ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: มกราคม 17, 2013, 02:17:17 pm »
สิบครั้ง...ยังไม่โกรธ :benuser
โอ้ละหนอ...ลุงเฉย...เคยไปวัด
ฟังถนัด...ขัดเกลา...เอาคำสอน
ถึงสิบครั้ง...ยังไม่โกรธ...โสตสะออน
หาไม้ขอน...มาเขียนป้าย...ไว้ชายคา
...สิบครั้งยังไม่โกรธ...
เช้าวันหนึ่ง...หลานชายจึง...บึ่งมาถาม
ลุงตอบตาม...ความภูมิใจ...ในภาษา
ว่าสิบครั้ง...ยังไม่โกรธ...โอษฐ์จาวา
เปล่งออกมา...สู่สายตา...ประชาชี
ลุงกวาดลาน...ใบไม้...ภายในรั้ว
หลานของตัว...กับเพื่อนพ้อง...ร้องมือชี้
ถามนั่นป้าย...อะไร...ช่วยตอบที
ลุงบอกนี่...คือสิบครั้ง...ยั้งโกรธา
ลุงล้างลาน...กระดานไม้...ใต้ชายครบ
เด็กก็รบ...มือเร้า...สาวเท้าหา
เหยียบไม้เปรอะ...เลอะเทอะ...เจอะเต็มตา
อนิจจา...ยังถามว่า...นั่นป้ายไร?
ลุงโมโห...โกรธา...ว่าตะคอก
ลุงก็บอก...ออกตะโกน...กระโจนใส่
อ่านป้ายว่า...สิบครั้งข้า...ไม่โกรธไง
ถามอยู่ได้...เดี๋ยวได้ตาย...ในฉับพลัน
หลานได้ยิน...สิ้นคำลุง...กระทุ้งเข้า
ก็ตอบอ้าว!!...เกาหัวส่าย...ประไรนั่น
นี่พึ่งครั้ง...ที่สาม...ที่ถามกัน
ใยลุงนั้น...มาโกรธ...โคตรจะงง!!
:benuser
**************************
เป็นสภาวะ...คละเคล้า...ของเงามืด
ขาวก็จืด...อึดอัดแท้...แก้ไม่หาย
มันสับสน...อลม่าน...ต้านทำลาย
ดูอาจคล้าย...สงบนอก...ชอกช้ำใน
กำหนดจิต...เพ่งพิจ...ไม่คิดมาก
วางลงจาก...บางสิ่ง...ทิ้งดิ่งใส
กำหนดรู้...ดูอารมณ์...ที่เปลี่ยนไป
ที่เกิดใหม่...ดับไป...อย่างนั้นเอง
ไม่ยึดเกาะ...เหมาะแท้...แลทางออก
สงบนอก...สงบใน...ใจไม่เคว้ง
ยิ่งลุ่มลึก...ยิ่งสบาย...ไม่มีเกร็ง
จะรู้เอง...เห็นเอง...ความเป็นไป
:benuser
********************************
ทุกข์เพราะคิด...เผลอเลอ...เจ๋อฟุ้งซ่าน
จนงุ่นง่าน...หงุดหงิด...จิตทุศีล
ไร้ความสุข...ทุกข์มหันต์...อนันต์จินต์
ปล่อยขาดวิ่น...ชีวินนี้...ที่ทุกข์ตรม
ปล่อยความคิด...ขังความคิด...ผิดคือทุกข์
ไม่สนุก...เลยหนอ...ต่อผสม
ยิ่งปล่อยไป...ตามใจเรื่อย...เอื่อยตามลม
ก็คงล้ม...พังคลืน...ฝืนไม่เป็น
เรียกสติ...กลับมา...กำหนดรู้
หายใจอยู่...รู้ได้...กำหนดเห็น
ตามสภาพ...ความจริงแท้...แน่ที่เป็น
ร้อนหรือเย็น...เช่นนี้ดี...ที่ควรทำ
:benuser
*****************************
กาลเวลา...นำพาไป...สู่ความแก่
ตายของแน่...ใหญ่แค่ไหน...ก็ไม่พ้น
ไม่ว่าจะ...ฐานะรวย...หรือว่าจน
สรุปผล...ก็ไม่พ้น...เชิงตะกอน
มองดูตัว...หัวหู...รู้สัมผัส
ความเจนจัด...ชัดแจ้ง...แสดงสอน
อำนาจใด...อย่าฝักใฝ่...ใคร่วิงวอน
สุดท้ายนอน...ทอนทับ...นับสังตรา
โอ้.ชีวิต...น้อยนัก...หักห้ามจิต
จงอย่าคิด...ผิดทาง...สร้างบาปหนา
นับแต่นี้...ให้พลีใจ...ถวายกายา
หว่านพืชกล้า...เมล็ดดี...ใช้หนี้กรรม
:benuser
**********************
ขอตั้งจิต...อธิฐาน...บนลานฟ้า
ให้เทวา...นั้นหนา...เป็นสักขี
ลูกอยากพ้น...สร้างหนทาง...วางฤดี
เอาไว้ที่...พระ พุทธะ ... สละนาม
ลูกขอเดิน...บนเส้นทาง...อริยะ
ถึงแม้จะ...ขรุขระ...ละดงหนาม
จะยากเย็น...เข็ญใจ...จะไขความ
ทุกโมงยาม...จะฝึกฝน...ยลจิตตัว
ขอไกลห่าง...ร้างเร้น...เพราะเห็นชัด
ความสงัด...ชัดเจน...เด่นในหัว
รู้ถึงรส...สิ่งบดบัง...เคยพลั้งตัว
ความมืดมัว...สิ่งยั่วเย้า...เงาทะมึน!!
:benuser
*******************
ความสงบ...นำพา...ให้ทราบซึ้ง
รสธรรมถึง...บึงฤดี...มณีใส
หนึ่งและศูนย์...คูณหาร...บนลานใจ
เศษส่วนได้...อย่างไร...ต้องไขดู
อันศูนย์นั้น...ท่านว่า...คือความว่าง
คือปล่อยวาง...อย่างปราชญ์...ฉลาดรู้
คือการดับ...ไม่จับต้อง...ไม่มองดู
หมดอณู...รู้ดับสูญ...สูญญตา
สำหรับหนึ่ง...คือความมี...ที่เกิดชัด
หวังถนัด...มัดเอาไว้...ใจอ่อนล้า
คือความเป็น...ระเด่นดัง...ตั้งอุรา
เสาะแสวงหา...ไม่รู้สิ้น...ทั้งอินทรีย์
เลือกเอาเถิด...เกิดมาแล้ว...เปรียบแก้วใส
ที่จะใส่...น้ำอะไร...ให้ออกสี
จะใส่ศูนย์...หรือใส่หนึ่ง...จึงพอดี
โลกโลกีย์...มีให้เลือก...เปลือก/แก่นใน
รวมบทกลอนซึ่งเป็นผลงานของ benuser ~~ รุ่งพญาแก่ง...แสงเสิงสาง~~ ค่ะ
เขียนโดย benuser -http://poem-benuser.blogspot.com/2010_09_01_archive.html