ตอบ

สรุปหัวข้อ

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:51:03 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

อืม...ถ้าคนเรา ถ้าทำไป โดยไม่รู้ ก็ย่อม ไม่ผิด
แต่ ถ้า เรา รู้แล้ว จะทำยังไง นี่สิ ที่มันจะเป็น ตัวชี้วัด
ความเป็น นักปฏิบัติตัวพ่อตัวแม่
พี่เชื่อว่ะ ว่า ศีลน่ะ ถ้า ถือให้มัน ถูกที่ ถูกท่า และ ถูกทาง
มันก็จะมีกลไกแบบออโต้ มากระตุกหาง คอยเตือนเรา
เวลาที่ เรากำลังจะ ก้าวล่วงศีล นะ
แถม ครึ้ม ๆ มันยังจะ หาทางหนีทีไล่
ที่ทำให้เรามีทางออก ที่ หมดจดงดงาม
และ ปลอดโปร่งโล่งฉะบาย ได้เสมอจร้าาา

จะเล่า นิทานก่อนนอนให้ ฟัง เอาป่ะ
กาลครั้งหนึ่งยังไม่นานเท่าไร
มีเด็กญิ๋งคนหนึ่ง ชื่อ นู๋ส้ม เธอเป็น หนอนหนังสือตัวเอ้
วันหนึ่ง เธอ สมคบคิด กับ น้องชาย
ร่วมกัน ไปเช่าหนังสือการ์ตูนที่ ร้านหนังสือเช่า
แล้วแกล้ง ทำเป็นหลงลืม ไม่เอาไปคืน
( มันก็คือ ขโมย นั่นแหล่ะ แหะ ๆ )

แถม บางครั้ง เวลาไปนั่งอ่านนิตยสาร ที่ห้องสมุด
เจอ รูปตุ๊กตุ่น ตุ๊กตาสวย พร้อม ชุดสวย ๆ
เธอก็แอบฉีกหนังสือเขา เอารูปสวย ๆ พวกนั้น
มาตัดไปเล่น เป็น ตุ๊กตากระดาษ
( ก็ทำเลียนแบบ อิพวกรุ่นพี่
แก๊งค์ที่ เคยชวนเธอไปขโมย ปากกา นั่นแหล่ะ )

ครั้นพอโตขึ้น พอเธอนึกครึ้ม หันมาถือศีล 5
จู่ ๆ วันหนึ่ง เรื่องราวในอดีต เรื่องนี้
มันก็ ดันหวนกลับมา ให้ระลึกถึง แว้บ ๆ ว่ะ
หลังจากที่เธอ หลงลืม มันไปเกือบ 20 ปีได้มั้ง
เฮ้ออ อุส่า คิดว่า เคลียร์ หนี้เวรหนี้กรรม
เกี่ยวกับ ศีลข้อ2 ในเรื่องพรรณนี้
จนหมดสิ้นไปแล้วเชียวน้าาา

แต่ ขยะที่เผลอเอาไปซุกใต้พรม
ก็ดันเสือกโผล่มาอี๊ก ทำไงได้ล่ะทีนี้
อินู๋ส้มมันก็เลยต้องตามไปชดใช้กรรม
แบบ ทบต้นทบดอก น่ะสิคะ

เฮ้ออ ไอ้หนังสือการ์ตูน แค่ เล่มสองเล่ม
ที่เคย ขอลืม มาจากร้านเช่านั่น
อินู๋มันก็โล๊ะไปบริจาคห้องสมุด หมดแล้ว
ส่วน ไอ้ การ์ตูนกระดาษ ที่ฉีกมาจากนิตยสาร น่ะหรือ
มัน ก็ เปื่อยเป็นปุ๋ย อยู่หลุมไหนแล้วก็ไม่ทราบ

รู้ไหม หลังจากที่ สแกนกรรม
จนระลึกรู้ ความระย้ำ ในอดีต ของตน
อินู๋ส้ม มัน แก้กรรม ให้ตัวเอง ยังไง
มันเขียน จม.สารภาพความผิด
เอาไปสอดไว้ที่ประตูร้านการ์ตูนนั่น
พร้อมกับ แสดงความรับผิดชอบ
ชดใช้ค่าเสียหายจ่ายค่า การ์ตูนที่หลอยมา
เป็นจำนวนเงิน เกิน 10 เท่า ของราคาหน้าปก
ส่วน ในเคส ฉีกนิตยสาร ในห้องสมุด นี่ก็เหมือนกัน

นี่ยังนึกขำอยู่เลย ไม่รู้ว่า ถ้าอิเจ้าของร้าน นั่น
มันอ่าน จม. นั่น แล้วจะทำหน้ายังไง
และก็ไม่รู้ เหมือนกันว่า ปฏิฆะในใจระหว่างกัน
จะ ได้รับการอโหสิกรรม หรือ ไม่
แต่ที่รู้ สึกแน่ ๆ คือ รู้สึก ว่าใจของเรา
มัน หมดจด มากขึ้นนะ
เพราะ ว่า เราได้พยามรับผิดชอบ
กับความระยำที่ตัวเองเคยสร้างไว้ อย่าง เต็มที่ แล้ว

ที่มา :

http://board.palungjit.com/f181/นี่-ๆ-เหล่านักปฏิบัติจ๋าาา-ใครบ้างคร้าาา-ที่ยังถือศีล-5-อยู่มั่ง-ขอเสียงหน่อยจร้าาา-349227.html#post6489764

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:49:10 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

เออ จิงดิ มีคนเข้าไปบ่นให้ฟัง ที่ บล็อกสุมหัวนินทาชาวบ้าน
เกี่ยวกับ เรื่อง ศีล 5 ก๊ะ การแอบอ่าน หนังสือ ใน บุ๊ค สโตร์ ด้วย อ่ะ
มัน บอกว่า

อ้างถึง

ชวนพีนู๋บีคุยนะ พี่เคยเข้าไปร้านหนังสือ
แล้วอ่านหนังสือโดยไม่ซื่อหรือเปล่าพี่นู่บีว่า
เรา อ่านแล้วจำเอาโดยไม่ซื่อนี้ผิดใหม เอาละซิ
คราวหน้าถ้าไม่ซื้อหนังสือเขาห้ามเปิดอ่านน่า
เดียวชาวเน็ตเขาปวดหัวหาคำตอบให้ตัวเองอีก
เหอ อะไรไม่รู้เรื่อง อีกและไปก่อนนะ
ก็แค่รูปยึดเอาเป็นสัญญาของใครของเรา

ตามอัตถยาสัยแล้วกัน ไม่รู้เขียนถูกหรื่อเป่ลา

ป ปลิง
ถ้าเพื่อนซื้อหนังสือแล้วเรายืมเพื่อนอ่าน
เราจะผิดใม๊ ถ้าเราความจำดี
นี้ หนักเลยเอาความคิดคนอื่นมาเป็นของเรา

โดย: ก็แค่รูป IP: 49.48.150.213 วันที่: 19 กรกฎาคม 2555 เวลา:18:37:17 น.

อืม...ไหน ๆ อิฉัน ก็กำลังโพสกระทู้
เกี่ยวกับ ศีล 5 ท้าอธรรม อยู่แระ
เก๊าะเรย แวะเอา คำตอบพวกนี้ มาแปะ ไว้
ใหมันเข้ามาอ่าน ในกาทู้นี้ เอาเองก็แระกัล
( เรทติ้ง กาทู้ อิฉันจาได้ วิ่ง ๆ 5555 )

เอาล่ะ คำถามแรก

อ้างถึง

ชวนพีนู๋บีคุยนะ พี่เคยเข้าไปร้านหนังสือ
แล้วอ่านหนังสือโดยไม่ซื่อหรือเปล่าพี่นู่บีว่า
เราอ่านแล้วจำเอาโดยไม่ซื่อนี้ผิดใหม

เอาละซิ คราวหน้าถ้าไม่ซื้อหนังสือเขาห้ามเปิดอ่านน่า

อิอิ เคยสิจ๊ะ ทำไมจะไม่เคยล่ะ
สมัยยังละอ่อน ทำบ่อยจะตายไป
เฮ้ยย นี่ ๆ รู้แล้ว เหยียบไว้เลยนะ
พี่เคยเข้าไปแอ๊บเนียน ยืน อ่าน เอ๊ย ยืน เลือกการ์ตูน
ในร้านเช่าหนังสือ ทีละเป็น หลาย ชม.
จน เจ้าของร้าน มันแอบค้อน เลยมั้ง 5555
เผลอ ๆ บางทีก็แอบลอก กลอนเพราะ ๆ
ใน การ์ดอวยพร ที่เขาวางขายในร้านด้วย
สมัยเรียนมหาลัย นี่ ก็เป็นซีร็อกหนังสือเป็นเล่ม ๆ ด้วยนะ

แต่เดี๋ยวนี้ พี่ เลิกแล้วค่ะ
เพราะ พี่นึกครึ้ม เลยว่าจะ บำเพ็ญเพียร แบบ กระรอกโพธิสัตว์ว่ะ
และ เนื่องจาก พี่ คิดว่า ตัวเอง สวย แจ่ม เจ๋ง
กว่า อิพวกลูกกระรอก อ่ะ เรย กะว่า
จะ ไม่ บำเพ็ญเพียร แบบบ้าน ๆ ธรรมดา ๆ หรอก นะ
แต่ พี่ว่าจะ บำเพ็ญเพียร สไตล์ สัมมาวายามะ
โดยมี สัมมัปปธาน 4 เป็นที่ยึดเหนี่ยว ว่ะ
( ก็ว่าจะทำ เท่าที่ อิการ์ฟิลด์ มันจะอนุยาด ให้ทำ อ่ะนะ อิอิ )

ดังนั้น ความระยำ อะไร ที่พี่ทำ
แล้ว รู้สึกว่า มันขัดกับ หลักสัมมัปปทาน 4
พี่ ก็พร้อมที่จะ ลด ละ เลิก ว่ะ
( เท่าที่พอจะกล้อมแกล้ม ทำได้ โดยไม่ลำบากใจว่ะ )

เออล่ะ เพื่อไม่ให้ ชาวเน็ตเขาปวดหัวหาคำตอบให้ตัวเองอีก
พี่ จะ ยก เคส เรื่องการแอบอ่านหนังสือ ในร้าน
มาถกเป็น กรณี ศึกษา ให้เป็นทาน
กับคุณน้องก็แล้วกันนะจ๊ะ ทูนหัววววววว

การจะยืนอ่านหนังสือ ในร้าน นั้น
ก่อนอื่น ต้อง สำรวจดูก่อน ว่า
เจ้าของร้านมัน เขี้ยว ไหม
เอ๊ย ไม่ใช่ พี่หมายความว่า
การกระทำนั้น จะนำมา ซึ่ง ปฏิฆะ
ระหว่าง เรา กับ เจ้าของร้านขายหนังสือ ไหม ?

ถ้าร้านขายหนังสือ บางร้าน
เขาไม่อยากให้เราอ่าน
ถึงขนาด ไปสรรหาเอา ถุงพลาสติกมาห่อ
เราก็อย่าเสือกหน้าด้าน
แอบฉีกถุง ควักหนังสือมาอ่าน
หรือ ถึง เขาไม่ห่อถุงพลาสติกไว้
แต่ มายืนทำตาขวาง ๆ ปัดโน่นปัดนี่ ใกล้ ๆเรา
ก็ อย่าเข้าไปอ่านในร้านนั้น
ให้มันเกิด ปฏิฆะ ต่อกันเรยว่ะ

แต่จะว่าไปเดี๋ยวนี้ ร้านหนังสือ บางร้าน
เขาก็ใจป้ำ จัดมุมเล็ก ๆให้ บรรดาหนอนหนังสือ
มานั่งชิล ๆ จิบกาแฟ แล้วกระดิกตรีน
นอนอ่านหนังสือ ในร้านได้อยู่แล้วนิ
เรื่องนี้เมันก็คงคล้าย ๆ กับ การทำมาร์เกตติ้ง
เวลาที่ อิพวกแม่ค้าขายขนม
มันเอา ขนมชิ้นเล็ก ๆ ใส่ถาดเอาไว้
เพื่อให้ ลูกค้า ลองชิม นั่นแหล่ะ กินเสร็จ พอใจก็ซื้อ
ถ้า ไม่พอใจ ไม่ซื้อ ไม่หา ก็ไม่ว่าอะไร
ไม่งั้นก็เหมือน การลองใส่เสื้อที่ขายใน บูติก อ่ะ

เฮ้ออ คุณน้องนี่ ถ้าจะไม่ใช่ หนอนหนังสือ ตัวแม่ แฮะ
จะบอกอะไร ให้นะ คนที่เขาเป็นหนอนหนังสือ
ที่อ่านหนังสือ มาจนทะลุ อ่ะน่ะ
ถ้าเขาพอใจหนังสือเล่มไหน
ต่อให้ อ่านจบไป สามรอบแปดรอบ
เขาก็พร้อมจะ สอย หนังสือเล่มนั้น
มาสะสมไว้ในคอลเลคชั่นส่วนตัวจร้าา
เพื่อ เสพกำซาบให้ชื่นทรวง ว่ะ

หนอนหนังสือไฮโซ เขาไม่นิยม ไปยืนหัวโด่
แอบ ๆ ซ่อนๆ ลักอ่านขโมยอ่าน หรอกนะ
ทำแบบนั้น มันไม่ได้ ฟิลลิ่ง ในการอ่าน อ่า 555
แล้วถ้า เจอหนังสือ สักเล่มอ่ะนะ
แค่ เขาอ่านเรื่องย่อที่ปกหลัง + ชื่อคนอ่าน
เขาก็ ตอบได้แระ ว่า ตรูจะซื้อหนังสือ เล่มนั้นไหม

ดังนั้น สรุป ก็คือว่า ถ้า เป็น หนอนหนังสือ
ที่มีภูมิกึ๋นและ ปฏิภาณไหวพริบ ที่ดีพอ
เขาจะ ฉลาดเลือก เข้าร้านหนังสือ ได้ถูกทีถูกทาง
ปฏิฆะระหว่าง ลูกค้า กับ เจ้าของร้านตรงนี้
มันก็จะ ไม่มี อยู่แล้ว อ่ะจร้าาาาา

แต่ ปัญหา เรื่อง ปฏิฆะ ระหว่างกัน นี้
มันก็เป็นแค่เรื่องจิ๊บ ๆ สำหรับนักปฏิบัติตัวแม่ว่ะ
ประเด็น ที่พึงจะสังวร สำรวม ระวัง มากกว่านั้น
ก็คือ การเกิด อกุศลกรรม ในใจเรา มากกว่า นะ
เมื่อไรก็ตามที่ จิตเรา มันตั้งใจมั่น คิดที่จะ เอาแต่ได้
เมื่อนั้น ศีล ข้อ 2 มันก็มัวหมองแล้ว

ยกตัวอย่างนะ

ถ้า คุณ หยิบหนังสือที่ขาย ในร้านมาอ่านผ่าน ๆ
เพราะต้องการ เอาข้อมูลที่ได้ มาประกอบการตัดสินใจ
ว่า หนังสือเล่มนี้ สมควรซื้อหามาเชยชม หรือ ไม่
อันนี้ เค้าเรียก ชิมลางเป็น ออร์เดิร์ฟ
ก่อนตัดสินใจจะเลือกซื้อมาเปิบ
คิดว่า เรื่องนี้ ถ้าเจ้าของร้าน โอเค
ก็จะ ไม่เกิด ปฏิฆะ ระหว่างกัน แระ
จึงน่าจะ เป็นเรื่องที่ยอมรับกันได้
ทั้งทางโลก และ ทางธรรม นะ

แต่ ถ้า เมื่อไร คุณ มีจิตตั้งใจแต่แรกเริ่ม แล้ว
ว่า กรูจะมา นั่งอ่าน หนังสือฟรี
สไตล์ อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ ว่ะ ชะเอิงเอย ฯลฯ
อีแบ่บนี้ ต่อให้ คุณไปนั่งอ่านหนังสือ
ในร้านที่เขา เต็มใจให้ลูกค้า
มานั่งอ่านนอนอ่านหนังสือในร้านได้
มันก็ เริ่ม มีกลิ่น ทะแม้ง ๆ แล้วนะ

เรียกว่า ถึงจะ ชอบด้วยกฏหมาย
แต่ก็ไม่ถูกต้องทางธรรม อ่ะ
แม้ กฏหมายจะเอาผิดอะไรกับคุณไม่ได้
แต่กฏแห่งกรรม มันพร้อมที่จะเอาคืนเสมอนะ
เพราะ คุณได้สร้าง อกุศลกรรม ในจิต
บ่มเพาะนิสัย ชอบคิดเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ เอาไว้ ในจิตแล้ว
และ ถ้าทำจนเป็น อาจิณกรรม บ่อย ๆ
มันก็จะ สะสมเป็นนิสัย และ ติดไปเป็นสันดาน
แล้วกลายเป็น อนุสัย เป็น โคตรภู แบบ ข้ามภพข้ามชาติ
นั่นแหล่ะ ความสยองขวัญ อันเป็นบทลงโทษ
ของ กฏแห่งกรรมของจริง ล่ะ

เอาล่ะ คุณพี่ ฝอยมาถึงตรงนี้ แล้ว
หวังว่า คุณน้อง คงจะเก็ท และ ตอบตัวเองได้ว่า
ถ้าเพื่อนซื้อหนังสือแล้วเรายืมเพื่อนอ่าน เราจะผิดใม๊
ถ้าเราความจำดีนี้ หนักเลย
เอาความคิดคนอื่นมาเป็นของเรา นี่มันผิดไหม ?
ลองดูที่ รากเหง้าของ การกระทำ
อย่างซื่อสัตย์ต่ออัตตาตัวเอง
ก็จะ รู้ซึ้งถึงก้นบึ้ง อ่ะจร้าาาาาาาาา

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:45:39 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

จริงสิ ใคร อีกคนหนึ่ง ก็เคยบอก ใน บล็อกเดียวกัน ว่า

อ้างถึง

พอดี วันนี้เป็นคลอด หลบ

จะมาบอกว่า ศีลอยู่ที่เจตนา หากไปคิดมากเราจะอยู่บนโลก
ใบนี้แบบเบี้ยวลำบาก เจตนากุศลก็ลุยไปเลย
อย่าหวั่นแม้วันมามาก

ใครจะว่าเรามือถือสาก ปากถือศีล ก็เรื่องของมัน
แค่เราไม่มองคนอื่น เป็นอย่างที่คนอื่นมองเราก็พอ
มันก็ชิวๆ

ติดดี ก็ยังดีกว่าติดชั่ว

ไม่ใช่กลัวคนอื่นจะมองเราติดดี เราก็เลยประพฤติตัว
เพราะขาดการสังวร

สุดท้ายเรานั้นแระ มือถือสากปากถือศีล

โดย: หลบภัย IP: 58.181.134.142 วันที่: 16 กรกฎาคม 2555 เวลา:11:01:21 น.

ฟังแล้วก็ค่อนข้างเห็นด้วย(บางส่วน )กับอินู๋มันนะ
โดยเฉพาะ ที่บอกว่า

ศีลอยู่ที่เจตนา
เจตนากุศลก็ลุยไปเลย
อย่าหวั่นแม้วันมามาก

แต่ทีนี้ ปัญหา มันไม่ได้อยู่ที่
วันนั้น มามาก หรือ มาน้อย อ่ะดิ
ปัญหา มันอยู่ที่ เรามองเห็น รากเหง้า ของมโนกรรม
อันเป็น เจตนา ที่แท้จริง ของเรา ได้หรือไม่ ตะหาก
ที่สำคัญ เจตนานั้น มันเป็น กุศล จริงๆ
หรือว่า มันมีวาระซ่อนเร้น แอบแฝงอยู่กันแน่ ?

อิฉัน จึงมักจะย้ำให้ชาวบ้านชาวช่อง ฟัง เสมอ ๆ ไง
ว่า การซื่อสัตย์กับตัณหา และ อัตตา ตัวเอง นั้น
มันเป็น กฏมณเฑียรบาล ของการเป็นนักปฏิบัติ
ถ้า ทำตาม กฏมณเฑียรบาล อันนี้ ไม่ได้ ก็ตัวใครตัวมัน

อ้อ จริงสิ ส่วนคำแนะนำ ที่ อินู๋มัน
มา ชี้โพรงให้ลูกกระอก บอกอิฉัน ว่า

ศีลอยู่ที่เจตนา หากไปคิดมาก
เราจะอยู่บนโลกเบี้ยว ๆ ใบนี้ ลำบาก

นั้น อิฉัน กับ เห็นต่าง นะ
เพราะการจะตัดสินใจเลือกถือศีลสักข้อ
อิฉันจะ พิณา ลงลึก ถึง ระดับรากเหง้าของที่มาที่ไป
ในการบัญญัติศีล ข้อนั้น เลยนะ ถ้าโอเค ถึงจะถือ
ก็เลย ขอคิด ค้าน ความคิดเห็นในเรื่องนี้ ของอินู๋มัน
สำหรับอิฉันแล้ว ศีล แปลว่า ปกติ ว่ะ

และ การที่เราเคารพ สิทธิ ของชีวิตอื่น
จนต้องเพียรพยามที่จะคิดไตร่ตรองให้มาก ๆ
ก่อนที่จะทำอะไรลงไป เพื่อที่จะไม่ให้ การกระทำ ของเรา
ไป เบียดเบียน แล ละเมิด สิทธิ และ ชีวิต ของผู้อื่น นั้น
มันหาได้ ทำให้ เรา ต้องทนอยู่บนโลกเบี้ยว ๆ ใบนี้ อย่างลำบาก เลย
ตรงกันข้าม การมีที่เรา มีจิตคิดจะไป เบียดเบียน ผู้อื่น ตะหาก
ที่ ทำให้ เรารู้สึกว่า เราอยู่บนโลกเบี้ยว ๆ ใบนี้ลำบาก

เรื่องนี้ มันทำให้ อิฉัน นึกถึง เรื่องการตัดสินใจ
ที่จะ ไม่เดินเลาะสนามหญ้า
ที่อิฉัน เคย แพล่ม ไว้ ก่อนหน้านี้จัง
น่าขำนะ ทำไม การเดินเลาะสนามหญ้า
ที่ใคร ๆ เขาก็ทำกัน ได้แบบชิล ๆ
มันกับทำให้ อิฉัน รู้สึกว่า
มันเป็น เรื่องลำบากมากมาย ที่จะกระทำ

ทว่า การเสียเวลาเดินอ้อมโลก
บนพื้นซีเมนต์ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยง ๆ
เพียงเพื่อ จะเลี่ยงการเหยียบมดเหยียบแมง
มันกลับเป็นอะไรที่ อิฉัน รู้สึก ลั้ลลา ที่จะทำ นะ

พูดแล้ว ก็นึกถึงคำพูด
ที่ป๋าขันธ์ เคยสอน อิฉันขึ้นมา ตะหงิด ๆ นะ

อ้างจาก: ขันธ์;6405159

คำว่า ปกติ มันต้องคู่กับ สุข ก็กลายเป็น ปกติสุข

พอจิตใจเป็น ปกติสุข เห็นสัตว์ก็ไม่ได้อยากไปฆ่าเขา
เห็นทรัพย์ของคนอื่นก็ไม่อยากได้
ไม่อยากไปโกหกปิดบังอะไรกับใคร
เห็นลูกเมียคนอื่น ก็ไม่ได้รู้สึกกำหนัด
เห็นสุรายาเมา ก็ไม่ได้อยากไปกินให้เมามาย

ทีนี้แล้วการแสดงออกมันก็ ออกมาภายนอก งดงาม
เพราะมีสติสำรวม ระวัง ไม่มากเกิน ไม่น้อยเกิน
จะหัวเราะ ร้องไห้ โมโห โกรธา มันก็ออกด้วยความพอดี ตามเหตุปัจจัย
ถ้ายังละกิเลสได้ไม่หมด ก็มีคุณธรรมคอยระงับไม่ให้กิเลสแสดงตัวมากเกินไป

และก็ นึกถึง คำพูดที่ อิตา มหาวัฏ บอกไว้นะ ว่า

กฎหมายอ่อนโยนสำหรับหรับผู้ประพฤติดี
เข้มแข็ง ศักดิ์สิทธิ์สำหรับผู้ศรัทธาเชื่อฟัง
รุนแรงป่าเถื่อนสำหรับผู้ละเมิด

เฮ้ออ ไม่รู้สินะ ใน มุมมอง ของอิฉัน แล้ว
ศีล ก็เหมือนกับ กฏหมาย นั่นแหล่ะ
เพียงแต่ กฏหมาย มันถูกสร้างขึ้นมา
เพื่อ ลด การเกิด ปฏิฆะ ระหว่าง คน
เพื่อ ให้เกิด ความเป็นปกติ ในโลกแห่ง โลกียะ เท่านั้น
ทว่า ในส่วนของศีล มันละเอียด และ ลุ่มลึกกว่านั้น มากนะ

เพราะ นอกจาก ศีลมันจะ ช่วยลดการ เกิด ปฏิฆะ
อันเกิดเนื่องมาจาก การที่เรา ไป เบียดเบียน
ล่วงล้ำ แล ละเมิด ในสิทธิ( โดยสมมุติ ) ของชีวิต อื่น แล้ว
ศีล ยัง ทำให้เรา เห็นรากเหง้า ของการการะทำ
อันจะ ช่วยให้เราได้ ขัดเกลา กิเลส ตัณหา และ อัตตา
ที่ตกตะกอนนอนเนื่อง ในอนุสัย
เพื่อ เปลี่ยน โคตรภู ได้ด้วยว่ะ

ซึ่งตอนนี้ อินู๋ คิตตี้ มันก็ กะลัง พยามที่จะ
ปฏืบัติการ มิซชั่น อิมพอสสิเบิล
คิดจะเปลี่ยนโคตรภู ให้ ไอ้เจ้า การ์ฟิลด์ อยู่ เหมือนกัน ว่ะ
(นี่ ก็ไม่รู้ มันจะทำ สำเร็จไหม หุหุ )

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:43:52 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

อ้ออ จริง สิ เคยมี ใครคนหนึ่งเคยเขียน เล่าสู่กันฟัง
เกี่ยวกับ เรื่องศีล ไว้ ใน บล็อกสุมหัวนินทาชาวบ้าน ว่า

อ้างถึง

เรื่องมือถือสากปากถือศีล นี่ ก็เนอะ พูดยาก
เพราะเขาใช้กับพวกปากพูดอย่างหนึ่งแต่ใจทำอย่างหนึ่ง
พวกหน้าเนื้อใจเสือทำตัวเป็นผู้ทรงศีลแต่ใจไม่เคยมีศีล
เข้าข่ายหน้าไหว้หลังหลอก อะ
แต่พวกที่ตั้งใจรักษาศีล5จริงจัง แต่ศีลยังพร่องอยู่
เพราะยังไม่ถึงขั้นพระโสดาบันที่มีศีลบริสุทธิ์แล้ว
ก็ไม่นับเป็นมือถือสากปากศีล เนาะ

เป็นปุถุชนที่ตั้งใจรักษาศีล นี่ยังมีทำผิดศีลกันได้
เพราะมีเหตุมีปัจจัยทำให้ศีลพร่อง แล้วถ้ารู้ตัวว่าศีลยังพร่อง
เขาไม่เรียกว่ามือถือสากปากถือศีลนะ เพราะรู้ว่าศีลพร่อง
แปลว่ายอมรับความจริงของตัวเอง ก็จะมีการขวนขวาย
ปรับปรุงหลีกเลี่ยงกันไป หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ยอมรับความ
จริงแอ่นอกรับกรรมไปในเรื่องนั้นๆ ไม่หนีกรรม ก็มี
คือรู้สภาพตามจริงของตัวเอง

ต่างจากพวกงักปุ๊กคุ๊ง ที่เป็นพวกอันตรายหลอกคนอื่น
และหลอกตัวเองอีก หลงทางกู่ไม่กลับ ไม่มีศีลก็คิดว่ามีศีล
ทำชั่วก็ไม่รู้ชั่ว ทำผิดศีลก็ไม่รู้ผิด อานิสงค์ของศีลก็ไม่รู้
ทำผิดศีลแล้วจะมีผลเสียมาที่ตัวเองอย่างไรก็ไม่รู้
พวกเนี้ยลำบาก หลงทางหลงผิด หน้ามืดแต่คิดว่าตัวเอง
เป็นผู้ดี เป็นผู้ทรงศีล เป็นผู้เคร่งศีล ทำผิดก็ไม่รู้ตัว
พวกเนี้ย อตร. ไม่ควรคบหาและเข้าใกล้อาจซรวยได้!!!

แหะแหะ เพราะงั้น ถึงจะทำอาบัติปาจิตตีย์ แบ่บจิ๊บ ๆ
ไปหมดทั้งข้อ1-4 อิอ่อนมันก็ยังบอกว่า มันไม่ได้มือถือสาก
ปากถือศีล นะว้อย (อิอิ) เพราะมันรู้ว่าทำผิดไปแร้ว แต่ว่า
ก็ไม่ได้meบ่อยๆจนติดเป็นสันดาน
ทำเมื่อจำเป็นเท่าน้านนนน อาทิเช่น

1.เรื่องเดินลัดตัดสนามนี่ ก็มีบ้างแล้วแต่เหตุปัจจัยทำให้
ต้องจำใจเดินลัดสนามก็มีง่ะ แต่ไม่บ่อย รู้ว่าไม่ดีแต่บางที
มันก็จำเป็น ง่ะ

2.โปรแกรมเถื่อนก็ยังมี แหะ แหะ แต่ว่าก็ไม่ได้ใช้เอาไป
หาตังค์ ง่ะ ใช้เพื่อการศึกษา เห็นเฮียบิล เขาชอบทำบุญกุศล
ก็คงไม่ได้มาอาฆาตมาดร้ายอิอ่อนมากมายหรอกเนอะ
อีกอย่าง ลิขสิทธิวินโดว์ ที่ติดเครื่องมาตอนซื้อก็ไม่ได้ใช้
เพราะมันห่วย ต้องไปใช้เวอร์ชั่นแผ่นผี แทนก็มี
ตอนทำร้านเกมส์ก็มีอุดหนุนวินโดว์หมดไปเป็นแสนนะ
ที่ซื้อแล้วใช้ไปแป๊บๆก็ตกรุ่น ก็โดนบังคับให้ซื้อเวอร์ชั่นใหม่
อีกอัพเกรดไม่ได้ ซื้อทิ้งซื้อขว้างก็หลายดอกส์

3.เรื่องแอบวิสาสะใช้ของที่ทำงานฟรีก็มีบ้างอยู่แล้ว
มะได้ตั้งใจโกง แต่มันจำเป็นในบางโอกาส แหะ แหะ

4.เรื่องเวลางานก็มีบ้างเนาะ แต่โดยรวมก็รับผิดชอบงาน
เต็มที่ ถือว่าตอบแทนกันไปตามโอกาส แต่เรื่องรูดบัตร
เซ็นต์บัตรแบบโกงๆนี่ ทำไม่ลง ง่ะ

ก็เรียกว่า มีศีลแต่ไม่บริสุทธิ เนาะ ก็ธรรมชาติของเรา
มันเป็นปุถุชนคนมีกิเลสนี่นา เรื่องไหลลงต่ำทำผิดศีล
ก็เป็นปกติแต่การมีสติรู้ดีรู้ชั่ว คือโปรแกรมป้องกันตัวเอง
ไม่ให้ไหลลงสู่ที่ต่ำแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เิกิด และยืดอก
ยอมรับทุกการกระทำของตัวเองทั้งดีและเลว รวมถึงยอมรับ
ผลกรรมนั้นๆตามจริง โดยไม่ต้องมีข้อโต้แย้งกับใคร

ความในใจอิอ่อน ก็มีเท่านี้ อะจ้ะ

โดย: อิอ่อน IP: 124.120.246.123 วันที่: 13 กรกฎาคม 2555 เวลา:10:28:56 น.

ฟังแล้ว อิฉัน ค่อนข้างเห็นด้วยกับอิอ่อน มันนะ
โดยเฉพาะ ที่บอกว่า

อ้างถึง

เป็นปุถุชนที่ตั้งใจรักษาศีล นี่ยังมีทำผิดศีลกันได้
เพราะมีเหตุมีปัจจัยทำให้ศีลพร่อง แล้วถ้ารู้ตัวว่าศีลยังพร่อง
เขาไม่เรียกว่ามือถือสากปากถือศีลนะ เพราะรู้ว่าศีลพร่อง
แปลว่ายอมรับความจริงของตัวเอง ก็จะมีการขวนขวาย
ปรับปรุงหลีกเลี่ยงกันไป หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ยอมรับความ
จริงแอ่นอกรับกรรมไปในเรื่องนั้นๆ ไม่หนีกรรม ก็มี
คือรู้สภาพตามจริงของตัวเอง
ต่างจากพวกงักปุ๊กคุ๊ง ที่เป็นพวกอันตรายหลอกคนอื่น
และหลอกตัวเองอีก หลงทางกู่ไม่กลับ ไม่มีศีลก็คิดว่ามีศีล
ทำชั่วก็ไม่รู้ชั่ว ทำผิดศีลก็ไม่รู้ผิด อานิสงค์ของศีลก็ไม่รู้
ทำผิดศีลแล้วจะมีผลเสียมาที่ตัวเองอย่างไรก็ไม่รู้
พวกเนี้ยลำบาก หลงทางหลงผิด หน้ามืดแต่คิดว่าตัวเอง
เป็นผู้ดี เป็นผู้ทรงศีล เป็นผู้เคร่งศีล ทำผิดก็ไม่รู้ตัว
พวกเนี้ย อตร. ไม่ควรคบหาและเข้าใกล้อาจซรวยได้!!!

มันทำให้อิฉัน นึกถึงใครคนหนึ่ง
ที่ ผ่านเข้ามาในชีวิตจัง
ตอนนั้น เลยเที่ยงวันมาแล้ว
แต่คนไข้ที่รอรับยา ยังไม่หมด( รอหมอตรวจอยู่ )
พอรู้เรื่องนี้ตอนที่กำลังจะก้าวเท้า ออกจากห้องยา ลงไปพัก
อิฉันก็เลยตัดสินใจจะอยู่รอรับคนไข้
เพื่อ ช่วยชาวบ้านทำงานต่อ
แล้วพูด ติดตลก ประมาณว่า

ที่ไม่ลงไปกินข้าวเที่ยงก่อนชาวบ้านเนี่ย
ไม่ใช่ อยากจะทำตัวเป็นคนดีนะว้อยยยย
แต่ ถ้าลงไปพักก่อน เดี๋ยวจะรู้สึกผิด ก็เลยต้องอยู่ต่อ !
ลงก่อน แล้วมันรู้สึกเหมือน เอาเปรียบคนอื่น ฯลฯ

ใครคนนั้น ฟังที่อิฉันพูด แล้ว ก็แย้ง
สอน อิฉัน ประมาณ ว่า

ถ้าเราไปคิดว่า
มันเป็นการเอาเปรียบ
มันก็จะเป็น การเอาเปรียบ

แต่ถ้าเรา ไม่คิดว่า
มันเป็นการเอาเปรียบ
มันก็จะไม่เป็นการเอา เปรียบ

ฟังแล้ว ก็รู้สึก นะ ว่า มันช่างเป็นธรรมะ
ซึ่งสอนให้ เข้าถึงหลักแห่งการปล่อยวาง ได้คมคายสไตล์เซน
ที่ กระทบจิตกระทบใจชะมัดเลย
แต่ฟังไง มันก็ยัง ตะขิดตะขวงใจ อยู่ดี ว่ะ
ถ้าจะให้ เอาหลักการปล่อยวาง เช่นนี้ มาใช้กับ เคสของอิฉัน

เนื่องจากเกิดความคลางแคลงใจ ว่า
การลงไปกินข้าวเที่ยงก่อนชาวบ้าน
โดยที่ไม่มีเหตุปัจจัยอันสมควรมารองรับ
นอกจาก คำว่า กรูหิวแล้ว กรูอยากรีบไปกินข้าว
แล้วเอาเวลามานั่งเม้าส์ชิล ๆ กับกลุ่มก๊วนตัวเอง เนี่ย

มันเป็นเรื่องของการปล่อยวางตรงไหนฟระ ?
ที่สำคัญ คนที่เอาธรรมะเรื่องนี้มาพูด นั้น
ก็เป็น คนที่มักจะขอตัว
ลงไปพักกินข้าวเที่ยงก่อนชาวบ้านเขา
และ ชอบเอาเวลาหลวง ไปทำงานราษฏร์ เสมอ
อาทิเช่น บ่นว่าเมื่อยขอตัวไปนวด
/ ไปทำธุระ( ซื้อทองเก็งกำไร )
/ ไปทำฟัน/ ไปฝังเข็มทำหน้าเด้ง /ไปทำบุญฯลฯ

แถมเผลอ ๆ บางวันขึ้นเวรทำโอที ด้วยกันสองคน
ก็ยัง ขอขึ้นมาทำงานเลท เพราะ ตั้งใจจะไปทำบุญ
เลย อยากจะ นั่งฟังหลวงพี่ เทศน์ตอนเช้า ๆ
แต่พอหลวงพี่ รู้เข้า ว่า เอาเวลาขึ้นเวร มานั่งฟังเทศน์
ท่านก็เลยไล่ให้กลับโรงบาล ทันที
เพราะไม่อยากให้ลูกศิษย์ลูกหา เบียดบังเวลาหลวง

อนึ่ง เมื่อเห็น ภูมิหลัง ของคนพูด เป็นเช่นนี้
ก็เลยมองเห็น รากเหง้าของ พฤติกรรม ของเขา มั้ง
จึงรู้สึกไม่ค่อยดี เท่าไรนัก ที่ต้องฟัง งักปุ๊กคุ้ง
มาคุยฟุ้งเรื่อง ธรรมมะ และ การปล่อยวาง
เพียงเพื่อที่เขาจะได้ รู้สึกดี รู้สึกสบายใจ
ที่ไม่ถูก หิริโอตตัปปะ มันคอย ทิ่มแทง อ่ะ

เฮ้ออ เจอเรื่องงี้ แล้ว
อิการ์ฟิลด์ มันก็ปรี๊ดแตก เลยอ่ะ
แถม มันยังเสือกมานะ จัด
ถึงขนาด หลีกเลี่ยง เลิกพูดจาเล่นหัว
ทำตัวสนิทสนม กับ คน ๆ นั้นเลยนะ
( จะพูดด้วยเฉพาะ เรื่องงาน เท่านั้น )

แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลสำคัญ
ที่ทำให้ อิการ์ฟิลด์ มันกลายเป็นงี้นะ
เหตุผล จริง ๆ ก็คือ

แมร่ง มันพูดจาไม่เข้ารูหูกรู กรูเลยเลิกคบ !

แหะ...แหะ... บทอิการ์ฟิลด์
มันนึกรั้นจะเอาแต่ใจ ขึ้นมาจริง ๆ นี่
อินังคิตตี้ มันก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน ว่ะ
ก็เลยต้อง ปล่อยเลยตามเลย แทนการปล่อยวางอัตตา
อืม... ในเมื่อ เรายังไม่สามารถ ละ มานะ ในตนได้
บางทีการมี ช่องว่างระหว่างกัน ที่ห่างไกลมากขึ้น
มันก็จะช่วยลดการเกิดปฏิฆะ ได้เหมือนกัน นะ
เฮ้อออ ชักจะเริ่มเข้าใจ ป๋าโจ ผัวอิอ่อน เลยว่ะ
ว่าทำไม อีถึงเปิดแน่บ เอ๊ย เดินหนี เวลาที่เจอคนแบบงักปุ๊กคุ้ง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:39:38 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

ศีลข้อ 8 อุจฺจาสยนมหาสยนา เวรมณี ฯ
เว้นจากนั่ง นอน เหนือเตียง ตั่ง มีเท้าสูงเกินประมาณ
และที่นั่ง ที่นอนอันสูงใหญ่ ภายในใส่นุ่นและสำลี ฯ

อันนี้ ก็ลองทำ ดูแระ
แต่ดันรู้สึก ว่า ศีลข้อนี้ กระจอกเกินไป
ไม่มี อะไร ท้าทาย เอาซะเรย อ่ะ
เลย หาเรื่อง ไม่ทำ ซะงั้น 555555

คือมันไม่ได้รู้สึกว่า จะลำบากลำบนอะไรเล๊ย
ที่ต้องนอนพื้น น่ะ ก็แค่ต้องคอยระวังนิดหน่อย
เวลาขยับตัวเปลี่ยนท่านอน
กระดูกซี่โครงมันจะได้ ไม่ ครูดกับพื้น
จนเจ็บ ก็แค่นั้น

ที่สำคัญ สมัย สิบปีก่อน ตอนเริ่มทำงานใหม่ ๆ
ตอนที่ยัง จัดข้าวของ ไม่เข้าที่เข้าทาง
( และยังไม่ได้ ซื้อเตียง ซื้อที่นอนมาใช้ )
อิฉันก็เคย เอาผ้าห่มผืนบาง ๆ มาปู
แล้วนอนเกลือกกลิ้งกับพื้น ตั้งหลายเดือน นิ
ตอนนั้น ยังไม่รู้จัก คำว่า ถือศีลปฏิบัติธรรม ด้วยซ้ำ
ก็นอนได้สบาย ๆ ไม่เห็นมันจะลำบาก อะไร ตรงไหน เลย

คือ บังเอิญ เป็น พวกปรับตัวเก่ง เหมือน จิ้งจก น่ะ
เวลาปกติ ก็จะเป็น พวก ลัทธิ เสพสุข
จู้จี้เรื่องการกินการอยู่ได้สารพัด
( ต้องกินดี ๆ อยู่ดี ๆ นอนดี ๆ )

แต่ครั้น เมื่อไรต้องอยู่ในสถานะการณ์ คับขัน
ร่างกายมันก็สามารถ ปรับสภาพ
ให้กินง่าย อยู่ง่าย นอนง่าย ได้เฉยเลยอ่ะ
จึงรู้สึกว่า ไอ้การ ถือศีลข้อนี้
สำหรับอิฉัน แล้ว มัน ไม่ได้ช่วย
ในเรื่อง ของการฝึกตน ที่ตรงไหน
ก็เลยไม่คิดจะ ถือศีลข้อนี้ อ่ะ

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:38:51 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

ศีลข้อ 7
นจฺจคีตวาทิตวิสูกทสฺสนา
มาลาคนฺธวิเลปนธารณมณฺฑนวิภูสนฏฺฐานา เวรมณี ฯ

เว้นจากพูด ฟัง ฟ้อนรำ ขับร้องและประโคมเครื่องดนตรีต่าง ๆ
และดูการเล่นที่เป็นข้าศึกแก่กุศล และทัดทรงตกแต่งร่างกาย
ด้วยเครื่องประดับและดอกไม้ของหอม
เครื่องทาเครื่องย้อม ผัดผิวให้งามต่าง ๆ)

ข้อนี้ ยังทำไม่ได้ อ่ะ ไอ้เรื่อง งดดูละเม็งละคร
และ ระบำรำฟ้อน เนี่ย ไม่ยากนะ อยากทำเมื่อไรก็ทำได้
แต่ ว่าไอ้เรื่องจะให้ เลิกใช้ โรออน ดับกลิ่นเต่า
หรือ งดทาแป้งกันเหนียวตัว เนี่ย มันก็ ลำบากใจพิลึก
เพราะ ด้วย สภาพงาน ที่ต้องนั่งจ่ายยางก ๆ ให้คนไข้
ขืนปล่อยเนื้อปล่อยตัว ให้เหม็นตลบ หรือ
ก็สงสารคนไข้ ที่มารับยาด้วย อ่ะ แหะ ๆ

และ ถึงจะ ใช้สารส้ม ระงับกลิ่นเต่าเอา
แต่ ไอ้แป้ง และ สบู่ถูตัวเนี่ย ที่วางขายอยู่ เนี่ย
มันก็มีแต่สารพัดกลิ่นหอม
ครั้นจะไปหาซื้อแบบปราศจากน้ำหอม หรือ
มันก็รู้สึกว่า มันวุ่นวายและยุ่งยาก จังเลยอ่ะ
ก็เลย ยังไม่คิดจะถือศีล ข้อนี้ อย่างจริงจัง

อีกอย่าง ไอ้เรื่องเครื่องประทินกลิ่นหอม
และ เครื่องสำอางค์ทั้งหลายเนี่ย มันไม่ค่อยมีอิทธิพลอะไร
กับ คนที่ไม่ค่อยจะใส่ใจ กับเรื่องความสวยความงาม อย่างอิฉัน หร็อก
ใช้ก็ได้ ไม่ใช้ก็ไม่เป็นไร ดังนั้น ข้อ 7 นี่จะถือเมื่อไรก็ได้
( แต่ตอนนี้ ยังขี้เกียจ ถือ แหะ ๆ )

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:38:09 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

ข้อ 5. สุราเมรยมัชชปมาทัฏฐานา เวรมณี ฯ
งดเว้นจากการดื่มสุราและเมรัย อันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาท

อืม....นอกจากศีลข้อ 3 ( กาเม สุมิจฉาฯ ) แล้ว
ก็มี ศีล ข้อ 5 นี่แหล่ะ ที่ ถือได้แบ่บชิล ๆ เป็นอันดับ 2
โดยไม่ต้องกลัว ว่า มันจะถลอกกกกกก อิอิ

เฮ้ออ อิฉันไม่ได้แตะ น้ำเมา มาหลายปีดีดัก แระ
แม้แต่ กระแช่ หรือ น้ำตาลเมา ก็ ไม่เอาทั้งน้านนน
โชคดีที่เป็นคนไม่นิยม บริโภค แอลกอฮอล์ เข้ากระแสเลือด อ่ะ
เลยไม่เคยต้องมา ทุกขัง กาละมัง เพราะ ศีลข้อนี้ซะที นะ

อ้อ เพิ่มเติม อีกสัก ดอกส์ สองดอกส์ แระกันเน๊าะ

ศีลข้อ 6 วิกาลโภชนา เวรมณี ฯ
เว้นจากบริโภคอาหารในเวลาวิกาล

อันนี้ ก็ กิน 2 มื้อ ( เช้า กับ เที่ยง ) จนเป็น ปกติแระ
เพราะ ถ้าพูดกันตาม หลักของวิทยาศาสตร์สุขภาพ
จริง ๆ แล้ว คนเรา กินอาหาร แค่ 2 มื้อ ก็เพียงพอนะ
แล้วก็ดี ต่อสุขภาพด้วย เพราะ กระเพาะลำไส้ จะได้พักมั่ง
ไม่ต้องมาวุ่นวายกับการ ย่อยและ ดูดซึมอาหาร มากเกินไป

เคย มีคนบอกว่า อาหารมื้อเช้า นี่
มันจะช่วย บำรุง สมอง เค้าจึงให้กิน หนัก ๆ
และ มื้อ เที่ยง นี่ก็ บำรุง กำลัง ต้องหม่ำแยะ ๆ
แต่ มื้อเย็น นี่ เค้าว่า บำรุงกาม ว่ะ
ดังนั้น ในมื้อเย็น นักปฏิบัติ อย่างเรา
ไม่ต้องโด๊ป แยะก้อด้ายยย
เด๋วไฟราคะมันกำเริบเสิบสาน อ่ะหุหุ

อีกอย่าง ในกรณีที่เราไม่ได้ ใช้แรงงาน ไปขนอิฐขนปูน
มื้อเย็นนี่ มันก็เหมือนการบริโภคอาหารที่เกินจำเป็นนะ
กินเสร็จ ก็นอนอึดทึด เกิดเป็นไขมันสะสม
จนอ้วนตุ้ย ส่งผลเสียต่อ สุขภาพ อีกแหน่ะ
ด้วยเหตุนี้ อิฉันจึง หันมา กิน 2 มื้อ น่ะในวันธรรมดา อ่ะ

ส่วนถ้าวันหยุดที่ไม่ขึ้นเวร นี่ ก็ จะ กินมื้อเดียว
เพราะ ไม่ค่อยได้ใช้แคลอรี่ มาก
และหลังจาก เวลาอาหารมื้อเที่ยง ของตัวเองนี่
จะกินเฉพาะ น้ำเปล่า นะ น้ำปานะ ก็ งดดื่ม
เนื่องจากไม่ต้องการ ดื่ม เพราะ ความอยาก น่ะ
แต่บางที ถ้าเสบียงแยะ เคลียร์สต๊อกของกินไม่ทัน
อาทิเช่น ขนมปังที่ซื้อมาใกล้หมดอายุ ฯลฯ
ก็ ขยายเวลา เป็น กิน 2 มื้อ
คือ เช้า เที่ยง เหมือนวันปกติ อ่ะ

เท่าที่ ทำ ๆ มา ก็โอเคนะ
เพียงแต่ เวลาในการกินอาหาร
อาจจะ คลาดเคลื่อนจากที่ควรจะเป็น ไปมั่ง
ก็ตาม สภาพ การทำงาน นั่นแหล่ะ
บางวันคนไข้แยะ ก็ลงพักเที่ยงช้า
เกาะกินข้าวเที่ยง ตอนบ่ายโมงกว่า
( แต่พยาม ไม่ให้เกิน บ่าย 2 โมง )

แต่ ในวันหยุด บางทีก็ตื่นสาย โร่
ตารางเวลาการกิน ก็เลยต้องปรับ
ให้มันเหมาะสม กับสภาพโดยยึดตามหลักของ นาฬิกาชีวิต อ่ะ
คือ ปกติ จะกำหนดเวลากิน
ให้อยู่ในช่วง 7.30 น. ถึง 9.30 น. น่ะ
เพราะ ถ้า เกินกว่านั้น ก็จะมีผลกระทบต่อสุขภาพ
แต่พอตื่นสาย หรือ ทำอะไรเพลิน เกินเวลากิน
ก็จะเลื่อนไปกิน มื้อเดียว ตอนเที่ยง แทนอ่ะ

ส่วน ระหว่าง รอกินมื้อ เที่ยง นี่
ก็ จะอาศัยกินน้ำหวาน สัก แก้ว สองแก้ว
ไปเพิ่มน้ำตาลในเลือด แก้โมโหหิวแป๊บ ๆ
หรือ บางที ก็หา ขนมเบา ๆ กิน เป็น ออร์เดิร์ฟ
แต่ส่วนใหญ่ จะเน้นให้กิน น้ำหวาน อ่ะ
เพราะวันหยุด ตั้งใจจะกินมื้อเดียว
ไม่อยากกินจุบกินจิบ จร้าาาา
มันเสียอิมเมจ นักปฏิบัติ 555

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:37:28 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

อ้อ มีเทคนิคเกี่ยวกับการรักษาศีลข้อนี้มาฝาก
กรณี ที่ต้องตอบคำถามที่ทำให้ลำบากใจ
และ รู้สึก อิหลักอิเหลื่อ ที่ต้องตอบความจริง
ที่มันอาจจะ ทำร้ายจิตใจคนฟัง ได้
ประมาณว่า พูดโกหก ก็ผิดศีล
พูดความจริงก็อาจจะผิดใจกัน

ถ้าเจอเหตุการณ์งี้ แนะนำว่า ให้พยามพูดความจริง
แต่ก็ต้องรักษา น้ำใจ คนฟัง แบบบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น
อาทิเช่น ถ้าเพื่อนเรา ถามว่า
ขนมที่เขาหัดทำ มาให้ลองชิม อร่อยไหม ?

แทนที่เราจะตอบว่า ตามที่ใจคิด ว่า
แมร่งไม่อร่อยเลย ว้อยยยยยยย
รับประทานแล้ว รสชาติหมาม่ายแหล่กเลยว่ะ
เราก็อาจจะ เลี่ยงไปตอบว่า
ขนมนี้ กินแล้ว รู้สึกว่า รสชาติ ยังไม่ถูกใจเราอ่ะ
เรารู้สึกว่า มันหวานไป เค็มไป ฯลฯ สำหรับเรานะ
แต่ก็ นานาจิตตัง อ่ะ คนอื่นกินแล้วอาจจะชอบก็ได้ ฯลฯ

หรือ บางครั้ง หาก มีคนมาถาม ในเรื่องบางเรื่อง
ที่ เราไม่อยากจะเปิดเผยความจริง
ให้เกิดการกระทบกระทั่ง
เราก็อาจจะพูดเลี่ยง ๆ
โดยใช้ประโยค ที่แสดงความรู้สึก
มาเป็นตัวช่วยในการตอบก็ได้นะ

อาทิเช่น ลำบากใจจัง
ถ้าต้องมานั่งตอบคำถามนี้
ขออนุญาต ไม่พูดแล้วกันนะ
ไปถามกันเอาเองแล้วกัน ฯลฯ

อิอิ แค่นี้ เราก็ สามารถพูดจาได้
โดยที่ไม่ผิดศีล และ ผิดใจกันได้แล้วล่ะ
อืม...ไม่รู้สิ พอถือศีลข้อนี้บ่อย ๆ เข้า
สังเกต เห็นว่า จิตมันจะเกิดสติ ขึ้นมาเสมอ
เวลาเราจะอ้าปากพูด นะ
แถมยังมีการพัฒนา แทคติค สารพัด
เกี่ยวกับการหลบหลีก
ในเรื่องที่จะทำผิดศีล ข้อ4พวกนี้ ได้เองน่ะ

คือปากมันจะสามารถกลั่นกรอง
ตอบคำถามได้อย่างตรงไปตรงได้ง่ายขึ้น
และ ก็ไม่ทำให้ใครต้องเสียน้ำใจ ด้วยอ่ะ
อันนี้ เฉพาะ กรณี ตั้งใจจะประนีประนอมอะนะ
แต่ถ้าหมั่นไส้ขึ้นมา อิฉันก็ เม้งแตก
แบ่บไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม เหมือนกันว่ะ แหะ ๆ

เหอะ จริง ๆ ถ้าครึ้ม ๆ ขึ้นมาวันไหน
ก็ว่า จะลอง ทำพิธี ปิดวาจา
เลิกเม้าส์แตกเป็นต่อยหอย ดูเหมือนกันนะ
อย่างน้อย ถ้าทำได้จริง ก็ลด การสร้างปฏิฆะ
ให้เกิดเป็นเวรเป็นกรรม ร่วมวัฏฏะ
ก๊ะ ชาวบ้าน ได้จมหู เรย เนอะ

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:36:35 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

อนึ่ง นั่น คือ การจงใจ ทำให้ ศีลถลอก อีกดอกส์ ของอิฉันนะ
ส่วนเรื่อง สัจจะ นี่ก็ ถลอก บ่อย ๆ เหมือนกันจร้าาาาาา
เรื่องล่าสุด นี่ก็มีเรื่อง ไปสัญญิง สัญญาก๊ะ แควนคลับ
ว่าจา ตอบ จม. แควน ๆ ในทุกเรื่องทุกประเด็นที่ค้างคา
ให้เสร็จภายในอาทิตย์ก่อนนู้นนน
แต่ ก็ลากยาววววววววววววววววยิ่งเขียน ก็ยิ่งบาน
ปั่นน้ำลาย มาปิดงบประมาณไม่เสร็จซ้าที

จิง ๆ ถ้าจะสักแต่ว่าโพสเรื่อยเปื่อย
เน้นปริมาณ ไม่เน้นคุณภาพ
เพื่อรักษาสัจจะ อิฉันก็ทำได้นะ แต่ก็ทำไม่ลงว่ะ
เพราะมันเหมือนการทรยศแควน ๆ อ่ะคร้าาา

เฮ้อออ แต่นี่ ก็มิลู้เหมือนกันว่า
หายหน้าหายตาไปเป็นชาติงี้
แฟนานุแฟน มันจาเบื่อขี้หน้ากัน
จนแอบปันใจ หนีอิเจ้นู๋บี
ไปปลื้มอินังแพนเค้ก แทน อ๊ะปล่าวเนี่ย อ่ะซิก ๆ

อิอิ แพล่ม ๆ น้ำท่วมทุ่ง อีกแระ กรู
เอา ผักบุ้งมาฝาก มั่งก็ได้
สรุป สำหรับ อิฉัน แล้ว
ตอนนี้ สถานะของ ศีลข้อ 4 ค่อนข้างดีถึงดีมาก
แต่ก็มี วจีมุสา บ้าง ( ดังที่เล่า ไปข้างต้น )
ซึ่งก็คงต้อง ก้มหน้าก้มตารับวิบากกรรม ที่ได้กระทำนั้นไป
แล้ว ต่อไปก็คงต้อง พยามหลีกเลี่ยง
วจีที่ก่อให้เกิดการ มุสา ให้มากที่สุด
( เท่าที่พอจะกล้อมแกล้มทำได้ )

ข้อความโดย: บัวผ่อง

« เมื่อ: สิงหาคม 02, 2012, 08:35:35 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

ถึงเราจะมักง่าย เผลอทำอะไร
ที่มันก้าวล่วงศีลไปแล้ว
เราก็ยังมีจิตคิดพยาม
ที่จะปรับปรุงแก้ไขข้อผิดพลาดนั้น
และ แสดงความรับผิดชอบอย่างเต็มที่ แล้ว
แต่ถึงจะค่อนข้างมั่นใจ ในศีลข้อ 4 ของตน
แต่ก็ยังมีเรื่องให้รู้สึกว่าเป็น หนามยอกใจ
เกี่ยวกับ ศีลข้อ นี้ แบบ ตกกระไดพลอยโจนเหมือนกันนะ

อืม...จะยกตัวอย่าง ให้ อ่านเล่น ๆ เป็น อุทาหรณ์ แระกัน
อย่างเรื่อง เซ็นเอกสารทางราชการไง
โรงบาลจ้างคนมาทำความสะอาดแฟลต
โดยมีเงื่อนไขว่า ให้ต้องเป็น คนนอกเท่านั้น ห้ามคนในโรงบาลทำ
( เพื่อป้องกันปัญหาต่าง ๆ ที่อาจเกิดขึ้นในภายหลัง )
แต่ พอถึงเวลาจริง ๆ ผู้รับผิดชอบก็เห็นแก่พวกพ้อง ( มั้ง )
เรย หาทาง ซิกแซก ให้ลูกจ้างในโรงบาล เป็นคนรับงานนี้ไปทำจนได้
แต่หั้ย สามีของเค้า (ที่เป็นคนนอก) เป็นคนเซ็นปฏิบัติงาน+รับเงิน แทน
เฮ้ออ การเห็นแก่พวกพ้อง มันก็เป็นเรื่องที่พบเห็นกันได้โดยทั่ว ๆ ไป นั่นแหล่ะ
เห็นจนชินแระ แต่ที่มันทำหั้ยรู้สึก อิหลักอิเหลื่อ และ ตะขิด ตะขวงใจ ก็คือ

ตัวอิฉันเอง ต้องโดนลากเข้าไปเป็น ฟันเฟือง ในวงจรกรรมนั้นด้วยไง
เงื่อนไขการ ตรวจรับงานทำความสะอาดแฟลต
จะต้องให้ ข้าราชการที่อยู่ในแฟลต นั้น
เป็นคนเซ็นตรวจรับ เพื่อความสมเหตุสมผล
แล้วบังเอิญตอนนั้น ในแฟลตก็มี แต่ลูกจ้าง อ่ะ
มีข้าราชการแค่ สองพระหน่อ คือ
น้องหมอฟันคนนึง ก๊ะ อิฉัน อีกหนึ่ง
ทางฝ่ายบริหารก็เรยโบ๊ย มาให้อิฉันเซ็น
เพราะเห็นว่า อิฉันนั้น มีอาวุโสกว่า ( แปลว่าแก่ )

และ ที่สำคัญ ห้องยาอยู่ใกล้ ฝ่ายบริหาร
เดินเอาเอกสารมาหั้ยเซ็นง่ายดี

ตอนแรกที่ต้องเซ็นตรวจรับ
ก็ทำใจลำบากเหมือนกันนะ
เพราะรู้เรยว่า ต้องก้าวล่วงศีล ข้อ 4 อีกแระ ตรู
ก็รู้ก็เห็นกันอยู่ ว่า จิง ๆ แล้ว ใครกันแน่
ที่ไปเช็ดถูปัดกวาดที่แฟลตเหย็ง ๆ
แต่ก็ต้องรู้เห็นเป็นใจ กับชาวบ้าน
ช่วยกันโกหกหลอกลวง หลวง
ว่า อีกคนเป็นคนทำความสะอาด

อืม...จิง ๆ จะปฏิเสธ ไม่เป็นผู้เซ็นตรวจรับก็ได้นะ
การพูดจาแบ่บบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น
เพื่อ หลีกเลี่ยงการทำหั้ยศีลถลอก
แบบดูดีมีหลักการนั้น มันง่ายนิดเดียว
ถ้าเราไม่เซ็นซะอย่าง เด๋วฝ่ายบริหาร
มันก็ วิ่งไปขอหั้ย น้องหมอฟันอีกคน
มาเป็นคนเซ็นตรวจรับแทนก็ได้
ซึ่งน้องเองมันก็คงไม่รู้สึกรู้สา
หรือวิตกจริตเดือดร้อนอะไร กับเรื่องแค่นี้หรอกนะ
เพราะมัน ม่ะได้ถือศีล 5 ในฮาเร็ม เหมือนเรานี่หว่า

ตอนแรกก็ว่าจะทำงั้นนะ
แต่ พอจะทำจิง ๆ อิเจ้หิฯ ก็ดันเสือก
มีอาการ ตะขิดตะขวงใจขึ้นมาอีกแระ
มันบอกว่า นี่แหน่ะนังนู๋บี
การลอยตัวอยู่เหนือปัญหา
ราวกับ แม่ดอกบัวผ่องเป็นยองเป็นใยงี้
มันก็เหมือนการป้ายขรี้หั้ยคนอื่น ไงไม่รู้ว่ะ

สุดท้ายก็เรยได้แต่กัดฟันบอกตัวเองว่า

กรูทำไม่ลงว่ะ

แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเซ็นชื่อตรวจรับในเอกสารซะเอง
โดยทำใจที่จะยอม ก้มหน้ารับกรรม ที่ทำลงไปนั้น
พร้อมกับปลอบใจ อิเจ้หิฯ ไป พลาง ประมาณว่า

เหอะน่า ขนาด พระเยซู
ยังยอมรับ บาป แทนมนุษยชาติได้เรย
เธอว์ก็หลับหูรับตาช่วงแบ่งเบา
ภารกิจอันยิ่งใหญ่ของพระบุตรซะมั่งสิวะ
ผิดศีลแค่นี้ไม่ถึงกับถูกธรณีสูบหรอกย่ะเธอว์

อย่างมากก็แค่ได้มีโอกาสไปออนเซ็น
นอนแช่น้ำอุ่นเล่นในกะทะทองแดง แค่ ชาติ สองชาติ เอ๊ง
ที่สำคัญ ขืน ผลักภาระ ให้อิน้องหมอฟัน
มันไปสร้างเวรสร้างกรรมแทนเรา
น้องมันคงจะต้อง ไป ทนทุกข์
ในกะทะทองแดง แทนเราอ่า
แถม อินู๋นี่ มัน ก็ม่ะได้เป็นนักปฏิบัติ
ไม่รู้จักเจริญสติปัฏฐานเหมียนเราซะด้วย
มันจะถึก เอ๊ย ทนมือทนตรีนทั่นยมบาลได้ เร๊อออ
ดังนั้น ตรูยอม ซรวยแทนมันก็ได้ฟระ เอิ๊ก ๆ

ข่าว:

ตอบ

สรุปหัวข้อ

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง

ข้อความโดย: บัวผ่อง