ตอบ

Warning: this topic has not been posted in for at least 500 days.
Unless you're sure you want to reply, please consider starting a new topic.
ชื่อ:
อีเมล์:
หัวข้อ:
ไอค่อนข้อความ:
Verification:
ระหว่างความดีกับความไม่ดี เราจะเลือกทำสิ่งใดจึงจะสามารถบรรลุธรรมได้จริง ( เลือกตอบแค่ ความดี กับ ความไม่ดี ครับผม):
คุณเชื่อในศรัทธาของความดีไหมครับ ( เลือกตอบแค่ เชื่อ กับ ไม่เชื่อ ครับผม):
ชีวิตบางครั้งก็เหมือนเหรียญสองด้านใช่หรือไม่ครับบางครั้งก็หัวบางครั้งก็ก้อย( เลือกตอบแค่ ใช่ กับไม่ใช่ครับผม):
เว็บใต้ร่มธรรมเป็นเว็บเล็กๆแนวธรรมะในจิตใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
^^ ขอความกรุณาพิมพ์คำว่า ความดีนำทาง:
^^ ขอความกรุณาพิมพ์คำว่า ใต้ร่มธรรม:
การแสดงความชื่นชมยินดีในบุญหรือความดีที่ผู้อื่นทำ นิยมใช้คำว่า (อนุโมทนา) กรุณาพิมพ์คำนี้ครับ อนุโมทนา:
เปล่งวาจาว่าสาธุ เป็นการอนุโมทนาต่อพระสงฆ์ที่วัด หรือมีใครทำบุญแล้วมาบอกให้ทราบ ทราบแล้วยกมือขึ้น (สาธุ) กรุณาพิมพ์คำนี้ครับ  สาธุ:
เว็บใต้ร่มธรรมเป็นเว็บเล็กๆในโลกออนไลน์ใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
วัฒนธรรมไทยเมื่อเห็นผู้ใหญ่ท่านจะทำความเคารพ ด้วยการไหว้ท่านก่อนเสมอใช่หรือไม่:
คุณพ่อคุณแม่เปรียบดั่งพระอรหันต์ในบ้าน พิมพ์คำว่า "คุณพ่อคุณแม่ฉันรักและเคารพท่านดุจพระอรหันต์":
เมื่อให้ท่านเลือก ระหว่าง (หนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งที่เรารัก) กับ (มิตรแท้ที่รักเรา) คุณจะะเลือก:
กล่าวคำดังนี้  "ขอโทษนะ":
กล่าวคำดังนี้  "ให้อภัยนะ":
หากมีคน บอกว่า เราไม่ดีเราเลว แต่ใจเรารู้ว่าไม่เป็นเช่นนั้น เราจะใช้วิธีใดจัดการกับเรื่องนี้  (โต้เถียงให้แรงกว่าที่เค้าว่ามา) หรือ (เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ความดีของเราเองไม่ต้องทำอะไร):
ในโลกออนไลน์หรือโลกแห่งจิต ไม่มีใครทำอะไรเราได้ นอกเสียไปจาก (คนพาล) หรือ (ใจของเราเอง):
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ใต้ร่มธรรมเองก็จะเป็นไปตามวัฐจักรนี้ ฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น (เป็นจริง) หรือ (ไม่จริง):
ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ผู้ที่ทำตนให้เล็กที่สุด ผู้ที่เล็กที่สุดก็จะกลายเป็นผู้ที่ใหญ่ที่สุด ผู้ที่มีเกียรติคือผู้ที่ให้เกียรติผู้อื่น ฉะนั้นสมาชิกใต้ร่มธรรมควรให้เกียรติกันและกัน พิมพ์คำว่า (ฉันจะให้เกียรติสมาชิกทุกๆท่านในใต้ร่มธรรมเสมอด้วยวาจาสุภาพอ่อนน้อม):
ไม่มีอะไรสายสำหรับการเริ่มต้น พิมพ์เป็นประโยคภาษาอังกฤษครับ เป็นตัวพิมพ์เล็กทั้งหมดนะครับ เว้นวรรคคำด้วยครับ (It is never too late to mend):
ผู้ที่ไม่เคยรับรู้รสของความขมขื่น จะไม่รู้ว่าความหวานชื่นคืออะไร พิมพ์เป็นประโยคภาษาอังกฤษครับ เป็นตัวพิมพ์เล็กทั้งหมดนะครับ เว้นวรรคคำด้วยครับ (He who has never tasted bitterness does not know what is sweet):

shortcuts: กด alt+s เพื่อตั้งกระทู้ หรือ alt+p แสดงตัวอย่าง


สรุปหัวข้อ

ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 04:23:45 pm »


 
 
ยามโพล้เพล้ที่เงียบเชียบ
นกไนติงเกลเริ่มร้องเพลง
ดี ! ฆ้องสัญญาณบอกว่าอาหารค่ำพร้อมดังขึ้นแล้ว !

- บาโช -

ความต้องการความคาดหมายในขณะนั้นของบาโชทำให้ฆ้อง
สัญญาณบ่งบอกว่าอาหารค่ำพร้อมแล้วฟังรื่นหูเสียยิ่งกว่าเสียง
ร้องระรัวของนกไนติงเกลเสียอีก

ที่สนามของวัด
นกไนติงเกลเริ่มระรัวเสียง
ฟูอิ ! คนเร่ขายถั่ว !

อิสสะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม ในการจินตนาการถึงการ
ติดต่อที่แตกต่างกันอย่างมากมายไม่น่าเชื่อ ซึ่งปัจเจกชนผู้อยู่
ในอีกมิติหนึ่งของชีวิตอาจมีต่อเหตุการณ์ " อย่างเดียวกัน "
ที่อิสสะประสบด้วยตนเอง

เจ้าจิ้งหรีดเพื่อนนอน
จงระวังแผ่นดินไหวไกล้ ๆ
เมื่อข้า ต้องพลิกตัว

จิ้งหรีดก็มีการติดต่อที่เป็นของมันเอง ซึ่งไม่เหมือนกับของใคร
เช่นเดียวกัน

 :yoyo108:

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=8&t=34367
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 04:08:55 pm »


 
 
ดันซุยกล่าวถึงคนที่เป็นอิสสะไว้ดังนี้

แม้แต่กับจักรพรรดิ
เขาก็จะไม่เปิดหมวกให้
เจ้าหุ่นไล่กาที่ไม่เคลื่อนไหวเอ๋ย

ท่านโพธิธรรมจะเคลื่อนไหวหรือไม่นั้น ย่อมขึ้นอยู่กับภาวธรรม
ของท่านเอง

ใบไม้หนัก
ร่วงหล่นด้วยเจตนาของมันเอง
ในวันที่เงียบเชียบและรกร้าง

- บันโช -

ใบไม้ของฤดูใบไม้ร่วงของบันโชเคลื่อนไหวโดยตอบสนองต่อเงื่อนไข
ของเซลล์ของมันเอง ไม่ได้รอให้ลมที่พัดผ่านมากระโชกมันจนล่วงหล่น

นกกระจอกเมฆ
ร้องเพลงอยู่ในทุ่ง
เป็นอิสระจากทุกสิ่ง


ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 04:05:28 pm »


 
 
บาโชให้ความรู้สึกที่ทั้งเข้มแข็งและละเอียดอ่อนพร้อมกัน
อย่างหนึ่งแก่เรา

เสียงระฆังแผ่วหาย
ดอกไม้เริ่มส่งกลิ่น
ครอบคลุมยามเย็น !

ส่วนภาพของไคกากุนั้นทั้งละเอียดอ่อนและนุ่มนวล

จันทร์เต็มดวง
บนเขาตาตามิ
ต้นสนทอดเงา

ผู้แต่งบทกวีไฮกุบางคนที่เราไม่รู้จัก ให้ภาพแห่งความอดทน
ของผู้หญิงที่ชวนให้มองซ้ำแล้วซ้ำอีก

ขณะเธอซาวข้าว
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแวบวามขึ้น
จากแสงของหิ่งห้อย

- นิรนาม -

หญิงสาวที่อ่อนหวาน กวีผู้สูงศักดิ์ ภาพต้นสน เสียงกังวาน
ลมหอมรำเพย ล้วนแต่ถูกถ่ายทอดโดยศิลปะและโดยจินต
นาการให้กลายเป็นเหตุการณ์ทางจิตวิญญาณที่สำคัญประ
การหนึ่ง
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 04:00:56 pm »


 
 
เงียวไตบ่งบอกถึงความรกร้างว่างเปล่าบางอย่างของดาวพระเคราะห์
ดวงนี้ ดังนี้

ท้องฟ้าย่ำรุ่งเย็นยะเยือก
มีแต่ต้นสนโดดเดี่ยว
บนยอดเขา

แต่สิ่งที่บาโชเห็นนั้นมีลักษณะเคลื่อนไหวแบบพลวัต

ทะเลกำลังมืดลง
อา เสียงของนกเถื่อนกำลังร่ำร้อง
คลื่นสีขาวกำลังตีเกลียว

บาโชใช้ทั้งภาพพจน์ของสัตว์และโลกที่ไร้ความปราณีเพื่อให้
ภาพพจน์อีกอย่างหนึ่งแก่เรา ทำให้เรารู้สึกถึงความน่าสะพรึง
กลัว และความลับของความป่าเถื่อนดุดันแห่งจักรวาล

ฟ้าแลบแปลบปลาบ
หลังความมืดจู่โจม
นกกระสากลางคืนกรีดร้อง
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 03:58:29 pm »


 
 
บาโชพบว่าตู้กับข้าวว่างเปล่าในขณะที่แขกมาเยือนอย่าง
ไม่คาดหมาย ได่แต่หัวเราะออกมา

ถึงจะเล็กขนาด
ยุง
ข้า ก็ต้อนรับขับสู้อย่างดีที่สุด

อิสสะก็เช่นเดียวกัน

ถ้าได้เวลา
" แมลงวันที่บินว่อนอยู่รอบ ๆ อาหารของข้า
ขอเชิญนั่งลงอีกสักตัว "

เคียวเรอิจำนนต่อกฏธรรมชาติที่ควบคุมการเคลื่อนไหวภายใน
ศีรษะของเขาขณะเป็นหวัดด้วยความสง่างาม

หวัด !
ทำให้ข้าไม่อาจมอง
จันทร์เสี้ยว

คนเราย่อมไม่สามารถชื่นชมหรือดื่มด่ำกับสิ่งที่วางแผนไว้ว่า
จะทำเช่นนั้นได้เสมอไป ดังนั้น ? ... หัวเราะ แช่งด่า เขียนไฮกุ
และเดินจากไป
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 03:56:42 pm »


 
 
ดูเหมือนโซกันจะมีความรู้สึกอย่างเดียวกันนี้กับกบ และคนที่
ให้ความสำคัญกับตนเอง ดังที่โทบะรู้สึก

กบอ้วนขี้ประจบ
กางมือเปียกชื้นบนพื้นเลื่อมลาย
เจ้าขี้สอพลอที่ร้องเสียงแหบแห้ง

อิสสะให้ความเมตตาต่อสัตว์ที่คนทั่วไปถูกปลูกฝังให้เกิดความชิงชัง

แปลกใจจริง !
ทากตัวหนึ่งบนตีนข้า
มันขึ้นมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?

ซัมปุกอดผ้านวมของเขาเอาไว้ใต้จันทร์งาม

จันทร์ช่างกระจ่างสำหรับความรัก !
เข้ามาไกล้ขึ้นอีก ผ้านวม
ห่อหุ้มความหนาวเย็นอันรุ่มร้อนของข้า !

ถ้อยคำของซัมปุไม่ได้บอกอะไรแก่เราเลย อย่างน้อยก็ไม่ได้
บอกอะไรที่สมเหตุสมผล ทั้ง ๆ ที่ใช้ถ้อยคำตั้งมาก แต่ถ้าเรา
ปล่อยให้ภาพพจน์ของเขาซึมซ่านเข้าไปในภายตัวเรา เราจะ
นึกออกเองว่าเขารู้สึกอย่างไรในคืนที่หนาวเย็นและกระจ่าง
นวลตาในขณะที่อาจกำลังนอนไข้ขึ้นอยู่บนเตียงของเขา การ
ลงรอยกันไม่ได้ที่เจ็บปวดระหว่างประสบการณ์ที่เขาจินตนา
การขึ้นมาเองในสถานการณ์เช่นนี้และในค่ำคืนเช่นนี้ กับประ
สบการณ์ที่เขาได้รับจริง ๆ ก่อให้เกิดเสียงหัวเราะอันขมขื่น
เช่นนี้ขึ้น
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 03:55:20 pm »


 
เงียบเชียบ ยามเย็นที่ยะเยียบ
นึกถึงความคิดอันรื่นรมย์
กับเพื่อนคนหนึ่ง

- ฮะยากูชิ -

เห็นได้ว่าฮะกูยาชิและเพื่อนของเขาได้เรียนรู้บทเรียนบทหนึ่ง
ในระหว่างการติดต่อสื่อสารที่สร้างสรรค์

ทะเลคลั่ง !
เหนือเกาะซาโดะ
มีทางช้างเผือก

- บาโช -

บาโชทำให้เราเกิดความรู้สึกความแตกต่างระหว่างโลกสองโลก
นั่นคือ โลกของเราถกเถียงอภิปราย และโลกของกระบวนการ
แห่งการใช้ชีวิต ซึ่งทำให้การดำรงอยู่ของเสียงก้องคำรามแห่ง
ถ้อยคำเป็นไปได้ การโต้แย้งทางเทววิทยาที่รบกวนโสตประสาท
ในสมัยกลางได้ตายไปแล้ว แต่ยีนที่ถูกลืมเลือนไปแล้วของนักโต้
แย้งจำนวนมากยังคงมีชีวิตอยู่ และกำลังกำหนดจุดหมายปลาย
ทางของคนในยุคปัจจุบัน

ร้อยน้ำเต้า
เกิดจาก
ใจของเถาเดียว

- ชิโย -

และชิโยอาจเสริมขึ้นด้วยว่า มันมิได้ใช้ถ้อยคำแม้แต่คำเดียว
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 03:54:21 pm »


 
 
โซเซกิพบว่าแม้แต่ผีเสื้อก็ยังสับสนระหว่างถ้อยคำกับสิ่งต่าง ๆ

ผีเสื้อ ! ถ้อยคำเหล่านี้
จากพู่กันของข้า หาใช่ดอกไม้ไม่
เงาของพวกมันเท่านั้นที่ใช่

อิสสะพบกับสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์อย่างหนึ่งซึ่งติดต่อกับเขาโดยไม่
ใช้คำพูด แต่พูดกับความรู้สึกของเขาโดยตรง ดังนี้

สีม่วงเข้มของหญ้าแพมพัส
สั่นไหวทุกคราเมื่อต้องลม
ด้วยหัวใจอันว้าเหว่

บาโชบอกกล่าวว่ามีอะไรเกิดขึ้นในฐานะเป็นสัญลักษณ์ของ
ความเข้าใจอันล้ำลึกและภูมิปัญญา

รูปสลักของเทพเจ้าจากไปแล้ว
เหลือแต่กองใบไม้ร่วงหล่น
บนระเบียงวัด
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 03:52:24 pm »


 
 
สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ
สีขาวแห่งนกกระสา
ช่างโดดเด่นท่ามกลางดงสนเสียนี่กระไร

- บาโช -

นี่คือนกกระสาที่มีสีขาวดังหิมะในอีกท่วงทำนองหนึ่ง มันกำลัง
บินผ่านดงสนอันมืดมิดราวกับวิญญาณสีขาวประเดี๋ยวหนึ่งเห็น
ตัวมัน อีกประเดี๋ยวก็ไม่เห็นแล้ว ถ้าเราไม่ตื่นตัวมองหามัน
ณ จุดที่แตกต่างกันในแต่ละขณะ เราก็จะคลาดสายตาจากมัน

แมลงปอ
เกาะบนปลายไม้
ที่ถูกยกขึ้นมาตีมัน

- โกเฮียว -

นี่คือความตื่นตัวอันยอดเยี่ยม ! แมลงปอของโกเฮียวยึดกุม
สถานการณ์ไว้ได้อย่างรวดเร็วปานฟ้าแลบ ก็คนที่หยิบไม้ขึ้น
มาตีมัน จะตีถูกได้อย่างไรถ้ามันเกาะอยู่บนปลายไม้ ? ถ้าเขา
ขยับไม้ เจ้าแมลงปอย่อมรู้ทีก่อนชิงบินหนีไปเสียได้ ถ้าเขาไม่
ขยับไม้ มันย่อมปลอดภัยอยู่เอง มันปกป้องชีวิตของมันด้วย
การกระทำที่เกิดขึ้นอย่างเป็นไปเองในลักษณะที่เป็นปฏิกิริยา
ตอบสนองต่อสิ่งเร้า ซึ่งมันได้รับโดยฉับพลันทันท่วงที มันไม่ได้
หยุดไตร่ตรองสถานการณ์เป็นครั้งที่สอง

ฟ้าแลบ
น้ำนิ่งเปล่งสว่าง
ท่ามกลางหมู่ไม้มืดครึ้ม

- ชิกิ -

ถ้าชิกิไม่ได้ตื่นตัวราวกับนกกระสาที่กำลังล่าเหยื่อ เขาคงมอง
ไม่เห็นสิ่งที่ปรากฏขึ้นนี้ ช่วงเวลาแห่งความเป็นตาย ของชีวิต
แวบขึ้นต่อหน้าเราเหมือนกับภาพกระพริบที่เปลี่ยนแปลงอยู่
ตลอดเวลาจากเครื่องทดสอบการเห็นภาพ ซึ่งใช้ในการตรวจ
สอบความสามารถในการรับรู้ผ่านทางประสาทตาของเรา ถ้า
เราเดินผ่านป่ามืดครึ้มของชีวิตโดยคิดคำนึงแต่อดีตและอนาคต
เราย่อมคลาดสายตาไปจากความสว่างที่แสงแลบของชีวิตเผย
ให้เห็น
ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ธันวาคม 18, 2010, 03:51:48 pm »


 
 
อิสสะบันทึกสิ่งต่อไปนี้เอาไว้ในขณะที่กำลังดื่มด่ำกับคุณภาพของ
ชีวิตในระดับที่สูงส่งกว่า โดยปราศจากความตระหนักรู้ถึงการดำรง
อยู่ของตน

ต้นซากุระ
เมื่อดื่มด่ำในความงามของมัน
คนแปลกหน้าก็เหมือนกับเพื่อน

บาโชให้ภาพแห่งการรวมตัวเป็นหนึ่งแก่เราอีกภาพ ดังนี้

ประมงเฒ่าคนหนึ่ง
มุ่งมั่นเหมือนเดิม
กลางสายฝนยามเย็น