ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: พฤษภาคม 28, 2013, 03:34:45 pm »
ยิ่งวิ่งยิ่งเหนื่อยครับพี่กระต่าย หยุดที่เราดีที่สุดครับ ให้คนอื่นวิ่งไปส่วนผมก็แก่แล้ว หนักพุง วิ่งบ้างหยุดบ้างตามกำลังครับ บางครั้งก็หอบเอาดื้อๆ
อย่าไปคิดมากเลยครับ มันเป็นพรหมลิขิตโชคชะตา วาระกรรม
มันมีสิ่งดลใจ เส้นใยเล็กๆที่มองไม่เห็นมันเชื่องโยงปฏิสัมพันธ์กันไป โดยที่เราไม่รู้ก็มีครับ
มันถึงมีเรื่องาวให้เราเล่าสู่กันฟัง ให้ลูกให้หลานบอกต่อกันได้ทางความรู้สึกครับ ไม่จำเป็นต้องมีก้อนหิน กระดานชนวน
หรือแม้กระทั้งกระดาษ ลายลักษณ์อักษร ไม่ได้มีค่าอะไรเท่ากับหัวใจ มิตรภาพที่มีกันมาตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันครับ
เงินตรา เวลา กระดาษ ข้อความ มันมีค่าน้อยกว่าความรักระหว่างกันและกันครับ
(คน) มิได้มีแค่โหมดเดียวหรอกนะคะ คนเราทุกคน ล้วน มี หลากหลาย อารมณ์ เรื่องราว สุข เศร้า เหงา ดราม่า บ้าพลัง งี่เง่า ง้องแง้ง งุ๊งิ๊ ฯลฯ กันทุกคน แหละค่ะ แม้ แต่ ผู้ ปฏิบัติธรรม ..หาก จิต รู้ มิเท่าทัน อารมณ์ / ความคิด .....จิตก็พร้อม จะ ไหล เผลอ หลง ลง สู่ .. ห้วงอารมณ์ แห่ง ความคิด จิตปรุงแต่ง ไม่ว่า ท่านผู้นั้น จะอยู่ในสถานะ บรรพชิต / ฆราวาส ก็ตามค่ะ ... 
มิได้เจตนาเขียนผิด / ตั้งใจทำให้ภาษาวิบัติค่ะ) 
..... แต่เราว่า ทั้งนี้ ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับความเป็นจริงในสิ่งที่เป็น สัจจธรรม .... มากกว่า ที่เรา จะต้องมามัว นั่งแคร์ นั่งวิ่งตามความคิดคนอื่น (ที่หลายๆคนคงยากที่จะเข้าใจในตัวตนของเรา ในสิ่งที่เราเป็นจริงๆ) ให้เหนื่อย... รวมถึง เราไม่อาจมานั่งอธิบาย/วิ่งความความคิดใครได้ทั้งโลกหรอกค่ะ ..... 