ข้อความโดย: ดอกโศก
« เมื่อ: กุมภาพันธ์ 04, 2011, 10:55:34 pm »อนุโมทนาค่ะ ^^
คนดีพระและผีคุ้มครองนะคะ
คนดีพระและผีคุ้มครองนะคะ
ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
ข้อความโดย: แปดคิว
« เมื่อ: กุมภาพันธ์ 04, 2011, 08:58:57 pm »ท.เลียงพิบูลย์
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ซึ่ง ท.เลียงพิบูลย์ ได้เคยรวบรวมเอาไว้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนสงคราม โลกครั้งที่ ๒ ไม่นานนักเป็นเรื่องราวของผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่ง ชื่อ "กำนันแต้ม" แต่เดิมกำนันแต้มเป็นคนที่ฉลาดแกมโกง หากินกับการรับจำนองที่ที่มีคนเอาไปจำนอง เนื่องจากเดือดร้อนเรื่องการเงิน และในไม่ช้า ที่ทางเหล่านั้นก็จะตกไปเป็นของเขาหมด และเขาก็จะจัดการขับไล่เจ้าของเดิมออกไป โดยไม่มีความเห็นใจใดๆทั้งสิ้น ถ้าใครถูกไล่แล้วไม่ไป ก็จะถูกอิทธิพลมืดคุกคาม จนเป็นที่หวาดเกรงของคนในย่านนั้น วันหนึ่ง กำนันแต้มได้โดยสารเรือเมล์จะกลับบ้าน
ระหว่างทางเกิดพายุใหญ่ ทำให้เรือล่ม กำนันแต้มลอยคออยู่กลางน้ำ โดยอาศัยเกาะท่อนไม้ท่อนหนึ่ง พยุงตัวเอาไว้ และแล้ว ไม่นานนัก...แรงก็ค่อยๆหมด ท่อนไม้ก็ค่อยๆหลุดออกไปจากมือในขณะที่แกกำลังจะจมน้ำนั้น ก็พอดีมีสองพ่อลูกพายเรือผ่านไปเห็น และได้ช่วยชีวิตไว้ทัน สองพ่อลูกที่ว่านั้นก็คือคนที่กำนันแต้มเคยริบบ้านช่องไร่นาและขับไล่เขาออกไปนั่นเอง แต่สองพ่อลูกหาได้ผูกใจเจ็บต่อกำนันแต้มไม่ นอกจากจะช่วยชีวิตแล้ว แถมยังให้ข้าวปลาอาหารและที่พักแก่กำนันแต้มอีกด้วย ทำให้กำนันแต้มรู้สึกซาบซึ้งในความมีน้ำใจของสองพ่อลูกเป็นยิ่งนัก "ถึงแม้เขาจะจนเงิน แต่เขาก็ไม่จนน้ำใจ... เราเสียอีก รวยเงิน แต่แล้งน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ ด้วยกัน"
นับจากนั้น นิสัยของกำนันแต้ม ก็ได้เปลี่ยนจากหน้ามือ เป็นหลังมือ เหมือนเป็นคนละคน จากที่เคยเป็นคนเค็ม เห็นแก่ได้ ไม่เคยเห็นใจใคร ก็กลับเป็นคนมีเมตตา ช่วยเหลือทุกคนที่ เดือดร้อน ครอบครัวใดที่กำนันแต้มเคยทำให้เขาเดือดร้อนมาก่อน ก็กลับให้การช่วยเหลือ ทำให้ครอบครัวเหล่านั้นได้รับความสุขสบายตามควรแก่อัตภาพด้วยเหตุนี้ "กำนันแต้ม" จึงกลายเป็นที่รักของทุกๆคนในหมู่บ้าน แต่อยู่ต่อมา กำนันแต้มก็ล้มป่วย เข้าโรงพยาบาล สองพ่อลูกที่เคยช่วยชีวิตกำนันแต้มเอาไว้ เมื่อรู้ข่าว ก็จะไปเยี่ยมในตอนเช้าวันนั้น ขณะที่ สองพ่อลูกกำลังจะจะก้าวขึ้นรถโดยสาร ก็ได้เห็นกำนันแต้มนั่งอยู่ในรถโดยสารอีกคันหนึ่งซึ่งวิ่งสวนทางมาพอมาถึงตรงสองพ่อลูก กำนันแต้มก็ชะโงกหน้าออกมา แล้วโบกไม้โบกมือ คล้ายจะบอกว่าไม่ต้องไปสองพ่อลูกคิดว่า กำนันแต้มหายป่วยแล้วก็จึงลงจากรถโดยสารคันนั้น
ตอนบ่ายจึงได้ทราบข่าวว่า รถโดยสารคันที่จะขึ้นไปนั้นได้ประสบอุบัติเหตุ มีผู้โดยสารเสียชีวิตและบาดเจ็บเป็นจำนวนมากโชคดีที่สองพ่อลูก ผู้มีใจเมตตา ไม่ได้ไปกับรถคันนั้นด้วย สองพ่อลูกรู้สึกเป็นหนี้ชีวิตกำนันแต้ม ที่มาโบกไม้โบกมือ ห้ามเอาไว้ ไม่ให้ไปกับรถคันนั้น กำลังคิดที่จะไปขอบคุณกำนันแต้มที่บ้าน แต่ก้ต้องสะดุ้ง เมื่อลูกสาวของกำนันแต้มมาบอกกับสองพ่อลูกว่า "กำนันแต้มได้ ถึงแก่กรรมแล้ว เมื่อเช้านี้เอง" นั่นแสดงว่า กำนันแต้ม ที่สองพ่อลูกเห็นเมื่อเช้า นั่นก็คงเป็นวิญญาณของกำนันแต้มที่มาบอกเตือนสองพ่อลูกล่วงหน้า คนใจดีมีเมตตาอย่างสองพ่อลูก ขนาดผียังคุ้มครอง ให้แคล้วคลาดปราศจากภัย สาธุ... สมควรแล้ว สำหรับกรรมดี ที่สองพ่อลูกได้กระทำ
http://www.dhammathai.org/store/karma/view.php?No=2
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ซึ่ง ท.เลียงพิบูลย์ ได้เคยรวบรวมเอาไว้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนสงคราม โลกครั้งที่ ๒ ไม่นานนักเป็นเรื่องราวของผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่ง ชื่อ "กำนันแต้ม" แต่เดิมกำนันแต้มเป็นคนที่ฉลาดแกมโกง หากินกับการรับจำนองที่ที่มีคนเอาไปจำนอง เนื่องจากเดือดร้อนเรื่องการเงิน และในไม่ช้า ที่ทางเหล่านั้นก็จะตกไปเป็นของเขาหมด และเขาก็จะจัดการขับไล่เจ้าของเดิมออกไป โดยไม่มีความเห็นใจใดๆทั้งสิ้น ถ้าใครถูกไล่แล้วไม่ไป ก็จะถูกอิทธิพลมืดคุกคาม จนเป็นที่หวาดเกรงของคนในย่านนั้น วันหนึ่ง กำนันแต้มได้โดยสารเรือเมล์จะกลับบ้าน
ระหว่างทางเกิดพายุใหญ่ ทำให้เรือล่ม กำนันแต้มลอยคออยู่กลางน้ำ โดยอาศัยเกาะท่อนไม้ท่อนหนึ่ง พยุงตัวเอาไว้ และแล้ว ไม่นานนัก...แรงก็ค่อยๆหมด ท่อนไม้ก็ค่อยๆหลุดออกไปจากมือในขณะที่แกกำลังจะจมน้ำนั้น ก็พอดีมีสองพ่อลูกพายเรือผ่านไปเห็น และได้ช่วยชีวิตไว้ทัน สองพ่อลูกที่ว่านั้นก็คือคนที่กำนันแต้มเคยริบบ้านช่องไร่นาและขับไล่เขาออกไปนั่นเอง แต่สองพ่อลูกหาได้ผูกใจเจ็บต่อกำนันแต้มไม่ นอกจากจะช่วยชีวิตแล้ว แถมยังให้ข้าวปลาอาหารและที่พักแก่กำนันแต้มอีกด้วย ทำให้กำนันแต้มรู้สึกซาบซึ้งในความมีน้ำใจของสองพ่อลูกเป็นยิ่งนัก "ถึงแม้เขาจะจนเงิน แต่เขาก็ไม่จนน้ำใจ... เราเสียอีก รวยเงิน แต่แล้งน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ ด้วยกัน"
นับจากนั้น นิสัยของกำนันแต้ม ก็ได้เปลี่ยนจากหน้ามือ เป็นหลังมือ เหมือนเป็นคนละคน จากที่เคยเป็นคนเค็ม เห็นแก่ได้ ไม่เคยเห็นใจใคร ก็กลับเป็นคนมีเมตตา ช่วยเหลือทุกคนที่ เดือดร้อน ครอบครัวใดที่กำนันแต้มเคยทำให้เขาเดือดร้อนมาก่อน ก็กลับให้การช่วยเหลือ ทำให้ครอบครัวเหล่านั้นได้รับความสุขสบายตามควรแก่อัตภาพด้วยเหตุนี้ "กำนันแต้ม" จึงกลายเป็นที่รักของทุกๆคนในหมู่บ้าน แต่อยู่ต่อมา กำนันแต้มก็ล้มป่วย เข้าโรงพยาบาล สองพ่อลูกที่เคยช่วยชีวิตกำนันแต้มเอาไว้ เมื่อรู้ข่าว ก็จะไปเยี่ยมในตอนเช้าวันนั้น ขณะที่ สองพ่อลูกกำลังจะจะก้าวขึ้นรถโดยสาร ก็ได้เห็นกำนันแต้มนั่งอยู่ในรถโดยสารอีกคันหนึ่งซึ่งวิ่งสวนทางมาพอมาถึงตรงสองพ่อลูก กำนันแต้มก็ชะโงกหน้าออกมา แล้วโบกไม้โบกมือ คล้ายจะบอกว่าไม่ต้องไปสองพ่อลูกคิดว่า กำนันแต้มหายป่วยแล้วก็จึงลงจากรถโดยสารคันนั้น
ตอนบ่ายจึงได้ทราบข่าวว่า รถโดยสารคันที่จะขึ้นไปนั้นได้ประสบอุบัติเหตุ มีผู้โดยสารเสียชีวิตและบาดเจ็บเป็นจำนวนมากโชคดีที่สองพ่อลูก ผู้มีใจเมตตา ไม่ได้ไปกับรถคันนั้นด้วย สองพ่อลูกรู้สึกเป็นหนี้ชีวิตกำนันแต้ม ที่มาโบกไม้โบกมือ ห้ามเอาไว้ ไม่ให้ไปกับรถคันนั้น กำลังคิดที่จะไปขอบคุณกำนันแต้มที่บ้าน แต่ก้ต้องสะดุ้ง เมื่อลูกสาวของกำนันแต้มมาบอกกับสองพ่อลูกว่า "กำนันแต้มได้ ถึงแก่กรรมแล้ว เมื่อเช้านี้เอง" นั่นแสดงว่า กำนันแต้ม ที่สองพ่อลูกเห็นเมื่อเช้า นั่นก็คงเป็นวิญญาณของกำนันแต้มที่มาบอกเตือนสองพ่อลูกล่วงหน้า คนใจดีมีเมตตาอย่างสองพ่อลูก ขนาดผียังคุ้มครอง ให้แคล้วคลาดปราศจากภัย สาธุ... สมควรแล้ว สำหรับกรรมดี ที่สองพ่อลูกได้กระทำ
http://www.dhammathai.org/store/karma/view.php?No=2