ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: กันยายน 19, 2011, 03:03:15 am »
เป็นกำลังใจครับพี่บัวขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
เป็นกำลังใจครับพี่บัวข้อความโดย: สายลมที่หวังดี
« เมื่อ: กันยายน 18, 2011, 09:37:29 pm »
ขอให้คุณแม่พี่บัวหายป่วยไวๆ สุขภาพแข็งแรงนะค่ะ ข้อความโดย: lek
« เมื่อ: กันยายน 18, 2011, 07:21:34 pm »มันอดที่จะคิดไม่ได้จริงๆ
มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ...
ขณะที่เราถูกมารร้ายเข้าสิง
เราก็กลายร่างเป็นมารร้ายทันที
สติก็เตลิดหายไปในทันใด...
สังขารร่างกายมันเกิดแก่เจ็บตาย
มองดูสภาพแล้ว...ต้องทนให้ได้
ที่ยังต้องทน...เพราะมันยังไม่พ้นวังวนทุกข์
จากเด็กเป็นแก่ จากแก่เป็นเด็ก...
มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ...
ขณะที่เราถูกมารร้ายเข้าสิง
เราก็กลายร่างเป็นมารร้ายทันที
สติก็เตลิดหายไปในทันใด...
สังขารร่างกายมันเกิดแก่เจ็บตาย
มองดูสภาพแล้ว...ต้องทนให้ได้
ที่ยังต้องทน...เพราะมันยังไม่พ้นวังวนทุกข์
จากเด็กเป็นแก่ จากแก่เป็นเด็ก...
ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: กันยายน 18, 2011, 06:53:43 pm »อนุโมทนาค่ะน้องบัว ช่วงไปสิรินธร พบคุณลูกสาวพา
คุณแม่มาพบแพทย์ เค้าไม่ได้นอนหลายคืนค่ะ นัยว่า
คุณแม่เค้าเรียกกลางดึกบ่อยๆ แล้วดูเหมือนเค้ารู้สึกไปว่า
คุณแม่ไม่ได้มีอาการป่วยนักหนานัก (จากที่เค้าพูดบ่น
กับคุณแม่เค้า) แต่ตามที่เค้าว่า(ฟ้อง อธิบาย)กับคนที่
นั่งใกล้เค้า ว่าพี่น้องทุกคนไม่ช่วย ทั้งเงินและการดูแล
เค้าพูดแบบดุๆหงุดหงิด แต่เข็นแผ่วๆ พันผ้าพันคอเบาๆ
ภาษากายกับภาษาที่พูดค้านกัน เห็นใจเค้ากะคุณแม่เค้า
ถึงถ้าคุณแม่เค้าไม่มีอาการทางกายจริง ก็คงทางใจ เรียก
ใครบ่อยๆกลางดึก คงหลงไปว่าทำแล้วใครๆจะห่วง แล้ว
มาใส่ใจ
ต้องจำว่า อย่าได้เผลอไผลทำบ้าง...ข้อความโดย: ดอกโศก
« เมื่อ: กันยายน 17, 2011, 09:01:40 pm »เมื่อเริ่มต้นวันใหม่...
เราแทบไม่ได้สังเกตว่าเราก้าวเดินด้วยเท้าข้างไหนก่อน
เราใช้มือไหนจับแก้วกาแฟ เราเดินวันละกี่ก้าว หรือยกแขนวันละกี่ครั้ง...
การเดิน การวิ่ง และการหยิบจับสิ่งต่างๆในชีวิตประจำวันของเรา
ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่เคยให้ความสำคัญ เราทำมันด้วยความเคยชินและง่ายดาย
ไม่มีวันใดที่เราจะคิดว่าสิ่งเหล่านั้นอาจจะเป็นเรื่องที่แสนยาก ลำบากสาหัสสำหรับเรา...
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณของแม่ด้วยการพาท่านไปทำกายภาพบำบัด
เมื่อต้องได้ไปห้องกายภาพบำบัด มันจึงเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เพิ่มเติมเข้ามาในชีวิตประจำวัน
ห้องกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลมีผู้คนหลากหลายแบบ มีอุปกรณ์หลากหลายชิ้น
เราจะได้เห็นภาพของคนที่กำลังพยายามใช้มือหยิบห่วงออกจากแกนไม้อันหนึ่งเพื่อนำไปคล้องกับแกนไม้อีกอันหนึ่งอย่างยากเย็น
มองไปก็แอบลุ้นไปให้เขาทำได้สำเร็จ..อันที่หนึ่ง อันที่สอง...อันถัดๆไป เนิ่นช้า....ยาวนาน
ได้เห็นภาพของคนวัยกลางคนที่กำลังหัดเดินทีละก้าวๆ ช้าๆ เห็นสีหน้าและแววตาที่แสดงความมุ่งมั่นพยายามอย่างที่สุด
และแอบยิ้มไปด้วยเมื่อได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่สามารถก้าวเดินได้หนึ่งก้าว อีกก้าวและอีกก้าว....
เห็นอะไรอีกหลายอย่างที่ทำให้เราเห็นธรรมะ....
การเดิน การหยิบจับที่แสนจะธรรมดา
ในวันนี้ฉันได้เห็นคุณค่าของมันมากยิ่งขึ้นแล้ว
รู้สึกขอบคุณห้องกายภาพบำบัดที่ทำให้เราเห็นว่าการเดินได้ปกติเป็นสิ่งวิเศษ
การหยิบจับสิ่งใดๆเป็นความมหัศจรรย์ของชีวิต...
เพิ่งเข้าใจคำสอนเรื่อง"สิ่งธรรมดาคือสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดของชีวิต" ของท่านติช นัท ฮันท์ ก็วันนี้...นี่เอง
ได้เข้าใจว่าทุกย่างก้าว ทุกจังหวะของชีวิตเป็นของขวัญพิเศษ
เมื่อวันใดที่เราทำสิ่งธรรมดาๆเหล่านั้นไม่ได้
เราจะพบว่าเราได้สูญเสียสิ่งที่มี่ค่ามหาศาลไปเสียแล้ว...
จงมีสติ ตั้งใจ ใส่ใจกับทุกย่างก้าวของชีวิต ณ ขณะนี้...ที่ดำเนินอยู่กันเถิด
แล้วเราจะได้สัมผัสสิ่งมหัศจรรย์ที่ธรรมดาที่สุดของชีวิต..
ขอยืมภาพมาจากที่นี่ค่ะ http://www.gotoknow.org/blog/km-dental-nonta/167955
เราแทบไม่ได้สังเกตว่าเราก้าวเดินด้วยเท้าข้างไหนก่อน
เราใช้มือไหนจับแก้วกาแฟ เราเดินวันละกี่ก้าว หรือยกแขนวันละกี่ครั้ง...
การเดิน การวิ่ง และการหยิบจับสิ่งต่างๆในชีวิตประจำวันของเรา
ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่เคยให้ความสำคัญ เราทำมันด้วยความเคยชินและง่ายดาย
ไม่มีวันใดที่เราจะคิดว่าสิ่งเหล่านั้นอาจจะเป็นเรื่องที่แสนยาก ลำบากสาหัสสำหรับเรา...
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณของแม่ด้วยการพาท่านไปทำกายภาพบำบัด
เมื่อต้องได้ไปห้องกายภาพบำบัด มันจึงเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เพิ่มเติมเข้ามาในชีวิตประจำวัน
ห้องกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลมีผู้คนหลากหลายแบบ มีอุปกรณ์หลากหลายชิ้น
เราจะได้เห็นภาพของคนที่กำลังพยายามใช้มือหยิบห่วงออกจากแกนไม้อันหนึ่งเพื่อนำไปคล้องกับแกนไม้อีกอันหนึ่งอย่างยากเย็น
มองไปก็แอบลุ้นไปให้เขาทำได้สำเร็จ..อันที่หนึ่ง อันที่สอง...อันถัดๆไป เนิ่นช้า....ยาวนาน
ได้เห็นภาพของคนวัยกลางคนที่กำลังหัดเดินทีละก้าวๆ ช้าๆ เห็นสีหน้าและแววตาที่แสดงความมุ่งมั่นพยายามอย่างที่สุด
และแอบยิ้มไปด้วยเมื่อได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่สามารถก้าวเดินได้หนึ่งก้าว อีกก้าวและอีกก้าว....
เห็นอะไรอีกหลายอย่างที่ทำให้เราเห็นธรรมะ....
การเดิน การหยิบจับที่แสนจะธรรมดา
ในวันนี้ฉันได้เห็นคุณค่าของมันมากยิ่งขึ้นแล้ว
รู้สึกขอบคุณห้องกายภาพบำบัดที่ทำให้เราเห็นว่าการเดินได้ปกติเป็นสิ่งวิเศษ
การหยิบจับสิ่งใดๆเป็นความมหัศจรรย์ของชีวิต...
เพิ่งเข้าใจคำสอนเรื่อง"สิ่งธรรมดาคือสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดของชีวิต" ของท่านติช นัท ฮันท์ ก็วันนี้...นี่เอง
ได้เข้าใจว่าทุกย่างก้าว ทุกจังหวะของชีวิตเป็นของขวัญพิเศษ
เมื่อวันใดที่เราทำสิ่งธรรมดาๆเหล่านั้นไม่ได้
เราจะพบว่าเราได้สูญเสียสิ่งที่มี่ค่ามหาศาลไปเสียแล้ว...
จงมีสติ ตั้งใจ ใส่ใจกับทุกย่างก้าวของชีวิต ณ ขณะนี้...ที่ดำเนินอยู่กันเถิด
แล้วเราจะได้สัมผัสสิ่งมหัศจรรย์ที่ธรรมดาที่สุดของชีวิต..
ขอยืมภาพมาจากที่นี่ค่ะ http://www.gotoknow.org/blog/km-dental-nonta/167955