ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: เมษายน 24, 2013, 04:12:24 pm »
ปกิณกะธรรม: กุญแจวิเศษชื่อว่า "พุทโธ"
“... อีกคนหนึ่งก็คือปู่ของตัวเอง นี่ให้ภาวนาพุทโธๆๆ ตอนนั้นแกป่วยแล้ว แกก็บอกว่าเห็นแต่ไอ้แดง เห็นแต่หมา หมาแกน่ะ แกจับหมาแกขัดใต้กระไดใต้น้ำให้มันจมน้ำตาย เพราะมันวิ่งไปที่สวนผัก แล้วมันไปคุ้ยสวนผัก ไปขี้เยี่ยวสวนผัก แกก็โกรธมัน เลยหาวิธีจับมันแล้วก็กดมันใต้กระได กระไดน้ำนะ ขัดจนมันก็ดิ้นๆๆ ขาดใจตาย น้ำท่วมปอดตาย แล้วปู่หลวงพ่อนี่ ตอนอายุ 80 กว่าเนี่ย ใกล้จะเสียชีวิตเนี่ย แกบอกเห็นแต่หมาอย่างเดียว เห็นแต่หมาตัวนี้อย่างเดียว มันมายืนเห่าเรียกแก เราก็ว่าไปไม่ดีแล้ว บอกปู่ ปู่ไม่ต้องห่วงอะไร ปู่นึกให้ดีนะ สมบัติทั้งหมดปู่เอาไปไม่ได้ ร่างกายนี้ปู่ก็เอาไปไม่ได้ แม้ความเจ็บป่วยนี้ปู่ก็เอาไปไม่ได้หรอกมันอยู่แค่ร่างกายนี้แหละ เวลาปู่ออกจากร่างนี้ปู่จะไม่มีเจ็บไม่มีปวดนะ แต่ว่ามันมีอย่างเดียวเท่านั้นคือตอนออกเนี่ยเป็นความยุ่งยากมาก เดี๋ยวจะให้คาถาไว้ ตอนออกมันจะได้คล่องแล้วเจ็บน้อย “ปู่ตายแน่นอน 100 เปอร์เซ็นไม่ต้องห่วง ปลอบใจ (หัวเราะ) ” ฉะนั้นปู่เตรียมการณ์ไว้ก่อน นี่กุญแจปู่เอาไปนะ พุทโธ ปู่พุทโธไว้นะ พุทโธๆๆๆๆ ไว้นะ แล้วปู่พุทโธไว้ไอ้แดงจะไม่มากวน เพราะว่ามันคนละทางกัน ประมาณได้เดือนนึงแกยังอยู่นะ ไปเยี่ยมแกอีกทีหนึ่ง หน้าตาผ่องใส ขาวเนียนเลย นอนอยู่หันหน้ามาเจอเรา ยิ้มใหญ่เลย “เมื่อไหร่เขาจะมาเอาผมไปทีคุณ?” ปู่ไม่ต้องเรียกร้อง ของพรรณนี้มันจัดสรรค์ไม่ได้ มันเป็นของแพคเกจมาพร้อมกับร่างเรา เดี๋ยวมันมารับ “ปู่พุทโธเป็นไง?” “ยังอยู่” “แล้วเป็นไงบ้างตอนนี้?” “มีแต่พระมาเยี่ยม” ... ป๊าด! “ปู่พระเป็นยังไงบ้าง?” “ลอยๆ มา ผมไม่รู้จักพระ สวยงามมาก แล้วมีรูปพระพุทธเจ้ามาก็มี” โอ้ย งานนี้แจ๋ว ปู่ได้กุญแจแล้ว ปู่ภาวนาไปเรื่อยๆ นะ อย่าหยุดนะ
เกือบเดือนที่สองหลวงพ่อก็ไปเยี่ยมอีกที แกก็ถามอีก “คุณเมื่อไหร่เขาจะมาเอาไป อยากไปแล้ว” ปู่ไม่ต้องห่วงบอกแล้วไงว่ามาเป็นแพคเกจมาพร้อมวันเกิด ... ไม่ต้องกลัวได้ไปแน่ “ปู่ยังพุทโธอยู่ไหม?” “ยังพุทโธอยู่” “เป็นไงบ้าง?” “ไม่ทุกข์ ร่างกายทรมานแต่ไม่ทุกข์ รู้สึกสบายใจ แต่อยากไปแล้ว ไม่อยากอยู่” เหมือนความรู้สึกว่าเบื่อร่างกายนี้ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมไง ทำอะไรไม่ได้ ขยับตัวก็ไม่ได้ก็ต้องให้เขาขยับ ป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ แกก็ไม่อยากอยู่แล้ว แกก็เบื่อ แกก็อยากไป ... ถามว่าเป็นทุกข์ไหม แกว่าไม่ทุกข์ ใจไม่เป็นทุกข์ใช่ไหม “ไม่ทุกข์” “ร่างกายล่ะ?” แกก็ยิ้ม ... อย่างนี้สวย ไปดี
พอเวลาใกล้จะเสีย แกสั่งให้โยมพ่อเนี่ย ไปซื้อผัดซีอิ๊วหรือราดหน้าไม่รู้ แล้วบอกคนอื่นว่า “ใครทำใจไม่ได้ให้ออกไปข้างนอก เดี๋ยวหกโมงเย็นเขาจะมารับ ถ้าใครร้องไห้ให้ออกไปข้างนอก เสียสมาธิ” ภาวนาแค่สองเดือนกว่า กลัวเสียสมาธิ ไม่ธรรมดานะ ... ถ้าใครร้องไห้ให้ไปนอกห้อง ใครทำใจได้ให้นั่งอยู่ดู แกถามกี่โมงแล้ว พอบอกหกโมงแกบอกว่า เขามารับแล้ว คนข้างๆ ถามว่าใครมา ... “มีเทวดามา มีครูบาอาจารย์มา มายืนรอแล้ว บอกว่าถึงเวลาแล้ว มาได้แล้ว เขาเอารถมารับ เป็นราชรถแก้วสวยงาม แกก็หันมาสั่งโยมพ่อ โยมพ่อก็กอดไว้ “พี่น้องอย่าทะเลาะกัน ให้สามัคคีกัน” แล้วแกก็เสียชีวิตไปนิ่มๆ ไม่ทุรนทุราย เหมือนหลับไปเฉยๆ ... คนแก่อายุ 80 กว่าปี หลวงพ่อไปสอนแค่สองเดือนกว่า พระมาเยี่ยมทุกวัน พวกเอ็งกูสอน หลายปีนะ มีพระไปเยี่ยมบ้างไหม? ...”
ตอนหนึ่งของปกิณกะธรรมในช่วงอบรมภูมิธรรมสามัญ รุ่นที่ ๔
โดย หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร วชิรมโน
F/B ธรรมคำสอน หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร วชิรมโน