนด้วยสำนวนที่ไพเราะอยู่แล้ว
ครั้นจะแปลมาแบบเรียบๆก็กระไรอยู่ เลยลองด้นเป็นร่ายดูค่ะ
หวังว่าจะได้อรรถได้(ธรรม)รส มารักษาใจกันอีกตอนหนึ่ง : )
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ร่าย..คนขายหมวก
บุรุษหนึ่งสัญจรบนทางไกล เที่ยวเร่ไปขายหมวกประทังชีวา
เขาเอาผ้ามาหลากสี จัดทำด้วยฝีมือสรรค์สร้าง
เสร็จแล้ววางเป็นชั้นเทินเกล้า เดินย่างเอนเบาประคองไว้
สีดำเรียงใส่อยู่บนสุด สีม่วงสะดุดตาไว้ลำดับรอง
สีเหลืองน่ามองไว้ต่ำใต้ สีน้ำเงินไซร้ลำดับกลาง
สีส้มพรางไว้ชั้นรอง สีแดงผุดผ่องล่างสุดกระชับศีรษะตนฯ
‘หมวกหลากสี เชิญทางนี้ท่านทั้งผอง’ บุรุษนั้นร้องตะโกนป่าว
ขายแก่ชาวเมืองได้พอสม เขานิยมสีใดก็ให้เลือก
บ้างเสือกไสทั้งไล่ส่ง บุรุษหนุ่มยังคงมุ่งมั่น
เร่ขายจนตะวันค่อยยอแสง หวังเก็บเรี่ยวแรงไว้วันพรุ่ง
เขาจึ่งมุ่งหน้าสู่โคนไม้ เอนกายแล้วหลับใหลลืมตัว
หมวกบนหัวค่อยพลัดหาย ฝูงลิงปีนป่ายลงมาลักจนเหลือเพียงใบเดียวฯ
ก่อนใบสุดท้ายจะหายวับ คนขายหมวกอาภัพสะดุ้งตื่น
ลุกขึ้นยืนแล้วคลำหมวกบนหัว คงสิ้นเนื้อประดาตัวก็คราวนี้
หมวกหลากสีวับหาย คลำได้แต่สีแดงใบเก่าคร่ำ
เขาร่ำขอร้องฝูงลิงให้คืนหมวก ลิงเหมือนหูหนวกไม่ประสา
หัวลิงประดับประดาอยู่คลาคล่ำ ม่วงดำเหลืองน้ำเงินส้มอยู่ถ้วนหน้า
เห็นคนขายหมวกเต้นเป็นบ้าก็เต้นตาม เขาร้องร่ำก็ล้อเลียนดังเจี๊ยก เจี๊ยกฯ
พอสุดมือสอยก็พลอยหมดหวัง เหลือกำลังจะชิงแย่ง
ทั้งเรี่ยวแรงก็สูญเปล่า เหลือไว้ทำไมเล่าใบสุดท้าย
เขาเขวี้ยงหมวกแดงลงปลายเท้า หันหลังย่างก้าวจะเดินหนี
ไม่พ้นนาทีได้ยินเสียงตุบตับ ลิงทั้งฝูงสำทับทำเลียนท่า
โยนหมวกลงมาอย่างพร้อมเพรียง บุรุษนั้นเอียงหน้ามาเห็นแทบเบิ่งตา
รีบถลาไปเก็บหมวกบนพื้น ที่ฝูงลิงโยนคืนลงมาให้ในทันควันฯ
คนขายหมวกได้หมวกคืนมาไว้ขาย ฝูงลิงปีนป่ายกลับกิ่งต้น
คล้ายเรื่องพิกลปนประหลาด นี้คือธรรมชาติของใจกาย
โบราณว่าไว้ดังฝูงลิง จะบังคับได้จริงก็หาไม่
มัวร่ำร้องเอาอย่างใจไม่เกิดผล ต่อเมื่อตัวตนถูกเหวี่ยงทิ้ง
สัจจะความจริงค่อยหวนคืนมาสู่ใจ ดูบทเรียนจากคนขายหมวกไซร้ ฉะนี้แลฯ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอบคุณภาพและต้นฉบับจาก http://bit.ly/capseller
ขอขอบพระคุณและร่วมอนุโมทนาที่มาของข้อมูลทั้งหมดจาก :
ที่นำมาลง มาณ.ที่นี้ด้วยนะคะ .. ^^