ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: กันยายน 30, 2011, 10:43:57 am »
ข้อคิดพินิจธรรม
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์ 3 กันยายน 2553 13:58 น.
ถ้าใจของเราเป็นโทษเสียแล้ว จะไปทำบุญทำทานอะไรก็ไม่ได้ผล เหมือนกับเราขนปุ๋ยไปใส่ต้นไม้ที่ตายแล้วดังนี้ เมื่อเราอยากจะกินน้อยหน่า สัก 1 ลูก ก็ย่อมไม่ได้ผลสมใจ เพราะปุ๋ยที่ขนไปใส่โคนต้นน้อยหน่านั้น มันก็ไปดีอยู่กับต้นหญ้า แตงกวา ผักเสี้ยน ผักขมหมด หาเป็นประโยชน์แก่ต้นน้อยหน่าซึ่งเราต้องการจะกินผลของมันนั้นไม่
ฉันใดก็ดีความสำเร็จของเรา คือ ต้องการจะละตัว โลภะ โทสะ และโมหะ ให้หมดไปก็ย่อมไม่ได้ผล ทำแต่บุญทานภายนอกไป แต่ไม่ทำกุศล ภายในใจ บุญทานนั้นก็เท่ากับ “ปุ๋ย” ของกุศลเท่านั้น เมื่อตัวจริงมันตายไปเสียแล้ว
หลวงพ่อลี ธมฺมธโร
วัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ
ความเจ็บมันมีเป็นธรรมดา ร่างกายเป็นที่อยู่ที่อาศัยของโรคภัยเหมือนกันกับพื้นแผ่นดินอันนี้ เป็นที่อยู่ของพวกสัตว์ กายของพวกเราท่านก็ทำนองเดียวกัน โรคภัยไข้เจ็บต่างๆ มันมาเกาะอาศัย รักษาโรคนี้หายไป โรคใหม่มันก็เกิดขึ้นมาอีก มันเป็นอยู่อย่างนี้ เมื่อเจ็บมาจะหาความสุขความสบายในกายไม่ได้ จะยกย่างแข้งขาที่เคยแข็งแรงดี ก็ยกย่างไม่ได้ แขนมือจะจับอะไรก็จับไม่ได้ ยกไม่ได้ นี่คือเจ็บหนัก ข้าวปลาอาหารซึ่งเคยกินได้เอร็ดอร่อย เมื่อเจ็บหนักขึ้นมา มันก็เบื่อไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นอย่างนั้น แล้วมีความสุขความสบายที่ไหน เงินทองของใช้ต่างๆ จะมีมากขนาดไหน ก็รักษาให้จิตใจเบิกบานยิ้มแย้ม แจ่มใสไม่ได้
พระอาจารย์สิงห์ทอง ธมฺมวโร
วัดป่าแก้วชุมพล จ.สกลนคร
เขาสมมุติให้เรียกว่าผู้หญิง ให้เรียกว่าผู้ชาย ให้เรียกว่าหนุ่มหรือแก่ แท้จริง เป็นวัตถุแต่ละอย่างๆ ท่านว่าถ้าไม่มีจิตครองแล้ว ร่างกายอันนี้เหมือนกับท่อนไม้ท่อนฟืนที่นอนล้มทับถมแผ่นดินอยู่ ณ ที่นี้เท่านั้นเอง มันไม่มีความหมายอะไร มันมีความหมายเพราะลมหายใจเข้าออกยังมีอยู่ ถ้าหมดลมแล้ว ใครๆก็รังเกียจ ใครๆ ก็เบื่อหน่าย เคยเป็นลูกเป็นเต้าก็เอาไว้ไม่ได้ เอาไปทิ้ง เคยเป็น ผัวเป็นเมีย ก็เอาไว้ไม่ได้ ต้องเอาไปทิ้ง เคยเป็นพ่อเป็นแม่ ก็เอาไว้ไม่ได้ เมื่อไม่มีลมหายใจแล้ว ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ยศฐาบรรดาศักดิ์ก็หายไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปหมด
หลวงปู่สุวัจน์ สุวโจ
วัดป่าเขาน้อย จ.บุรีรัมย์
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 118 กันยายน 2553)
อนุโมทนาสาธุที่มาทั้งหมดมากมายค่ะ