ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: มีนาคม 24, 2012, 09:53:06 pm »
อนุโมทนาครับสมัครเป็นสมาชิกจะโพสแก้ไขได้ง่ายกว่านะครับ
แต่ถ้าอยากจะโพสแบบเงียบๆ ก็ได้ครับ "ยินดีในบุญนะครับผม.
ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
อนุโมทนาครับสมัครเป็นสมาชิกจะโพสแก้ไขได้ง่ายกว่านะครับ
แต่ถ้าอยากจะโพสแบบเงียบๆ ก็ได้ครับ "ยินดีในบุญนะครับผม.
ข้อความโดย: mind
« เมื่อ: มีนาคม 24, 2012, 01:50:18 pm »
ถึงที่สุดของการฝึกหัดก็เข้าถึง ใจ (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)
การหัดภาวนาเบื้องต้น คือ หัดให้เข้าถึงจิตเป็นหนึ่ง หัดเบื้องต้นก็จริงแต่มันถึงที่สุดได้ คือ จิตที่สงบนิ่งเป็นหนึ่งมันก็ถึงที่สุดแล้ว การฝึกหัดจิต หัดมากหัดน้อยเท่าไรก็ตาม ต้องการให้จิตเข้าถึงที่สุดได้ คือ จิตเป็นหนึ่งเท่านั้น
การฝึกหัดจิตไม่นอกเหนือไปจากจิตเป็นหนึ่ง ส่วนอุบายปัญญาที่จะเกิดขึ้น มันเป็นของเฉพาะบุคคลแตกต่างกันไป แล้วแต่คนใดจะมีวาสนาอย่างไร ผู้ฉลาดเฉียบแหลมกว้างขวางก็เป็นตามนิสัยของตนๆ ผู้ไม่มีแววไม่มีนิสัยวาสนาเฉียบแหลม ก็เกิดเฉพาะในจิตของตน เท่านั้นก็พอแล้ว
ที่อธิบายมานั้นเป็นวิธีฝึกหัดจิต จิตกับใจมันไม่เหมือนกัน
จิต คือ ผู้คิดนึกส่งส่ายตามสัญญาอารมณ์ต่างๆ เรียกว่า จิต
ใจ คือ ผู้นิ่งเฉย ไม่คิดไม่นึก แต่รู้ตัวอยู่ว่าตัวนิ่งเฉยอยู่
แต่ที่จริงแล้ว จิต กับ ใจ ก็อันเดียวกัน พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า จิต อันใด ใจ ก็อันนั้น ใจ อันใด จิต ก็อันนั้น
แต่เหตุใดพระองค์จึงตรัสว่า จิต ว่า ใจ
จิต คงหมายเอาความคิดนึกแส่ส่ายไปตามอายตนะนั้นๆ
ใจ คงหมายเอาผู้นิ่งเฉยมีแต่รู้ตัวอยู่ ไม่คิดไม่นึก ตามอารมณ์ต่างๆ หรือเรียกว่า ธาตุรู้
ผู้จะฝึกหัดจิตต้องมีสติตามกำหนดจิตให้รู้ว่า จิตคิดดีคิดชั่ว หยาบและละเอียดอย่างไรอยู่ตลอดเวลา
ถ้าหากจิตคิดชั่วและเลวทราม ก็จงกำจัดมันเสีย ถ้าหากจิตมันคิดดีเป็นกุศลก็จงรักษามันไว้
ธรรมดา จิตของปุถุชนมันย่อมคิดแต่ในทางชั่ว เมื่อเรารักษาจิตไว้แต่ในทางดี สักหน่อยมันก็จะรวมลงเป็นหนึ่งนิ่งเฉยเป็นกลาง
ไม่ส่งไปมาหน้าหลัง อดีตอนาคตไม่มี นั่นแหละคือตัว ใจ
การหัดสมาธิมีความประสงค์ให้เข้าใจเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นแล้ว การฝึกหัดสมาธินี้ใครจะฝึกแบบไหนวิธีไหนก็ตามเถิด ถึงที่สุดของการฝึกหัดก็เข้าถึง ใจ เท่านั้น ไม่มีอะไรอีกแล้ว ถอนออกมาจาก ใจ แล้วก็จะมาคิดนึกปรุงแต่งตามเหตุผลต่างๆที่เรียกว่า ปัญญา ปัญญา นี้ถ้าถูกทางที่เรียกว่า สัมมาทิฏฐิ
เมื่อพิจารณาในสิ่งนั้นๆจบแล้ว ก็เข้าถึง ใจ อีก คือ นิ่งเฉยๆอย่างนี้ตลอดไป ถ้าไม่ใช่ ปัญญาสัมมาทิฏฐิ แล้ว พิจารณาอะไรก็เตลิดเปิดไปไม่มีที่สิ้นสุด ข้อสังเกตได้ง่ายๆ ปัญญาในทางพุทธศาสนาจะสิ้นสุดได้ ปัญญาในทางโลกหาที่สุดไม่ได้ นี่เรื่องหาสาระอันแท้จริง
: แก่นของการปฏิบัติ
: หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วัดหินหมากเป้ง
: ๔ พฤศจิกายน ๒๕๒๖
www dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=5063