ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: กรกฎาคม 16, 2013, 08:20:14 pm »
พระสูตร - อาสวะที่พึงละได้ด้วยปริวัชชนะ (การงดเว้น)
"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! อาสวะ(กิเลสที่หมักดองสันดาน)
ที่พึงละได้ด้วยการงดเว้น เป็นไฉน !
ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ พิจารณาโดยแยบคายแล้ว
ย่อมเว้นช้างดุ ม้าดุ โคดุ สุนัขดุ งู ตอไม้ที่มีหนาม บ่อน้ำ เหว
น้ำครำ หลุมโสโครก
ภิกษุนั่งในอาสนะอันไม่สมควร คบมิตรชั่ว
ย่อมถูกเพื่อนพรหมจารี ผู้รู้ เข้าใจไปในฐานะอันชั่ว
เธอพิจารณาโดยแยบคายแล้ว
ย่อมเว้นอาสนะอันไม่สมควรนั้น
ที่เที่ยวไปอันไม่สมควรนั้น และมิตรชั่วเหล่านั้น
เพราะเมื่อเธอไม่เว้น
อาสวะที่ทำความยุ่งยากเดือดร้อนให้
ก็จะพึงเกิดขึ้น
เมื่อเธอเว้น อาสวะที่ทำความยุ่งยากเดือดร้อนให้
ก็จะไม่มี
นี้แล ภิกษุทั้งหลาย ! เรียกว่า อาสวะที่พึงละได้ด้วยการงดเว้น."
(สัพพาสวสังวรสูตร ๑๒/๑๒-๒๐)
G+ Tung krithayavath originally shared:
