ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: พฤศจิกายน 11, 2012, 06:35:11 pm »
พื้นที่ชีวิต ชุด " วิถีอินเดียนแดง " ตอน เอกภาพสรรพสิ่ง http://youtu.be/NHl8zI7Us1
พอช่วงบ่ายเราก็มาหลบร้อนกันที่ริมลำธารศักดิ์สิทธิ์ ที่เขาเชื่อกันว่า ใช้รักษาโรคต่าง ๆ ได้ ผมก็นั่งทวบทวนสิ่งที่ พริ้น พูดเมื่อเช้านี้ มีประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจก็คือ เรามักจะได้ยิน
กันว่าเราต้อง อนุรักษ์ พืช สัตว์ ต่าง ๆ เพราะสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ มีความสำคัญต่อระบบนิเวศ แต่ผมแทบไม่เคยได้ยิน ใคร รวมเอา ก้อนหิน พื้นดิน ภูเขา หรือ ท้องฟ้า เป็นส่วนหนึ่ง
ของความสัมพันธ์เหล่านี้เลย
แนวคิด ของอินเดียนแดง ที่เรียกสิ่งต่าง ๆ เป็น ชาวหิน ชาวเมฆ ชาวท้องฟ้า ชาวแม่น้ำ นอกจากจะทำให้รู้สึกว่า สิ่งเหล่านี้ มีชีวิตจิตใจ ไกล้ชิดกับเรา
อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแล้วเนี่ย ก็ยังทำให้พรมแดนระหว่าง สิ่งมีชีวิต กับ สิ่งไม่มีชีวิต ที่เคย ปรากฏชัดเจน ถูกพร่าเลือนลงไป ขณะที่ความเป็นหนึ่งเดียวกันเกิดขึ้นแทนที่
ทั้งหมดนี้ ทำให้นึกถึงอีกคำ ที่ท่าน ติช นัท ฮันต์ ใช้อธิบาย ธรรมชาติ ของ สรรพสิ่งอยู่เสมอ นั่นก็คือคำว่า inter-being ที่ลูกศิษย์ของท่านมักแปลเป็นไทยว่า
'เป็นดั่งกันและกัน '
เป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว หรืออยู่ด้วยตัวเธอเอง เธอต้องการคนอื่น ๆ ชีวิตอื่น ๆ เพื่อที่จะดำรงอยู่ ไม่เพียง พ่อ แม่ แต่เธอยังต้องอาศัย ต้องการพี่น้อง
และสังคม เธอยังต้องการ แสงแดด แม่น้ำ อากาศ ต้นไม้ นก ช้าง รวมทั้ง สิ่งอื่น ๆ จึงเป็นไปไม่ได้ ที่เธอจะอยู่ด้วยตนเอง เพียงลำพัง เธอจำเป็นต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น ๆ
และ สิ่งอื่น ๆ ทั้งหมด ดังนั้น ความหมายที่แท้จริงของ การดำรงอยู่ ก็คือ การ "อยู่ร่วมกัน" หรือ " เป็นดั่งกันและกัน " มนุษย์เกิดขึ้นจากสรรพสิ่ง ที่มิใช่มนุษย์
ดังนั้นการปกป้องทุกสิ่ง ที่มิใช่มนุษย์ ก็ย่อมมีค่าเท่ากับ การปกป้องมนุษย์ และการปกป้องมนุษย์ ก็ย่อมเท่ากับ การปกป้องทุกสิ่งที่มิใช่มนุษย์ นั่นเอง นี่คือ ความเข้าใจ
ที่เกิดขึ้นจาก การเจริญสติ
ถ้าเข้าใจว่าตัวเราที่แท้จริงแล้วเนี่ย คือ องค์ประกอบของสิ่งต่าง ๆ ใน ธรรมชาติ มารวมตัวกัน ก็อาจจะมองได้ว่า จริง ๆ แล้ว สิ่งที่เราคิดว่า เป็นตัวเราเนี่ย มันก็คือ ปรากฏการณ์
การรวมตัว ของสสาร พลังงาน แค่ชั่วครั้ง ชั่วคราว เท่านั้นเอง ยิ่งเมื่อเปรียบเทียบกับอายุขัย ของธรรมชาติ อย่าง พื้นดิน หรือ ภูเขา 80 ปี 100 ปี ของชีวิตเรา ก็เป็นเหมือนแค่
เปลวเทียน ที่สว่างวาบขึ้นมา แล้ววูบ ดับไป เป็นแค่ ฟ้าแลบ วาบขึ้นมาจาก ท้องฟ้าที่มืดมิด ไม่ได้มีตัวตนที่ยิ่งใหญ่ สลักสำคัญอะไร ให้ยึดถือได้เลย
