๑)คนธรรมดาทั่ว ๆ ไป รู้จักเพียงความสงบกาย หือเรียกว่ากายวิเวก กายวิเวก - สงบสงัดทางกาย ไม่มีอะไรกวน; การวิเวก ไม่มีอะไรมารบกวนกาย รวบกวนให้รำคาญ ก็เรียว่าความสงบ, มักจะรู้จักเพียงว่า สงบคืออย่างนี้ แล้วก็หนีออกมาอยู่ในป่า หรือที่ไปอยู่คนเดียว ไม่มีใครกวน
(๒) แต่นั้น ยังไม่ใช่ความสงบที่ถึงที่สุด, ยังมีความรบกวนในทางจิต , คือจิตยังมีความคิดนึก ที่เรียกว่านิวรณ์ หรือกิเลสบางอย่างรบกวน, รบกวนในจิตมันยิ่งกว่ารวบกวนกาย, ดูให้ดี; จะต้องหาวิธี หยุดการรบกวนในทางจิต
(๓) ที่นี้ยังมีความรบกวนที่สูงไปกว่านั้นอีกชั้นหนึ่งคือ ความรบกวนในทางสติปัญญา ถ้าเราโง่เรามีความสงบไม่ได้ เพราะว่าเราจะสงสัยอยู่เรื่อย ต่อเมื่อเรารู้ถึงที่สุด ไม่ต้องการจะรู้อะไรอีกต่อไป จนถึงกับว่าไม่ต้องการอะไรอีก : ไม่ต้องการการเป็นอยู่ ไม่ต้องการการปรุงแต่งอะไรอีก ; นั่นแหละจึงจะสงบถึงที่สุด นั้นคือพระนิพพาน
จากหนังสือ "ความมีนิสัยน้อมเอียงไปสู่ความสงบ" พุทธทาสบรรณาลัย ดุลย์พากย์อนุสรณ์ อันดับที่ 38
http://www.dhammathai.org/store/talk/view.php?No=98ที่มา : "ความมีนิสัยน้อมเอียงไปสู่ความสงบ"