ตอบ

Warning: this topic has not been posted in for at least 500 days.
Unless you're sure you want to reply, please consider starting a new topic.
ชื่อ:
อีเมล์:
หัวข้อ:
ไอค่อนข้อความ:

Verification:
คิดว่าความดีทำยากไหม( เลือกตอบแค่ ยาก กับ ไม่ยาก ครับผม):
ชีวิตบางครั้งก็เหมือนเหรียญสองด้านใช่หรือไม่ครับบางครั้งก็หัวบางครั้งก็ก้อย( เลือกตอบแค่ ใช่ กับไม่ใช่ครับผม):
คุณเชื่อว่าทุกศาสนาสอนให้ทุกคนเป็นคนดีใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
^^ ขอความกรุณาพิมพ์คำว่า ความดีนำทาง:
การแสดงความชื่นชมยินดีในบุญหรือความดีที่ผู้อื่นทำ นิยมใช้คำว่า (อนุโมทนา) กรุณาพิมพ์คำนี้ครับ อนุโมทนา:
เว็บใต้ร่มธรรมเป็นเว็บเล็กๆในโลกออนไลน์ใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
วัฒนธรรมไทยเมื่อเห็นผู้ใหญ่ท่านจะทำความเคารพ ด้วยการไหว้ท่านก่อนเสมอใช่หรือไม่:
บุคคลที่ไปหลายๆเว็บไซต์ โดยที่สวมบทบาทเป็นหลายๆคน โดยที่ไม่รู้ว่า แท้จริงใจเราต้องการอะไร เพื่อน หรือ ชัยชนะ:
ระหว่าง (ผู้ที่เรียนรู้ธรรมะเพื่อเอาชนะผู้อื่น) กับ (ผู้ที่เรียนรู้ธรรมะเพื่อเอาชนะตัวเอง)  ท่านจะเลือกเป็น:
กล่าวคำดังนี้  "ให้อภัยนะ":
กล่าวคำดังนี้  "ขออโหสิกรรม":
หากมีคน บอกว่า เราไม่ดีเราเลว แต่ใจเรารู้ว่าไม่เป็นเช่นนั้น เราจะใช้วิธีใดจัดการกับเรื่องนี้  (โต้เถียงให้แรงกว่าที่เค้าว่ามา) หรือ (เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ความดีของเราเองไม่ต้องทำอะไร):
ในโลกออนไลน์หรือโลกแห่งจิต ไม่มีใครทำอะไรเราได้ นอกเสียไปจาก (คนพาล) หรือ (ใจของเราเอง):
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ใต้ร่มธรรมเองก็จะเป็นไปตามวัฐจักรนี้ ฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น (เป็นจริง) หรือ (ไม่จริง):
ธรรมะคือ ธรรมชาติ พิมพ์คำว่า (ธรรมะชาติ) ครับ:
พิมพ์คำว่า (แสงธรรมนำทางธรรมะนำใจ) ครับ:
สำนวนไทยที่ว่า แต่ละคนต่างมีรสนิยมแตกต่างกัน หรือไม่ตรงกัน  พิมพ์สำนวนต่อไปนี้ครับ (ลางเนื้อชอบลางยา):
ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ผู้ที่ทำตนให้เล็กที่สุด ผู้ที่เล็กที่สุดก็จะกลายเป็นผู้ที่ใหญ่ที่สุด ผู้ที่มีเกียรติคือผู้ที่ให้เกียรติผู้อื่น ฉะนั้นสมาชิกใต้ร่มธรรมควรให้เกียรติกันและกัน พิมพ์คำว่า (ฉันจะให้เกียรติสมาชิกทุกๆท่านในใต้ร่มธรรมเสมอด้วยวาจาสุภาพอ่อนน้อม):
ไม่มีอะไรสายสำหรับการเริ่มต้น พิมพ์เป็นประโยคภาษาอังกฤษครับ เป็นตัวพิมพ์เล็กทั้งหมดนะครับ เว้นวรรคคำด้วยครับ (It is never too late to mend):
ผู้ที่ไม่เคยรับรู้รสของความขมขื่น จะไม่รู้ว่าความหวานชื่นคืออะไร พิมพ์เป็นประโยคภาษาอังกฤษครับ เป็นตัวพิมพ์เล็กทั้งหมดนะครับ เว้นวรรคคำด้วยครับ (He who has never tasted bitterness does not know what is sweet):

shortcuts: กด alt+s เพื่อตั้งกระทู้ หรือ alt+p แสดงตัวอย่าง


สรุปหัวข้อ

ข้อความโดย: lek
« เมื่อ: พฤศจิกายน 29, 2010, 11:50:54 pm »

 

ของขวัญวันแม่ (แดนดีทูบี)

เพิ่งรู้ว่าแม่ก็เหงา ตอนที่ขอให้เราโทรไป

 เพิ่งรู้ว่าแม่น้อยใจ ที่เราอายไม่ยอมให้กอดเรา

เพิ่งรู้ว่าเก็บไปคิด ว่าลูกไม่รักเหมือนเก่า

 เพิ่งรู้ว่าแม่ต้องเศร้าเมื่อเราเถียง เมื่อเราขัดใจ

เพิ่งรู้ว่าแม่คิดถึง เด็กคนนึงที่เคยแต่งตัว

เพิ่งรู้ว่าแม่ก้อกลัวว่าวันนึงต้องห่างไกล

เพิ่งรู้ว่าแต่ละวัน บ้านมันดูเงียบไป

ไม่เหลือเจ้าตัววุ่นวาย ก็ไม่เหลือหัวใจเหมือนกัน

 

* แม่ชอบบ่นว่าซักวันเถอะซักวัน คงทนเราไม่ไหว

แต่เรารู้ดีกว่าใคร ว่าแม่เต็มใจจะรับมัน

** ไม่มีมะลิสักกำ ไม่มีคำซึ้งๆใด มีแต่ความรักล้นใจ

หอบมาให้แทนของขวัญ อยากมีอ้อมแขน อุ่นๆ แน่นๆ นานๆนาน

ขอโทษที่เคยรำคาญ ที่ทำให้แม่เสียใจ วันนี้..ยังยินดีจะกอดลูกไหม

ไม่อยากก็ไม่เป็นไร ฮืม..อือ   แต่ลูกอยากให้แม่กอด

 

เพิ่งรู้ว่าแม่ก็รู้ ว่าเราโตมามากแค่ไหน  เพิ่งรู้ว่าแม่ปลื้มใจท่ได้ดูแลเราจนวันนี้

ชอบพูดเวลาโมโห ว่าไม่โตซักที   แค่แม่ไม่อยากให้มี วันที่ลูกต้องไปไกลกัน


ขอบพระคุณที่มาhttp://www.d-looks.com/showblog.php?Bid=17006
ข้อความโดย: lek
« เมื่อ: พฤศจิกายน 29, 2010, 11:48:24 pm »

เพลง น้ำใจแม่ sub.Eng-中文
น้ำใดว่าสดใสสะอาด
น้ำสระอโนดาดยังไม่สะอาดเท่าน้ำใจแม่
เพราะเป็นน้ำกลั่นจากรักแท้
จากยอดดวงใจแม่ที่มอบให้แด่ลูกยา
น้ำทะเลยังมีขึ้นมีลง
น้ำใจแม่มั่นคงซื่อตรงอยู่ทุกเวลา
น้ำฝนยังตกในบางครา
แต่น้ำใจมารดา มีให้ตลอดไป
น้ำตาลใส่น้ำผึ้ง
ยังไม่หวานซึ้งเท่าน้ำนมมารดา
จากเลือดในอกกลั่นด้วยความเสน่หา
หล่อเลื้ยงลูกมาจนเจริญวัย
หยาดน้ำฟ้ายามต้องแสงตะวัน
ช่างงามเฉิดฉันท์มีสีรุ้งพร่างพราย
แต่ไม่งามเท่าน้ำหล่อเลี้ยงดวงนัยน์
ที่แลดูห่วงใยในบุตรธิดา
อาจหยิบรุ้งใส่ในฝ่ามือ
และอาจถือไปทั่วหล้า
แต่ไม่อาจพร่ำพรรณนา
ถึงพระคุณมารดาให้หมดได้เลย


ขอบพระคุณที่มาhttp://www.d-looks.com/showblog.php?Bid=17006
ข้อความโดย: mmm
« เมื่อ: พฤศจิกายน 29, 2010, 09:20:32 am »

 :07: :07: :07: :07: :07:

สาธุครับ
ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: พฤศจิกายน 26, 2010, 12:27:48 am »

 :13: อนุโมทนาครับ ขอบคุณครับพี่มด
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: พฤศจิกายน 25, 2010, 05:21:25 pm »

เกิดเป็นชาย หากไร้ความกตัญญู

หาสู้เดรัจฉานได้ไม่...








( โอวาทศักดิ์สิทธิ์ พระอรหันต์จี้กง )


ศิษย์รักมีแต่น้ำตา ...


เมื่อเหือดแห้ง ก็ลืมสิ้นซึ่งความรักของ บุพการี ...


เมื่อแห้งเหือด ก็ประพฤติตัวเช่นเดิม จิตสำนึกที่จริงจังนั้นหามีไม่ ...


เราจะกล่าวให้ใครฟังได้ว่า เรามีความกตัญญู ...


บิดามารดาเฝ้าอบรมสั่งสอน เหนื่อยยาก...

ด้วยจิตที่ไม่เคยท้อถอย เหนื่อยหน่าย ...


ยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง กากขมหรือหวานที่คายจากลูก ก็ยอมรับด้วยตัวเอง ...


ยากลำบากแค่ไหน แต่ก็ถ่ายทอดด้วยรอยยิ้มให้ปรากฏบนสายตาของลูก ...


มีแต่คิดจะขอ ขอจากผู้เป็นพ่อ ...ขอจากผู้เป็นแม่ ...


แล้วเมื่อไหร่จะเป็นผู้ให้ ...





รักของพ่อแม่ หากเอ่ยไป... 1 วัน 2 วัน 3 วัน ....1 ปี 2 ปี 3 ปี


มิอาจกล่าวได้จบความ ... แต่ไม่จำเป็นต้องกล่าว ...


จิตสำนึกในใจของตน ขอให้แสดงออกมาแค่นั้น ...


พ่อแม่ก็ชื่นใจแม้ครอบครัวลำบาก ...


กัดฟันสู้ทนอยู่ร่วมกันแม้ข้าวเปล่า ด้วยความรัก และจริงใจก็ยังกินและกลืนลงไปด้วยคความหวานชื่น...




แต่กับข้าวที่เอร็ดอร่อยโยนลงบนโต็ะ ...


ตะโกนเรียก ให้พ่อแม่กินข้าวอย่าง หยาบคายไร้มารยาท ...


ที่นอนอัน อบอุ่น อันหรูหรา สิ่งเหล่านี้มิใช่สิ่งพ่อแม่ต้องการ ...














สิ่งที่พ่อแม่ต้องการจากลูกที่แท้จริง คืออะไร ?....

ลูก 5 คนจะได้ดังใจมีหรือไม่ ? ...


ศิษย์ 100 คนบำเพ็ญให้ดีสักคนมีหรือไม่ ? ...


จิตใจบิดา มารดา เงินทองไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ ...


แต่ต้องการอะไรจากลูก ...


เรามีให้ได้หรือไม่ ?... ทำได้หรือไม่ ? ...


เราทดแทนสิ่งที่พ่อแม่อยากได้ ทำได้หรือไม่ ?...

คำดูด่า เพียงเล็กน้อย เจ้าก็ไม่พอใจ ...


คำด่าคำสอนจากพ่อแม่ เจ้าดื้อดึง ไม่รับฟัง ....





พุทธอริยะเจ้า เหนื่อยหน่าย ที่จะสอนเวไนย์สัตว์ ...


เพราะสิ่งเหล่านี้ ธรรมชาติเป็นผู้ส่งมาให้ อยู่ในจิตใจ ...


ที่จริงแล้วจะออกมาจากจิตสำนึกของตนเอง ...


ความกตัญญูนั้นไม่จำเป็นต้องสั่งต้องสอน ...


แล้วเหตุใดเวไนย์ปัจจุบัน น่าเวทนา ...





แม้แต่คำจะไต่ถามพ่อแม่ในยามกลับทำงานว่า

เหนื่อยหรือเปล่าค่ะแม่... เหนื่อยหรือเปล่าครับแม่ ...มีบ้างหรือไม่ ?

ย้อนคิดถึงอดีต ผุ้ชายแม้ว่าเราจะไม่เคยได้ตั่งครรภ์ ...


ไม่เคยเคยได้รู้ถึง ความเจ็บปวด ของการอุ่มท้องนานถึง 9 เดือน 10 เดือน...

แต่เจ้าพึงระลึกไว้ เกิดเป็นชายหากไร้ความกตัญญู หาสู้เดรัจสฉานได้ไม่ ...


สัตว์เดรัจฉานรู้จักรักและถนอนลูก...ลูกก็รู้จักกตัญญู...

เราผู้เป็นคน กายสังขาร ครบสมบูรณ์ ...


หากไม่คำนึงถึง ความรักของพ่อแม่ในวันนี้ แล้วลูกหลานของเราข้างหลังจะมีความกตัญญูต่อเราได้อย่างไร ? ...


ยามหลับ ยามตื่น แม่ก็คอยเป้นห่วง ...


เจ็บปวดเล็กน้อย ...บิดามารดาดิ้นรนหวาดผวายี่ง ...


สิ่งที่เราตอบแทนให้กับพ่อแม่ ที่เคยได้เลี้ยงดูเรามาจนเป็นสุภาพบุรุษ สุภาพสตรี มีร่างกายสังขารอันงดงาม ...


ถ้าหากไม่ด้วยบุญคุณอันยิ่งใหญ่ ก็หามีเราวันนี้ ...


แม้จะกรีดมือ... หยดเลือด... เขียนถึงความกตัญญู ...ก็ยากที่จะลบล้างและทดแทนได้หมดสิ้น ...


หยาดเหงื่อ แรงกาย มิเคยบ่นเคยว่ารักทุกคนถนอมรักษาให้...


http://www.oknation.net/blog/96rangjai/2010/06/27/entry-1