ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: มิถุนายน 21, 2013, 04:13:33 pm »
วิมุตติ คือ ความหลุดพ้น
เป็นวัตถุประสงค์มุ่งหมาย ของการปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา
ดังพุทธภาษิตว่า
พรหมจรรย์นี้มิได้มีลาภสักการะสรรเสริญเป็นอานิสงส์ มิได้มีกามสุขในสวรรค์เป็นอานิสงส์
มิได้มีการเข้าถึงความเป็นอันเดียวกับพรหมในพรหมโลกเป็นอานิสงส์
แต่ว่ามีวิมุตติเป็นอานิสงส์ ดังนี้
ตทังควิมุตติ
คือ การพ้นไปจากอำนาจของ"ตัวกู-ของกู"ด้วยอำนาจของสิ่งที่บังเอิญประจวบเหมาะ
วิกขัมภนวิมุตติ
คือความดับแห่ง"ตัวกู" ซึ่งเป็นไปด้วยอำนาจของการประพฤติหรือการกระทำทางจิต
หมายถึง ขณะนั้นมีการกระทำจิตให้ติดอยู่กับอารมณ์ของสมาธิอย่างใดอย่างหนึ่งตามแบบของการทำสมาธิ
สมุจเฉทวิมุตติ
คือความดับ"ตัวกู" ด้วยการกระทำทางปัญญา
คือการทำลายอวิชชาลงอย่างสิ้นเชิง
เปรียบเทียบได้ว่า
อย่างแรกนั้นอาศัยอำนาจของการประจวบเหมาะ
อย่างที่ 2 หรืออย่างกลางนั้น อาศัยอำนาจของจิตที่ปฏิบัติถูกวิธี
ส่วนอย่างที่ 3 หรืออย่างสูงนั้น อาศัยอำนาจของปัญญา
วิมุตติ 2
วิมุตติ 2 คือ ความหลุดพ้นด้วยสมาธิและปัญญา ได้แก่
เจโตวิมุตติ หมายถึง ความหลุดพ้นแห่งจิต ความหลุดพ้นด้วยอำนาจการฝึกจิต
ความหลุดพ้นแห่งจิตจากราคะ ด้วยกำลังแห่งสมาธิ
ปัญญาวิมุตติ หมายถึง ความหลุดพ้นด้วยปัญญา ความหลุดพ้นด้วยอำนาจการเจริญปัญญา
ความหลุดพ้นแห่งจิตจากจากอวิชชา ด้วยปัญญาที่รู้เห็นตามเป็นจริง
:https://www.facebook.com/pages/พระพุทธเจ้า/166387296709841