ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: มิถุนายน 05, 2011, 11:24:47 pm »
แหม๋ของดีนี่หายากนะครับ ขอบคุณครับพี่หนุ่มขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
แหม๋ของดีนี่หายากนะครับ ขอบคุณครับพี่หนุ่มข้อความโดย: sithiphong
« เมื่อ: มิถุนายน 04, 2011, 05:49:34 pm »อาหารที่ต้องค้นหา
วลาไปเมืองไหน จะให้รู้จักเมืองนั้นอย่างถ่องแท้ต้องกินอาหารของเขา
โดย... สุธน สุขพิศิษฐ์
เวลาไปเมืองไหน จะให้รู้จักเมืองนั้นอย่างถ่องแท้ต้องกินอาหารของเขา ซึ่งเรื่องนี้ผมเชื่อว่าทุกคนเข้าใจดีและทำอยู่แล้ว สำหรับผมคิดกลับอีกอย่างว่า ถ้าคนเมืองไหนมาเมืองไทยแล้วเขากินอาหารของเขาที่ไหนแล้วเราจะตามไปกิน ก็คล้ายๆ คนไทยนั่นแหละที่ไปเที่ยวที่ไหนหลายๆ วัน แล้วได้กินอาหารไทยสักมื้อหนึ่งก็ชื่นปากหน่อย คนอื่นเขาก็มองเรา เชื่อว่าคงใช้ได้ ขนาดคนไทยด้วยกันยังกิน หรืออีกตัวอย่างหนึ่งที่เราจะอิ่มอกอิ่มใจว่าได้กินอาหารญี่ปุ่นแท้ๆ ที่คนญี่ปุ่นเขากินกัน
คนต่างชาติมาเมืองไทยเยอะมาก ชนชาติแอฟริกันนี่ก็เป็นอีกชนชาติหนึ่งที่ชอบมาเมืองไทย ยิ่งตอนนี้ยิ่งเยอะมาก ไปอยู่ในทีมฟุตบอลลีกของเมืองไทยแทบทุกทีม
ครั้งแรกๆ เมื่อหลายปีก่อน ผมเห็นเดินอยู่แถวโรงแรมอินทรา ประตูน้ำ เกือบทุกคนมาซื้อเสื้อผ้าแถวตึกใบหยก ซื้อเป็นถุงๆ เอากลับไปขายที่เมืองเขา ขนาดในตึกใบหยกมีร้านขายเสื้อผ้าหลายร้านที่ออกแบบสำหรับรสนิยมชาวแอฟริกันโดยเฉพาะ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสีสันสุดเหวี่ยงขนาดไหน
พอเห็นเขาเดินไปเดินมา ก็นึกว่าต้องมีสักร้านที่ขายอาหารของเขาแน่ อยากไปกินครับ แต่หาไม่เจอ เพื่อนผมคนหนึ่งช่างคิด บอกแนวทางการค้นหาว่า พอสักเที่ยงๆ หรือบ่ายๆ หน่อย ลองเดินตามพวกเขาไป ซึ่งแน่นอนว่าเขาจะต้องกินอาหารกลางวัน ตามไปเดี๋ยวก็เจอเอง วิธีนี้ไม่ไหว เดินตามเขาไปเรื่อยๆ เลี้ยวซอกซอยไหนก็ตามแจ อย่างนั้นคนถูกตามต้องสงสัยว่าเรานั้นประสงค์อะไร ตกลงว่าไม่ได้เรื่องสำหรับวิธีที่ว่า
มาถึงเดี๋ยวนี้ลองเข้าไปในเว็บไซต์หาร้านอาหารแอฟริกาในเมืองไทย ไม่ว่าเว็บไหนก็ไม่มี มีแต่ร้านอาหารไทยในแอฟริกา ไปโน่นคนละเรื่องกันเลย
เมื่อหลายวันก่อนผมต้องเอารถไปซ่อมช่วงล่างที่อู่ในซอยอ่อนนุช 44 ระหว่างนั่งคอยช่างทำอยู่ เห็นชาวแอฟริกันเดินผ่านไปผ่านมาเป็นขบวน ถามเจ้าของอู่ว่าทำไมพวกเขาเดินกันเยอะจัง เจ้าของอู่บอกว่าซอยนี้แหละดงคนแอฟริกันเลย เพราะมีโรงแรมตรงไม่ไกลจากปากซอยเข้ามาไม่เกิน 500 เมตร ชื่อโรสการ์เด้นอินน์ เป็นโรงแรมที่ชาวแอฟริกันอยู่โดยเฉพาะ แถมยังบอกว่าวันก่อนตำรวจมากวาดไปได้ 3 คันรถ วีซ่าขาดอายุทั้งนั้น
เมื่อซ่อมรถเสร็จ ขาออกมาก็ผ่านโรงแรมที่ว่า เห็นชั้นล่างเป็นห้องกระจกติดป้ายว่าขายอาหารไทยและแอฟริกา โป๊ะเชะเลย
วันก่อนเลยลุยเดี่ยว ร้านอาหารที่ว่านั้นอยู่ชั้นล่างทางมุมด้านหนึ่งของโรงแรม เป็นห้องกระจก แต่มองอะไรข้างในไม่เห็น พอผลักประตูเข้าไปก็จะจ๊ะเอ๋กับโต๊ะบิลเลียดที่มีชาวแอฟริกันเล่นกันอยู่ 34 คน ถัดเข้าไปเป็นโต๊ะเก้าอี้ 10 กว่าชุด ปูโต๊ะด้วยผ้าพลาสติก มีแจกันดอกไม้พลาสติก มีที่เสียบกระดาษเช็ดปากเหมือนตามร้านก๋วยเตี๋ยว แต่ไม่เสียบกระดาษ ดันเสียบหลอดกาแฟแทน ผนังห้องด้านหนึ่งตั้งเครื่องเสียงขนาดย่อมๆ และมีจอโทรทัศน์และไมโครโฟน ก็แน่นอนอยู่แล้วว่าเป็นคาราโอเกะ ซึ่งผมเข้าไปเลือกที่นั่งอยู่เยื้องๆ กับมุมคาราโอเกะที่ว่า และเขากำลังเปิดเพลงแอฟริกาดังกระหึ่มอยู่ด้วย
ด้านข้างเป็นเคาน์เตอร์ หลังเคาน์เตอร์เป็นตู้แช่น้ำดื่ม มีชาวแอฟริกัน 23 คนนั่งอยู่ และมีพนักงานของร้าน ทั้งหมดที่ว่านั้นเป็นผู้ชายครับ
เขาเอารายการอาหารมาให้ดู งงสนิท ไม่รู้จะเริ่มต้นที่ไหน ทั้งๆ ที่มีรูปให้ดู แต่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คนมารับออร์เดอร์ชี้ให้ดูรูปที่เหมือนแกง แล้วบอกว่าสตูๆๆ จิมาๆๆ ตกลงเอาสตูๆ มา 2 อย่าง เอาวะ ลองดู ตอนเอามานั้นเป็นสตูเนื้อด้วยกันทั้งคู่ แต่รสชาติต่างกัน จานหนึ่งมีผักผสมถั่วแบบเละๆ หน่อยรองอยู่ก้นจาน แล้วมีชิ้นเนื้อที่เคี่ยวจนเปื่อยและมีน้ำมันเคี่ยวแดงๆ วางทับมาบนผักผสมถั่วที่ว่า ส่วนอีกจานเป็นเนื้อเคี่ยวแตกมัน คล้ายๆ แกงมัสมั่น ส่วนอีกจานนั้นเป็น Shima หรือที่ผมได้ยินเขาออกเสียงเป็นจิมาๆ นั่นเอง เหมือนปลายข้าวที่ทำโจ๊กและหุงแบบแฉะจนจับกันเป็นก้อน จืดและไม่มีกลิ่นใดๆ เลย ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่านั่นคือแป้งข้าวโพดที่ไปหุงเป็นก้อน ตกลงได้ครบตามที่ต้องการ แต่มีของแถมมาด้วยที่ไม่ได้สั่งเป็นขันน้ำพลาสติก ใส่น้ำมา เขาทำท่าให้ล้างมือ นั่นก็แสดงว่ากินอาหารแอฟริกาต้องกินด้วยมือ ก็ขันน้ำที่ให้มานั้นเพื่อล้างมือนั่นเอง พอขอช้อนส้อมเขาก็มีครับ
อร่อยครับ เนื้อเปื่อยมาก กินกับจิมานั่นก็พอดี พนักงานที่ว่านั้นบริการดีหลาย ผมกินไปก็ค่อยๆ สนุก ค่อยจูนเครื่องให้เข้ากับสถานที่ เพลงแอฟริกานั้นถึงจะฟังไม่รู้เรื่อง มีความมันในตัว บอกชัดถึงความสนุก จังหวะเร้าใจ มีสีสัน แล้วก็ปรับความคิดว่า เมื่อเข้ามาครั้งแรกดูตกอยู่ในวงล้อมของคนแอฟริกัน เพราะว่าเอาสีผิวที่ดูทะมึนและไม่มีรอยยิ้มมาเป็นความน่ากลัว แต่จริงๆ แล้วภายใต้สีผิวเขาก็มีจิตใจ เมื่อเราเปิดเผยเราชอบสิ่งที่เขามีเขาเป็น เขาก็มีใจ
นี่ก็เป็นการค้นหาที่ตั้งใจมานาน ก็คงจะไปกินอีก และยังมีแบบนี้ให้ทำอีกหลายที่ มีหลายชนชาติที่ชอบมาเมืองไทย อย่าง รัสเซีย เลบานอน อียิปต์ อิสราเอล ไปค้นหา พอพบจะเหมือนกับได้เจอของดีของชาตินั้นครับ
.
http://www.posttoday.com/%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A2%E0%B8%A7/%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99-%E0%B8%94%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%A1/%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99/92307/%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%B2
.
วลาไปเมืองไหน จะให้รู้จักเมืองนั้นอย่างถ่องแท้ต้องกินอาหารของเขา
โดย... สุธน สุขพิศิษฐ์
เวลาไปเมืองไหน จะให้รู้จักเมืองนั้นอย่างถ่องแท้ต้องกินอาหารของเขา ซึ่งเรื่องนี้ผมเชื่อว่าทุกคนเข้าใจดีและทำอยู่แล้ว สำหรับผมคิดกลับอีกอย่างว่า ถ้าคนเมืองไหนมาเมืองไทยแล้วเขากินอาหารของเขาที่ไหนแล้วเราจะตามไปกิน ก็คล้ายๆ คนไทยนั่นแหละที่ไปเที่ยวที่ไหนหลายๆ วัน แล้วได้กินอาหารไทยสักมื้อหนึ่งก็ชื่นปากหน่อย คนอื่นเขาก็มองเรา เชื่อว่าคงใช้ได้ ขนาดคนไทยด้วยกันยังกิน หรืออีกตัวอย่างหนึ่งที่เราจะอิ่มอกอิ่มใจว่าได้กินอาหารญี่ปุ่นแท้ๆ ที่คนญี่ปุ่นเขากินกัน
คนต่างชาติมาเมืองไทยเยอะมาก ชนชาติแอฟริกันนี่ก็เป็นอีกชนชาติหนึ่งที่ชอบมาเมืองไทย ยิ่งตอนนี้ยิ่งเยอะมาก ไปอยู่ในทีมฟุตบอลลีกของเมืองไทยแทบทุกทีม
ครั้งแรกๆ เมื่อหลายปีก่อน ผมเห็นเดินอยู่แถวโรงแรมอินทรา ประตูน้ำ เกือบทุกคนมาซื้อเสื้อผ้าแถวตึกใบหยก ซื้อเป็นถุงๆ เอากลับไปขายที่เมืองเขา ขนาดในตึกใบหยกมีร้านขายเสื้อผ้าหลายร้านที่ออกแบบสำหรับรสนิยมชาวแอฟริกันโดยเฉพาะ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสีสันสุดเหวี่ยงขนาดไหน
พอเห็นเขาเดินไปเดินมา ก็นึกว่าต้องมีสักร้านที่ขายอาหารของเขาแน่ อยากไปกินครับ แต่หาไม่เจอ เพื่อนผมคนหนึ่งช่างคิด บอกแนวทางการค้นหาว่า พอสักเที่ยงๆ หรือบ่ายๆ หน่อย ลองเดินตามพวกเขาไป ซึ่งแน่นอนว่าเขาจะต้องกินอาหารกลางวัน ตามไปเดี๋ยวก็เจอเอง วิธีนี้ไม่ไหว เดินตามเขาไปเรื่อยๆ เลี้ยวซอกซอยไหนก็ตามแจ อย่างนั้นคนถูกตามต้องสงสัยว่าเรานั้นประสงค์อะไร ตกลงว่าไม่ได้เรื่องสำหรับวิธีที่ว่า
มาถึงเดี๋ยวนี้ลองเข้าไปในเว็บไซต์หาร้านอาหารแอฟริกาในเมืองไทย ไม่ว่าเว็บไหนก็ไม่มี มีแต่ร้านอาหารไทยในแอฟริกา ไปโน่นคนละเรื่องกันเลย
เมื่อหลายวันก่อนผมต้องเอารถไปซ่อมช่วงล่างที่อู่ในซอยอ่อนนุช 44 ระหว่างนั่งคอยช่างทำอยู่ เห็นชาวแอฟริกันเดินผ่านไปผ่านมาเป็นขบวน ถามเจ้าของอู่ว่าทำไมพวกเขาเดินกันเยอะจัง เจ้าของอู่บอกว่าซอยนี้แหละดงคนแอฟริกันเลย เพราะมีโรงแรมตรงไม่ไกลจากปากซอยเข้ามาไม่เกิน 500 เมตร ชื่อโรสการ์เด้นอินน์ เป็นโรงแรมที่ชาวแอฟริกันอยู่โดยเฉพาะ แถมยังบอกว่าวันก่อนตำรวจมากวาดไปได้ 3 คันรถ วีซ่าขาดอายุทั้งนั้น
เมื่อซ่อมรถเสร็จ ขาออกมาก็ผ่านโรงแรมที่ว่า เห็นชั้นล่างเป็นห้องกระจกติดป้ายว่าขายอาหารไทยและแอฟริกา โป๊ะเชะเลย
วันก่อนเลยลุยเดี่ยว ร้านอาหารที่ว่านั้นอยู่ชั้นล่างทางมุมด้านหนึ่งของโรงแรม เป็นห้องกระจก แต่มองอะไรข้างในไม่เห็น พอผลักประตูเข้าไปก็จะจ๊ะเอ๋กับโต๊ะบิลเลียดที่มีชาวแอฟริกันเล่นกันอยู่ 34 คน ถัดเข้าไปเป็นโต๊ะเก้าอี้ 10 กว่าชุด ปูโต๊ะด้วยผ้าพลาสติก มีแจกันดอกไม้พลาสติก มีที่เสียบกระดาษเช็ดปากเหมือนตามร้านก๋วยเตี๋ยว แต่ไม่เสียบกระดาษ ดันเสียบหลอดกาแฟแทน ผนังห้องด้านหนึ่งตั้งเครื่องเสียงขนาดย่อมๆ และมีจอโทรทัศน์และไมโครโฟน ก็แน่นอนอยู่แล้วว่าเป็นคาราโอเกะ ซึ่งผมเข้าไปเลือกที่นั่งอยู่เยื้องๆ กับมุมคาราโอเกะที่ว่า และเขากำลังเปิดเพลงแอฟริกาดังกระหึ่มอยู่ด้วย
ด้านข้างเป็นเคาน์เตอร์ หลังเคาน์เตอร์เป็นตู้แช่น้ำดื่ม มีชาวแอฟริกัน 23 คนนั่งอยู่ และมีพนักงานของร้าน ทั้งหมดที่ว่านั้นเป็นผู้ชายครับ
เขาเอารายการอาหารมาให้ดู งงสนิท ไม่รู้จะเริ่มต้นที่ไหน ทั้งๆ ที่มีรูปให้ดู แต่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คนมารับออร์เดอร์ชี้ให้ดูรูปที่เหมือนแกง แล้วบอกว่าสตูๆๆ จิมาๆๆ ตกลงเอาสตูๆ มา 2 อย่าง เอาวะ ลองดู ตอนเอามานั้นเป็นสตูเนื้อด้วยกันทั้งคู่ แต่รสชาติต่างกัน จานหนึ่งมีผักผสมถั่วแบบเละๆ หน่อยรองอยู่ก้นจาน แล้วมีชิ้นเนื้อที่เคี่ยวจนเปื่อยและมีน้ำมันเคี่ยวแดงๆ วางทับมาบนผักผสมถั่วที่ว่า ส่วนอีกจานเป็นเนื้อเคี่ยวแตกมัน คล้ายๆ แกงมัสมั่น ส่วนอีกจานนั้นเป็น Shima หรือที่ผมได้ยินเขาออกเสียงเป็นจิมาๆ นั่นเอง เหมือนปลายข้าวที่ทำโจ๊กและหุงแบบแฉะจนจับกันเป็นก้อน จืดและไม่มีกลิ่นใดๆ เลย ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่านั่นคือแป้งข้าวโพดที่ไปหุงเป็นก้อน ตกลงได้ครบตามที่ต้องการ แต่มีของแถมมาด้วยที่ไม่ได้สั่งเป็นขันน้ำพลาสติก ใส่น้ำมา เขาทำท่าให้ล้างมือ นั่นก็แสดงว่ากินอาหารแอฟริกาต้องกินด้วยมือ ก็ขันน้ำที่ให้มานั้นเพื่อล้างมือนั่นเอง พอขอช้อนส้อมเขาก็มีครับ
อร่อยครับ เนื้อเปื่อยมาก กินกับจิมานั่นก็พอดี พนักงานที่ว่านั้นบริการดีหลาย ผมกินไปก็ค่อยๆ สนุก ค่อยจูนเครื่องให้เข้ากับสถานที่ เพลงแอฟริกานั้นถึงจะฟังไม่รู้เรื่อง มีความมันในตัว บอกชัดถึงความสนุก จังหวะเร้าใจ มีสีสัน แล้วก็ปรับความคิดว่า เมื่อเข้ามาครั้งแรกดูตกอยู่ในวงล้อมของคนแอฟริกัน เพราะว่าเอาสีผิวที่ดูทะมึนและไม่มีรอยยิ้มมาเป็นความน่ากลัว แต่จริงๆ แล้วภายใต้สีผิวเขาก็มีจิตใจ เมื่อเราเปิดเผยเราชอบสิ่งที่เขามีเขาเป็น เขาก็มีใจ
นี่ก็เป็นการค้นหาที่ตั้งใจมานาน ก็คงจะไปกินอีก และยังมีแบบนี้ให้ทำอีกหลายที่ มีหลายชนชาติที่ชอบมาเมืองไทย อย่าง รัสเซีย เลบานอน อียิปต์ อิสราเอล ไปค้นหา พอพบจะเหมือนกับได้เจอของดีของชาตินั้นครับ
.
http://www.posttoday.com/%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A2%E0%B8%A7/%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99-%E0%B8%94%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%A1/%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99/92307/%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%B2
.