ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: สิงหาคม 01, 2010, 04:54:22 am »
ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
ข้อความโดย: กระตุกหางแมว
« เมื่อ: สิงหาคม 01, 2010, 01:45:27 am »ไม่ได้อ่านเรื่องของท้าวแสนปมนานมาก
บุญรักษานะครับพี่บัว
บุญรักษานะครับพี่บัว
ข้อความโดย: rain....
« เมื่อ: กรกฎาคม 08, 2010, 02:49:04 pm »
รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง รู้ว่าเหนื่อยถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง
ยังไงจะขอลองดูซักที รู้ว่าเราแตกต่างกันเท่าไร
รู้ว่าเธออยู่ไกล อยู่สูงขนาดไหน ใครๆก็รู้เป็นไปไม่ได้หรอก
แต่คำว่ารักมันสั่งให้ฉันต้องปีนขึ้นไป
ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: กรกฎาคม 07, 2010, 11:04:32 am »
เป็นประโยชน์มากมายครับพี่บัว ขอบคุณครับ ช่วงนี้ถ้าเจอปัญหาใดๆต้องผ่านพ้นอุปสรรคนานานั้นไปได้แน่นอนครับ เพราะพี่บัวมีความดีที่จะชนะทุกสิ่งในโลกใบโตๆที่ไม่สมดุลนี้ ภาษาเขียนถ่ายทอดความรู้สึกในใจให้เห็นได้ครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับพี่บัว
ข้อความโดย: ดอกโศก
« เมื่อ: กรกฎาคม 07, 2010, 10:26:27 am »สืบเนื่องมาจากเมล์ที่ได้รับจากเพื่อนซึ่งส่งคำสอนของท่านว.วชิรเมธีมาให้
คำสอนสำคัญกล่าวว่า ปัญหาบางอย่าง เรื่องบ้างเรื่องก็ไม่อยู่ในการควบคุมของเรา
หากเราได้ทำหน้าที่ที่ถูกต้องดีงามของตนเองแล้ว มันจะไม่เป็นผลก็ต้องปล่อยมันไปเป็นที่มาของคำสอน...สุดมือสอยก็ปล่อยมันไป
แต่อ่านจบแล้วนึกถึงวรรณดีในพระราชนิพนธ์ของพระบามสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
(ล้นเกล้ารัชกาลที่ 6) เรื่องท้าวแสนปม...
ในเรื่องนี้มีวรรคทองที่หลายคนจำได้ เป็นการตอบโต้กันทางจดหมายของชายหนุ่ม
หญิงสาว นับว่าเป็น Love letter ที่ไพเราะจับใจมากๆ ค่ะ
ท้าวแสนปม คือ พระชินเสน โอรสท้าวศรีวิชัยผู้ครองเมืองศิริชัย เมื่อได้ข่าวว่า ธิดาเจ้าเมืองไตรตรึงษ์ มีพระสิริโฉมงดงามมาก จึงได้ปลอมตัวเอาฝุ่นเถ้าเขม่ามอมตัว เอารงแต้มให้เป็นปุ่มเป็นปม แล้วแฝงเข้าไปอยู่กับตาเฒ่าในสวนหลวง จนได้พบนาง จึงได้ถวายมะเขือที่จารึกคารมรักเป็นปริศนา
นางอุษา ธิดาเจ้านครไตรตรึง ได้เขียนสาส์นรักตอบไปในใบพลูว่า ..
ข้อความพูดถึงความรักและความพยายามที่จะได้ครอบครองคนที่ตนรัก แต่อยากให้หลายๆ คนนำมาปรับใช้กับชีวิตในทุกเรื่องค่ะเพราะความพยายามและความเพียรไม่ได้ช่วยให้เราประสบแต่ความสมหวังในเรื่องความรักเท่านั้น หากแต่ยังช่วยให้เราประสบความสำเร็จในทุกๆ เรื่องของชีวิตไม่เว้นแม้แต่พระนิพพานค่ะ
This too shall pass.
ขอบคุณ : เมล์ของเพื่อนที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจโพสกระทู้นี้และขอบคุณข้อมูลจากบล็อกนี้ค่ะ http://www.oknation.net/blog/konto/2008/03/01/entry-1
คำสอนสำคัญกล่าวว่า ปัญหาบางอย่าง เรื่องบ้างเรื่องก็ไม่อยู่ในการควบคุมของเรา
หากเราได้ทำหน้าที่ที่ถูกต้องดีงามของตนเองแล้ว มันจะไม่เป็นผลก็ต้องปล่อยมันไปเป็นที่มาของคำสอน...สุดมือสอยก็ปล่อยมันไป
แต่อ่านจบแล้วนึกถึงวรรณดีในพระราชนิพนธ์ของพระบามสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
(ล้นเกล้ารัชกาลที่ 6) เรื่องท้าวแสนปม...
ในเรื่องนี้มีวรรคทองที่หลายคนจำได้ เป็นการตอบโต้กันทางจดหมายของชายหนุ่ม
หญิงสาว นับว่าเป็น Love letter ที่ไพเราะจับใจมากๆ ค่ะ
ท้าวแสนปม คือ พระชินเสน โอรสท้าวศรีวิชัยผู้ครองเมืองศิริชัย เมื่อได้ข่าวว่า ธิดาเจ้าเมืองไตรตรึงษ์ มีพระสิริโฉมงดงามมาก จึงได้ปลอมตัวเอาฝุ่นเถ้าเขม่ามอมตัว เอารงแต้มให้เป็นปุ่มเป็นปม แล้วแฝงเข้าไปอยู่กับตาเฒ่าในสวนหลวง จนได้พบนาง จึงได้ถวายมะเขือที่จารึกคารมรักเป็นปริศนา
๏ ในลักษณ์นั้นว่านิจจาเอ๋ย กระไรเลยหัวอกหมกไหม้
อกผ่าวราวสุมรุมไฟ ทำไฉนจะพ้นไฟราญ
เสียแรงเกิดมาเป็นนักรบ เผ่าพงศ์ทรงภพมหาศาล
สู้กรำลำบากยากนาน ยอมเป็นปมเป็นปานเปรอะไป
ได้เห็นแก้วประเสริฐเลิศชม จะนิยมก้อนกรวดกระไรได้
เคยพบสาวฟ้าสุราลัย หรือจะใฝ่ในชาวปัถพิน
โอ้แก้วแวววับช่างจับจิต จะใคร่ปิดปลดมาดังถวิล
โอ้เอื้อมสุดหล้าดังฟ้าดิน จะได้สมดังจินต์ฉันใด ๚
อกผ่าวราวสุมรุมไฟ ทำไฉนจะพ้นไฟราญ
เสียแรงเกิดมาเป็นนักรบ เผ่าพงศ์ทรงภพมหาศาล
สู้กรำลำบากยากนาน ยอมเป็นปมเป็นปานเปรอะไป
ได้เห็นแก้วประเสริฐเลิศชม จะนิยมก้อนกรวดกระไรได้
เคยพบสาวฟ้าสุราลัย หรือจะใฝ่ในชาวปัถพิน
โอ้แก้วแวววับช่างจับจิต จะใคร่ปิดปลดมาดังถวิล
โอ้เอื้อมสุดหล้าดังฟ้าดิน จะได้สมดังจินต์ฉันใด ๚
นางอุษา ธิดาเจ้านครไตรตรึง ได้เขียนสาส์นรักตอบไปในใบพลูว่า ..
๏ ในลักษณ์นั้นหนาน่าประหลาด เป็นเชื้อชาตินักรบกลั่นกล้า
เหตุไฉนย่อท้อรอรา ฤๅจะกล้าแต่เพียงวาที
เห็นแก้วแวววับที่จับจิต ไยไม่คิดอาจเอื้อมให้ถึงที่
เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี อันมณีหรือจะโลดไปถึงมือ
อันของสูงแม้ปองต้องจิต ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ
ไม่ใช่ของตลาดที่อาจซื้อ ฤๅแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม
ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง คงชวดพวงบุปผชาติสะอาดหอม
ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินตอม จึ่งได้ออมอบกลิ่นสุมาลี ๚
เหตุไฉนย่อท้อรอรา ฤๅจะกล้าแต่เพียงวาที
เห็นแก้วแวววับที่จับจิต ไยไม่คิดอาจเอื้อมให้ถึงที่
เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี อันมณีหรือจะโลดไปถึงมือ
อันของสูงแม้ปองต้องจิต ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ
ไม่ใช่ของตลาดที่อาจซื้อ ฤๅแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม
ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง คงชวดพวงบุปผชาติสะอาดหอม
ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินตอม จึ่งได้ออมอบกลิ่นสุมาลี ๚
~~~~~~~~~~
ข้อความพูดถึงความรักและความพยายามที่จะได้ครอบครองคนที่ตนรัก แต่อยากให้หลายๆ คนนำมาปรับใช้กับชีวิตในทุกเรื่องค่ะเพราะความพยายามและความเพียรไม่ได้ช่วยให้เราประสบแต่ความสมหวังในเรื่องความรักเท่านั้น หากแต่ยังช่วยให้เราประสบความสำเร็จในทุกๆ เรื่องของชีวิตไม่เว้นแม้แต่พระนิพพานค่ะ
This too shall pass.
ขอบคุณ : เมล์ของเพื่อนที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจโพสกระทู้นี้และขอบคุณข้อมูลจากบล็อกนี้ค่ะ http://www.oknation.net/blog/konto/2008/03/01/entry-1