ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: มกราคม 23, 2011, 06:06:32 pm »
ขอบคุณครับน้องฝนขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
ขอบคุณครับน้องฝนข้อความโดย: rain....
« เมื่อ: มกราคม 23, 2011, 12:39:37 pm » เรื่องของกุนเชียง (คุณเชียง)
พิมพ์เรื่องนี้ Image
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มกันทุกคน "หนูยังจำวันนั้นได้ดี วันที่คุณเชียงได้รับบริจาคเนื้อหมูมาหนึ่งชิ้น คุณเชียงคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้ทุกคนในโรงทานได้กินหมูชิ้นนี้อย่างอร่อย"
หนูรู้จักคุณเชียงมาตั้งแต่จำความได้ คุณเชียงเป็นคนจีนแผ่นดินใหญ่ อพยพลี้ภัยมากับเรือกลไฟ ต้องพลัดพรากจากลูกเมีย เพื่อมาตั้งรกราก เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ คุณเชียงเป็นคนคุยสนุก ใจดี มีอัธยาศรัย ใครๆได้อยู่ใกล้ก็รักใคร่คุณเชียง แม่ของหนูเล่าให้ฟังว่า เพียงวันแรกที่มาถึง คุณเชียงก็ได้งาน ทำเป็นพ่อครัวที่โรงทานเลยทันที คุณเชียงต้องทำอาหารเลี้ยงคนยากจนและคนเร่ร่อน วันหนึ่งๆ ไม่ต่ำกว่าพันคน จากคนที่ทอดเป็นแค่ไข่ เจียว กลายมาเป็นพ่อครัวมือเอกที่ทำอาหารได้สารพัดจน บางคนแม้ไม่ได้เป็นคนยากจน แต่ติดใจในรสชาติก็แวะเวียนมาเยี่ยมชิมฝีมือของคุณเชียงมิได้ขาด ตอนสมัยสงครามโลก บ้านเมืองวุ่นวาย ผู้คนอยู่กันอย่างตัวใครตัวมัน คนบริจาคเงินให้โรงทาน ค่อยๆน้อยลงๆ ในขณะที่คนมากินโรงทานกลับมากขึ้นๆ คนบางคนที่เคยเป็นผู้บริจาค กลับต้องมากลายเป็นคนกินซะเอง ยุคนั้น ใครได้กัดก้อนเกลือกินถือว่าหรูสุด เพราะของแพงมาก จนเกลือต้องแบ่งขายเป็นเกล็ด อาหารจำพวกเนื้อสัตว์ไม่ต้องแม้แต่จะฝันถึง จะมีก็แต่ผักแต่ข้าวเท่านั้นที่พอจะปลูกกินเองได้ เด็กๆ ขาดโปรตีนจนเริ่มเป็นตานขโมยเที่ยวลักเล็กขโมยน้อยไปทั่ว หนูยังจำวันนั้นได้ดี วันที่คุณเชียงได้รับบริจาคเนื้อหมูมาหนึ่งชิ้น คุณเชียงคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้ทุกคนในโรงทานได้กินหมูชิ้นนี้อย่างอร่อย คุณเชียงลงมือหุงข้าวต้มหม้อใหญ่ เอาหมูที่ได้มาสับ มาปั้นเป็นแท่งยาวนำไปรมควัน ก่อนจะเอามาผูกเชือกห้อยไว้กลางวงตักข้าวต้มแจกพวกเราคนละถ้วย ปล่อยให้นั่งมองดูหมูของคุณเชียงแท่งนั้น พวกเราต่างกลืนน้ำลายเป็นเสียงเดียวกัน แล้วคุณเชียงก็เริ่มเล่าถึงที่มาของหมู เรื่องราวของหมู ขั้นตอนวิธีการนำหมูไปทำอาหาร ดูไปฟังไปข้าวต้มในถ้วยหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เป็นการฟังบรรยายประกอบหมูที่ทำให้พวกเรากินข้าวต้มได้อร่อยที่สุดในชีวิต วันต่อๆมาคุณเชียงจะเก็บเอาหมูชิ้นนั้น ทำเป็นอาหารอย่างอื่นเอามาห้อยไว้ที่เดิม พร้อมๆกับเปลี่ยนเรื่องเล่า ให้พวกเราฟังไปกินไปเรื่อยๆ มันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่พวกเราพอจะหาได้จากสงครามยามนี้ ขอบคุณคุณเชียงที่มีเรื่องเล่าสดใหม่มาฝากพวกเราทุกวัน พวกเราจึงชอบกินข้าวกับคุณเชียงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หนูอยากเก่งเหมือนคุณเชียงจัง
จากหนูหยอง
-----------------------------------------------------
จากเรื่องสั้นประจำส้วม มติชน 6 ธันวาคม 2541
พิมพ์เรื่องนี้ Image
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มกันทุกคน "หนูยังจำวันนั้นได้ดี วันที่คุณเชียงได้รับบริจาคเนื้อหมูมาหนึ่งชิ้น คุณเชียงคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้ทุกคนในโรงทานได้กินหมูชิ้นนี้อย่างอร่อย"
หนูรู้จักคุณเชียงมาตั้งแต่จำความได้ คุณเชียงเป็นคนจีนแผ่นดินใหญ่ อพยพลี้ภัยมากับเรือกลไฟ ต้องพลัดพรากจากลูกเมีย เพื่อมาตั้งรกราก เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ คุณเชียงเป็นคนคุยสนุก ใจดี มีอัธยาศรัย ใครๆได้อยู่ใกล้ก็รักใคร่คุณเชียง แม่ของหนูเล่าให้ฟังว่า เพียงวันแรกที่มาถึง คุณเชียงก็ได้งาน ทำเป็นพ่อครัวที่โรงทานเลยทันที คุณเชียงต้องทำอาหารเลี้ยงคนยากจนและคนเร่ร่อน วันหนึ่งๆ ไม่ต่ำกว่าพันคน จากคนที่ทอดเป็นแค่ไข่ เจียว กลายมาเป็นพ่อครัวมือเอกที่ทำอาหารได้สารพัดจน บางคนแม้ไม่ได้เป็นคนยากจน แต่ติดใจในรสชาติก็แวะเวียนมาเยี่ยมชิมฝีมือของคุณเชียงมิได้ขาด ตอนสมัยสงครามโลก บ้านเมืองวุ่นวาย ผู้คนอยู่กันอย่างตัวใครตัวมัน คนบริจาคเงินให้โรงทาน ค่อยๆน้อยลงๆ ในขณะที่คนมากินโรงทานกลับมากขึ้นๆ คนบางคนที่เคยเป็นผู้บริจาค กลับต้องมากลายเป็นคนกินซะเอง ยุคนั้น ใครได้กัดก้อนเกลือกินถือว่าหรูสุด เพราะของแพงมาก จนเกลือต้องแบ่งขายเป็นเกล็ด อาหารจำพวกเนื้อสัตว์ไม่ต้องแม้แต่จะฝันถึง จะมีก็แต่ผักแต่ข้าวเท่านั้นที่พอจะปลูกกินเองได้ เด็กๆ ขาดโปรตีนจนเริ่มเป็นตานขโมยเที่ยวลักเล็กขโมยน้อยไปทั่ว หนูยังจำวันนั้นได้ดี วันที่คุณเชียงได้รับบริจาคเนื้อหมูมาหนึ่งชิ้น คุณเชียงคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้ทุกคนในโรงทานได้กินหมูชิ้นนี้อย่างอร่อย คุณเชียงลงมือหุงข้าวต้มหม้อใหญ่ เอาหมูที่ได้มาสับ มาปั้นเป็นแท่งยาวนำไปรมควัน ก่อนจะเอามาผูกเชือกห้อยไว้กลางวงตักข้าวต้มแจกพวกเราคนละถ้วย ปล่อยให้นั่งมองดูหมูของคุณเชียงแท่งนั้น พวกเราต่างกลืนน้ำลายเป็นเสียงเดียวกัน แล้วคุณเชียงก็เริ่มเล่าถึงที่มาของหมู เรื่องราวของหมู ขั้นตอนวิธีการนำหมูไปทำอาหาร ดูไปฟังไปข้าวต้มในถ้วยหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เป็นการฟังบรรยายประกอบหมูที่ทำให้พวกเรากินข้าวต้มได้อร่อยที่สุดในชีวิต วันต่อๆมาคุณเชียงจะเก็บเอาหมูชิ้นนั้น ทำเป็นอาหารอย่างอื่นเอามาห้อยไว้ที่เดิม พร้อมๆกับเปลี่ยนเรื่องเล่า ให้พวกเราฟังไปกินไปเรื่อยๆ มันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่พวกเราพอจะหาได้จากสงครามยามนี้ ขอบคุณคุณเชียงที่มีเรื่องเล่าสดใหม่มาฝากพวกเราทุกวัน พวกเราจึงชอบกินข้าวกับคุณเชียงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หนูอยากเก่งเหมือนคุณเชียงจัง
จากหนูหยอง
-----------------------------------------------------
จากเรื่องสั้นประจำส้วม มติชน 6 ธันวาคม 2541